Μια εβδομάδα.

Μια εβδομάδα χωρίς να τον δω.

Ανταλλάζαμε συχνά μηνύματα αλλά δεν μου ήταν αρκετό.

Ήθελα να είναι εδώ, μαζί μου.

Όχι, δεν το ήθελα. Το χρειαζόμουν. Τον είχα ανάγκη.

Ξεπερνούσε κάθε μου επιθυμία και ζάλιζε το μυαλό μου. Άραγε να νιώθει και αυτός έτσι για μένα. "Θα σκότωνα για σένα" Αν ήταν ικανός γι' αυτό, τότε ήταν ικανός να με χρειάζεται όπως εγώ εκείνον.

Αν μας είδε κάποιος να φιλιόμαστε - εκείνο το άτομο που έσπασε το βάζο στον διάδρομο - ίσως να σήμαινε το τέλος μας. Δεν ήμουν έτοιμη να τελειώσουμε, βασικά δεν ξέρω αν θα ήμουν ποτέ.

Δικιά του, δικός μου.

Σαν υπόσχεση.

Έπρεπε να την τηρήσει.

Το ήθελα όσο δεν θέλησα τίποτα ποτέ.

Αλλά μέχρι πότε θα κρυβόμασταν;

Δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό για πολλή καιρό ακόμα. Κάποια στιγμή θα μας έπιαναν και όλα θα τέλειωναν, θα γύριζαν όλα πίσω όπως ήταν - εγώ μια γυναίκα που βοηθάει τους γονείς της στο ανθοπωλείο και εκείνος ένας άντρας έτοιμος να βασιλεύσει - μόνο που μετά από αυτόν δεν θα μπορούσε τίποτα να είναι ίδιο.

Δεν θα μπορούσα να είμαι ίδια.

Δεν είχα ξανά νιώσει έτσι ποτέ για κανέναν. Δεν είχα νιώσει πολλές φορές όπως νιώθω για εκείνον. Βασικά δεν είχα νιώσει έτσι ποτέ.

Ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Όλα τα σημάδια εκεί οδηγούσαν, όλα τα βελάκια έδειχναν σε εκείνον και δεν ήθελα να αντισταθώ. Ήθελα απλά να του παραδοθώ.

Απαγορευμένος έρωτας. Έτσι το έλεγαν στην περίπτωση μας. Μια απλή κοπέλα με το διάδοχο του θρόνου. Δεν ήμουν τόσο χαζή ώστε να πιστεύω πως ο βασιλιάς θα το δεχόταν. Ίσως όμως να άξιζε μια προσπάθεια. Αν του αποκαλύπταμε την σχέση μας; Αν του ανοίγαμε τις καρδιές μας και εξομολογούμασταν τα συναισθήματα μας; Ίσως να μην είχε τελικά αντιρρήσεις. Ίσως να τις προσπερνούσε.
Ίσως να μας καταλάβαινε. Ίσως-

Ίσως και όχι.

"Viviana, Viviana!" ανοιγόκλεισα γρήγορα τα μάτια μου μερικές φορές συνειδητοποιώντας πως είχα κλειστεί στις σκέψεις μου αρκετή ώρα ώστε να το καταλάβει η Lia. Γέλασε από το μπερδεμένο μου ύφος και άφησε πάνω στο ξύλινο τραπέζι το κινητό της.

"Σκέφτεσαι τον πρίγκιπα σου;" Συνέχισε να γελά και έριξα πάνω της ένα μαύρο μαξιλάρι από τον καναπέ. Όταν δεν απάντησα στην ερώτηση της άφησε μια κραυγή αγανάκτησης και συνέχισε "Πόσο καιρό έχεις να τον δεις; Δύο εβδομάδες; και ήδη τον σκέφτεσαι συνέχεια"

"Μια εβδομάδα" την διόρθωσα λες και έκανε ένα τραγικό λάθος και γέλασε διασκεδάζοντας από την απάντηση μου.

"Μετράς τις μέρες" Είπε περισσότερο σαν συνειδητοποίηση παρά ερώτηση, σαν να ήταν το πιο διασκεδαστικό πράγμα που είχε ακούσει. Της έριξα ακόμη ένα μαξιλάρι και ψήλωσε τα χέρια σαν να λέει είμαι αθώα.

"Τι; Όχι" ναι "Είπε πως θα ερχόταν να με βρει" Είπα με μια δόση απογοήτευσης και ένιωσα ενοχή. Έπρεπε να νιώθω ανακούφιση που δεν είχε έρθει και πιθανόν να μην ερχόταν. Λιγότερες οι πιθανότητες να υποψιάζονταν κάτι. Μπορεί να είναι πρίγκιπας αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα τιμωρηθεί με κάποιο τρόπο αν μαθευτεί η σχέση μας. Δεν μπορούσα όμως να αγνοήσω ότι ήθελα να τον δω και την απογοήτευση ότι ίσως να μην το ήθελε και αυτός όσο εγώ και να προτιμούσε να μην έρθει.

"Και γι' αυτό σκας; Είμαι σίγουρη πως θα έρθει. Ακόμη είναι νωρίς" Είπε με βεβαιότητα και έγειρε πίσω στον καναπέ. Την κοίταξα και μετά τον κενό τοίχο μπροστά μου. Ίσως να είχε δίκιο.
Αποκλείεται να μην ερχόταν να με βρει. Ήταν θέμα χρόνου.

"Lia!" Η χαρούμενη φωνή της μαμάς μου με έβγαλε ξανά από τις σκέψεις μου. Έδωσε μια αγκαλιά στην Lia και κράτησε την πόρτα ανοιχτή για τον πατέρα μου που μπήκε μέσα και αυτός με τρείς σακούλες ψώνια.

"Liana, Peter, δεν πέρασα σήμερα από το ανθοπωλείο, ελπίζω να τραγουδήσατε εσείς στα λουλούδια" Οι γονείς μου γέλασαν και προχώρησαν στην κουζίνα. Το σαλόνι και η κουζίνα συνδέονταν έτσι είχαμε πλήρη οπτική επαφή.

"Αν τους τραγουδήσει ο Peter είναι που θα πρέπει να ανησυχούμε για αυτά" Απάντησε γελώντας η μαμά μου και ο πατέρας μου της έδωσε ένα ύφος προσβολής.

Όσο και αν αγαπούσα τον πατέρα μου, οι φωνητικές του ικανότητες ήταν όσο καλές όσο και οι μαγειρικές ικανότητες τις Lia's και οι δικές μου μαζί.

Άθλιες.

Την τελευταία φορά που επιχειρήσαμε να μαγειρέψουμε μαζί, το ρύζι που έφτιαχνε η Lia είχε κολλήσει όλο πάνω στην κατσαρόλα και τα κατεψυγμένα κομμάτια κοτόπουλου που είχα βάλει στον φούρνο δεν ψήθηκαν ποτέ. Ξέχασα να ανοίξω τον φούρνο.

Η πλήρης καταστροφή.

Συνέχισαν να συζητούν και να γελούν αλλά το μυαλό μου είχε αρχίσει να τρέχει πριν προλάβω να το σταματήσω. Η φωνή του Henry στο μυαλό μου να ρωτά για τους βιολογικούς μου γονείς.
Ήταν λογικό που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν είχα ρωτήσει ποτέ για αυτούς; Είχα αναρωτηθεί μερικές φορές ποιοι ήταν και πώς ήταν αλλά κάθε φορά που άρχιζα να τους σκέφτομαι, κάτι σαν μια φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μου έλεγε να μην το κάνω, να μην αναμειχθώ μαζί τους περισσότερο. Σαν να με προειδοποιούσε για κάτι. Με τον καιρό το μυαλό νικούσε την επιθυμία της καρδιάς μου να μάθει για αυτούς και έτσι δεν ρώτησα ποτέ.

Πως να έμοιαζαν όμως; Ήταν σαν εμένα; Σε ποιον μοιάζω περισσότερο; Πως τους έλεγαν; Ποιο ήταν το επάγγελμα τους; Πως ήταν η ζωή τους; Ένα σωρό ερωτήσεις περιτριγύριζαν το μυαλό μου. Όλες όσες δεν βγήκαν ποτέ από το στόμα μου αλλά έμειναν στην άκρια του λαιμού μου, έτοιμες να δραπετεύσουν αλλά δεν βρήκαν ποτέ το κουράγιο.

"Μαμά, μπαμπά" Με κοίταξαν από την κουζίνα περιμένοντας με να συνεχίσω. "Πως ήταν οι γονείς μου;" Είπα σχεδόν χωρίς ανάσα αλλά ψυχρά, σαν να ρώτησα τι φαγητό θα φάμε για το βράδυ.

Με κοίταξαν με γουρλωμένα μάτια και η Lia άφησε κάτω το κινητό της και κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα μια εμένα και μια τους γονείς μου. Η σιωπή ήταν τόσο δυνατή που με έκανε να θέλω να βάλω τις λέξεις πίσω στο στόμα μου και να τις κλειδώσω να μην βγουν ποτέ, σαν να μην το έκαναν μόλις. "Μου έμοιαζαν;" ρώτησα σιγανά. Δεν ξέρω πως βρήκα το κουράγιο αλλά το έκανα ξανά.

"Εμείς δεν-" ξεκίνησε να λέει η μητέρα μου και ο πατέρας μου της έδωσε ένα βλέμμα που δεν είχα ξανά δει από αυτόν και δεν μπορούσα να καταλάβω. "Δεν τους έχουμε δει ποτέ" κοίταξε τον πατέρα μου και της έδωσε ένα μικρό κούνημα του κεφαλιού σαν επιβεβαίωση. "Δεν ξέρουμε τίποτα για αυτούς, μόνο τα ονόματα αλλά έχουν περάσει τόσα χρόνια κόρη μου, δεν τα θυμόμαστε" αντάλλαξε ένα βλέμμα ξανά με την μαμά μου και προσπάθησα να κρύψω την απογοήτευση στο πρόσωπο μου.

Άρα το μόνο που ήξερα για αυτούς ήταν πως πέθαναν από τροχαίο την ημέρα των γενεθλίων μου. Κοίταξα με την άκρη του ματιού μου την Lia που κοίταζε τους γονείς μου σαν να προσπαθούσε να αισθανθεί τα συναισθήματα τους και μετά κοίταξε ξανά εμένα με απορία, με εκείνο το ύφος που έλεγε τι σε έχει πιάσει;

Δεν έπρεπε να ρωτήσω, δεν ήξεραν τίποτα και αυτό έκανε την κατάσταση χειρότερη. Άδικα αναστατώθηκα και άδικα αναστάτωσα και αυτούς.

Αλλά τώρα δεν μπορούσα να το πάρω πίσω γι' αυτό έπρεπε να συνεχίσω σαν να μην έγινε αυτή η συζήτηση ποτέ.