{ Η νεράιδα της εξοχής }

Η Hσιόνη ήταν μια άνθρωπος- νεράιδα που έπλεκε και ύφαινε υφάσματα δαντέλας, τουλιού και οτιδήποτε αποτελούσε το αγαπημένο της. Στη πραγματικότητα ήταν μια αριστοκρατική κοπέλα ευγενικής καταγωγής που απλώς ασπάστηκε την ιδιότητα της νεράιδας, επειδή βοήθησε πολλές κατά τη περίοδο που κινδύνευαν να αφανιστούν από τους εχθρούς τους, τους ανθρώπους που τις κυνηγούσαν με σκοπό την αφαίρεση και πώληση (σε παράνομο εμπόριο) των φτερών τους και τις μοχθηρές μάγισσες. Φτερά δεν είχε στη πλάτη της φυτρωμένα αλλά δεν τη πείραζε ούτε το είχε αυτό σαν πόθο. Η μητέρα της Κλάρα, είχε πολύ μικροσκοπικά πολύχρωμα και περήφανα φτερά που έβγαιναν μόνο το βράδυ. Νόμιζε πως τέτοιο χαρακτηριστικό θα το κληρονομούσε και στη κόρη της αλλά δεν έγινε ποτέ, μόνο την ''ιδιότητα'' του χαρακτήρα μιας νεράιδας κατάφερε να της περάσει.

[...]

Περίμενε και ήλπιζε ακόμα στο πριγκιπόπουλο ή εναλλακτικά στο θαύμα της αγάπης και οι φίλες και γνωστές της την περιγελούσαν και τη 'κορόιδευαν' για αυτό. 

« Τι πιστεύετε ότι κάνει τόσο ρομαντική και ουτοπική στον τρόπο σκέψης της την Ησιόνη;»

«Νομίζω ότι είναι απλώς  αφελής » έλεγε μία άλλη κοπέλα.

« Ακριβώς κορίτσια! Δεν έχει βγει στον έξω κόσμο τόσο πολύ, προτιμά το βασιλικό της παλάτι και την εξοχή για βόλτες. Άμα δεν έχει φτάσει μέχρι τον αναπτυγμένο πολιτισμό των ανθρώπων και κατοικεί σε αυτό το ειδυλλιακό κλασσικό αλλά απαρχαιωμένο μέρος πως να γνωρίσει κάτι διαφορετικό και καινούριο; » επεξηγούσε πιο κατατοπιστικά μια τρίτη της παρέας και όλες έγνεφαν θετικά και συμφωνούσαν.

Εκείνη την μέρα, μετά το μοίρασμα της παρέας της σε αντίπαλους λόγω της διαφωνίας τους για το θέμα των αντιλήψεων της Ησιόνης, όλες αποχώρησαν με γυρισμένες πλάτες.

 Όλες γελαστές και ξέγνοιαστες καθώς ανακάλυπταν πως το αλλόκοτο κορίτσι-νεράιδα ενδυνάμωνε τον μεταξύ τους φιλικό δεσμό περισσότερο. 

Και η Ησιόνη δεν χαμογελούσε, δεν χαιρόταν, δεν σκεφτόταν θετικά και δεν ανακουφιζόταν...μετά από κάθε συνάντηση τους. Και στο τέλος δεν αποχαιρετούσε πλέον καμία από εκείνες, διότι ένιωθε πως καμία της δεν τη καταλάβαινε και το χειρότερο και τραγικό δεν υπήρξε καμία πραγματική της φίλη. Γιατί τους άρεσε να την επικρίνουν τόσο συχνά και αδίκως; Ύφαινε τον παραμυθένιο κόσμο στο μυαλό της απλώς...τίποτα κατακριτέο και αφύσικο.

Επάνω ψηλά το σύμπαν, ο ουρανός και ο ήλιος σάρκαζαν τη συνάντηση τους καθότι ήξεραν το άδικο της υπόθεσης για την Ησιόνη.

Η Ησιόνη δεν γύρισε στο σπίτι της εκείνη τη μέρα. Μετά τον πρώτο περίγελο που έλαβε από τις κοπέλες, προτίμησε να κάνει μια βόλτα μόνη της στο δάσος. Με τα μάτια στραμμένα στον καθαρό απογευματινό ουρανό, ανέβαινε προς τον ήλιο και έφερνε στο νου της εικόνες από μια ζωή περισσότερο επιθυμητή...