Ένα πρόσωπο με κοίταζε σοκαρισμένα από την άλλη άκρη του τραπεζιού. Τέντωσε τα χέρια της στο ύψος των ώμων της "Περίμενε, περίμενε." Έκανε μια παύση και το στόμα της άνοιξε ξανά σοκαρισμένο και γύρισα τα μάτια μου αγανακτισμένη από την υπερβολή της "Δηλαδή σε ερωτεύτηκε ο πρίγκιπας και είσαι τόσο χαλαρή;"

"Τι; δεν είπα ποτέ πως με ερωτεύτηκε" Είπα αμέσως χαμηλώνοντας την φωνή μου στην τελευταία μου λέξη. Κοίταξα γύρω μου να βεβαιωθώ πως δεν μας άκουσε κανένας και ευτυχώς όλοι γύρω μας συνέχιζαν την ζωή τους χωρίς να μας δίνουν καμία απολύτως σημασία.

Άλλοι γελούσαν, άλλοι μιλούσαν, άλλοι τσακώνονταν, άλλοι έπιναν και άλλοι περίμεναν υπομονετικά τους σερβιτόρους να τους φέρουν τα ποτά τους.

Το σε λίγο-αφεντικό της Lia's είχε αναλάβει από νωρίς τα σε-λίγο-καθήκοντα του και ξεκίνησε με το να φτιάξει το πρόγραμμα του μήνα για τους εργαζόμενους στην καφετέρια.

Θα έκανε καψόνια στην Lia και γι' αυτό της έβαλε συχνές υπερωρίες και ωράρια που σιχαινόταν. Τουλάχιστον άρχιζε να δουλεύει από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ και την άφηνε να κοιμάται τα πρωινά μέχρι αργά, αλλά όταν της το είπα κόντεψε να με σκοτώσει.

"Από όσα μου είπες πως έγιναν το βράδυ στον χορό, είναι ξεκάθαρο πως ο πρίγκιπας έπαθε την πλάκα του μαζί σου. Σε έχει ερωτευτεί." Φώναξε την τελευταία πρόταση λίγο πιο δυνατά και είδα κάποια αδιάκριτα βλέμματα να πέφτουν κατά πάνω μας. Της έκανα νόημα να μιλήσει πιο σιγά αλλά αυτή άρχισε να γελάει.

"Αυτό είναι παράλογο, ούτε που με ξέρει καλά, καλά." Έγειρα πίσω στην μαύρη μου καρέκλα "Το μόνο που ξέρει είναι το όνομα μου και αυτό δεν είναι καν αληθινό." Ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου και συνέχισα. "Δεν ερωτεύονται τόσο εύκολα οι άνθρωποι."

"Τι λες; Η Lucia και ο Alejandro ερωτευτήκαν από το πρώτο βλέμμα." Είπε σοβαρή πίνοντας και αυτή μια γουλιά από την ροζ γρανίτα της. Οι πρωταγωνιστές του καινούριου της βιβλίου, διηγήματος συγκεκριμένα.

"Μόνο που εγώ δεν είμαι πρωταγωνίστρια σε βιβλίο." Πρόσθεσα γέροντας το σώμα μου πίσω στην μαύρη καρέκλα.

Συνεχίσαμε να πίνουμε τα ποτά μας χωρίς να μιλάμε. Είχαμε βυθιστεί στις σκέψεις μας όμως οι σκέψεις της Λίας δεν άργησαν να τελειώσουν. Από το ενοχλημένο βλέμμα της, κατάλαβα τα βήματα που δυνάμωναν από πίσω μου, σε ποιον ανήκαν.

Ethan Armer.

"Τέλειωσε το διάλειμμα σου." Είπε η αλαζονική φωνή από πίσω μου και για πρώτη φορά είδα την Lia χωρίς αντιρρήσεις να σηκώνεται από την καρέκλα της. Όταν την είδα να σηκώνει από το τραπέζι και το ποτήρι της φοβήθηκα πως θα του έριχνε το περιεχόμενο του στα μούτρα. Όπως τότε σε ένα πάρτι που έλουσε με κρασί έναν άγνωστο γιατί άκουσε από την τότε κοπέλα του—και πλέον πρώην κοπέλα του—,ότι την απατούσε.

Προς έκπληξη μου, στάθηκε δίπλα του Ethan, άφησε κάτω τις ξανθές της μπούκλες από την χαμηλή αλογοουρά που είχε πριν, του έδωσε το άδειο της ποτήρι και άρχισε να περπατά μακριά του.

Ο Ethan έμεινε κόκαλο με το ποτήρι στο χέρι όσο εγώ προσπαθούσα να κρύψω το γέλιο μου. Όταν συνήλθε άρχισε να περπατά από πίσω της με γρήγορα βήματα για να την προλάβει και τον άκουσα να της λέει ειρωνικά "την επόμενη φορά η Lucia και ο Alessandro πρέπει να ερωτευτούν όταν αισθανθούν την παρουσία ο ένας του άλλου στον χώρο." Και άκουσα την Lia να του φωνάζει πίσω ενοχλημένη "Alejandro." διορθώνοντας το όνομα που πριν ο Ethan πρόφερε λάθος.

Ο γνωστός ήχος του κινητού μου ακούστηκε και χαμογέλασα όταν σκέφτηκα πως θα μου είχε στείλει μήνυμα η Lia βρίζοντας τον αλλά το χαμόγελο μου δεν άργησε να κοπεί μαχαίρι όταν είδα από που ήταν το μήνυμα και-

Ω Θεέ μου, τι έλεγε το μήνυμα.

____

"Λοιπόν;" Η αγωνία μου ήταν τεράστια και όσο περνούσε η ώρα όλο και μεγάλωνε "ε πείτε κάτι" τα μάτια των γονιών μου στράφηκαν επιτέλους σε εμένα. Διάβαζαν το μήνυμα ξανά και ξανά, λες και θα άλλαζε ή θα τους μιλούσε.

"Έστειλες αίτηση να δουλέψεις ως σχεδιάστρια στο παλάτι της Dreamland; γιατί δεν μας το είχες πει βρε κορίτσι μου;" Ο πατέρας μου δεν ήταν θυμωμένος αλλά φαινόταν προβληματισμένος. Δεν τον αδικώ, δεν είναι εύκολο να δουλεύεις στο παλάτι για την βασιλική οικογένεια. Ήταν όμως το όνειρο μου. Η βασιλική οικογένεια έψαχνε μια νέα σχεδιάστρια μόδας, τους έστειλα μερικά από τα σχέδια μου, τους άρεσαν και με προσέλαβαν.

Ρούχα υψηλής ραπτικής, προορισμένα ειδικά για αυτούς, εκδηλώσεις, γνωριμίες, θα ωφελούσε και την καριέρα μου που μέχρι τώρα ήταν ανύπαρκτη.

"Ήθελα πρώτα να πάρω την δουλειά και μετά να σας το πω. Να μην σας ξεσηκώσω χωρίς λόγο. Ήξερα πως θα είχατε κάποιες αντιρρήσεις αλλά μαμά... πάντα έλεγες πως πρέπει να ακολουθούμε τα όνειρα μας, ε τώρα αυτό κάνω." Με κοίταζαν με κατανόηση και προβληματισμό, αλλά νομίζω πως ένα ίχνος περηφάνιας φαινόταν στα μάτια του πατέρα μου. Θα το κατάλαβε όταν του χαμογέλασα και προσπάθησε να το κρύψει.

"Και αυτό είναι το όνειρο σου;" Ρώτησε η μαμά μου. Έβγαλε τα γυαλιά της και τα τοποθέτησε στο ξύλινο τραπεζάκι δίπλα της. Χαμογέλασα και έγνεψα διστακτικά. Οι γονείς μου κοιτάχτηκαν σαν να μιλούσαν με τα μάτια και πριν το καταλάβω ήμουν χωμένη στην αγκαλιά τους. Ήξερα πως παρά τις αντιρρήσεις τους, τελικά θα χαιρόντουσαν για εμένα. Πάντα χαίρονται για μένα.

Το περίεργο αίσθημα του ενθουσιασμού όμως που ένιωθα στο στομάχι μου, δεν άργησε να αντικατασταθεί από αυτό του φόβου. Αν ο πρίγκιπας Nicholas με αναγνώριζε θα καταλάβαινε ότι του είπα ψέματα και ίσως να έχανα και την δουλειά μου πριν καν την αρχίσω. Όλα αυτά όμως, έπρεπε να τα σκεφτόμουν πιο σωστά πριν αποφασίσω να πάω σε εκείνον τον χορό, αλλά τώρα ήταν πλέον αργά. Εξάλλου ο πρίγκιπας ούτε που θα με θυμάται.

Είμαι σίγουρη.