Ακούγοντας τα λόγια του Erek , η Vera  δέχθηκε την πρόταση του και τον ακολούθησε στο εξωτερικό του κτηρίου.
Ίσως μια βόλτα στον κόσμο να την βοηθούσε όντως να εκφράσει την θεατρικοτητα της, ερχόμενη σε επαφή με άτομα που δεν γνωρίζει. Τουλάχιστον έτσι πίστευε ο Erek Gérard. Το θεώρησε ως καθήκον του να την βοηθήσει, αφού υπήρξε καιρός που παράτηρουσε τον ολοένα και μεγαλύτερο δισταγμό της.
  Περπατούσαν σιωπηλοι καθώς βγήκαν στον δρόμο, έναν σωστό πολυσύχναστο λαβύρινθο γεμάτο μαγαζιά, κτήρια και κάθε λογής προσωπικοτητες. Θύμιζε έναν ολότελα άγνωστο κόσμο για την κοπέλα, η οποία δεν συνήθιζε να κυκλοφορεί παράμονο ώστε να φθάσει στο θέατρο, στο σπίτι της και σπάνια στο γραφείο της ψυχολόγου, την οποία απέφευγε να επισκεφθεί μετά την πρώτη περίεργη και φοβερή γνωριμία τους.
  Ο Erek περπατούσε σκυφτος έχοντας τα χέρια του στις τσέπες του μαύρου σαν τον εβενο παλτό του και αν τον κοίταζες σίγουρα θα έβλεπες το μικρό συνοφρυωμα που είχε σχηματιστεί στο μέτωπο του, λόγω της ανάγκης του να σκεφτεί κάτι για να καταφέρει να κάνει την Vera Novoyelle να λυθεί και να φανερώσει, στην ομάδα αλλά κυρίως σε εκείνον, τον καλά κρυμμένο εαυτό της.
Η όψη της Vera πάλι, έμοιαζε με ένα σκίτσο ενός μη γνωστού σκιτσογραφου που πάσχιζε να απεικονίσει την αμηχανία σε ένα πρόσωπο. Το βήμα της ήταν κοφτό και τα γκρίζα μάτια της ανήσυχα.
Δεν πρόφερε ούτε μια κουβέντα, όχι πως δεν θέλησε μα κάτι πάντοτε φυλακιζε τις λέξεις τις μέσα στα μικρά κουτιά της ανασφάλειας.
  Ξαφνικά, ο Erek στάθηκε απότομα και γύρισε προς το μέρος της, τόσο αστραπιαία που η νεαρή τρόμαξε και αναπήδησε.
   Έβγαλε από την πίσω τσέπη του παντελονιού του πέντε μικρά τυλιγμένα χαρτάκια, όμοια με εκείνα που είχε δώσει στην ομάδα προηγουμένως κατά την διάρκεια της δραστηριοτητας.
    "Διάλεξε ένα. "  Πρόφερε αργά κοιτώντας τα γκρίζα γεμάτα φόβο μάτια της.
Εκείνη διστακτικά του απάντησε πως δεν γνώριζε τι να κάνει, ανέφερε τραυλιζοντας την αμηχανία που της είχε προξενησει το παιχνίδι ρόλων στο θέατρο και ανοίγοντας το βήμα της έσπευσε να απομακρυνθεί από κοντά του.
O Erek, όντας προετοιμασμενος για μια τέτοια κίνηση από μέρους της, έμεινε ατάραχος στο ίδιο σημείο με την παλάμη του ανοιχτή καθώς εκείνη προχωρούσε.
  Και γρήγορα η σκέψη του επαληθεύτηκε όταν η κοπέλα σταμάτησε να περπατάει και γύρισε προς το μέρος του κοιτώντας τον με απορία.
  " Erek. Τολμώ να ομολογήσω ότι με ξαφνιάζει η παρούσα συμπεριφορά σου. Περίμενα να φύγεις σαστισμενος, θυμωμένος με την φυγή μου ή να με κυνηγήσεις για να με προλάβεις αλλά όχι αυτό." Της ξέφυγε ένα μικρό γέλιο " Δεν περίμενα να μείνεις ακίνητος, ατάραχος στο ίδιο σημείο. " Είπε και τον κοίταξε περιμένοντας μια απάντηση που θα έλυνε την απορία της.

" Έμεινα εδώ γιατί με την φυγή σου σταμάτησες την σκηνή. Όταν η σκηνή σταματάει μένει παγωμένη ώσπου να μπορέσει να συνεχίσει. Το έργο βρίσκεται στα χέρια σου Vera και εγώ είμαι ένα πιόνι του. Τίποτε άλλο πάρα μόνον ένας ηθοποιός με έναν ρόλο." Απάντησε εκείνος με μια μικρή αίσθηση χαράς καθώς με κάθε λέξη του, ένιωθε τα μικρά σπινθιροβολα μάτια της ψυχής της να αποκτούν περισσότερο μυστήριο.

" Διάλεξε έναν από τους πέντε ρόλους για να βρεις τον εαυτό σου για σήμερα."
Πρόφερε ο Gérard και εκείνη σαν υπνοτισμενη πήρε ένα από τα χαρτάκια.
Ακολουθώντας, διάλεξε και εκείνος ένα βάζοντας τα άλλα τρία πίσω στην τσέπη του.

Η Vera κοίταξε ανυπόμονα το χαρτί της.

"Ευτυχία"

Ένιωσε μια τεράστια περιέργεια καθώς στο χαρτί της αναγράφοταν η ίδια λέξη με εκείνη που είχε βρει πίσω στην αίθουσα.
Εκείνη η λέξη- φυλακή που της δημιούργησε δύσκολια.

"Erek, η λέξη που μου έτυχε ειναι-"
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρόταση της εκείνος την είχε ήδη σταματήσει. Μια φωνή μέσα του του έλεγε πως δεν θα 'ταν τόσο κακό να της παραδεχτεί πώς επίτηδες έγραψε και στα πέντε χαρτιά την ίδια λέξη, επειδή ήθελε πραγματικά να την δει να το εκφράζει. Αντίθετα από τις ονειροπόλες σκέψεις του όμως, της είπε:

"Μην μου πεις τι αναγράφεται. Παράμονο εξέφρασε το. Σε όποιον θες, οποιονδήποτε γύρω σου. Μπορείς και σε εμένα. Βέβαια εγώ θα αντιτίθεμαι με τον δικό μου ρόλο. "

"Erek-"
Τα μάτια της έδειχναν ακόμη αμηχανία, μα είχαν ταυτόχρονα ένα πνιγμένο συναίσθημα αδρεναλίνης, κάτι που εκείνος ήθελε να βγάλει στην επιφάνεια.

"Δεν είμαι ο Erek. Όχι για τώρα τουλάχιστον. Δεν τον γνωρίζω αυτόν τον τύπο. " Αποκρίθηκε εκείνος και έδωσε το χέρι του στην Vera σαν να την συναντούσε πρώτη φορά. "Το όνομα μου είναι Alex. Το δικό σου;"

Εκείνη, αφού προσπάθησε να σκεφτεί κάτι είπε αυθόρμητα πώς ήταν η Lisa. Πίστευε πως δεν θα τα καταφέρει, το συναίσθημα εκείνο ριζωνε μέσα της και προσπαθούσε να το ενώσει με τον κόσμο της μάταια.

"Lisa. Τώρα θέλω με εμένα τον Alex να εκφράσεις το συναίσθημα σου στον πρώτο άνθρωπο που θα περάσει από αυτό το πεζοδρόμιο. Θα σε βοηθήσω και εγώ. "

Η Vera Novoyelle, ένιωθε περισσότερο κοντά στον εαυτό της όταν δεν ήταν η Vera Novoyelle.Αισθανόταν πάντως κάποιου είδους την άμεση σύνδεση με τον Erek, σε σημείο να αφεθεί να τον εμπιστευτεί.

Την στιγμή εκείνη, από το πεζοδρόμιο περνούσε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Ο Alex και η Lisa άρχισαν να περπατούν δίπλα τους και γελούσαν. Συζητούσαν σαν να ήταν πραγματικό, το ποσό όμορφο ήταν το νέο τους διαμέρισμα και σχεδίαζαν τις διακοπές των Χριστουγεννων. Έλεγαν ότι σίγουρα θα καλέσουν τους γονείς του Alex και η Lisa ήλπιζε να γνωρίσει την μικρή αδελφή του, για την οποία είχε ακούσει πολλές, ευτράπελες ιστορίες.
Έμοιαζαν χαρούμενοι, ίσως ευτυχισμένοι καθώς τους κοίταζες.

Οι ηλικιωμένοι τους θαύμαζαν και η γυναίκα ψιθυρίσε στον άντρα της ότι εκείνα τα παιδιά της θύμιζαν τα χρόνια που ήταν ακόμη στο Ηράκλειο και γνώρισε τον αγαπημένο της.
Η Lisa απέκτησε έναν απαλό τόνο του ήλιου στα μάτια της καθώς κοιτούσε τον Alex και τα χείλη της μεταμορφωθηκαν σε ένα ειλικρινές χαμόγελο.

Ο Erek την παρατήρησε. Πράγματι, η Vera, μεσα από την Lisa, είχε αλλάξει, είχε βγάλει φτερά, και ελεύθερα είχε χαθεί, χάνοντας λίγο από εκείνον τον απρόσωπο φόβο της.

Γειά σας ❤
Ελπίζω να σας άρεσε
Θα τα πούμε σύντομα
-Α