Και όλα ξεκίνησαν γιατί;
Επειδή δεν φόρεσα τη ζακέτα που είπες;
Επειδή δεν κοίταξα δεξιά και αριστερά πριν διασχίσω το δρόμο όπως μου έχεις μάθει;
Επειδή ξέχασα τα κλειδιά μου και έπρεπε να σηκωθείς εσύ για να μου ανοίξεις;

Μου φώναξες.
Αλλά αυτό μόνο μια καθαρά αυστηρή φωνή δεν ήταν.
Δεν θύμωσες για την απροσεξία μου ούτε τα μικρά μου παραπτώματα.
Δεν θύμωσες για το κρύωμα που θα μπορούσα να πάθω ούτε για το ατύχημα που θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Αυτές είναι οι αισχρές δικαιολογίες που επαναλαμβάνεις τόσο πειστικά!

Ώρες ώρες απορώ. Θες να πείσεις εμένα;
Ή τον εαυτό σου;

Σε εξόργισε το γεγονός ότι σε παράκουσα.
Δεν έπραξα όπως μου είπες.
Πόνεσε;
Μου μίλησες αλλά δεν άκουσα.
Είπα να πάρω την πρωτοβουλία και να αντιστρέψω τους ρόλους μια φορά.
Φαίνεται δεν είχες μάθει σωστά τα λόγια σου.
Δεν πειράζει, θα ξανά παίξουμε αυτή τη σκηνή μέχρι να τη μάθεις καλά.

ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ!
ΕΝΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ. ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!

Λόγια που ματώνουν τα αυτιά μου.
Δεν σήκωσες ποτέ χέρι πάνω μου.
Και όμως εγώ νιώθω πως αιμορραγώ δίχως ανοιχτή πληγή.
Πόσο πολύ ήθελα να φωνάξω κι εγώ.
Ήθελα να ματώσεις μαζί μου.
Όχι πολύ.
Να, τόσο δα.
Απλά να σου πω πως...

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΦΕΝΤΗΣ ΜΟΥ!
ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ!

Μπερδεύεσαι.
Μπερδεύεις τους χαρακτήρες.
Δεν βρισκόμαστε στην αρχαία Ελλάδα αγαπητέ.
Ο κάθε ηθοποιός έχει το ρόλο του και όχι δυο και τρεις.
Τώρα, το αν ο ίδιος ο ρόλος, έχει πολλά πρόσωπα, ειναι άλλο θέμα.
Διάλεξε τον δικό σου και μην καθυστερείς.
Δυσκολεύεις τις πρόβες.

ΕΙΜΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ.

Ένα ακόμα λάθος σου φίλε μου.
Μου επιτρέπεις;

Δεν είσαι ο καλύτερος αλλά μήτε και ο χειρότερος.
Και αυτό γιατί δεν είσαι άνθρωπος αλλά μια ζυγαριά.
Μια ζυγαριά που είμαι υποχρεωμένη να μάθω να ισορροπώ.

Και αυτό, άρχισε πριν καν καλά καλά μάθω να στηρίζομαι στα πόδια τα δικά μου χωρίς επιπλέον βάρος να με τραβάει δεξιά και αριστερά.

ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ.

Εγώ να προσέξω.
Εσυ όμως θα ακούσεις;

ΜΗΝ ΜΕ ΤΡΕΛΑΙΝΕΙΣ ΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΣΟΥ.

Η μαμά; Τι φταίει η μαμά;
Εγω δεν κούμπωσα τη ζακέτα.
Εγω δεν κοίταξα τον δρόμο.
Εγω ξέχασα τα κλειδιά.
Όχι η μαμά.
Εγω.

ΘΑ ΜΕ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΟΥ.

Από πότε κλείνουμε ημερομηνία;
Αν το ήξερα θα είχα κάνει ήδη κράτηση.

ΧΑΛΙΑ ΕΙΜΑΙ! ΚΟΙΤΑ ΠΩΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ!

Γιατί εγω πρέπει να είμαι καλά δηλαδή;
Δεν είμαι χαρούμενη.
Δεν χαμογελάω.
Όχι.
Μα καλά, δεν με βλέπεις.
Τρέμω.
Φταίει η μάσκα ε;
Αποπνιχτική δεν βρίσκεις;
Με προστατεύει. Κάνει καλά τη δουλειά της.
Με προστατεύει από όλα.
Εκτός από τον ίδιο της τον εαυτό.
Δεν καταλαβαίνει πως με πνιγεί.
Θέλοντας και μη.
Νομίζει ότι με προστατεύει.
Στην πραγματικότητα όμως εγώ πρέπει να προστατευτώ από αυτήν.

Το χειρότερο όμως ήρθε μετά.
Μπόρεσες και το ξεστόμισες και ένιωσα να βράζω...
ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΥΡΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΘΕΛΕΙΣ ΠΙΑ!
...
.....
.......
.........
............
................
..................
................
............
..........
.......
.....
...
ΟΧΙ!
ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ!
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙ!
ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ, ΔΙΧΩΣ ΚΑΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ!
ΣΕ ΕΧΩ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΟΧΙ!
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ.
ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΤΟ ΑΚΟΥΣ;;;;
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ! ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ.

ΔΙΑΛΥΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΟΥ.
ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ!
ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΘΑ ΣΗΚΩΘΩ ΚΑΙ ΘΑ ΦΥΓΩ!

Δεν θα σε αφήσω να με διώξεις κύριε θιασάρχη!
Παραιτούμε!
Βρείτε άλλο κομπάρσο! Βαρέθηκα!

ΘΕΣ ΣΕΒΑΣΜΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ;;;
ΚΙ ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΗ ΣΟΥ!
Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙΟΣ!!!!

Κάνω λάθος;
Δώσε μια εξήγηση!
Μην μου πεις έτσι γιατί είμαι αυτός που είμαι!
Μην μου πεις εγώ είμαι ο...!
Μην μου πεις ότι είναι άλλη περίπτωση η δικιά σου!

Ξεχνάς ότι την ζακέτα που εγώ δεν κούμπωσα, εσύ δεν την είχες καν μαζί σου!
Στεκόταν άθικτη στον ξύλινο καλόγερο.
Ξεχνάς ότι το δρόμο που εγώ ξέχασα να προσέξω, εσύ τον προσπερνούσες νομίζοντας πως όλα τα αυτοκίνητα θα σταματήσουν αφήνοντας σου το ελεύθερο να προχωρήσεις.
Ξεχνάς ότι τα κλειδιά που εγώ δεν πήρα, εσύ δεν τα είχες ανάγκη για μέρες αφού σπάνια πατούσες το πόδι σου στο σπίτι.

Τα ξέρω εγώ αυτά.
Τα ξέρω.
Μου τα έχει πει η γυναίκα που θα έπρεπε να την είχες κάνει εικόνισμα.
Η γυναίκα που σε έφερε σε αυτόν τον κόσμο.
Αυτή που σου χάρισε το δώρο της ζωής.

Κι όμως εσύ αυτή τη γυναίκα δεν την σέβεσαι. Δεν την συμπονάς. Πετάς το δώρο της στα σκουπίδια, λίγο λίγο, ημέρα με την ημέρα.
Το σπαταλάς, το χαραμίζεις.
Δεν ήσουν έτσι.
Έγινες όμως-

ΟΤΑΝ ΝΙΩΣΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΣΕΒΕΣΑΙ ΘΑ ΠΑΨΕΙΣ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΟΡΗ ΜΟΥ!

Ένα άγραφο συμβόλαιο που πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Πρέπει να κρατήσω τη θέση μου, το ρόλο μου.
Πρέπει.
Πρέπει.
Πρέπει.
Γέλα όταν γελά.
Μίλα όταν μιλά.
Σώπαινε κρυφά.
Και κλαίγε στα βουβά.

Ο κάθε μας τσακωμός, μια παρτίδα αιματηρής παντομίμας.
Ίσα ίσα για να εξασκήσουμε τις υποκριτικές μας ικανότητες.

Έννοια σου όμως, έγινα άριστη ηθοποιός.
Άψογη.
Γιατί εσύ νομίζεις ότι έχω βγει εκτός σεναρίου ενώ στην πραγματικότητα, αλλάζω προσωπείο.

Το ένα μετά απ'το άλλο.
Δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο μου πάει περισσότερο.
Το μαύρο, το ασημένιο, το χάλκινο ή το γκρι;
Δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω.

ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ ΤΩΡΑ! ΑΧΑΡΙΣΤΗ!

Μάλιστα. Έφυγα.
Έχεις δίκιο. Είμαι-
Για πολλούς λόγους είμαι.
Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα προς ανάλυση.

Ξεφυσας και πιάνω τον εαυτο μου να εκνευρίζεται.
Δεν είσαι ο μόνος που υποφέρει.
Πίστεψε με.
Βασανίζομαι.
Κάθε τσακωμός είναι ένα μαρτύριο.
Κάθε κουβέντα μια παραπάνω σταγόνα δηλητήριο.

Μετά είσαι ένα ράκος.
Για μια-δύο μέρες.
Είσαι.Το βλέπω ότι είσαι.

Η εθελοτυφλία η δικιά σου όμως, είναι είτε το μεγαλύτερο σου προτέρημα, είτε η πιο βαριά σου καταδίκη.

Τραυματιζεσαι όπως εγώ, όμως τα τραύματά σου λαμβανουν γρηγορη επούλωση.
Τα δικά μου από την άλλη, γίνονται ουλές.
Σημάδια.

Τις νύχτες τα νιώθω να με τρώνε ζωντανή.
Τα ξύνω και ξανά ματώνουν.
Σκίζουν τη σάρκα μου και ουρλιάζω.
Ουρλιάζω δίχως φωνή.
Δεν ακούς.
Αλλά ουρλιάζω.
Δεν ακούς.
Πότε σου δεν άκουγες πραγματικά.

Το τίμημα που θα τεθεί να πληρώσεις πλησιάζει και δεν είναι άλλο, παρά μόνο η εξιλέωση μου!
Θα έρθει η στιγμή που θα θυμηθείς τα λόγια μου.

Τότε όμως θα είναι αργά.
Οι θέσεις κενές, τα φώτα σβηστά.
Μόνος σε ένα ολόκληρο θέατρο, παρέα με τα σκηνικά, να σου θυμίζουν τη λήξη της τραγωδίας.

Ή μήπως αυτό που πονάει περισσότερο, είναι το γεγονός ότι το έργο δεν είχε τέλος. Δεν ήταν ολοκληρωμένο. Έμεινε μισό.
Μισό ή δίχως καν αρχή...
Ανύπαρκτο.
~~~~~

Φαίνεται η αυλαία είχε πέσει και όσο εσυ είχες την πλάτη σου γυρισμένη στο πλήθος θαρρείς πως όλο αυτό ηταν απλά η πρόβα τζενεράλε, εγώ κοιτούσα τους θεατές κατάματα και χαμογελούσα πλατιά για χάρη της μιας και μοναδικής, παράστασης.
Που παρεπιπτόντως, παίζεται μονάχα μια φορά και άθελα σου έγινες πρωταγωνιστής δίχως να το καταλάβεις.
Κρατήσου όμως, γιατι εσυ μπορεί να πήρες τον κεντρικό ρόλο έχοντας τους προβολείς στραμμένους πάνω σου, αλλά εγώ είχα την αρμοδιότητα του σκηνοθέτη.
Ανάθεμα το τι σε περιμένει στην επόμενη σκηνή.

Μάθε τα λόγια σου.
Θυμήσου τα τη σωστή στιγμή και πες τα.
Θυμήσου.
Θυμήσου γιατι εγω δεν ξεχνάω.
Όχι ξανά.
Σε άλλο θίασο πιθανόν-όχι όμως όσο βρίσκομαι στο θέατρο που δικαιωματικά μου ανήκει!
Δεν ξεχνώ.
Να το θυμάσαι.
Πατέρα.
Τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Όλα έχουν αλλάξει.
Θα το διαπιστώσεις στην πορεία.
Κατάλαβα ότι το αγαπημένο προσωπείο δεν είναι άλλο παρά μόνο αυτό του εαυτού μου.
Θυμήσου.