2 μήνες μετά

Ξανά τα ίδια. Στεκόταν γύρω από τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Λάτρευε την μυρωδιά και το χρώμα τους. Πάνω από όλα όμως λάτρευε πως συμβόλιζαν την αγάπη. Την αληθινή αγάπη. Εκείνη που καθοδηγεί τις πράξεις σου και πολλές φορές σε κάνει να κάνεις πράγματα όχι και τόσο ευχάριστα. Ξέρεις όμως ότι αγαπάς. Αλλιώς δεν θα τα έκανες.

Είναι σημάδι ότι είσαι ζωντανός.

Φορούσε το λευκό φόρεμα που τόσο αγαπούσε. Είχε γίνει σαν δεύτερο της δέρμα, δεν ήθελε να το βγάζει ποτέ. Σαν να ήξερε ότι σύντομα θα γινόταν άγγελος στον ουρανό και ήθελε να τους μοιάσει νωρίτερα.

Στεκόμουν μακριά και την κοιτούσα. Ήξερα πως τώρα πρέπει να πάω κοντά της.

Και πήγα.

Στάθηκα απέναντι της και μου χαμογέλασε. Εκείνο το χαμόγελο που είχε πάντα, μέχρι που δεν το είχε πια. Πρώτα ήταν χαρούμενη, ο εαυτός της και μετά ήταν κάποια άλλη. Κάποια ξένη που δεν αναγνώριζε τα παιδιά της, τον άντρα της. Την οικογένεια της. Μέχρι που της περνούσε και ήταν ξανά η Sofia Royce που όλοι ξέραμε.

Κοιτούσα το πρόσωπο της. Δεν είχε αλλάξει. Τα χαρακτηριστικά της ήταν ίδια. Δεν ήταν όμως το ίδιο νέα πια. Είχε μεγαλώσει. Αλλά ήταν ακόμη η ίδια.

Ήξερα την συνέχεια, ήθελα να την αποφύγω αλλά πλέον την είχα συνηθίσει. Το χέρι της ήταν τεντωμένο μπροστά μου και περίμενε να το πιάσω.

Ήξερα πως όταν το έκανα το όνειρο θα τέλειωνε.

Δεν ήθελα να τελειώσει.

Το είχα όμως ανάγκη.

Τέντωσα το χέρι μου. Λίγο πριν ακουμπήσουν περίμενα να εξαφανιστεί και να ξυπνήσω ιδρωμένος. Αλλά δεν το έκανε. Τα χέρια μας ακούμπησαν. Ένιωσα το άγγιγμα της μετά από χρόνια, σαν να ήταν αληθινό.

Δεν ήταν.

Δεν χρειαζόταν όμως να το ξέρω τώρα. Θα το μάθαινα όταν ξυπνούσα.

Κρατούσε το χέρι μου απαλά και εγώ το δικό της σφικτά σαν να μην ήθελα να φύγει. Την κοίταξα με απορία, δεν ήξερα γιατί γινόταν αυτό. Δεν ήξερα γιατί το όνειρο άλλαξε. Έπρεπε να εξαφανιστεί.

Γιατί όμως δεν το έκανε;

Συνέχισε να με κοιτάζει χαμογελώντας. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Ίσως αν... "Μαμά;" Κάτι άλλαξε στο χαμόγελο της. Δεν ήξερα τι, αλλά ήμουν σίγουρος πως δεν ήταν το ίδιο. Ίσως να είχε μια δόση ικανοποίησης.

Ναι, έτσι έμοιαζε.

Το ήξερα αυτό το χαμόγελο. Τελευταία το φορούσα συχνά και εγώ.

"Κέρδισες" η φωνή της ήταν γλυκιά και ζεστή, όπως ακριβώς την θυμόμουν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η οικειότητα της έστειλε ανατριχίλα στο σώμα μου.

Κέρδισες. Δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό.

Τινάχθηκα από το κρεβάτι και προσπαθούσα να βρω την ανάσα μου. Ένιωσα το κρεβάτι να κινείται.

"Nicholas;" Η Viviana ακούμπησε τον ώμο μου. Τα μάτια της κλειστά από τον ύπνο και η φωνή της πιο βραχνή απότι συνήθως. Πέρασε το χέρι της μέσα στα ανάκατα της μαλλιά. Με κοιτούσε με απορία. Θα κατάλαβε τον πανικό μου. Δεν ήθελα να την ξυπνήσω.

Έπρεπε να ήταν αμαρτία να είναι τόσο όμορφη ακόμη και μετά τον ύπνο. Αυτή η γυναίκα με τρέλαινε κάθε μέρα.
Δεν θα ήθελα να φανταστώ πως θα ήμουν χωρίς εκείνην.

Δεν την ήθελα.

Την χρειαζόμουν.

"Πέσε ξανά για ύπνο principessa," της έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο. Άφησε ένα μικρό χασμουρητό και έτριψε τα μάτια της.

Την έσπρωξα πίσω στο κρεβάτι από την κοιλιά απαλά και έφτιαξα το σεντόνι στα πόδια της. "είμαι καλά" Και τώρα ήξερα πως για πρώτη φορά το εννοούσα.

Ήταν σαν να ολοκληρώθηκε ένα puzzle που όμως δεν ήξερα πως έφτιαχνα. Σαν όλα να μπήκαν στην θέση τους.

Όπως και αυτό το όνειρο.

Είχε δίκιο η μαμά μου.

Κέρδισα.

Κέρδισα όσα ήθελα.

Κέρδισα το όνειρο που με στοίχειωνε.

Και κάτι μου έλεγε πως απόψε ήταν η τελευταία φορά που θα το έκανε.