Απορώ εάν τα πράγματα γύρω αισθάνονται την καθημερινοτητα που ομοιάζει μια συνεχή και ιδιάζουσα ανηφόρα.
Ένα φόρεμα, μια χάρτινη σακούλα και ένα τετράδιο. Αισθάνονται πως είναι θύματα κάποιου δημιουργού, περιορισμένα ως προς τις δράσεις τους, άδεια;
Εσωτερικά άδεια μέχρι κάποιος να δώσει ουσία στα μικρά τους χάσματα.
Και ο άνθρωπος τελικά τι είναι;
Υποκινειται άραγε από κάποια σκοπιμότητα;
Δεν γνωρίζω να απαντήσω,
όχι σίγουρα δεν γνωρίζω.

Και άραγε τι εγείρει την άγνοια μου; Η προσήλωση σε ανούσιες εικόνες.
Όχι, αδύνατον να μείνω σε μια απόλυτη απάντηση.
" Δεν γνωρίζω, τίποτα σχεδόν."

Είπε και οι σκέψεις της ακούστηκαν συμπυκνωμενες σε τούτη την μικρή μα γεμάτη ειλικρίνεια φράση.
Τα χέρια της σφιγμενες γροθιές, κολλημένα το ένα στο άλλο και τα μάτια της κοιτούσαν εξεταστικα τον χώρο.
Τίποτα γνώριμο και ταυτόχρονα τίποτα άγνωστο, τουλάχιστον φαινομενικά.

" Δεσποινίς Novoyelle. Νομίζω ξεχάσατε την ερώτηση μου. Σας ρώτησα πώς ονομαζεστε."

Η φωνή εκείνη αντηχουσε στα αυτιά της σαν άρπα που έπαιζε πένθιμους σκοπούς.
Φυσικά, η ψυχολόγος την είχε ρωτήσει το όνομα της καθώς την συναντούσε πρώτη φορά, μα η Vera παρασύρθηκε από την ερώτηση και ανέλυσε στο μυαλό της την έννοια ενός ονόματος, άδειου, μη μπορώντας να σταθεί παραμονο όταν κάποιο άτομο το φέρει.

"Συγγνώμη παρασύρθηκα. Ονομάζομαι Vera. Vera Novoyelle."

Με την προφορά του ονόματος της έκλεισε τα μάτια της ερμητικά, σαν θα ένιωθε ένα χτύπημα από τον άνεμο σαν τιμωρία. Ήταν περίεργο να μιλάει για κάτι που δεν γνώριζε. Τον εαυτό της.

Πήρε βέβαια γρήγορα τον ειρμό των σκέψεων της μακρυά καθώς άκουσε μια ακόμη ερώτηση στην οποία καλούνταν να απαντήσει.

"Και, τι κάνεις Vera;"

Μια ερώτηση με τόσες διαστάσεις, τόσες που τις ένιωσε να τρυπωνουν στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού της και σιγά σιγά να τα σβήνουν.
Ύστερα από μερικά ανασφαλή κοιταγματα στο τζάμι του παραθύρου, η νεαρή κοπέλα απάντησε:

"Θέατρο. Είμαι ερασιτέχνης ηθοποιός, είτε μόνη είτε σε ομάδα. "

Η γυναίκα φάνηκε να ικανοποιειται με την απάντηση. Τα μάτια της έλαμψαν και με νότα ενδιαφέροντος πρόφερε:

"Φαίνεσαι ήδη αρκετά κοινωνική ώστε να μπορείς να εκφράζεσαι στην σκηνή. Γιατί χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου αποκομμενο από το σύνολο λοιπόν;"

Η ίδια ερώτηση σαν ταινία να γυρνάει από το μυαλό της και εκείνη μη μπορώντας να απαντήσει δίχως να αφήσει κάποια ασάφεια να πλανάται, σηκώθηκε από την καρέκλα της και με γοργά βήματα απομακρυνθηκε από το γραφείο της ψυχολόγου. Δεν κοίταξε πίσω, απέφυγε να δει την αντίδραση της γυναίκας από φόβο και δειλία, εκείνη η αίσθηση που πάντα την συντροφεύει.

Τώρα πλέον στους νωχελικους δρόμος της Αθήνας, έτρεχε στην προσπάθεια να μην πιαστεί από κάποια εικόνα και μείνει να την παρατηρει μέχρι να έρθει να την αγγίξει το χάραμα.

Οι εικόνες όμως ποτέ δεν σταματούσαν. Τι και αν εκείνα τα μπλεγμένα εικασματα που αντικρίζε εξαιτίας του γρήγορου τρεξίματος, είχαν κάποια ουσία που δεν έπρεπε να αγνοησει;

Πέρασε αρκετός καιρός που ανέβασα κάποια ιστορία. Ελπίζω να σας αρέσει και να καταφέρω να την συνεχίσω όπως έχω στο μυαλό μου.

-Α ❤