Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται όταν είδα την πελώρια, χρυσή πύλη του παλατιού. Όσο την πλησίαζα, φάνταζε όλο και πιο μεγάλη, όλο και πιο τρομακτική. Δύο φρουροί στέκονταν στα δύο άκρα της πύλης, φορώντας τις ασημένιες τους πανοπλίες, κρατώντας στο δεξί τους χέρι ένα μεταλλικό ξίφος.

Πέρασα ανάμεσα από τον ατελείωτο κήπο του παλατιού που πλημύριζε από πολύχρωμα λουλούδια και γλυκές μυρωδιές. Τον κήπο στόλιζαν χρυσά παγκάκια, σκαλισμένα με απίστευτες λεπτομέρειες και σε μερικά από αυτά καθόντουσαν κάποιοι από τους καλεσμένους.

Ανέβηκα τα μικρά σκαλιά που ένωναν τον κήπο με την είσοδο του παλατιού και έξω από την πόρτα στεκόντουσαν ξανά δύο φρουροί. Ακίνητοι, αμίλητοι, σοβαροί, όσο οι καλεσμένοι γελούσαν και μιλούσαν καθώς περνούσαν από δίπλα τους.

Κοντοστάθηκα έξω από την χρυσή πόρτα του παλατιού. Μπροστά της έμοιαζα ακόμη πιο μικρή από όσο ένιωθα πως ήμουν.

Ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται, την καρδιά μου να τρέχει σαν τρελή και το αίμα στις φλέβες μου να παγώνει και για μια στιγμή πίστεψα πως δεν είναι ακόμη αργά να φύγω, αλλά το αγγελάκι στο μυαλό μου είχε αντιρρήσεις.

Στεκόμουν έξω από την εξώπορτα του παλατιού και αμφιταλαντευόμουν τι να κάνω.

Να μείνω ή να φύγω; να μείνω ή- θα μείνω. Το αγγελάκι, νίκησε τελικά το διαβολάκι.

Πήρα μια ανάσα και πέρασα μέσα από την πόρτα. Είχα εντυπωσιαστεί από την ομορφιά που ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια μου.

Τεράστια αίθουσα καλυμμένη από ολόλευκους τοίχους και ξύλινο πάτωμα. Χρυσά έπιπλα, λευκά αγάλματα και δύο λαμπεροί, χρυσοί πολυέλαιοι που κρεμόντουσαν από το ταβάνι και φώτιζαν όλο το δωμάτιο.

Η αίθουσα ασφυκτιούσε από την απίστευτη πολυκοσμία. Βασιλιάδες και βασίλισσες, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, δούκες και δούκισσες, ένα σωρό άλλοι τίτλοι και άνθρωποι σαν εμένα, απλοί, καθημερινοί, χωρίς βασιλικό αίμα να κυλάει στις φλέβες τους και όμως απόψε, μέσα σε αυτήν εδώ την αίθουσα, είχαμε γίνει όλοι ένα.

Τα πρόσωπα μας ήταν καλυμμένα από μάσκες, τα κεφάλια μας από περίτεχνα χτενίσματα, τα σώματα μας από μαγευτικά φορέματα και κουστούμια - το ένα ωραιότερο από το άλλο - και τα πόδια μας από κομψά παπούτσια.

Η μουσική δεν ήταν ιδιαίτερα δυνατή, αλλά κατάφερνε να κυριαρχήσει παρά τα μουρμουρίσματα των καλεσμένων.

Όταν συνήλθα από τις σκέψεις μου, ένιωσα ευάλωτη που βρισκόμουν σε ένα τέτοιο χώρο. Άφησα πίσω τις αμφιβολίες μου και προχώρησα μέσα στην αίθουσα.

Με κάθε μου βήμα ακουγόταν και ένα κτύπημα των μαύρων μου τακουνιών, τα ασημένια τους κορδόνια αγκάλιαζαν την γάμπα μου σφιχτά δίνοντας μου παρηγοριά.

Αλλά ήμουν ολομόναχη σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο, σε μια αίθουσα που έσφιγγε από ζωή.

Σταμάτησε δίπλα μου μια κυρία με μαύρο κουστούμι και μια χαμηλή, αυστηρή αλογοουρά. Στα χέρια της κρατούσε ένα χρυσό δίσκο που πάνω είχε κρυστάλλινα ποτήρια με σαμπάνια. Έπινα αργά κάθε γουλιά από την σαμπάνια μου και κοίταζα τον κόσμο να διασκεδάζει, μέχρι που τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του.

Δεν ήμασταν κοντά, αλλά ο φωτισμός του δωματίου με άφηνε να δω πως είχαν το ίδιο πράσινο χρώμα με εκείνο των κυπαρισσιών στον κήπο του παλατιού που φαινόντουσαν από το μεγάλο παράθυρο δίπλα μου. Όταν τον είδα να με κοιτάζει δεν έστρεψε το βλέμμα του αλλού αλλά συνέχισε να με κοιτάζει. Όλο και πιο έντονα.

Μαύρα μαλλιά που κοσμούσαν υπέροχα το πρόσωπο του και μαύρο κουστούμι που θα μπορούσε να μοιάζει με αυτό των άλλων αλλά δεν το έκανε. Ξεχώριζε από την χρυσή σφραγίδα που είχε πάνω δεξιά. Το βασιλικό οικόσημο.

Ήπιε μια γουλιά από το ποτό που κρατούσε στο χέρι του κοιτάζοντας με και κοίταξα αλλού στην προσπάθεια μου να σβήσω την φωτιά που ένιωθα μέσα μου να σιγοβράζει. Όταν ξανά κοίταξα στο μέρος του εκείνος δεν ήταν πλέον εκεί. Ένιωσα την φωτιά σιγά σιγά να σβήνει, ένιωσα ανακούφιση και κάτι άλλο που δεν ήθελα να παραδεχτώ, μέχρι που άναψε ξανά όταν τον είδα να με πλησιάζει.

Σταμάτησε δίπλα μου—το κεφάλι μου να τελειώνει εκεί που άρχιζαν οι ώμοι του—ύψωσα λίγο το κεφάλι μου για να βρουν τα μάτια μου τα δικά του.

Πριν προλάβει να μιλήσει και πριν προλάβω να σκεφτώ, πήρα τον λόγο εγώ "υψηλότατε." Δεν ήξερα αν πρέπει να υποκλιθώ, δεν ήξερα αν πρέπει καν να του μιλώ.

"Δεσποινίς..." με κοίταζε συνέχεια στα μάτια και δάγκωσα το εσωτερικό του στόματός μου στην προσπάθεια μου να μην καταρρεύσω μπροστά του. Τα μάγουλα μου θα είχαν αποκτήσει το ίδιο χρώμα με τα μαλλιά μου και δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να κάνω για να το σταματήσω.

Τέντωσε το χέρι του προς το δικό μου και κάποια δευτερόλεπτα μετά ύψωσα και εγώ το δικό μου. Όταν πήγα να κλείσω το χέρι μου στο δικό του για χειραψία, έπιασε απαλά το χέρι μου και το σήκωσε προς το ύψος του προσώπου του και χωρίς να χαλάσει στιγμή την οπτική μας επαφή, έδωσε ένα απαλό φιλί στο χέρι μου. Ένιωσα το στόμα μου να ανοίγει και την ανάσα μου να κόβεται όταν τα χείλη του ακούμπησαν απαλά το δέρμα μου. Πλέον ήμουν σίγουρη πως είχα ολόκληρη κοκκινήσει.

"Το όνομα σας;" Η φωνή του ήταν βαθιά και αισθησιακή, σαν το βλέμμα του. Είχα χαθεί στα πράσινα του μάτια, σχεδόν είχα ξεχάσει να μιλάω. Το όνομα σας; Viviana, αλλά λίγο πριν ακουστεί από τα χείλη μου, δείλιασα.

Κοίταξα τριγύρω στην προσπάθεια μου να σκεφτώ ένα όνομα, δεν μπορούσα να συστηθώ με το αληθινό μου. Αν έπαιρνα τελικά την θέση στο παλάτι θα με αναγνώριζε από το όνομα. Πριν έρθω στον χορό, πίστεψα πως η μαύρη μάσκα στο πρόσωπο μου θα έκρυβε την ταυτότητα μου. Θα το έκανε, αλλά δεν είχα φανταστεί πως θα με προσέγγιζε ο πρίγκιπας, πως θα με παρατηρούσε.

Με κοιτούσε με προσμονή και όσο το βλέμμα μου αντίκριζε το δικό του, έχανα όλο και περισσότερο τα λογικά μου "Το όνομα μου;" Η φωνή μου έτρεμε από αγωνία. Κοίταξα απέναντι μου και τότε είδα τα κόκκινα τριαντάφυλλα έξω από το μεγάλο παράθυρο δίπλα από τα κυπαρίσσια . "Εε...Rose;" Είπα αβέβαιη.

Rose; Τι λες; αλλά το ψέμα είχε ήδη κυλήσει από το στόμα μου πριν προλάβω να το σταματήσω.

Ένα μικρό γέλιο βγήκε από το στόμα του και είπε χαμογελώντας "Με ρωτάς;"

Χαμογέλασα και εγώ "Όχι. Rose, αυτό είναι το όνομα μου." Ένα μικρό, αθώο ψεματάκι ήταν, δεν θα το μάθαινε ποτέ. Ούτε που θα με θυμάται την επόμενη μέρα.

"Rose." Είπε στον εαυτό του και ξαφνικά το όνομα με την δική του φωνή ακουγόταν διαφορετικό. Πιο ωραίο. "Nicholas, χάρηκα." Έκανε μια μικρή παύση αλλά τα μάτια του ακόμη δεν είχαν αφήσει τα δικά μου "Πολύ." Είχα ξεχάσει να μιλάω, είχα ξανά δει φωτογραφίες του μια-δύο φορές, αλλά σήμερα φαινόταν ακόμη πιο όμορφος και η φωνή του..."Τι πρέπει να κάνω για να χορέψετε μαζί μου;" Να χορέψω μαζί του; Δεν πρέπει, δεν μπορώ, αλλά το θέλω τόσο πολύ. Ίσως μόνο μια φορά, για πρώτη και τελευταία φορά.

"Να σταματήσετε να μου μιλάτε στον πληθυντικό."

Ένας χορός είναι μόνο.

"Μόνο αν κάνετε και εσείς το ίδιο."

"Μάλιστα, υψηλό- Nicholas." Έπιασε από το χέρι μου το ποτήρι που κρατούσα και ένιωσα τα δάχτυλα του να ακουμπάνε για ελάχιστα δευτερόλεπτα το χέρι μου, όμως ήταν αρκετά για να ανατριχιάσω.
Έβαλε το ποτήρι μου πάνω στο χρυσό τραπεζάκι που υπήρχε δίπλα μου και έπιασε το χέρι μου. Απαλά αλλά σφιχτά, αν αυτό ήταν δυνατό.

Προχωρήσαμε στο κέντρο της αίθουσας και έβαλε και τα δύο του χέρια στη μέση μου, πάνω από το σατινένιο ύφασμα του κόκκινου φορέματος που είχα κάποτε φτιάξει και οι τρίχες στο πίσω μέρος του λαιμού μου, είχαν σηκωθεί.

Έβαλα διστακτικά τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και αρχίσαμε να κινούμαστε στον αργό ρυθμό της μουσικής.

Προσπαθούσα να αποφύγω το βλέμμα του που κάρφωνε το πρόσωπο μου, φοβόμουν πως αν τον κοιτάξω αρκετά στα μάτια το μυστικό μου θα ξετυλιγόταν μπροστά του.

"Ποιες είναι οι ασχολίες σου Rose;" Η φωνή του βαθιά και γλυκιά, πέρασε μέσα από το δέρμα μου και το έκανε ξανά να ανατριχιάσει.

"Οι ασχολίες μου...εε," σχεδιάστρια μόδας "ποιες είναι οι δικές σου;" Προτίμησα παρά ψέματα, να αποφύγω την ερώτηση. Όταν τελειώσει το τραγούδι θα φύγω, μπορώ να αποφύγω λίγες ακόμα ερωτήσεις.

"Λατρεύω την ξιφασκία." Ένιωσα το χέρι του να σφίγγει την μέση μου και μετά ξανά να χαλαρώνει και ένιωσα ξανά να ανατριχιάζω στο άγγιγμα του.

Τελείωσε το τραγούδι και ο κόσμος άρχισε να πηγαινοέρχεται στην αίθουσα και να αλλάζει ταίρι. Άνοιξα το στόμα μου για να μιλήσω αλλά πριν προλάβω μίλησε αυτός. "Ποιο είναι το παλάτι σου;" Και ευχήθηκα να είχα προλάβει να μιλήσω νωρίτερα.

Έβαλα μια κόκκινη τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου και κοίταξα κάτω και μετά ξανά εκείνον. "Βασικά...πρέπει να φύγω," Η λάμψη που είχαν πριν τα μάτια του, σαν να έσβησε λίγο και με κοίταξε με περιέργεια και...απογοήτευση; "θα τα ξανά πούμε κάποια άλλη στιγμή." Δεν το εννοούσα αλλά έπρεπε να φύγω.

Γύρισα την πλάτη μου για να σιγουρευτώ ότι δεν θα προλάβει να μιλήσει αλλά ένα μεγάλο χέρι έπιασε τρυφερά αλλά απότομα το δικό μου και με ανάγκασε να σταματήσω και να γυρίσω πίσω.

Το μακρύ μου κόκκινο φόρεμα, στριφογύρισε ελάχιστα στον αέρα και το σχίσμα που είχε στην μια του πλευρά στο πόδι, έκανε και αυτό την δική του στροφή αποκαλύπτοντας τα μαύρα μου γοβάκια.

"Πότε θα σε ξανά δω;" Είπε χωρίς ανάσα, σαν να κρεμόταν από τα χείλι μου. Δίστασα να απαντήσω, αλλά εκείνος περίμενε υπομονετικά.

"Λυπάμαι, πρέπει να φύγω" Και με ένα μικρό τράβηγμα, απελευθέρωσα το χέρι του από το δικό μου και άρχισα να περπατώ βιαστικά. Γύρισα πίσω μου και τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου αλλά όταν γύρισα ξανά είχε χαθεί κάπου μέσα στο πλήθος.

Δεν έπρεπε να ερχόμουν ποτέ.