"Έχω καλέσει ήδη ταξί." Ψέματα. Αλλά και να ήταν αλήθεια δεκάρα δεν έδινα. Ο Aiden ήταν ακόμη αναίσθητος αλλά δεν ήξερα για πόσο ακόμη. Μπορεί να την ακολουθούσε στο σπίτι ή να συνέβαινε οτιδήποτε.

Δεν ήθελα να την πάω σπίτι της, δεν ήθελα να περνάω ούτε λεπτό μαζί της αλλά δεν θα την άφηνα μόνη μες την νύχτα, ειδικά μετά από ότι έγινε.

Νομίζει πως την έσωσε η τύχη. Κάθε μέρα μου αποδεικνύει πως είναι πιο χαζή από όσο πίστευα.

Δεν υπάρχει τύχη, μόνο σωστές και λάθος αποφάσεις και η Cecilia είχε πάρει ξεκάθαρα την λάθος απόφαση την στιγμή που αποφάσισε να έρθει σε αυτή την βαρετή εκδήλωση μαζί του.

Θα μπορούσε να την πάει ραντεβού οπουδήποτε, σε ένα πολυτελές εστιατόριο, σε ένα ταξίδι, στα καλύτερα μέρη της πόλης—και αυτός επέλεξε να την φέρει στην επέτειο ούτε και εγώ δεν ξέρω πόσων χρόνων της Publishing House. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι την έλκυσε σε εκείνον, αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο για εκείνην που δεν μπορούσα να καταλάβω. Και ούτε που με ένοιαζε κιόλας να μάθω.

"Μη με κάνεις να το πω δύο φορές." Της έριξα ένα τελευταίο βλέμμα πριν συνεχίσω να προχωρώ. "Και κυρίως μην με αναγκάσεις να σε κουβαλήσω στο αυτοκίνητο με το ζόρι." Λίγα δευτερόλεπτα μετά άκουσα τα βήματα της από πίσω μου. Τελικά, δεν ήταν όσο σκληρή προσπαθούσε να μου δείξει πως είναι. Μπορούσα να την πλάσω έτσι ακριβώς όπως θέλω.

Άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού της λευκής μου Bugatti, κυρίως για να σιγουρευτώ πως θα μπει στο αυτοκίνητο. Αφού μου έδωσε ένα από τα γνωστά της επιθετικά βλέμματα, μπήκε μέσα στο αμάξι. Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά από τα παιχνίδια που τόσο της άρεσε να παίζει, αλλά πλέον είχε αρχίσει να τα χάνει.

Δεν είπε τίποτα σε όλη την διαδρομή, εκτός από την διεύθυνση της. Ήταν σαράντα λεπτά δρόμος, αλλά με την ταχύτητα που πήγαινα θα φτάναμε νωρίτερα.

Ήθελα απλά επιτέλους να την ξεφορτωθώ. Η παρουσία της μέσα στο αυτοκίνητο μου ήταν ανυπόφορη. Μαύρες δερμάτινες καρέκλες που μέχρι πριν λίγο μύριζαν ακριβό δέρμα, τώρα μύριζαν γιασεμί. Ήδη μπορούσα να δω μερικές ξανθές μπούκλες πάνω στην καρέκλα της και κοντά στο χειρόφρενο, και όσο για τα ρούχα της, έμοιαζε σαν κάποιος να έκανε ροζ εμετό πάνω της. Ευτυχώς στην δουλειά υπήρχε στολή την οποία έπρεπε να φορά γιατί αν χρειαζόταν να δω για ακόμη μια φορά ροζ μπροστά μου, θα προτιμούσα να βγάλω τα μάτια μου. Η μαύρη στολή της δουλειάς όμως δεν την εμπόδιζε από το να προσθέτει ροζ πινελιές. Όπως την πρώτη μέρα που φορούσε ροζ σκουλαρίκια, ή την δεύτερη μέρα που φορούσε ροζ κορδέλα στα μαλλιά. Αλλά και την Τρίτη μέρα με το ροζ λαστιχάκι και εκείνο το ενοχλητικό ροζ eyeliner που φορεί κάθε μέρα.

Εικοσιπέντε λεπτά μετά και είχαμε φτάσει έξω από το σπίτι της.
Σταμάτησα την μηχανή αλλά όταν κοίταξα στην θέση δίπλα μου, η Cecilia κοιμόταν. Δεν είχα καταλάβει πότε αποκοιμήθηκε, δύο λεπτά πριν χάζευε έξω από το παράθυρο και τώρα είχε τυλίξει τα πόδια της γύρω από το σώμα της, το πλαϊνό μέρος των παπουτσιών της να ακουμπάει την δερμάτινη μου καρέκλα.

Κανονικά θα την ξυπνούσα, θα της έλεγα να μην μου λερώνει την καρέκλα και να μαζέψει τα ενοχλητικά της μαλλιά που είχαν γεμίσει τρίχες το αυτοκίνητο μου. Αλλά δεν έκανα τίποτα από αυτά. Την άφησα στην θέση του συνοδηγού να κοιμάται, με τα πόδια να μου λερώνουν την καρέκλα και τα μαλλιά της να ταξιδεύουν σε κάθε πιθανό σημείο του αυτοκινήτου. Κάποια στιγμή θα ξυπνούσε και θα την ξεφορτωνόμουν.

Άνοιξα τα τηλέφωνο μου το οποίο είχε γεμίσει ειδοποιήσεις. Άνοιξα ένα μήνυμα που οδηγούσε σε ένα σύνδεσμο μιας κουτσομπολίστικης ιστοσελίδας. Publishing House: η εικοστή επέτειος φαίνεται να τέλειωσε με αίματα. Κάτω από τον τίτλο υπήρχαν φωτογραφίες με εμένα να κτυπάω τον Aiden όσο εκείνος ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα, αδύναμος να κτυπήσει πίσω. Περίμενα να παλέψει περισσότερο, αλλά τελικά ήταν πιο αδύναμος από όσο είχα υπολογίσει. Συνέχισα να βλέπω τις φωτογραφίες, δεν ήταν πολλές αλλά όλες περιλάμβαναν εικόνες από τον καυγά, σε μερικές φαινόταν η Cecilia που στεκόταν δίπλα μας.

Λίγο αφότου βγήκε έξω η Cecilia μαζί του ακολούθησα και εγώ την στιγμή που την άκουσα να του λέει να φύγει. Δεν το σκέφτηκα δύο φορές, τον κτύπησα για να μάθει να δέχεται το όχι ως απάντηση. Καλά, τον κτύπησα λίγο περισσότερο και για να το ευχαριστηθώ αλλά δεν είχα δει κανέναν έξω εκείνη την στιγμή. Προφανώς κάποιος μας άκουσε, βγήκε έξω, έβγαλε τις φωτογραφίες και τις δημοσίευσε.

Κάτω από τις εικόνες, η ιστοσελίδα εξηγούσε πως έγινε καυγάς μεταξύ μας, δεν φαίνεται όμως να ήξεραν την αιτία, αλλά ήξερα πως σύντομα θα την ανακάλυπταν. Όποιος ξέρει έστω και λίγα για την ζωή του Aiden θα μπορούσε να φανταστεί τι είχε συμβεί μεταξύ εκείνου και της Cecilias.

Δεν με ένοιαζε που μαθεύτηκε ο καυγάς. Δεν έδινα δεκάρα. Αυτό που με ένοιαζε όμως είναι τι θα έλεγε ο πατέρας μου. Θα μπορούσε να τον επηρεάσει αρνητικά και για ακόμη μια φορά να χάσω την ευκαιρία να γίνω σύντομα CEO. Και εννοείται πως για αυτό θα έφταιγε για ακόμη μια φορά το κορίτσι με τα ατίθασα μαλλιά που πιστεύει τόσο στην τύχη ενώ από την μέρα που μπήκε στην ζωή μου, το μόνο που μου φέρνει είναι ατυχία.

Γύρισα το βλέμμα μου προς το μέρος της. Κοιμόταν ήσυχα σαν άγγελος—σαν ένας ροζ ενοχλητικός άγγελος—και τότε το βρήκα. Βρήκα την λύση στο πρόβλημα μου. Ήξερα πως θα πείσω τον πατέρα μου να με κάνει CEO.