Δεν ξαφνιαζόμουν πια. Πήγαινα για ύπνο κάθε βράδυ περιμένοντας την να έρθει στα όνειρα μου. Δεν το έκανε πάντα αλλά το έκανε συχνά. Από την μέρα που η Viviana έφυγε από το παλάτι, ερχόταν όλο και πιο συχνά.

Στεκόταν πάλι περιτριγυρισμένη από τα κόκκινα τριαντάφυλλα ντυμένη στα λευκά να με κοιτάζει.

Είχα πλέον κουραστεί.

Περπάτησα βιαστικά προς το μέρος της, μου χαμογέλασε όπως πάντα και τέντωσε το χέρι της.

Χωρίς δισταγμό τέντωσα γρήγορα το δικό μου αλλά όσο γρήγορα και αν προσπαθούσα να πιάσω το χέρι της, κάθε φορά εξαφανιζόταν πριν προλάβω.

Το ίδιο έργο ξανά και ξανά. Σαν ένα σενάριο να ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια μου και να έπαιζε σε επανάληψη συνέχεια, ξέροντας πως δεν θα αλλάξει ποτέ. Θα κολλήσει σε εκείνο το σενάριο για πάντα. Ίδια αρχή, ίδια μέση, ίδιο τέλος.

Το ίδιο σενάριο ξανά και ξανά.

Όσο ο καιρός περνούσε, όλο και πιο εκνευριστικός γινόταν αυτός ο εφιάλτης. Πρωταγωνιστούσε η μητέρα μου, έπρεπε να είναι όνειρο αλλά αυτό επέλεγε κάθε φορά να είναι εφιάλτης.

Όσο ο καιρός περνούσε, όλο και πιο βασανιστικός γινόταν αυτός ο εφιάλτης. Τον σκεφτόμουν πιο έντονα και δεν έμοιαζε πια με ένα απλό εφιάλτη αλλά με μήνυμα.

Δεν μπορούσε να ήταν τυχαίο.

Αλλά όσο και αν έσπαγα το κεφάλι μου δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η μαμά μου να ήθελε να με βασανίζει έτσι. Να στοιχειώνει τα όνειρα μου.

"Που πας;" Σταμάτησα να περπατώ και κοίταξα τον αδερφό μου εκνευρισμένα.

"Έχω δουλειές" Με κοίταξε σαν να προβληματιζόταν για κάτι. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα αυτή την στιγμή ήταν να με καθυστερήσει ο αδερφός μου.

Ξανά.

Είχαν περάσει τρεις ολόκληρες εβδομάδες και δεν είχα καταφέρει να βγω ακόμη από το παλάτι. Και τις τρεις φορές μου προσπάθησα να φύγω, ο αδερφός μου εμφανιζόταν μπροστά μου σαν να το έκανε επίτηδες. Σαν να ήξερε πως ήθελα να φύγω και δεν με άφηνε.

Την πρώτη φορά, πριν βγω από την πόρτα του κάστρου ήθελε να μου μιλήσει για τα προβλήματα του. Τον παράτησε η Sonia όταν έμαθε πως ταυτόχρονα ήταν και με την Tonia. Φαίνεται όμως πως ο αδερφός μου ήταν ερωτευμένος με την Fonia η οποία τον απατούσε με την Tonia. Δεν είχα ιδέα ποιες ήταν αυτές και είχα την αίσθηση πως δεν ήξερε ούτε εκείνος.

Την δεύτερη φορά, όταν είπα στον πατέρα πως δεν θα μείνω για δείπνο, ο Henry είπε πως ήθελε να ξιφομαχήσουμε. Ότι ήταν σίγουρος πως θα με κερδίσει αυτή την φορά και πως αν δεν το έκανα θα τον πλήγωνα ανεπανόρθωτα. Όταν τον ρώτησα αν ξανά μίλησε με την Fonia δεν είχε ιδέα ποια ήταν αυτή.

Την τρίτη φορά, λίγο πριν μπω στο αυτοκίνητο, ενθουσιάστηκε αφού είχε και αυτός την επιθυμία να κάνει μια βόλτα με το αυτοκίνητο στην πόλη, αφού εκείνη την ώρα έριχναν στην πλατεία πυροτεχνήματα. Όταν τον ρώτησα αν θα μπορούσε να τα δει αύριο ή έτσι θα τον πλήγωνα ανεπανόρθωτα, δίνοντας έμφαση στα λόγια του από την προηγούμενη φορά, με κοίταξε σαν να είπα κάποια ανοησία.

Αυτή την φορά, λίγο πριν βγω από την καγκελόπορτα της αυλής, στεκόταν πίσω μου και περίμενα να ακούσω τι ήθελε πάλι.

"Ωραία τότε, θα έρθω μαζί σου. Οι εξωτερικές δουλειές είναι πάντα συναρπαστικές, σωστά;" Συναρπαστικές για τον αδερφό μου, από πότε; Σιχαίνεται τις δουλειές.

"Όσο συναρπαστικά είναι και τα πυροτεχνήματα στην πλατεία;" Με κοίταξε ξανά προβληματισμένος και ένιωσα την επιβεβαίωση μέσα μου.

"Υποθέτω..." είπε σαν να μην έχει ιδέα για ποιο πράγμα μιλούσα. Δεν θυμόταν ούτε τις δικαιολογίες που μου είχε πει. Τώρα κατάλαβα γιατί ποτέ δεν κατάφερνε να κρύψει από τις κοπέλες που κορόιδευε την αλήθεια. Ήταν ψεύτης, αλλά απαίσιος ψεύτης.

Πίστευα πως κάποια στιγμή θα σοβαρευτεί αλλά όσο περνούσε ο καιρός οι ελπίδες μου χανόντουσαν. Κάθε μέρα από γυναίκα σε γυναίκα. Τις κορόιδευε σαν να ήταν τα παιχνίδια του για να ικανοποιεί εκείνος τα καπρίτσια του. Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πως μπορούσε να το κάνει αυτό. Δεν μπορούσε ποτέ να μείνει πιστός σε μια γυναίκα. Ήταν εξευτελιστικό και για εκείνον αλλά και για αυτές. Σαν να μην τις υπολόγιζε, να μην τις σεβόταν. Αν δεν ήταν αδερφός μου θα τον μισούσα για αυτό. Αλλά λένε το αίμα νερό δεν γίνεται, έτσι δεν είναι; Κάτι παραπάνω θα ξέρουν.

"Φεύγω. Εσύ θα μείνεις εδώ. Μην τολμήσεις να με ακολουθήσεις, ούτε να με εμποδίσεις" Δεν είχα άλλο χρόνο για χάσιμο.

Έπρεπε να την δω.

Στάθηκε μπροστά από την πύλη του παλατιού, κόβοντας μου τον δρόμο. "Δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό" πλάκα κάνει;

"Δεν θυμάμαι να ζήτησα την άδεια σου Henry" άρχισα να περπατώ αλλά εκείνος συνέχιζε να είναι μπροστά από την πύλη.

Πήγαινα δεξιά, πήγαινε και εκείνος. Πήγαινα αριστερά, πήγαινε και εκείνος. Ένιωσα να χάνω την υπομονή μου. Δεν είχα χρόνο για τα παιδικά του παιχνίδια άλλο. "Henry κάνε στην άκρη αλλιώς-" αλλιώς θα τον έκανα στην άκρη εγώ.

"Δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις Nicholas, λυπάμαι" ίσως σήμερα να ήταν η πρώτη φορά που είδα τον αδερφό μου τόσο σοβαρό. Τι τον ένοιαζε αν θα έφευγα ή όχι; Δεν ήξερε καν που θα πήγαινα.

Ήξερε;

"Και ο λόγος;" Έπρεπε να μάθω τον λόγο. Ήλπιζα να μην ήταν αυτός που πέρασε από το μυαλό μου τις προηγούμενες μέρες.

"Για το καλό σου" δεν συνέχισε την πρόταση αλλά ένιωσα πως ήθελε να προσθέσει κάτι ακόμα. Το καλό μου; Εδώ δεν ξέρει ούτε το δικό του καλό ποιο είναι.

"Άσε να κρίνω εγώ τι είναι καλό για εμένα. Άκρη. Τώρα" Συνέχισε να με κοιτάζει αμετακίνητος και μπορούσα να δω το δίλημμα στα μάτια του. Κάτι ήθελε να πει αλλά δεν το έκανε.

"Αυτό που θες να κάνεις δεν είναι σωστό. Διακινδυνεύεις πολλά Nicholas. Πρέπει να κάνεις πίσω" Ε; δεν γίνεται να ήξερε τι ήθελα να κάνω, πως να το ήξερε; Εκτός αν μας είδε. Αν εκείνος έσπασε το βάζο. Αλλά δεν γίνεται. Ο αδερφός μου δεν μπορεί να κρατήσει μυστικό για πάνω από πέντε ώρες και αν ήξερε για εμένα και την Viviana θα μου το είχε ήδη πει. Έχουν περάσει τρεις ολόκληρες εβδομάδες.

"Και πως ξέρεις εσύ τι πάω να κάνω;" με κοίταξε χωρίς να μιλήσει. Κοίταξε κάτω και άνοιξε το στόμα του αλλά το έκλεισε ξανά. "Henry!" ήθελα απάντηση. Έπρεπε να μάθω αν ξέρει ή όχι.

"Προσπάθησα να σε προειδοποιήσω" Ψήλωσε τα χέρια σαν να λέει τα παρατάω "Κάνε ότι θες" Απομακρύνθηκε από την πύλη. Τον κοίταξα για λίγο να δω αν μπλοφάρει. Άρχισα να περπατάω προς την πύλη. Δεν ήθελα να χάσω άλλο χρόνο. Δεν μπορούσα. "Αλλά να ξέρεις πως θα το μετανιώσεις" Συνέχισα να περπατάω προσπαθώντας να τον αγνοήσω.

Αν ήξερε που είχα σκοπό να πάω, τότε θα ήξερε πως δεν πρόκειται να το μετανιώσω. Θα μετάνιωνα μόνο αν δεν την έβλεπα "Όχι μόνο εσύ" σταμάτησα να περπατώ. Η πλάτη μου ήταν γυρισμένη σε αυτόν αλλά ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου.

Σε αυτό που κάναμε δεν θα είχε μπλεξίματα μόνο ο ένας. Το ξέραμε καλά. Μακάρι να μπορούσα να πάρω το φταίξιμο όλο πάνω μου, αλλά ο πατέρας μου δεν θα μου έκανε το χατίρι. Θα τιμωρούσε και τους δύο με διαφορετικό τρόπο. Αλλά ότι και να μου έκανε, θα ήταν κάθαρση μπροστά στο να έχανα την Viviana, την γυναίκα που αγαπώ.

Το ήξερα πια.

Ήξερα πως αυτό που νιώθω για εκείνην ονομάζεται έρωτας, αγάπη. Έπρεπε όμως να της το πω. Να βεβαιωθώ πως το ξέρει και εκείνη. Να το ξέρει πριν να είναι αργά και έτσι μπορεί να καταλάβει γιατί έκανα όσα έκανα. Γιατί της έκρυψα πως σύντομα θα παντρευτώ. Θα την πλήγωνα το ήξερα καλά, αλλά αυτό δεν θα άλλαζε αν της το έλεγα ή όχι. Αργά ή γρήγορα θα το μάθαινε, αλλά θα ήταν καλύτερα να το μάθαινε από μένα. Έστω και τώρα. Πριν να είναι αργά. Να της εξηγήσω πως δεν θα μπορούσα να μην παλέψω για εκείνην, να αρνηθώ τα συναισθήματα μου ακόμη και αν σύντομα θα την έχανα.

Είχαμε το παρόν, δεν έμοιαζε αρκετό αλλά έμοιαζε με κάτι. Ένα κάτι έστω και σύντομο. Ένα κάτι μόνο δικό μας. Εκείνης και δικό μου.
Ένα κάτι μπροστά στο τίποτα.

Συνέχισα να προχωρώ έξω από την πύλη και άκουσα μια δυνατή ανάσα αγανάκτησης από τον αδερφό μου.