Μισούσα τον εαυτό μου. Μισούσα που της έκρυψα την αλήθεια. Μισούσα που έκλαιγε εξαιτίας μου, μισούσα που την έκανα να με μισά.

Κατέστρεψα τα πάντα. Έπρεπε να θυσίαζα τα πάντα για εκείνην. Να άφηνα τον θρόνο και να έφευγα μαζί της. Να γινόταν ο αδερφός μου βασιλιάς. Αλλά θα κατέστρεφε το βασίλειο μας, την χώρα μας. Πως θα μπορούσα να του εμπιστευτώ τον θρόνο; Πως θα μπορούσα να αρνηθώ τα καθήκοντα μου; τον λαό μου; την οικογένεια μου; αρνήθηκα όμως την αγάπη μου, τον έρωτα μου, την γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά και τα μεγάλα πράσινα μάτια που με ένα τους βλέμμα μπορούσαν να με πείσουν να κάνω τα πάντα.

Την πρόδωσα.

Με πρόδωσε.

Με πονούσε να ξέρω πως πίστεψε πως όσα ζήσαμε δεν ήταν αληθινά.

"Τελειώσαμε" ήξερα πως το εννοούσε, αλλά αυτό δεν θα με σταματούσε από το να την ξανά κερδίσω.

Ήταν, είναι και θα είναι δικιά μου.

Για πάντα.

Θα μιλούσα στον πατέρα μου για εμάς, θα του έλεγα πως αυτήν αγαπώ, θα θύμωνε αλλά θα καταλάβαινε.

Έτσι δεν είναι;

Ήταν και αυτός ερωτευμένος κάποτε. Έβλεπα τον τρόπο που κοίταζε την μαμά μου, όπως κοιτάζω την Viviana. Ήξερα πως θα έκανε τα πάντα για εκείνην. Και εγώ το ίδιο.

Στέκονταν και οι τρείς στο δωμάτιο. Όταν άκουσαν την πόρτα να ανοίγει και τα γρήγορα μου βήματα να κτυπούν τα λευκά πλακάκια, είχα έξι μάτια πάνω μου. Ο πατέρας μου κοιτώντας με επικριτικά σαν να μου λέει άργησες,  η πριγκίπισσα που προόριζαν για νύφη μου χωρίς να ξέρω ούτε το όνομα της και δίπλα της ένας άντρας που θα ήταν ο πατέρας της.

Τους πλησίασα και τέντωσα το χέρι μου να τους χαιρετήσω ξεκινώντας από τον πατέρα της. "Nicholas, χαρά μου που σας γνωρίζω" Κουνήσαμε τα χέρια χαμογελώντας όσο πιο πειστικά μπορούσα.

"Lorenzo Alvera, βασιλιάς της Ιταλίας," Ιταλίας; Αλήθεια τώρα; Από όλες τις χώρες έπρεπε ο πατέρας μου να διαλέξει εκείνη που μέσα σε μια νύχτα, με ένα μόνο βλέμμα κατέκτησε την καρδιά μου; "Παρομοίως Nicholas ή καλύτερα γαμπρέ;" ξερόβηξα και ο πατέρας μου με κοίταξε ξανά επικριτικά. Γαμπρέ; μάλλον τα σχέδια για τον γάμο θα είχαν προχωρήσει περισσότερο από όσο περίμενα. Δεν περίμενα καν πως θα έβρισκε ο πατέρας μου τόσο γρήγορα την πριγκίπισσα που θα παντρευόμουν. Αν ήξερα πως θα ερχόταν σήμερα δεν θα άφηνα ποτέ την Viviana να την συναντήσει χωρίς να ξέρει τον ρόλο που ήρθε να παίξει στο παλάτι.

Κοίταξα την κοπέλα δίπλα του, χαμογέλασε ντροπαλά και χαμήλωσε το κεφάλι της πριν το υψώσει ξανά συναντώντας τα μάτια μου. Χαμογέλασα ευγενικά και της έπιασα το χέρι. "Ana, χάρηκα" Η φωνή της ήταν απαλή και γλυκιά, όμως δεν με έκανε να λιώνω.

Φαινόταν ντροπαλή από τον τρόπο που τα μάτια της με κοιτούσαν, αθώα και ευγενικά όμως δεν έκαναν τον κτύπο της καρδιάς μου να τρέχει.

Το χέρι της στο δικό μου ήταν απαλό, το άγγιγμα της όμως δεν έστελνε φωτιά σε κάθε σημείο που ακουμπούσε.

Το χαμόγελο της ήταν πλατύ και φιλικό, όμως δεν έκανε τα μάτια μου να φωτίζουν.

Ήταν αδιαμφισβήτητα όμορφη και γλυκιά, όμως δεν ήταν εκείνη που αγαπούσα. Δεν με έκανε να νιώθω τίποτα. Ακόμη και το μάξι γαλάζιο φόρεμα που φορούσε, έμοιαζε με κάτι που η Viviana δεν θα επέλεγε και έκανε την καρδιά μου να κρυώνει από το πόσο διαφορετικές ήταν.

"Nicholas, ξενάγησε την Ana στο παλάτι" Μια απλή λέξη ήταν ικανή να ξανά φέρει στο μυαλό μου την κοπέλα που ήθελα να ήμουν μαζί της αυτή την στιγμή. Ξενάγηση. "Εγώ με τον Lorenzo έχουμε μερικά πράγματα να συζητήσουμε" Ο πατέρας της Ana's χαμογέλασε στον δικό μου και του έδωσε ένα φιλικό κτύπημα στην πλάτη.

Η Ana τους κοιτούσε να φεύγουν μακριά, σαν να ήθελε να την πάρουν μαζί τους. Ίσως αυτό τον γάμο τελικά να μην ήμουν ο μόνος που τον απεχθανόταν.

Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα, έχοντας μια ικανοποιητική απόσταση μεταξύ μας διασχίζοντας το παλάτι. Ήθελα αυτή η ξενάγηση να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γινόταν γι' αυτό παρέκαμψα μερικά δωμάτια. Όπως και εκείνο της ξιφασκίας. Μόνο σε ένα άτομο το έδειξα και αυτό δεν θα άλλαζε.

Καθίσαμε σε ένα λευκό παγκάκι μέσα σε ένα από τους διαδρόμους του παλατιού. Η ξενάγηση ήταν άβολη και σιωπηλή, κυρίως εξαιτίας μου. Η Ana ήταν καθ' όλη την διάρκεια ευδιάθετη και έδειχνε ενδιαφέρον για την βαρετή ξενάγηση που της έκανα.

Προσπαθούσα να προσποιηθώ ένα χαμόγελο και οι απαντήσεις μου να μην είναι τελείως μονολεκτικές αλλά αυτό γινόταν ακόμη πιο δύσκολο κάθε φορά που ερχόταν η Viviana στο μυαλό μου. Και αυτό γινόταν συνέχεια. "Γιατί είσαι η μεγαλύτερη μου αδυναμία" εννοούσα κάθε λέξη. Ήταν η μοναδική αδυναμία που είχα, το μόνο που μπορούσε να με σπάσει σε κομματάκια και να με ξανά συναρμολογήσει όποτε ήθελε εκείνη.

Έπρεπε να τρέξω πίσω της όταν έφυγε, να της πω ξανά και ξανά τι σήμαινε για μένα μέχρι να το κατανοήσει. Μέχρι να καταλάβει πως δεν υπάρχει τρόπος να με ξεφορτωθεί. Όσο και αν προσπαθήσει.

"Πως σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο;" Φαινόταν πως ένιωθε και αυτή άβολα και προσπαθούσε να μας χαλαρώσει. Φαινόταν από τον τρόπο που καθόταν στο παγκάκι δίπλα μου. Ίσια η πλάτη, τα μαλλιά της πίσω από το πρόσωπο της και τα πόδια της ενωμένα το ένα δίπλα στο άλλο, μακριά από τα δικά μου για να μην ακουμπήσουν κατά λάθος.

"Λατρεύω την ξιφασκία" χαμογέλασε ευγενικά και κούνησε το κεφάλι. Άφησα μια σιγανή ανάσα αγανάκτησης και παραίτησης. Αγανάκτησης προς το εαυτό μου που δεν μπορούσα να απαντήσω σε μια της ερώτηση χωρίς η απάντηση μου να αποτελείται από περισσότερες από μια με πέντε λέξεις. Ήθελα να αποφύγουμε την κουβέντα για την ξιφασκία, είχε άμεση σύνδεση με την μητέρα μου και δεν είχα καμία πρόθεση να την συζητήσω με μια κοπέλα που γνώρισα πριν μια ώρα. Δεν ήθελα να το συζητήσω με κανένα άτομο εκτός εάν εκείνο το άτομο είχε κόκκινα σκούρα μαλλιά και άκουγε στο όνομα Viviana.

"Εσένα Ana ποιες είναι οι ασχολίες σου;" Κοίταξα διακριτικά το χρυσό ρολόι στον καρπό μου, περιμένοντας την ώρα να περάσει για να μπορέσω επιτέλους να πάω να την βρω.

"Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία" για μια πριγκίπισσα τα βιβλία, η μουσική και ο χορός ήταν οι πιο προβλέψιμες απαντήσεις. Ένιωσα όμως πως κάτι ήθελε να συμπληρώσει αλλά το κατάπιε πίσω. Αν με ενδιέφερε θα ρωτούσα αλλά δεν με ενδιέφερε γι' αυτό προσποιήθηκα πως δεν το πρόσεξα ποτέ.

Είδα τους γονείς μας να βγαίνουν από το γραφείο του πατέρα μου και ένιωσα ανακούφιση. Η Ana γύρισε πίσω της ακολουθώντας την πορεία των ματιών μου για να δει τι μου τράβηξε την προσοχή. Όταν τους είδε σηκώθηκε από το παγκάκι στρώνοντας το ήδη στρωμένο φόρεμα της χωρίς να με κοιτάξει. "Padre" σηκώθηκα και εγώ από το παγκάκι και οι γονείς μας, μας κοίταξαν, αναγνωρίζοντας την παρουσία μας.

"Nicholas, χάρηκα ξανά για την γνωριμία. Θα γνωριστούμε καλύτερα αύριο εμείς" αύριο; Θα έρθουν ξανά αύριο; Με ένα ψεύτικο χαμόγελο έγνεψα και προσπάθησα να κρύψω την αδιαφορία και τον εκνευρισμό μου από την πρόταση του βασιλιά Lorenzo.

Όταν έκλεισε η πόρτα πίσω τους άρχισα να ακολουθώ τον πατέρα μου που πήγαινε πίσω στο γραφείο του. Πριν κλείσει την πόρτα πίσω του, την σταμάτησα με το χέρι μου. Με κοίταξε αδιάφορα και μετά τον υπολογιστή του.

"Γιατί δεν μου είπες πως θα έρχονταν;" Ένιωσα το αίμα μου να βράζει όσο αδιαφορούσε, σαν να μην του μίλησα ποτέ. Λίγα δευτερόλεπτα μετά αναγνώρισε την παρουσία μου.

"Θα στο έλεγα αλλά όλο το πρωί ήσουν κλεισμένος στο δωμάτιο σου" περιμένοντας να δω την Viviana μετά από τόσες μέρες. "Μην μου πεις πως δεν σου άρεσε η επιλογή μου. Η Ana είναι πολύ όμορφη, μορφωμένη και-"

"Πριγκίπισσα" συμπλήρωσα και με κοίταξε υψώνοντας αδιάφορα ένα φρύδι.

"Θα έλεγα από πολύ πλούσια οικογένεια αλλά ναι και πριγκίπισσα" συνέχισε να κοιτάζει τον υπολογιστή του και τελικά με κοίταξε όταν ένιωσε το βλέμμα μου κολλημένο πάνω του. "Τι συμβαίνει Nicholas;" άφησε τα γυαλιά του πάνω στο γραφείο του.

Από τον τόνο της φωνής του φαινόταν πως ήταν εκνευρισμένος. Σίγουρα όμως όχι περισσότερο από όσο ήμουν εγώ.

"Αποφασίζεις εσύ για την ζωή μου. Αυτό συμβαίνει" γύρισε τα μάτια του και άφησε έναν αναστεναγμό αγανάκτησης. Αυτός που βρισκόταν όμως σε πραγματική αγανάκτηση ήμουν εγώ. Γιατί να είναι όλα τόσο δύσκολα; Γιατί να μην μπορώ να αποφασίζω με ποια θέλω να είμαι;

"Νόμιζα πως τα ξεκαθαρίσαμε αυτά Nicholas. Θα κάνεις το καθήκον σου. Τελεία και παύλα. Άλλοι θα σκότωναν να είναι στη θέση σου" θα σκότωναν για να παντρεύουν κάποια που δεν θέλουν;

"Και αν σου έλεγα ότι είμαι ερωτευμένος;" κτύπησε τα δάχτυλα του στο γυάλινο του γραφείο. Με κοίταξε σαν να προσπαθούσε να καταλάβει κάτι, ίσως αν το έλεγα υποθετικά ή είχα κάποια στο μυαλό μου.

"Καλώς" Μου κόπηκε η ανάσα. Ελπίδα φώτισε τα μάτια μου και περιέργεια την καρδιά μου "Τώρα θα ερωτευτείς και την Ana" γέλασα ειρωνικά. Ήταν τόσο σκληρός, τόσο άκαρδος. Κάποτε δεν θα το περίμενα αυτό από τον πατέρα μου, αλλά αφού πέθανε η μητέρα μου αυτό άλλαξε. Έγινε πιο αμείλικτος και χειριστικός από όσο ήταν πάντα.

Άρχισα να φεύγω, αγνοώντας το όνομα μου που ερχόταν από τα χείλη του πατέρα μου και έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου.