"Το ξέρεις πως δεν μπορείς να τους το κρατήσεις κρυφό για πάντα, έτσι δεν είναι;" της έδωσα την γλάστρα με τις κίτρινες μαργαρίτες και συνεχίσαμε να περπατάμε από λουλούδι σε λουλούδι.

"Θα τους το πω. Κάποια στιγμή."
Όταν έπαψαν οι ήχοι από τα κτυπήματα των παπουτσιών της να ακούγονται καθώς κτυπούσαν ρυθμικά στο ξύλινο πάτωμα, κατάλαβα πως σταμάτησε να περπατάει. Σταμάτησα και εγώ και γύρισα το σώμα μου πίσω προς το μέρος της.

Η Lia στεκόταν ακίνητη και με κοιτούσε τσαντισμένη. "Πότε; όταν θα είσαι ήδη στο παλάτι και θα προγευματίζεις με την βασιλική οικογένεια;" Ήταν όπως πάντα υπερβολική.

"Αρχικά, δεν θα προγευματίζω μαζί τους και κατά δεύτερον θα τους το πω όταν θα ξέρω πως προσλήφθηκα." Συνέχισα να περπατάω και σταμάτησα μπροστά στις λευκές γαρδένιες. Ο ήλιος κτυπούσε πάνω τους και φαίνονταν λες και λαμπύριζαν.

"Αφού θα την πάρεις σίγουρα την δουλειά Viviana." Είπε με χαμόγελο και με σκούντησε στον ώμο με τον δικό της, λίγο πιο δυνατά από όσο θα έπρεπε και κόντεψα να πέσω πάνω στις γαρδένιες.

Την κοίταξα με σουφρωμένα φρύδια, έτριψα τον ώμο μου με έκφραση πόνου στο πρόσωπο μου και μου έδωσε ένα απολογητικό χαμόγελο που ήξερα πολύ καλά πως δεν εννοούσε. Έπιασε το ροζ ποτιστήρι από τα χέρια μου και έγειρε λίγο νερό στις γαρδένιες ρωτώντας ρητορικά. "Που θα βρουν καλύτερη σχεδιάστρια από εσένα;"

Συνεχίσαμε να προχωράμε μέχρι που φτάσαμε στο αγαπημένο μου σημείο σε ολόκληρο το ανθοπωλείο. Στην γωνιά με τα τριαντάφυλλα. Τόσο κόκκινα, μπορούσα να τα κοιτάζω για ώρες. "Και θα γνωρίσεις και τον πρίγκιπα." Η φωνή της ήταν όλο υπονοούμενο, σπρώχνοντας με πάλι στον ώμο και μου έκλεισε το μάτι με ένα πονηρό χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπο της.

Είχε ακουμπήσει το κεφάλι της πάνω στους αγκώνες της πάνω σε ένα άσπρο τοιχάκι δίπλα στα ροζ τριαντάφυλλα και άφησε ένα σιγανό αναστεναγμό κοιτάζοντας το κενό σαν να ονειρευόταν. "Ο πρίγκιπας που ερωτεύεται το φτωχοκόριτσο." Είπε κάνοντας στον αέρα τα χέρια της ένα ορθογώνιο πλαίσιο σαν να είχε μέσα λέξεις. Στριφογύρισα τα μάτια μου και τότε γύρισε απότομα σε εμένα και μου έπιασε τα χέρια κουνώντας. "θα το γράψω στο επόμενο μου βιβλίο." Ωχ.

"Πρώτον δεν είμαι φτωχοκόριτσο και κατά δεύτερο κανένας πρίγκιπας δεν πρόκειται να με ερωτευτεί." Απελευθέρωσα αδιάφορα τα χέρια μου από τα δικά της και άρχισα να ρίχνω νερό στα κόκκινα τριαντάφυλλα. "Καλύτερα να ψάξεις να βρεις άλλη ιστορία, άσε που ακούγεται ίδια με αυτή της Σταχτοπούτας." Άφησα κάτω το ποτιστήρι και έριξα μια ματιά στα λουλούδια, για να σιγουρευτώ ότι βρίσκονται στη σωστή θέση.

Έπιασε με τα χέρια της το πρόσωπο μου και κάρφωσε τα γαλάζια της μάτια στα δικά μου. "Καλά, καλά ότι πεις, αλλά όταν θα διασχίζεις τους ατελείωτους διαδρόμους του παλατιού μη με ξεχάσεις. Να θυμάσαι ότι εγώ ήμουν αυτή που κάποτε φόρεσε εκείνο το πράσινο κουρέλι που είχες φτιάξει και όταν με ρώτησαν από που το αγόρασα δεν τους είπα για την ατάλαντη μου φίλη." Κοιταζόμασταν βαθιά στα μάτια, σαν να αποκάλυψε το μεγαλύτερο μας μυστικό. Το γαλάζιο και το πράσινο των ματιών μας να σμίγει μεταξύ τους μέχρι που σκάσαμε στα γέλια στην ανάμνηση εκείνης της μέρας.

Ήταν πριν εφτά χρόνια, όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών και αποφάσισα ότι το όνειρο μου ήταν να γίνω σχεδιάστρια μόδας και άρχισα να φτιάχνω ότι μπορούσα να σκεφτώ με τα υφάσματα που είχε η μαμά μου κρυμμένα στο πατάρι. Και σήμερα στα είκοσι δύο μου χρόνια, το όνειρο μου είναι να δουλεύω στο παλάτι της Dreamland και να σχεδιάζω τα ρούχα της βασιλικής οικογένειας Royce.

Όταν άκουσα τις φήμες πως ψάχνουν καινούρια σχεδιάστρια, σκέφτηκα πως ήταν η ευκαιρία μου και αποφάσισα να την αρπάξω. Τώρα έπρεπε μόνο να περιμένω την απάντηση τους στην αίτηση μου για την θέση εκείνη. Από μέρα σε μέρα, από στιγμή σε στιγμή.

Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα.

Οι γονείς μου.

Αν προσληφθώ, το καινούριο μου σπίτι θα είναι το παλάτι. Εκεί μένει όλο το προσωπικό του παλατιού, σε ένα μέρος του παλατιού λίγο πιο απομακρυσμένο από τα δωμάτια της βασιλικής οικογένειας. Δεν πιστεύω πως θα είναι πολύ θετικοί όταν μάθουν πως θέλω να δουλέυω στο παλάτι. Ποτέ δεν τους άρεσαν οι συζητήσεις που αφορούσαν τις βασιλικές οικογένειες και ποτέ δεν έχω ζήσει τόσο μακριά από τους γονείς μου.

Ξαφνικά η απόφαση μου έμοιαζε χαζή, ίσως και λίγο παρορμητική. "Ίσως έκανα λάθος, ίσως δεν πρέπει να φύγω. Οι γονείς μου με χρειάζονται να τους βοηθάω με το ανθοπωλείο και ν-" Ένιωσα την Lia να τινάζεται ελάχιστα όταν άρχισα να μιλάω. Είχαμε βυθιστεί και οι δύο βαθιά στις σκέψεις μας και μας ξύπνησα απότομα.

"Δεν έκανες λάθος, θέλεις να ακολουθήσεις το όνειρο σου και δεν υπάρχει κανένα λάθος σε αυτό. Το λάθος θα ήταν να μείνεις εδώ." Μου ακούμπησε τον ώμο απαλά, παρηγορητικά—στο σημείο που με είχε πριν κτυπήσει—"και πίστεψε με, τα λουλούδια μπορούν να επιβιώσουν και χωρίς εσένα μια χαρά, ίσα ίσα που ποτίζεις δύο λουλούδια κάθε πρωί." Την κοίταξα σοβαρά, προσπαθώντας να μην γελάσω στην αποτυχημένη της προσπάθεια να με παρηγορήσει. Είναι απαίσια στο να παρηγορεί τους άλλους. Αρχίσαμε ξανά να γελάμε, μέχρι που μας πονούσε η κοιλιά μας και πριν το καταλάβουμε κόσμος άρχισε να μπαίνει μέσα στο ανθοπωλείο των γονιών μου.