"Αποκλείεται" είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Μαύρη λιμουζίνα μπροστά από την είσοδο του ξενοδοχείου αποκλειστικά για εμάς. Δεν είχα ξανά δει λιμουζίνα από κοντά, πόσο μάλλον δεν είχα ξανά μπει μέσα σε μια. Ο Nicholas γέλασε από τον ενθουσιασμό μου και έπιασε το χέρι μου. Τα πόδια μου για μια στιγμή είχαν ξεχάσει πώς να λειτουργούν, αλλά έβαλαν μπρος όταν το χέρι του Nicholas τράβηξε απαλά το δικό μου για να με οδηγήσει προς την λιμουζίνα.

Άνοιξε την πόρτα μου - όπως κάθε φορά - και μπήκα μέσα στο πελώριο αμάξι. Μαύρος γωνιακός καναπές με δερμάτινα καθίσματα, απέναντι του πάγκος με ποτά και μια τηλεόραση. Έμοιαζε περισσότερο σαν τροχόσπιτο παρά αυτοκίνητο. Ήταν εκπληκτικό.

Τα μάτια μου περιπλανιόντουσαν σε όλη την λιμουζίνα, προσπαθώντας να εξερευνήσουν κάθε σημείο. Τα μάτια μου έλαμπαν και το στόμα μου προσπαθούσε να κρατηθεί κλειστό. Τον έπιασα να με κοιτάζει και όταν τα μάτια μας συναντήθηκαν, μου έδωσε ένα ροζ ποτό που κρατούσε ήδη στα χέρια του.

"Από την αντίδραση σου υποθέτω πως δεν έχεις ξανά μπει σε λιμουζίνα" Φυσικά και δεν είχα ξανά μπει. Αλλά εκείνος μάλλον θα πήγαινε με την λιμουζίνα μέχρι και στο περίπτερο. Αν δηλαδή είχε πάει ποτέ σε ένα.

Ήπια μια γουλιά από το ποτό μου. Είχε γεύση φράουλα. Το αγαπημένο μου φρούτο. Ήπιε και αυτός μια γουλιά από το δικό του πριν μιλήσει. "Όταν επιστρέψουμε στο παλάτι...θα πρέπει να ήμαστε πολύ προσεχτικοί. Αν καταλάβουν τι συμβαίνει μεταξύ μας ο πατέρας μου θα γίνει έξαλλος και με τους διό μας και θα σε διώξει από το παλάτι. Δεν γίνεται να φύγεις. Ούτε να μην βλεπόμαστε γίνεται" Ήξερα αν μας καταλάβαιναν ποιες θα είναι οι συνέπειες αλλά δεν θα μπορούσα να μείνω μακριά του. Ακόμη και αν αυτό μου στοίχιζε την δουλειά μου στο παλάτι. Όσο σημαντική και αν ήταν για μένα.

"Το ξέρω...δεν θα καταλάβει κανένας τίποτα. Θα συνεχίσει να είναι το μυστικό μας" Αλλά μέχρι πότε;

Έπιασε το πρόσωπο μου με τα δύο του χέρια, κοιταχτήκαμε στα μάτια σαν να δίναμε μια υπόσχεση. Δεν ήξερα τι ακριβώς αλλά κάπως έτσι έμοιαζε και με φίλησε. Αργά και απαλά. Τα χέρια του ακουμπούσαν γλυκά το πρόσωπο μου. Όταν άρχισα να αυξάνω τον ρυθμό του φιλιού τράβηξε πίσω και γέλασε "Δεν πιστεύω πως θέλεις να καταστρέψεις το κραγιόν σου, έτσι δεν είναι;" Κοιτάχτηκα στην οθόνη του κινητού μου και άρχισα να καθαρίζω το κόκκινο κραγιόν που είχε ήδη φύγει ελάχιστα από τα χείλη μου.

Σταμάτησε η λιμουζίνα να κινείται, ο Nicholas βγήκε έξω πρώτος και μου έδωσε το χέρι του για να κατέβω. Αυτό ήταν το ωραίο μαζί του, πάντα μου φερόταν έτσι, όχι όμως γιατί δεν μπορούσα να το κάνω μόνη μου αλλά γιατί απλά ήθελε να το κάνει εκείνος. Έδειχνε πως με νοιάζεται ακόμη και με τους πιο μικρούς τρόπους. Αυτοί ήταν και οι καλύτεροι.

Φτάσαμε σε ένα υπέροχο εστιατόριο και ανεβήκαμε στον υψηλότερο του όροφο. Το τραπέζι μας βρισκόταν έξω σε ένα μικρό μπαλκόνι και η θέα του έκοβε την ανάσα. Οι μεγάλοι δρόμοι της Ιταλίας, κίτρινα φωτάκια από τα κτήρια και πολλά λουλούδια και δέντρα.

"Όλα αυτά...είναι υπέροχα. Δεν- γιατί τα κάνεις όλα αυτά;" η φωνή μου ακούστηκε σαν ψίθυρος. Είχαμε έρθει στην Ιταλία για να βρούμε ύφασμα και σχέδιο για το κουστούμι του που ούτε για ποια περίσταση το χρειαζόταν δεν ήξερα και όμως αυτό το ταξίδι έμοιαζε κάθε άλλο παρά επαγγελματικό.

"Δεν έκανα τίποτα" συνέχισε να τρώει το φαγητό του αδιάφορα, προσπαθώντας ξεκάθαρα να αποφύγει την συζήτηση.

"Έκανες τα πάντα" ήρθαμε στην Ιταλία, μένουμε σε μια απίστευτη σουίτα, πήγαμε στα καλύτερα εστιατόρια, μπήκαμε σε λιμουζίνα, μου έδωσε δώρα...μου χάρισε τόσες ωραίες στιγμές χωρίς να έχει κανένα λόγο να κάνει τίποτα από όλα αυτά και όμως τα έκανε. Κάθε φορά που το σκεφτόμουν το στομάχι μου πεταλούδιζε.

"Αυτό θα έκανα για σένα. Τα πάντα. Υποσχέσου μου πως θα το θυμάσαι. Ότι και αν γίνει" το ύφος του ήταν πιο σοβαρό, κάπως προβληματισμένο.

"Τι εννοείς;"

"Υποσχέσου" δεν ήθελε να μου εξηγήσει τι εννοούσε, δεν είχα ιδέα για ποιο πράγμα μιλούσε αλλά έμοιαζε σαν να είχε ανάγκη να ακούσει αυτή την λέξη από μένα.

"Το υπόσχομαι" έπιασε το χέρι μου πάνω στο τραπέζι και το έσφιξε φιλώντας το.

Είδα το όνομα της Lia's πάνω στην οθόνη του κινητού μου. Ωχ.

Μου είχε τηλεφωνήσει ξανά το πρωί και μου είπε για τα περίεργα τηλεφωνήματα που δέχεται κάθε βράδυ την ίδια ώρα από απόκρυψη. Είπε πως συμβαίνει αυτό εδώ και μερικές εβδομάδες αλλά δεν μου είπε κάτι για να μην με ανησυχήσει και πως το χειρίζεται. Όταν τόλμησα να ρωτήσω με ποιον ακριβώς τρόπο το χειρίζεται, είπε πως θα μου εξηγήσει από κοντά όταν θα επιστρέψω στην Dreamland.

"Είναι η Lia. Νομίζω πως είναι κάτι σημαντικό, πρέπει να το σηκώσω"

"Εννοείται σήκωσε το. Εγώ δεν πάω πουθενά." Μου έδωσε ένα στραβό χαμόγελο και έσφιξα το χέρι του πριν απαντήσω το τηλέφωνο.

"Viviana! Σταμάτησαν οι κλήσεις από απόκρυψη" άφησα μια ανάσα ανακούφισης που κρατούσα από την στιγμή που σήκωσα το τηλέφωνο αλλά η Lia δεν ακουγόταν ανακουφισμένη.

"Δεν είναι καλό αυτό; Γιατί δεν χαίρεσαι;"

"Γιατί τώρα μπαίνει μέσα στο σπίτι μου" ψιθύρισε και η ανάσα μου κόπηκε ξανά.

"Τι; Τ-τι εννοείς; Πως;" Κάποιος μπαίνει μέσα στο σπίτι της; Πρώτα τηλεφωνήματα και τώρα αυτό;

"Δεν ξέρω πως, αφήνει λουλούδια. Πολλά λουλούδια" συνέχισε να ψιθυρίζει και άκουγα την φωνή της να τρέμει.

"Τι; Γιατί;" Γιατί να το κάνει αυτό; Εκτός αν ήταν κάποιος που του άρεσε η Lia, αλλά αυτό δεν έκανε την κατάσταση καλύτερη, ήταν το ίδιο τρομακτική και επικίνδυνη.

"Δεν ξέρω αλλά σίγουρα δεν το κάνει τυχαία" Έκανε παύση και την άκουσα να ξεροκαταπίνει "Αφήνει ορχιδέες και-"

Ω θεέ μου, αποκλείεται να ήταν κάποιος κρυφός θαυμαστής. "Και είσαι αλλεργική σε αυτές. Πρέπει να πας στην αστυνομία Lia, ο τύπος είναι παρανοϊκός" και έμοιαζε με κάποιον που ήθελε να την βλάψει, αλλιώς δεν θα της έστελνε το μοναδικό λουλούδι στο οποίο είναι αλλεργική.

"Μπορεί να είναι γυναίκα"

"Δεν έχει σημασία τι είναι Lia. Πρέπει να καλέσεις την αστυνομία" έπρεπε να το είχε κάνει ήδη, από τότε με τα περίεργα τηλεφωνήματα.

"Δεν- δεν γίνεται"

"Τι εννοείς δεν γίνεται;" Πρέπει να το κάνει. Είναι πολύ επικίνδυνο και το αρνείται.

"Πρέπει να κλείσω, ήρθε ο... τέλος πάντων. Θα τα ξανά πούμε όταν επιστρέψεις. Μην κάνεις καμιά τρέλα και ενημερώσεις την αστυνομία. Δεν γίνεται να το μάθουν. Τουλάχιστον όχι ακόμα"

"Μα-" μου το έκλεισε. Δεν ήθελε να μπλέξει την αστυνομία. Γιατί; Έπρεπε να το μάθουν, θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Αλλά αν δεν θέλει δεν μπορώ να τους καλέσω εγώ. Αν όμως όταν πάω πίσω στην Dreamland δεν έχουν όλα αυτά σταματήσει θα την πάρω με το ζόρι αν χρειαστεί στην αστυνομία για να καταθέσει.

Κοιτούσα την οθόνη του κινητού μου ανήσυχη και τρομαγμένη. "Όλα καλά με την φίλη σου;"

Του εξήγησα περιληπτικά τι συμβαίνει και συμφώνησε μαζί μου πως πρέπει να ενημερώσει την αστυνομία.

Ο δρόμος της επιστροφής ήταν τρομακτικά σιωπηλός. Ο Nicholas σχεδόν δεν μου μιλούσε και κοιτούσε έξω από το παράθυρο του σαν να τον προβλημάτιζε κάτι γι' αυτό έκανα και εγώ το ίδιο. Σκεφτόμουν όσα περάσαμε, κατάλαβε ότι μου άρεσε το φόρεμα όταν το είδα στην βιτρίνα και μου το έκανε δώρο. Ένα από τα ωραιότερα δώρα που μου έδωσαν ποτέ. Όχι γιατί ήταν πανέμορφο και κόστιζε σίγουρα μια περιουσία, αλλά γιατί το κατάλαβε πως μου άρεσε, θυμόταν πιο φόρεμα ήταν και ήθελε να με ευχαριστήσει.

Παραδόξως, η διαδρομή μου φάνηκε σύντομη. Κατεβήκαμε από την λιμουζίνα, μπήκαμε στο ξενοδοχείο, μπήκαμε στο δωμάτιο μας, κοιταχτήκαμε.

"Τι είναι αυτό που σε προβληματίζει;" Με κοίταξε διστακτικά, κοντοστάθηκε αλλά τελικά περπάτησε προς το μέρος μου και σταμάτησε κοντά μου. Πολύ κοντά μου.

Έβαλε τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου και το χάιδεψε με την άκρη του αντίχειρα του. Μου έδωσε ένα στραβό χαμόγελο πριν μιλήσει. "Είσαι δικιά μου και ας μην το ξέρεις. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, σε εκείνον τον ανόητο χορό. Ήταν ανόητος και βαρετός μέχρι που σε είδα να στέκεσαι ανάμεσα στο πλήθος και όμως ξεχώριζες λες και όλοι οι προβολείς είχαν στραφεί πάνω σου" Το χέρι του σερνόταν απαλά από το αυτί στο κάτω μέρος του λαιμού μου και σταμάτησε εκεί. Η καρδιά μου κτυπούσε σαν τρελή και είχα ξεχάσει να αναπνέω, χανόμουν στα μάτια του και κρεμόμουν από τα χείλη του.

"Όταν είδα εκείνη την σχεδιάστρια μόδας στο παλάτι λίγες μέρες μετά, κόντεψα να τρελαθώ. Η ομοιότητα ήταν τεράστια και όμως πίστευα πως ίσως να ήταν έτσι. Μια απλή ομοιότητα, αλλά όσο πιο κοντά σου βρισκόμουν καταλάβαινα πως δεν θα μπορούσε να ήταν. Δεν θα μπορούσα να έχω τα ίδια συναισθήματα για δύο κοπέλες. Εκτός και αν ήταν το ίδιο άτομο"

"Από εκείνη την μέρα, από την δεύτερη μας συνάντηση, ήξερα πως πρέπει να μείνω μακριά σου αλλά δεν ήξερα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο. Εσύ το κάνεις τόσο ακατόρθωτο και ξέρεις γιατί;"

Άφησα μια κοφτή ανάσα όταν ένιωσα το χέρι του να πιέζει ελαφρά τον λαιμό μου, σαν να με προκαλούσε να απαντήσω "Γιατί;" Η φωνή μου ήταν σαν ψίθυρος και φοβήθηκα πως ίσως να μην με άκουσε.

Χαμογέλασε παραδομένα πριν μιλήσει "Γιατί είσαι το πιο γλυκό εμπόδιο που έχει εισβάλει ποτέ στη ζωή μου και τρέμω στην ιδέα να το ξεφορτωθώ. Είσαι ξεχωριστή"

Ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται και ένα κόμπο στο στομάχι. "Μακάρι να μπορούσα να σου πω πόσο ξεχωριστή είσαι" τα λόγια του από εκείνο το βράδυ που νόμιζε ότι κοιμόμουν ήρθαν ξανά στο μυαλό μου.

"Nicholas..." δεν μπορούσα να αρθρώσω ούτε μια απλή πρόταση. Κοιτούσε τα μάτια μου και μετά τα χείλη μου και ξανά τα μάτια μου. Έσκυψε το κεφάλι του και ένωσε τα χείλη μας. Δυνατά και γρήγορα.

Τα χέρια μας κινούνταν βιαστικά, έτοιμα να εξερευνήσουν. Άρχισα να ξεκουμπώνω το πουκάμισο του και τον άκουσα να αφήνει ένα ήχο ανυπομονησίας πριν ανοίξει το πουκάμισο με ένα δυνατό τράβηγμα. Έπεσε το σκισμένο πουκάμισο του στο πάτωμα μαζί με τα κουμπιά που πετάχτηκαν από το ύφασμα και μετά ακούστηκε πάνω στο πάτωμα ο ήχος του μεταλλικού κουμπώματος της ζώνης του και με έκανε να τιναχθώ. Οι λεπτές τιράντες του φορέματος μου έπεσαν από τους ώμους μου όμως όταν τις ακούμπησα με σταμάτησαν τα χέρια του.

Κοιτούσα απορημένα όταν άρχισε να περπατά μακριά μου μέχρι που τον είδα να μπαίνει μέσα στο τζακούζι του δωματίου. Με κοιτούσε περιμένοντας με να τον ακολουθήσω. "Κράτα το φόρεμα" Υψώθηκαν τα φρύδια μου και προσπάθησα να κρύψω τον ενθουσιασμό από το πρόσωπο μου.

"Μα θα χαλάσει" εκτός από υπέροχο ήταν και πανάκριβο, δεν ήθελα να το καταστρέψω.

"Είναι το τελευταίο μου με ενδιαφέρει αυτή την στιγμή. Εξάλλου θα σου αγόραζα όλο το κατάστημα αν μου το ζητούσες" προσπάθησα να συγκρατήσω το χαζό χαμόγελο από τα χείλη μου "Τώρα μπες μέσα" Τον κοίταξα για λίγο διστακτικά πριν αρχίσω να βγάζω τα παπούτσια μου. Προχώρησα αργά προς το τζακούζι και ψήλωσα λίγο το φόρεμα καθώς έμπαινα στο νερό. Ζεστό με ατμούς να γεμίζουν το δωμάτιο.

Έκατσα στην άλλη άκρη απέναντι του. Χαμογέλασε και είπε "έλα κοντά μου" όλο μου το σώμα φώναζε να υπακούσω.

Χαμογέλασα και εγώ παρά την φωτιά μου ένιωθα να με καίει. "Έλα εσύ" και επέλεξα να παίξω με την φωτιά.

Χαμογέλασε στραβά και έκανε αυτό που του είπα. Έκατσε μπροστά μου. Η πλάτη μου ακουμπούσε πάνω στο τζακούζι, δυνατά αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου εκείνη την στιγμή. Με τα χέρια του έπιασε τα μαλλιά μου πίσω από το πρόσωπο και τα τύλιξε μέσα στην παλάμη του. Με φίλησε αργά αλλά δεν χρειάστηκε πολύ μέχρι τα φιλιά μας να γίνουν βιαστικά. Ένιωθα το κορμί του βρεγμένο από το νερό πάνω στο βρεγμένο ύφασμα του φορέματος μου που είχε κολλήσει πάνω μου. Τα χέρια μου ακουμπούσαν τον σβέρκο και τους μύες του χεριού του που ένιωθα να κινούνται κάθε φορά μου ασκούσε δύναμη στα μαλλιά μου και ανάγκαζαν το κεφάλι μου να γέρνει προς τα πίσω.

Πριν το καταλάβω, η πλάτη του ακουμπούσε στο τζακούζι και καθόμουν στα πόδια του. Ένιωσα τα χέρια του κάτω από το νερό να ακουμπούν την άκρη του χρυσού μου φορέματος.

Ήξερα πως παίζαμε με την φωτιά όμως το παιχνίδι μας γινόταν όλο και πιο επικίνδυνο. Δεν ήταν όμως αυτό το χειρότερο. Αλλά ότι θα το έκανα ξανά.

Πάτησα κατά λάθος με το χέρι μου ένα κουμπί και το νερό είχε γίνει μοβ από τα φωτάκια.

Αφού στεγνώσαμε από το τζακούζι με ακούμπησε πάνω στο κρεβάτι και με φίλησε γλυκά στο μέτωπο αλλά πριν προλάβει να απομακρυνθεί τον τράβηξα από το χέρι "Μείνε" δεν ήθελα κάτι περισσότερο από αυτό εκείνη την στιγμή.

Με κοίταξε σκεπτικός και μπορούσα να δω στο πρόσωπο του την διαμάχη αν θα μείνει ή αν θα φύγει.

Τελικά ξάπλωσε δίπλα μου. Κοιμήθηκα πιο ωραία από ποτέ.