Και την έβλεπε να κρατά τους εαυτούς της σαν κλειδιά, διαλέγοντας κάθε φορά το κατάλληλο για να ξεκλειδώσει την πόρτα της ημέρας της.

Με σταθερά και συνάμα γρήγορα βήματα η Vera πέρασε τον δρόμο προς την άλλη πλευρά όπου βρισκόταν ο Erek.
Προσηλωμένος στα άτοπα γκρίζα μάτια της στεκόταν, ήλπιζε να μπορούσε να κοιτάζει την Vera σαν Lauren και ρόλο να μη θυμίζει.
Κάθε φορά που διεβαινε το μονοπάτι το νοητό που έκρυβε εκείνος, έβλεπε την νεαρή ως μια ηθοποιό δίχως την ουσία πίσω από τους ρόλους.

Τα μάτια της έμοιαζαν με την θάλασσα που τρέπεται σε φυγή καθώς ανοιγοκλειναν πολύ συχνά, σαν γκρίζα κύματα.

Και σκέψεις περνούσαν από τον νεαρό σαν έβλεπε το θέατρο να γίνεται ολακερη η ζωή της.
Άραγε είναι ο εαυτός της ποτέ;  Υπάρχει κάποιος εαυτός πίσω από τις καλά δεμένες χρυσές μάσκες ππυ καλύπτουν τις εκφράσεις της;
Έπρεπε να υπάρχει, σκεφτηκε. Όλοι μας υφερπουμε τα κενά μας σήμερα.
Στην καθημερινοτητα μπερδεύονται και είμαστε ατελεις.
Και ο εαυτός δεν είναι πάντα κάτι μονόπλευρο αλλά ίσως να χωρίζεται σε δύο, τρεις και περισσότερους περαστικούς συνεπιβάτες.

Τις σκέψεις του διέκοψε η φωνή της. Ήπια και μονότονη ακούστηκε τόσο ήσυχα όσο ο άνεμος ανάμεσα από τα φύλλα των δέντρων.

"Erek. Σε βρήκα!"  Είπε με έναν παράξενο και φυσικά ασυνήθιστο για εκείνην χαρούμενο τόνο.

Χαμένος στις σκέψεις του και αρκετά απορημένος για την ξαφνική εμφάνιση της "Lauren", ο Erek Gerard ακολουθούσε την νεαρή στον δρόμο που εκείνη οριζε.
Τα βήματά τους συνόδευε η χαρμόσυνη εμφάνιση του ρόλου, ο οποίος δεν θύμιζε καθόλου την κοπέλα που τον κάλεσε να συναντηθούν. Η Lauren ήταν μια ευτυχισμένη νεαρή, μιλούσε ακατάπαυστα για το πόσο όμορφη είναι η Νέα Υόρκη και πόσο τηε έλειπε η ζωή στην Ελλάδα.
Θύμισε μάλιστα στον Erek την γνωριμία τους, την οποία τόσο επιδέξια τοποθέτησε σε μια βιβλιοθήκη κάπου στο κέντρο της πόλης, πριν από κάποια χρόνια.

Αν γνώριζες την Vera Novoyelle ή την είχες έστω συναντήσει, θα αντιλαμβανοσουν αστραπιαία πώς εκείνη η κοπέλα διέφερε τρομακτικά από την τωρινή της παρουσία. Τα γκρίζα της μάτια έλαμπαν ελάχιστα καθώς μιλούσε, γελούσε και ήταν εκφραστική, απεπνεε μια καταπληκτική οικειότητα.
   Ο ίδιος ο Erek, καθώς περνούσε χρόνο μαζί της αισθανόταν πως πίστευε την ύπαρξη της και στα μάτια του η όμοια παρουσία με το όνομα Vera χανοταν, τόσο εύκολα όσο η βροχή σαν σταματήσει.

"Lauren, θα μείνεις για καιρό; " ρώτησε εκείνος καθώς αποφάσισε να διατηρήσει το "έργο" για όσο εκείνη το επιθυμούσε.
  Έβρισκε άλλωστε ιδιαίτερα ενδιαφέρον τον τρόπο που διάλεγε να υπάρχει. Μέσα από εαυτούς που της ανήκαν και δεν ήταν δικοί της ταυτόχρονα.

"Δεν ξέρω." Απάντησε εκείνη κοιτάζοντας προς το γαλάζιο του ουρανού και στιγμιαία έμοιαζε να χάνει την εύθυμη διάθεσή της.
"Δεν ξέρω Erek." Επανέλαβε την φράση της καθώς το βλέμμα της εγκατέλειπε αργά το τοπίο.

Ξαφνικά τα βήματα της κοπέλας σταμάτησαν και στάθηκε σ'ενα σημείο του πεζοδρομίου, μένοντας απόμακρη από την γύρω της πραγματικότητα.
Τα μάτια της έκλεισαν και η φωνή της έβγαινε πλέον με  ασυνήθιστη δύσκολια.
"Δεν γνωρίζω, τίποτα σχεδόν. " Είπε και τα βλέφαρα της σηκώθηκαν επιτρέποντας στο παγερό γκρίζο βλέμμα της να συναντήσει τον Erek Gerard.
   Με βήματα αργά μα καθόλου διστακτικά εκείνος την πλησίασε. Τούτη την στιγμή ήταν σίγουρος πως δεν βρισκόταν δίπλα απ'την Lauren, ούτε οποιονδήποτε άλλο ρόλο της νεαρής. Το άκουσμα της φράσης του θύμιζε μονάχα την Vera Novoyelle.

"Δεν είναι κακό πράγμα το να μην γνωρίζεις Vera."
Την άγγιξε ελαφρά στον ώμο και παρατήρησε πως μαζί με την βροχή κατέβαινε τον δρόμο του ένα μικρό δάκρυ στο πρόσωπό της.
  "Είναι πολύ ενδιαφέρον το να μην ξέρεις. Έχεις πολλά να ανακαλύψεις."
Συνέχισε εκείνος κοιτάζοντας την με όση ειλικρίνεια διέθετε.

Η Vera έκανε ένα μικρό βήμα πίσω, το ασταθές της πάτημα για λίγο δεν βρέθηκε στο τέλος του πεζοδρομίου και κατάφερε να διατηρήσει την ισορροπία της.
"Σε ευχαριστώ Erek. Αν και η άγνοια είναι σκοτεινά μοναχική και επικίνδυνη. "

"Για αυτό θα πρέπει να βρεις το φως σου."

Εκείνα τα λόγια σαν αμέσως να άγγιξαν την νεαρή, η οποία ταξίδευε νοερά σε εικόνες.
  Μπροστά της εμφανίστηκε ένας μεγάλος μαύρος πίνακας με λίγους τόνους γκρίζο. Εκείνη ήταν ένα κομμάτι του, βρισκόταν τοποθετημένη στην ψηλότερη γωνία του δημιουργηματος και αισθανόταν τρόμο να κατέβει ή ακόμη καλύτερα να φύγει ολότελα από την σκούρα απόχρωση.

Την εικόνα της διέκοψε ένα φως, τόσο εκτυφλωτικό που αναγκάστηκε να κρύψει τα μάτια της. Δεν ήταν άλλο από έναν μικρό φακό που ως δια μαγείας ο Erek Gerard εμφάνισε από την τσέπη του σκακιού του.

"Θέλω να το κρατήσεις. Αυτό θα είναι το φως σου για τώρα. " Της είπε μη μπορώντας να συγκρατήσει ένα χαμόγελο καθώς εκείνη αιφνιδιασμένη δέχθηκε το δώρο του.

-Α