Ζαΐρα.

Βυθίζομαι βαθιά στη μπανιέρα καθώς επεξεργάζομαι τα τελευταία γεγονότα. Αισθάνομαι ότι αυτό είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα. Η πραγματική έκπληξη πρόκειται να έρθει. Η Άγκνες Κέβενσον είναι κοντά. Αργά ή γρήγορα θα με πιάσει στα δίχτυα της.

Δεν θα μπορέσω να ξεφύγω για πολύ.

«Οι γονείς μου θα έρθουν σύντομα», λέει ο Απόλλων, ακουμπώντας στο πλαίσιο της πόρτας. «Θέλουν να είναι παρόντες στην τελετή του Αντριέν και της Ολίβιας».

Χαμογελάω, απολαμβάνοντας τον αφρό που χαϊδεύει το γυμνό μου δέρμα. Πρέπει σύντομα να ετοιμαστώ για να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου. Χθες το βράδυ μπόρεσα επιτέλους να χρησιμοποιήσω τη γη όταν επιτέθηκα στην Τζένη. Πρέπει να ξέρω τι άλλο είμαι ικανή να κάνω.

«Είμαι τόσο χαρούμενη που ο Αντριέν βρήκε το ταίρι του. Η Ολίβια είναι υπέροχη, εκείνος θα την προσέχει».

«Είναι σίγουρα η χρονιά μας», λέει ο Απόλλων. «Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο επόμενος».

«Ελπίζω να είναι ο Άστορ», ψιθυρίζω. «Ίσως τον βοηθήσει να ξεχάσει τη Μελίσσα όταν συναντήσει το ταίρι του».

Ο Απόλλων αναστενάζει.

«Σου είπε γι' αυτήν, ε;»

«Ναι, δεν πίστευα ότι μπορούν να ερωτευτούν ανθρώπους. Ο Άστορ μίλησε για τη Μελίσσα με μεγάλο πάθος. Δεν είναι το ταίρι του;»

«Δεν είναι, απλώς ένιωθε μια γοητεία και εκτίμηση γι' αυτήν. Είναι φυσιολογικό όταν περνάς πολύ χρόνο με αυτό το άτομο. Η Μελίσσα ήταν φίλη του Άστορ, όχι απλώς μια περιπέτεια».

«Όλα αυτά είναι τόσο... εμπνευσμένα και ρομαντικά. Ακούγεται σαν μυθιστόρημα».

Ο Απόλλων μου κρατάει την πετσέτα καθώς βγαίνω από το μπάνιο γυμνή. Το βλέμμα του συνήθιζε να με κάνει τόσο νευρική, αλλά τώρα νιώθω όμορφα που με εκτιμά. Με κοιτάζει σαν να είμαι θεά.

«Είναι η πραγματική ζωή, η ζωή μας», μου φιλάει το μέτωπο. «Και σύντομα θα μπορέσουμε να την απολαύσουμε».

«Το λαχταρώ αυτό», αναστενάζω καθώς τυλίγει την πετσέτα γύρω μου. «Θέλω να αναπνεύσω ήρεμα».

Αφού ντυθώ καλά και είμαι έτοιμη να πάω στην προπόνηση, πηγαίνω στο σαλόνι με τον Απόλλων. Τα αδέρφια του είναι στον καναπέ και πίνουν καφέ με την Ζόε. Δεν βλέπω πουθενά τον Σαμουέλ, υποθέτω ότι προχώρησε με τον Κρίς. Τα μάτια μου ψάχνουν για ένα ξανθό αγόρι.

«Πού είναι Αντριέν;» ρωτάω.

Ο Άαρον χαμογελάει.

«Είναι ακόμα στην αγέλη της Ολίβια, δεν έχει φύγει από το πλευρό της από τότε που την είδε. Είναι θαμπωμένος».

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Χαίρομαι που ξέρω ότι τουλάχιστον κάποιος είναι ευτυχισμένος αυτή τη στιγμή.

«Η Ολίβια είναι πολύ τυχερή», χαμογελάω. «Το μόνο που απομένει είναι να βρείτε κι εσείς οι δύο τα ταίρια σας».

Ο Άστορ δεν λέει τίποτα, ο Άαρον εξετάζει την Ζόε από την κορυφή ως τα νύχια. Ουπς, τι είπα λάθος;

«Λοιπόν, ελπίζω αυτή η στιγμή να είναι πολύ μακριά», μουρμουρίζει ο Άαρον, εκπλήσσοντάς μας όλους.

Παρατηρώ ένα χαμόγελο στα χείλη της Ζόε. Τι συμβαίνει μεταξύ τους; Έχουν τις περιπέτειες τους, αυτό είναι σίγουρο. Άκουσα βογγητά χθες το βράδυ, δεν είναι διακριτικοί. Ο Άαρον είναι πολύ ενεργός σεξουαλικά. Περισσότερο από τα αδέρφια του, στοιχηματίζω.

«Ο Σαμουέλ και ο Κρίς μας περιμένουν στο δάσος», με ενημερώνει ο Απόλλων.

«Θα είσαι παρόν;»

«Φυσικά και θα είμαι».

Ο Απόλλων γελάει, τρίβοντας τη μύτη του πάνω στη δική μου. Βλέπω τη Τζένη να πλησιάζει και μου ρίχνει ένα μισητό βλέμμα. Δεν έχει κουραστεί να είναι ενοχλητική;

«Είσαι έτοιμη για να φύγουμε;» ρωτάει ο Απόλλων.

«Ναι».

Εκείνος προσποιείται ότι η Τζένη δεν υπάρχει, παίρνει το χέρι μου για να απομακρυνθούμε.

«Απόλλων...» Αρχίζει η Τζένη, αλλά εκείνος την αγνοεί.

🌙🌙🌙

Το δάσος είναι δροσερό, το πρωινό είναι τέλειο. Βλέπω τον Σαμουέλ και τον Κρίς κοντά σε ένα δέντρο. Και οι δύο γυρίζουν όταν αντιλαμβάνονται την παρουσία μας.

«Γεια σου, Σαμουέλ», χαιρετάω, «Θα λάβεις κι εσύ μέρος στην εκπαίδευση;»

«Πώς είσαι, Ζαΐρα;» λέει σε αντάλλαγμα. «Φαίνεσαι καλύτερα».

«Ο Κρίς είπε ότι οι προπονήσεις διεξάγονται ιδιαιτέρως», ξεστομίζω. «Γιατί είσαι εδώ;»

Ο Κρίς αναστενάζει, περνώντας το χέρι του από τα μαλλιά του.

«Ο πατέρας σου είναι εδώ για να επιβλέπει», κάνει μια παύση. «Εξάλλου, ξέρει πολλά για την καταγωγή σου».

«Τι πράγματα; Δεν διάβασα πολύ το βιβλίο για τους δρυίδες».

Ένα ελαφρύ συνοφρύωμα σκιαγραφεί το μέτωπο του Σαμουέλ.

«Το είδος σου είναι μοναδικό», αρχίζει ο Σαμουέλ. «Έχεις στις φλέβες σου το αίμα μου, της Άγκνες και της μητέρας σου».

«Ποιο είναι το νόημα σε αυτό;»

«Κάποιοι σε θεωρούν εντυπωσιακή, άλλοι απειλή», κάνει ένα βήμα πιο κοντά μου. «Όταν αλλάξεις μορφή, θα είσαι ένας από τους ισχυρότερους λύκους που υπάρχουν. Δρυίδης, λυκάνθρωπος και εν μέρει δαίμονας».

Το βλέμμα του Κρίς είναι σοβαρό.

«Η Ζαΐρα πρέπει να εναρμονιστεί περισσότερο με τους θεούς», πετάει. «Ο Ντάγκντα πρέπει να γνωρίζει τις προθέσεις της. Δεν ξέρει πολλά γι' αυτήν ακόμα, πρέπει να περάσει κι άλλες εξετάσεις».

«Ντάγκντα; Ο βασιλιάς και άρχοντας των δρυίδων;»

Ο Κρίς γνέφει.

«Ο Ντάγκντα είναι ο άρχοντας των στοιχείων», εξηγεί ο Κρίς, «μόνο αυτός μπορεί να σε βοηθήσει».

«Πώς το ξέρεις; Σπέρνω τον όλεθρο από τότε που ήρθα εδώ».

Ο Κρίς ξύνει το πίσω μέρος του λαιμού του.

«Δεν έχουν χαθεί όλα», προσπαθεί να με παρηγορήσει. «Θέλεις να καταστρέψεις το κακό, και αυτό είναι ένα στοιχείο υπέρ σου».

Ο Σαμουέλ κάνει μία παύση πριν μιλήσει.

«Θα πρέπει μάλλον να ξέρεις λίγα πράγματα για την καταγωγή σου. Οι Δρυίδες ζουν εδώ και αιώνες. Βρίσκονται σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Βρετανία και η Ιρλανδία. Η κληρονομιά σου είναι κέλτικη, Ζαΐρα. Η μητέρα σου προέρχεται από μια σημαντική κέλτικη οικογένεια όπου χρησιμοποιούσαν λευκή μαγεία. Έχει μεταδώσει όλες τις ικανότητές της σε εσένα, επειδή απλά κουβαλάς το αίμα της».

Το στόμα μου στεγνώνει.

«Ακούγεται ενδιαφέρον».

«Το ξέρω», λέει ο Σαμουέλ. «Πολλοί Δρυίδες σκοτώθηκαν λόγω προκαταλήψεων όταν εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός. Οι άνθρωποι φοβήθηκαν τη μαγεία τους, και τότε άρχισε η σφαγή. Όταν γνώρισα τη μητέρα σου, εκείνη την εποχή κρυβόταν από τους Ρωμαίους. Η οικογένειά της σφαγιάστηκε από αυτούς».

Η ζωή της μαμάς ακούγεται τόσο ενδιαφέρουσα και ωραία. Ελπίζω να μάθω πολλά περισσότερα όσο περνάει ο καιρός. Θέλω να είμαι καλή μαθητευόμενη.

«Έχω πολλά να μάθω», αναστενάζω.

«Πάρα πολλά», ο Σαμουέλ χτυπάει ελαφρά την πλάτη του Κρίς. «Συνεχίστε με τα δικά σας, τα λέμε αργότερα».

Αποχωρεί και με αφήνει με τον Απόλλων και τον Κρίς.

Έχουν περάσει σαράντα πέντε λεπτά.

Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να πετύχω τίποτα. Αν μπορούσα να ελέγχω τις δυνάμεις μου κατά βούληση, θα το έκανα. Έχω κουραστεί να ακούω τα παράπονα του Κρίς, είναι εξαντλητικό. Είμαι ευγνώμων που ο Σαμουέλ δεν είναι εδώ, αλλιώς δεν θα άντεχα την πίεση.

«Βαρέθηκα να βλέπω αυτό το καταραμένο δέντρο», λέω απογοητευμένη. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα».

Ο Κρίς με κοιτάζει συνοφρυωμένα.

«Επειδή δεν προσπαθείς», με μαλώνει. «Το μόνο που βλέπω είναι να έχεις οπτικό οργασμό με τον λύκο σου και να αγνοείς κάθε μου λέξη».

Ακούω τον Απόλλων να γελάει και απομακρύνω το βλέμμα.

«Λυπάμαι». Ζητώ συγγνώμη. «Πραγματικά το προσπαθώ».

«Θα δοκιμάσουμε κάτι πιο επικίνδυνο», ψιθυρίζει ο Κρίς. «Έλα».

Δέχομαι το χέρι του και σηκώνομαι όρθια.

«Τα συναισθήματά σου είναι το μεγαλύτερο κίνητρό σου. Απλά φαντάσου ότι προσπαθούν να σε σκοτώσουν και θα πετύχει», μουρμουρίζει ο Κρίς και κοιτάζει τον Απόλλων. «Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη».

«Τι;» Η φωνή του Απόλλων ακούγεται κοφτή.

«Θέλω να μείνεις ακίνητος».

Ο Κρίς ορμάει πάνω μου και σφίγγει τα χέρια του γύρω από το λαιμό μου. Με περικυκλώνει και με σπρώχνει σε ένα δέντρο, στριφογυρίζοντας το ένα χέρι μου πίσω από την πλάτη μου και το ένα μέρος του προσώπου μου συνθλίβοντας το στον κορμό. Το σοκ μου κόβει την ανάσα, αλλά μόνο για ένα δευτερόλεπτο πριν η οργή εισβάλει στις φλέβες μου.

«Μυρίζομαι τον φόβο σου, Κέιν». Η φωνή του Κρίς ακούγεται σκοτεινή. «Υπερασπίσου τον εαυτό σου ή πέθανε».

Ο ΑΠόλλων σκέφτεται να τον σκοτώσει και να τον ξεκοιλιάσει, αλλά στέκεται ακίνητος, παρακολουθώντας προσεκτικά την εκπαίδευση. Με εμπιστεύεται.

«Άσε με να φύγω», σφυρίζω ενώ κινούμαι ανήσυχη.

Φωνάζω καθώς ο Κρίς λυγίζει το χέρι μου ακόμα περισσότερο πίσω από την πλάτη μου. Ο κόπανος ξέρει πώς να επιτίθεται.

«Υπερασπίσου τον εαυτό σου».

«Δεν μπορώ!» αναφωνώ. «Δεν μπορώ!»

«Ώστε έτσι σκοπεύεις να αποτελειώσεις την Άγκνες;» χλευάζει. «Είσαι πολύ αδύναμη και δεν θα μπορέσεις ποτέ να την νικήσεις. Είσαι αξιολύπητη, Ζαΐρα. Λυπάμαι πάρα πολύ».

Αυτό ήταν όλο.

Κινούμαι και ο αγκώνας μου χτυπάει το στομάχι του, στέλνοντάς τον μακριά. Ο Κρίς πετάει και πέφτει πάνω σε ένα δέντρο. Ο άνεμος αρχίζει να στροβιλίζεται γύρω μου. Τα φύλλα των δέντρων κουνιούνται, απειλώντας να τιναχτούν στον αέρα και να προκαλέσουν ακόμη και τυφώνα.

Πέντε δευτερόλεπτα αρκούν για να ουρλιάξει ο Κρίς, με τα κόκκαλά του να τρίζουν καθώς σπαρταράει στο έδαφος. Ο Απόλλων παραμένει σιωπηλός, παρακολουθώντας τον αγώνα με ευχαρίστηση. Λοιπόν, ας απολαύσει την παράσταση.

"Συγκεντρώσου, Ζαΐρα. Ανάπνευσε, συγκεντρώσου".

"Ανάπνευσε."

"Είναι ο Κρίς."

"Ανάπνευσε."

Και το κάνω. Κάνω ένα βήμα πίσω, οι κραυγές του Κρίς σταματούν.

«Είσαι καλά;» τον ρωτάει ο Απόλλων με σκωπτική έκφραση.

Ο Κρίς σηκώνεται όρθιος, τρίβει το σαγόνι του και αγνοεί την ερώτηση του Απόλλων. Ουπς, τον χτύπησα πολύ. Δεν του έδωσα την ευκαιρία να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Μπράβο, Ζαΐρα!

«Μόλις χρησιμοποίησες τις ψυχικές σου δυνάμεις», μουρμουρίζει, κάνοντας ένα μορφασμό.

Καταπίνω, υπάρχει μια ματωμένη πληγή στο μέτωπό του. Θεραπεύεται γρήγορα, δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι τον χτύπησα.

«Λυπάμαι». Ζητώ συγγνώμη.

Ο Απόλλων πλησιάζει, εξετάζοντας το πρόσωπό μου.

«Τα μάτια σου...»

«Τι συμβαίνει τα μάτια μου;»

«Γίνονται μαύρα όταν χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου».

Ο Κρίς γνέφει ανήσυχος. Ο φόβος εξαπλώνεται μέσα μου. Ξαφνικά, θυμάμαι τα μάτια της μητέρας μου όταν την είχε κυριεύσει η Άγκνες. Ήταν μαύρα, τρομακτικά.

Γαμώτο...

«Είναι κακό αυτό;» ρωτάω, με τη φωνή μου να τρέμει.

Ο Κρίς αποφεύγει να με κοιτάξει.

«Είναι ένα σημάδι ότι το σκοτάδι σε επηρεάζει έντονα».

Ένα ρίγος διατρέχει το σώμα μου. Το ίδιο είδος ρίγους που παραλύει κάθε μέρος μου. Αισθάνομαι κρύο, πιο κρύο από ποτέ άλλοτε. Είμαι πολύ τρομοκρατημένη για να επεξεργαστώ τα λόγια του Κρίς. Το φαινόμενο Άγκνες γίνεται όλο και πιο εμφανές.

«Είσαι καλά;» ο Απόλλων ακούγεται ανήσυχος.

Ο Κρίς με αναλύει, πιθανώς φοβάται ότι θα ξεσπάσω σε κλάματα σαν μία άχρηστη, αλλά δεν θα το κάνω. Η μόνη μου επιλογή είναι να συνεχίσω να προπονούμαι, και αν οι σκοτεινές μου δυνάμεις είναι ισχυρότερες, καλώς. Τι μπορώ να κάνω για να το αλλάξω αυτό; Τίποτα. Το κακό είναι στο αίμα μου, αλλά το δικό μου θα είναι διαφορετικό. Δεν θα καταστραφώ. Θα χρησιμοποιήσω το σκοτάδι προς όφελός μου, θα γίνω πιο δυνατή.

«Αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, το βρίσκω σέξι που μπορείς να σπάσεις κόκαλα με το μυαλό σου», μουρμουρίζει ο Απόλλων.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το είπε αυτό. Μόνο το λυκάκι μου θα έλεγε ηλίθια πράγματα για να με κάνει να νιώσω καλύτερα.

«Πλάκα μου κάνεις;»

«Δεν θα αστειευόμουν με κάτι τέτοιο. Το σκοτάδι έχει μεγαλύτερη επίδραση πάνω σου», ξεφυσάει ο Απόλλων. «Δεν τα πιστεύεις αυτά τα σκατά ούτε εσύ η ίδια. Σε βλέπω σαν μια αξιολάτρευτο μικρό Που».

Που; Ω, Θεέ μου. Μόλις με συνέκρινε με ένα αξιολάτρευτο μικρό σκατό. Πρώτα φρουτοσαλάτα και τώρα αυτό. Ο Κρίς καθαρίζει το λαιμό του, υπενθυμίζοντάς μας ότι είναι ακόμα παρών.

«Είσαι διαφορετική, Ζαΐρα», σχολιάζει ο δρυίδης. «Έχεις ικανότητες που λίγοι δρυίδες διαθέτουν και το σκοτάδι που κουβαλάς είναι πολύ εμφανές».

Η καρδιά μου επιταχύνει με περισσότερο φόβο.

«Εγώ...»

«Γάμα το», γρυλίζει ο Απόλλων «Τα μάτια της σκοτεινιάζουν όταν χρησιμοποιεί τις ψυχικές της δυνάμεις, οπότε; Δεν σημαίνει τίποτα».

Ο Κρίς τον κοιτάζει ενοχλημένος.

«Δεν καταλαβαίνεις».

Ο Απόλλων κάνει ένα απειλητικό βήμα προς τον Κρίς.

«Η Ζαΐρα δεν θα καταναλωθεί ποτέ από το σκοτάδι. Σταμάτα να λες μαλακίες».

Μπαίνω ανάμεσά τους και αφήνω έναν εξαντλημένο αναστεναγμό.

«Αρκετά για σήμερα, παιδιά», παρεμβαίνω. «Σταματήστε».

Το σαγόνι του Κρίς σφίγγεται.

«Τα λέμε στο σπίτι», μουρμουρίζει πριν φύγει.

Η σιωπή γεμίζει το χώρο. Κάθομαι στο πάτωμα και ο Απόλλων κάνει το ίδιο. Είμαι αναστατωμένη. Ξέρω ότι η Άγκνες έγινε κακιά επειδή επέτρεψε στο σκοτάδι να γεμίσει την ψυχή της. Ο Κρίς και ο Σαμουέλ φοβούνται ότι το ίδιο θα συμβεί και σε μένα.

«Θέλω να χτυπήσω κάθε ηλίθιο που σε κάνει να νιώθεις άσχημα», ψιθυρίζει ο Απόλλων.

«Είσαι άνθρωπος των σπηλαίων».

«Ο άνθρωπος των σπηλαίων σου», απαντά. «Δεν γνωρίζω λεπτομερώς την ιστορία της Άγκνες, αλλά εσύ είσαι πολύ διαφορετική. Αυτή η γυναίκα δεν αγαπούσε καν την οικογένειά της».

Πόνος, πικρία και θυμός. Αυτό αισθάνομαι κάθε φορά που αναφέρουν αυτό το τέρας.

«Θα κάνω τη διαφορά, Απόλλων.

Με τραβάει κοντά στο σώμα του και με αγκαλιάζει.

«Το ξέρω, αγάπη μου», μουρμουρίζει, «Ξέρεις ότι μένουν μόνο λίγες μέρες από τη μεταμόρφωσή σου;»

Καταπίνω. Δεν τολμώ καν να σκεφτώ εκείνη την ημέρα.

«Ναι».

«Μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, Ζαΐρα. Είναι κρίσιμο να μείνουμε ενωμένοι. Θα με χρειαστείς για να μειώσω τον πόνο σου».

«Είναι δώδεκα ώρες αγωνίας».

«Νόμιζα ότι ήσουν η Ζαΐρα Κέιν».

«Είμαι η Ζαΐρα Κέιν, αλλά δεν μου αρέσει η ιδέα να σπάσουν τα κόκκαλά μου».

Το γέλιο του Απόλλων αντηχεί στο έρημο δάσος.

«Είσαι μία δυναμική γυναίκα. Μπορείς να τα βγάλεις πέρα μ' αυτό και με πολλά άλλα. Σε εμπιστεύομαι».