Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν την πήγα στο δωμάτιο της ξιφασκίας. Δεν μπαίνει κανείς εκεί μέσα, κανείς εκτός από τον αδερφό μου και την μαμ- κανείς άλλος.

Ποιόν κοροϊδεύω; ξέρω γιατί το έκανα.

Φοβήθηκα πως θα έφευγε και έπρεπε με κάποιο τρόπο να την κρατήσω μαζί μου για λίγο ακόμα. Με κάθε κόστος.

Ποτέ δεν ήμουν τόσο επιπόλαιος, τόσο παρορμητικός αλλά μαζί της... νιώθω σαν να μην έχω άλλες άμυνες και το χειρότερο είναι πως εκείνη ανταποκρίνεται. Μπορώ να καταλάβω αν αρέσω σε μια γυναίκα και η Viviana φαίνεται να νιώθει την ίδια έλξη που νιώθω και εγώ για αυτήν. Μόνο που τώρα, ότι και αν νιώθουμε πρέπει να το διώξουμε. Τώρα θα γίνω βασιλιάς. Ο πατέρας μου περιμένει να φέρω στο παλάτι την γυναίκα που θα παντρευτώ. Δεν θέλω να παντρευτώ με μια άγνωστη. Δεν θέλω να κάνω γάμο από συμφέρον.

Η μαμά μου θα θύμωνε με τον πατέρα μου αν ήταν εδώ. Θα με καταλάβαινε, Αλλά δεν είναι. Είμαι μόνος μου, μόνος μου με τις υποχρεώσεις μου και όσο και αν με σκοτώνει οφείλω να τις αναλάβω. Έτσι κάνουν οι σωστοί βασιλιάδες. Το ίδιο θα έκανα εγώ.

Όλα αυτά όμως δεν τα σκέφτηκα όταν της έδειξα το δωμάτιο. Ούτε όταν τα χέρια μου ακουμπούσαν την μέση της και έπιαναν σφικτά τα κόκκινα της μακριά μαλλιά. Έχασα το μυαλό μου όταν τα χείλη μου απείχαν μερικά εκατοστά από το αυτί και τον λαιμό της...και είχε και εκείνο το σημάδι στον σβέρκο της που για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Λες και ήταν το ωραιότερο πράγμα που έχω δει ποτέ. Και εχθές για μια στιγμή, μια τόση δα μικρή στιγμή απερισκεψίας, φαντάστηκα τα χείλη μου πάνω του, τα μάτια της να κλείνουν και να βγαίνει από τα χείλη της το όνομα μου...

Δεν σκεφτόμουν ούτε όταν της ζήτησα να με συναντήσει στο ίδιο δωμάτιο την ίδια ώρα με εχθές. Όταν είδα εκείνο το σημάδι ήμουν πλέον σίγουρος πως η Viviana ήταν η Rose. Δεν το αρνήθηκε, θα ήταν ανόητο να το κάνει. Αν μάθαινε ποτέ ο πατέρας μου πως η κοπέλα που του είπα πως θέλω να παντρευτώ δεν είναι γαλαζοαίματη αλλά είναι η σχεδιάστρια μόδας που προσέλαβε να δουλεύει για εμάς, θα την έδιωχνε και θα αποφάσιζε αυτός ποια θα παντρευόμουν. Κάτι το οποίο σύντομα θα είναι αναπόφευκτο αν δεν έβρισκα εγκαίρως μια πριγκίπισσα να παντρευτώ.

Η ώρα περνούσε και ήμουν στο δωμάτιο της ξιφασκίας μόνος να περιμένω την Viviana να εμφανιστεί, όπως ακριβώς της ζήτησα. Είχαν περάσει ήδη δύο ώρες και δεν είχα άλλο την υπομονή να περιμένω. Ήδη περίμενα πάρα πολύ ώρα. Ήξερα όμως πως θα το έκανα ξανά.

Βγήκα βιαστικά από το δωμάτιο, αποφασισμένος να την βρω.
Θα διέσχιζα ολόκληρο το παλάτι αν χρειαζόταν, αλλά δεν χρειάστηκε. Καθόταν έξω στην αυλή του παλατιού. Σε ένα χρυσό παγκάκι, μπροστά από τα κόκκινα τριαντάφυλλα και το τηλέφωνο της δίπλα στο αυτί της.

Έμεινα να την κοιτάζω από το μεγάλο παράθυρο. Τα μαλλιά της πιασμένα σε μια ψηλή αλογοουρά και φορούσε ένα χαλαρό πράσινο σκούρο πουκάμισο, με μια μαύρη στενή φούστα.

"Γιατί δεν ήρθες;" σηκώθηκε απότομα από το παγκάκι και έκλεισε βιαστικά το τηλέφωνο. Η φωνή μου ήταν πιο σκληρή από όσο θα ήθελα. Ήμουν θυμωμένος ή μάλλον καλύτερα απογοητευμένος που δεν ήρθε. Δεν είχα όμως το δικαίωμα και το ήξερα. "Σε περίμενα δύο ώρες" αυτή την φορά η φωνή μου ήταν πιο ήρεμη και σιγανή, ταίριαζε καλύτερα με την απελπισία της πρότασης που μόλις γλίστρησε από το στόμα μου χωρίς να με ρωτήσει και ήθελα να πάρω πίσω, αλλά ήταν τώρα πια αργά.

"Η δουλειά μου αρχίζει από αύριο, οπότε υπέθεσα πως δεν είναι..." τα φρύδια της κινήθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να καλύψουν την σιωπή της με μια απάντηση που και οι δύο ξέραμε, αλλά την κοίταξα μπερδεμένα για να πιστέψει πως δεν καταλαβαίνω σε τι αναφερόταν "...επαγγελματικής φύσεως η συνάντηση μας. "Γι' αυτό αποφάσισα πως θα ήταν καλύτερα να μην έρθω" προσπάθησε να ακουστεί αποφασισμένη αλλά άκουγα την αβεβαιότητα στην φωνή της. Δεν μπορούσε να κρυφτεί από εμένα.

Κοιτιόμασταν όσο η σιωπή μεγάλωνε μεταξύ μας αλλά δεν ήταν άβολη σιωπή, ήταν ικανή να βάλει φωτιά. "Έχεις δίκιο," τα φρύδια της υψώθηκαν σαν να μην περίμενε αυτή την απάντηση και θα ορκιζόμουν πως είδα στα μάτια της ένα ίχνος απογοήτευσης. Περπάτησα πιο κοντά της "δεν ήταν επαγγελματικής φύσεως," τα φρύδια της υψώθηκαν ξανά σαν να μην περίμενε πάλι την απάντηση μου "ήθελα απλά να μιλήσουμε" Ήξερα πως ξεπερνούσα τα όρια. Δεν μπορούσα όμως να σταματήσω. Δεν ήθελα να σταματήσω.

Κάθισα στο παγκάκι και της έκανα νόημα να καθίσει και αυτή. Δείλιασε για λίγο αλλά το έκανε. "Αν εννοείς σχετικά με ότι έγινε χθες στο δωμάτιο, εγώ δ-"

"Τι έγινε χθες στο δωμάτιο;" Ο τόνος της φωνής μου ήταν σαν να την προκαλούσε, όπως και η ερώτηση μου. Ήξερα σε τι αναφερόταν, το είχα ζήσει στο μυαλό μου ασταμάτητα ξανά και ξανά, αλλά ήθελα τόσο πολύ να το ακούσω από τα χείλη της.

"Ξέρεις τι εννοώ" είδα τα μάγουλα της να κοκκινίζουν. Ένωσα τα χείλη μου σε μια ευθεία γραμμή και κούνησα το κεφάλι μου προσποιούμενος πως δεν καταλαβαίνω. Όταν κοίταξε κάτω, ένα στραβό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου αλλά κατάφερα να το κρύψω πριν τα μάτια της γυρίσουν ξανά σε εμένα. "Ωραία λοιπόν, όταν ήρθαμε πιο κοντά και- γιατ- γιατί γελάς;" Έμοιαζε μπερδεμένη.

"Συγνώμη, συγνώμη," ύψωσα τα χέρια μου σαν να λέω είμαι αθώος και προσπάθησα να συγκρατήσω το χαμόγελο μου "απλά έχεις κοκκινήσει χωρίς και...είσαι πολύ γλυκιά έτσι" αλλά το χαμόγελο μου κόπηκε μόλις κατάλαβα τι είπα "εννοώ..." έβαλα το χέρι μου άβολα στον σβέρκο μου μέχρι που άκουσα το γέλιο της.

"Τι ήθελες να πούμε;" Τα πάντα.

"Θέλω να μάθω για εσένα" ξαφνιάστηκε και με κοίταξε σαν να περίμενε να πάρω πίσω αυτό που μόλις είπα ή σαν να ήταν τόσο παράξενο που αμφισβητούσε αν άκουσε σωστά. Της έδωσα ένα βλέμμα περιέργειας όταν ύψωσα το ένα μου φρύδι και πήρε μια ανάσα πριν αρχίσει να μιλά.

"Δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον για εμένα...όπως ξέρεις το επάγγελμα και το χόμπι μου είναι το σχέδιο μόδας. Από μικρή μου άρεσε να βλέπω ωραία ρούχα, να τα συνδυάζω και να σχεδιάζω μερικά και κάπως έτσι κατάλαβα πως αυτό ήθελα να κάνω" τα μάτια της έλαμπαν, σαν το σχέδιο μόδας να ήταν η ζωή της. Κάπως έτσι ένιωθα και εγώ για την ξιφασκία.

"Το όνομα σου είναι ιταλικό, έτσι δεν είναι;" Χαμογέλασε γνέφοντας και άρχισε ξανά να μιλά.

"Οι γονείς μου μου το έδωσαν για να θυμάμαι τις ρίζες μου... οι γονείς μου ήταν Ιταλοί"

"Ήταν;" η ερώτηση σχεδόν γλίστρησε από τα χείλη μου χωρίς να με ρωτήσει, ήταν σιγανή ίσως να μην το άκουσε.

"Πέθαναν από τροχαίο όταν ήμουν δύο χρονών. Οι θετοί μου γονείς... ο πατέρας μου μάλλον, ήταν στο αυτοκίνητο του όταν είδε ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο πιο κάτω, κάλεσε την αστυνομία και το ασθενοφόρο. Με βρήκαν στο πίσω κάθισμα με μερικά κτυπήματα αλλά ζωντανή σε αντίθεση με τους γονείς μου. Με υιοθέτησε με την μητέρα μου και μου έδωσαν αυτό το όνομα. Δεν έμαθαν πολλά για του γονείς μου, ούτε εγώ ξέρω εκτός από το ότι ζούσαν στην Βερόνα και ήταν Ιταλοί. Σκέφτηκαν πως το Viviana μου ταίριαζε γιατί σημαί-"

"Ζωντανή" με κοίταξε με απορία και έγνεψε διστακτικά "Ξέρω ιταλικά" εξήγησα και κούνησε το κεφάλι της ξανά με ένα μικρό χαμόγελο.

"Έχω και μια κολλητή την Lia η οποία είναι υπέροχη." Κτύπησε ελαφρά τα χέρια της στα πόδια της "Αυτά για εμένα. Σειρά σου."

"Σειρά μου; δεν νομίζω" με κοίταξε ξαφνιασμένα. Ποτέ δεν είπα πως θα μιλούσαμε για τον εαυτό μας, ήθελα μόνο να ακούσω για αυτήν. Όχι να της πω για μένα.

"Δεν ήξερα πως με φώναξες για ψυχοθεραπεία. Νόμιζα πως κάναμε συζήτηση" ήταν ενοχλημένη. Όσο και αν μισούσα τον εαυτό μου για αυτό, δεν θα της μιλούσα για εμένα. Ήδη της έδειξα εκείνο το δωμάτιο...ήταν αρκετό, πιο πολύ από αρκετό. Εξάλλου δεν είχα κάτι άλλο να της πω. Τίποτα άλλο εκτός από όσα αφορούσαν την μαμά μου.

"Δουλεύεις εδώ, ήθελα απλά να μάθω για εσένα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο" Μετάνιωσα κάθε λέξη που βγήκε από το στόμα μου, ήταν όμως αργά για να τις πάρω πίσω και από το ύφος της ακόμη και αν το έκανα, θα ήταν μάταιο.

Σηκώθηκε με ένταση από το παγκάκι και ένιωσα ένα κρύο να μου φυσάει. Χωρίς να με κοιτάξει άρχισε να φεύγει. Σηκώθηκα από το παγκάκι και φώναξα το όνομα της αλλά είχε συνεχίσει να περπατά μακριά. Όλο και πιο γρήγορα.

Τα έκανα μαντάρα. Δεν ήθελα να μάθω για αυτήν επειδή δουλεύει στο παλάτι. Ενδιαφερόμουν για εκείνην, ήθελα να την γνωρίσω καλύτερα αλλά... δεν ξέρω τι πάει τόσο λάθος με εμένα. Πρώτα προσπαθώ να την βγάλω από το μυαλό μου και όταν καταφέρνω να την διώξω από κοντά μου - την ίδια στιγμή που ερχόμαστε πιο κοντά - την θέλω πάλι πίσω.

Ίσως έτσι απομακρυνθεί από εμένα. Ίσως τώρα να μην θέλει να με ξανά δει, να είναι τόσο θυμωμένη μαζί μου που να θέλει να κρατήσουμε την σχέση μας μόνο επαγγελματική. Την κατάσταση δηλαδή εκείνη που ταξιδεύει στο μυαλό μου, ακούω παντού την φωνή της, νιώθω το άγγιγμα της, την παρουσία της και την απουσία της. Εκείνο το κρύο αεράκι όταν είναι μακριά και εκείνη την ζεστή φωτιά όταν είμαι κοντά της.

Τώρα ένιωθα μόνο το κρύο αεράκι. Ίσως για το καλύτερο. Πριν γίνει κάτι άλλο μεταξύ μας και τα πράγματα γίνουν ακόμη πιο περίπλοκα. Αλλά ήταν ήδη, αλλιώς δεν θα θύμωνε μαζί μου. Δεν θυμώνεις με κάποιον όταν δεν τον νοιάζεσαι. Δεν θέλεις να τρέξεις πίσω από τον άλλον όταν δεν τον νοιάζεσαι. Θέλεις να τον προλάβεις. Αλλά δεν μπορώ να τρέξω πίσω της. Θέλω να με συγχωρέσει, να της πω πως δεν το εννοούσα και πως μια χαζή φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου με έκανε να της το πω αυτό. Ήταν εκείνη η άμυνα που λέγαμε.