"Με σώζεις Viviana!" Τέντωσα ψηλά το ροζ φόρεμα μη χορταίνοντας να το κοιτάζω. Η Viviana είχε αληθινό ταλέντο σε αυτό που έκανε. Αν κάτι θαύμαζα περισσότερο πάνω της, ήταν αυτό το πάθος που είχε για το σχέδιο μόδας.

Χαμογέλασε βάζοντας στο στόμα της μια φράουλα. Έβαλα το φόρεμα πάνω στο κρεβάτι μου προσέχοντας μη το χαλάσω.

Δεν είχα συνηθίσει να πηγαίνω σε επίσημες δεξιώσεις, βασικά δεν είχα πάει ποτέ σε μια, γι' αυτό δεν είχα τίποτα να βάλω κατάλληλο για την περίσταση. Ήξερα πως η Viviana θα είχε κάτι να μου δανείσει από αυτά που έφτιαχνε. Και είχα δίκιο, το φόρεμα αυτό ήταν τόσο υπέροχο και το καλύτερο ήταν πως δεν μου το δάνεισε, μου το χάρισε. Όχι πως θα χρειαζόταν να το ξανά φορέσω κάπου αλλού, αλλά δεν θα μπορούσα να πω όχι σε ένα τέτοιο φόρεμα, ιδίως αφού ήταν ροζ.

Άφησε πάνω στο κρεβάτι το μπολ με τις φράουλες και με κοίταξε. "Πες μου τα δικά σου."

"Σου είπα," γύρισα το σώμα μου προς το μέρος της στηρίζοντας το βάρος μου στον αγκώνα μου. "Μου έδωσε ένα κομπλιμέντο ο Aiden για τα μάτια μου, το έφερε η συζήτηση και του είπα πως θέλω να εκδώσω το βιβλίο μου," το οποίο παρεμπίπτοντος δεν είναι καθόλου κοντά στο να τελειώσει, αλλά ίσως να παρέλειψα να του αναφέρω αυτή την λεπτομέρεια. "μου είπε πως είναι διευθυντής στην Publishing House και πως θα μπορούσε να με βοηθήσει να το εκδώσω."

"Και έτσι σε κάλεσε απόψε στην εκδήλωση για τον εορτασμό των είκοσι χρόνων της εκδοτικής, μου τα είπες αυτά." Έβαλε μια κόκκινη τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της, σταυρώνοντας τα πόδια της πάνω στο κρεβάτι γυρνώντας το σώμα της προς το μέρος μου. "Για τον Ethan πες μου."

"Μην αναφέρεις καν αυτό το όνομα." Πως καταφέρνει κάθε φορά να με κάνει έξω φρενών, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω. "Όπως πάντα, τον ενοχλούσε ο τρόπος που ετοίμαζα τις παραγγελίες, ο τρόπος που χαμογελούσα στους πελάτες, μέχρι και τα μαλλιά μου τον ενοχλούν." Όσο για τα μαλλιά δεν τον αδικώ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ευχήθηκα έστω και κάτι τόσο μικρό όπως τα μαλλιά μου να ήταν εύκολο στη ζωή μου. Έστω αυτό. Όποιος λέει πως θα ήθελε να έχει σγουρά μαλλιά, προφανώς δεν έχει ιδέα τι πάει να πει να έχεις σγουρά μαλλιά.

"Μήπως, λέω μήπως, να μην του πήγαινες τόσο κόντρα;" Σήκωσα το σώμα μου που ξάπλωνε στο κρεβάτι και κάθισα και εγώ με σταυρωμένα πόδια γυρνώντας προς το μέρος της.

"Τι προτείνεις δηλαδή; Να υπακούω στις διαταγές του και να σκύβω το κεφάλι;"

"Απλά λέω πως είναι το αφεντικό σου και έχει ένα κάποιο δίκιο. Έχει την δύναμη να σε απολύσει και αν το κάνει θα χάσεις την δουλειά και αν χάσεις την δουλειά δεν θα μπορείς να μαζέψεις λεφτά για να εκδόσεις το βιβλίο σου."

Ήξερα πως το λέει για καλό, αλλά επίσης ήξερα πως αν δεν ήταν η κολλητή μου, θα την είχα σκοτώσει που έδινε δίκιο σε αυτόν. "Απλά θα βρω άλλη δουλειά." Η τωρινή μου δουλειά ήταν η καλύτερη που είχα ποτέ. Σερβιτόρα σε ένα πολυτελές cafe και με τέτοιο μισθό απλά για να σερβίρω μερικούς καφέδες; Θα ήμουν τουλάχιστον ανόητη αν την έχανα.

Δουλεύω από τα δεκάξι μου. Είχα δουλέψει από πωλήτρια σε κατάστημα μέχρι και σε βενζινάδικο. Αλλά ήμουν ανεξάρτητη πολύ πριν ενηλικιωθώ. Ήμουν μόλις είκοσι δύο ετών και είχα αντιμετωπίσει χειρότερα από τον Ethan και έχω επιβιώσει, αν υποχωρούσα τώρα θα ήμουν καταραμένη. Ο εγωισμός και το πείσμα μου δεν θα με άφηναν ποτέ να το κάνω.

La tua testardaggine non ti porterà da nessuna parte se non sai come usarla. Αυτό το πείσμα σου δεν θα σε βγάλει πουθενά αν δεν μάθεις να το χρησιμοποιείς.

Sei un fallimento come tua madre. Είσαι αποτυχημένη, σαν την μητέρα σου.

Οι ανάσες μου άρχισαν να γίνονται πιο κοφτές και ήξερα πως η Viviana το είχε καταλάβει από το ανήσυχο της βλέμμα. Μπορούσε να καταλάβει πότε αυτή η φωνή ερχόταν στο μυαλό μου και ήξερε πως το τελευταίο που ήθελα όταν συνέβαινε αυτό, ήταν να με παρηγορήσει. Αν κάτι απεχθανόμουν ήταν να με λυπούνται οι άλλοι. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να με πλήγωσε όσο κανείς αλλά είπε και κάτι σωστό. Είσαι μια στο εκατομμύριο. Το ήξερα ότι ήμουν, αν δεν ήμουν θα έχανα ήδη αυτή την δουλειά, αλλά δεν το έκανα. Γιατί
είμαι τυχερή και αν είμαι βέβαιη για κάτι, αυτό είναι ότι η τύχη υπάρχει και χωρίς αυτήν θα ήμουν καταδικασμένη.

"Καλά," άφησα μια ανάσα αγανάκτησης και αποτυχίας. "Θα βάλω λίγο νερό στο κρασί μου, αλλά λίγο. Πολύ λίγο." Μου έδωσε ένα χαμόγελο ικανοποίησης αλλά εγώ το μόνο που δεν ένιωθα ήταν ικανοποίηση. Απλά θα του έκανα την ζωή λιγάκι ευκολότερη, αυτό δεν σημαίνει όμως πως θα παρέδιδα τα όπλα χωρίς μάχη.

"Αρκετά με εμένα." Είπα παίρνοντας μια φράουλα από το ροζ μπολ.
"Πες τα μου όλα για τον πρίγκιπα."

Άφησε ένα μικρό χαμόγελο. "Στα είπα όλα με κάθε λεπτομέρεια τουλάχιστον πέντε φορές από εχθές."

Άνοιξε το στόμα της να μιλήσει αλλά μίλησα πριν προλάβει. "Δεν θέλω να ακούσω ξανά ότι όσα έγιναν στον βασιλικό χορό δεν σήμαιναν τίποτα." Γύρισε τα μάτια της αλλά όσο και να προσπαθούσε το χαμόγελο που τρεμόπαιζε στα χείλη της δεν κρυβόταν με τίποτα.

"Ακόμη και αν σήμαινε κάτι," είπε τονίζοντας την τελευταία της λέξη "εκείνος είναι πρίγκιπας και εγώ...είμαι εγώ." Έγειρε πίσω στο κρεβάτι, βλέποντας την οροφή. "Δεν ξέρει ούτε το αληθινό μου όνομα. Και αν με αναγνωρίσει στο παλάτι ίσως και να χάσω ήδη την δουλειά μου."

Έγειρα και εγώ πίσω στο κρεβάτι δίπλα της. "Σταμάτα να υπεραναλύεις. Αξίζεις κάθε πρίγκιπα που μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένη." Δεν συνήθιζα να είμαι ιδιαίτερα συναισθηματική απέναντι στους άλλους, και με το ιδιαίτερα εννοώ καθόλου, αλλά υπήρχαν μερικές φορές που ένιωθα ωραία να κατεβάζω τις άμυνες μου. Για λίγο. Εξάλλου το για πάντα, δεν με έπειθε ποτέ.

___

Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν είχα φανταστεί να βρίσκομαι μέσα σε ένα τέτοιο κτήριο. Τα μαρμάρινα άσπρα πλακάκια έλαμπαν τόσο πολύ που ήθελες να τους ζητήσεις συγνώμη που τολμούσες να πατήσεις πάνω τους και να τα λερώσεις. Τα περισσότερα έπιπλα ήταν άσπρα αλλά δεν ένιωθες πως είσαι σε ένα κενό ψυχιατρείο—αν και δεν έχω μπει ποτέ σε ένα για να ξέρω με σιγουριά πως το συναίσθημα και στις δύο περιπτώσεις δεν είναι το ίδιο—όλα ήταν τόσο μοντέρνα και κομψά που είχα θαμπωθεί.

"Εδώ είσαι!" Γύρισα πίσω προς την γνώριμη αντρική φωνή. Ο Aiden με πλησίασε—με ένα γοητευτικό θα έπρεπε να παραδεχτώ-χαμόγελο.

Έκανα και εγώ ένα βήμα κοντά του αλλά με είχε πλησιάσει ήδη. Με το δεξί του χέρι ακούμπησε την μέση μου φέρνοντας το σώμα του πιο κοντά στο δικό μου, δίνοντας ένα φιλί στο μάγουλο μου.

"Ελπίζω να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου ο χώρος." Έστριψα τα μάτια μου στον χώρο, επεξεργάζοντας τον για ακόμη μια φορά.

"Είναι πολύ πιο ωραίος από όσο θα μπορούσα να φανταστώ." Είπα με σιγουριά. Μεγάλωσε περισσότερο το χαμόγελο στα χείλη του, όταν τα μάτια του εστίασαν στο φόρεμα μου, αλλά δεν θα μπορούσα να πω ότι ίσχυε το ίδιο και για το δικό μου χαμόγελο.

"Λοιπόν;" Είπα προσπαθώντας να φέρω τα μάτια του ξανά στο πρόσωπο μου. "Θα με ξεναγήσεις στον χώρο;"

"Μα φυσικά," Τέντωσε το χέρι του μπροστά μου, περιμένοντας να του δώσω το δικό μου. "αλλά πρώτα ας πιούμε." Χαμογέλασα πιάνοντας το χέρι του, αφήνοντας τον να με κατευθύνει προς το μπαρ.

Αφού παραγγείλαμε τα ποτά μας-ένα λευκό κρασί για εκείνον και ένα μαρτίνι φράουλα για εμένα—μπήκα κατευθείαν στον λόγο που ήρθα εδώ.
"Δεν πρόλαβα στο καφέ να σου μιλήσω για το βιβλίο μου, πρόκειται για διήγημα."

Ήπιε μια γουλιά από το κρασί του, προσέχοντας όσα έλεγα. "Είμαι σίγουρος πως είναι υπέροχο."

"Σχετικά με αυτό," κτύπησα το δάκτυλο μου πάνω στον πάγκο δίπλα από την καρέκλα μου. "είναι αρκετά ημιτελές αλλά αν καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε πως θα εκδοθεί, είμαι αισιόδοξη—δηλαδή είμαι σίγουρη πως θα το έχω τελειωμένο μέχρι την διορία που θα μου έχει δοθεί." Αν δηλαδή κατάφερνα ποτέ να το τελειώσω.

Ήξερα πως η ιστορία μου αφορά τον έρωτα δύο νέων που δεν γνωρίστηκαν κάτω από τις καλύτερες συνθήκες αλλά αγαπούσαν βαθιά ο ένας τον άλλον και ας μην το παραδέχονταν. Όταν όμως άρχιζα να γράφω, ξαφνικά όλες μου ιδέες χάνονταν και το μόνο που είχα ήταν μια άδεια σελίδα στον υπολογιστή απέναντι μου που μόνο κατάφερνε να μου προκαλεί περισσότερο άγχος.

Έπεσαν τα πράσινα του μάτια στον γυμνό μου ώμο. Το φόρεμα έφτανε μέχρι τους αστραγάλους, ήταν στενό στην μέση και άνοιγε λίγο περισσότερο μετά. Έφτανε μέχρι τον λαιμό και έκλεινε πάνω σαν ένα κολιέ που αγκάλιαζε το λαιμό μου. Η τσαχπινιά του κρυβόταν στην ανοιχτή πλάτη. "Είμαι και εγώ σίγουρος ότι θα το τελειώσεις στην ώρα του." Ήπιε ακόμη μια γουλιά από το κρασί του κοιτώντας με στα μάτια. "Όσο για το αν θα εκδοθεί, μην αγχώνεσαι καθόλου για αυτό. Θα το φροντίσω προσωπικά." Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Αυτή την ελπίδα έψαχνα. Τώρα που ήξερα πως θα μπορούσα να το εκδώσω, ίσως μου έδινε περισσότερο κουράγιο για να το γράψω.

Έφερα το ποτήρι στα χείλη μου αλλά το άφησα ξανά κάτω μη μπορώντας να δεχτώ αυτό που έβλεπα απέναντι μου. Μάλλον θα είχα χάσει το χρώμα μου και θα ορκιζόμουν πως σίγουρα τα μάτια μου είχαν σκοτεινιάσει τουλάχιστον τρεις τόνους.

Με κοιτούσε ήδη πριν καν βρουν τα μάτια μου τα δικά του. Ethan Armer. Το τελευταίο άτομο που θα ήθελα να δω απέναντι μου. Ο Aiden ακολούθησε το βλέμμα μου, γύρισε πίσω το σώμα του ψάχνοντας τι με έκανε να κοκαλώσω—από θυμό και μόνο. Αν όμως νόμιζε ότι θα μου χάλαγε και το βράδυ εκτός από την μέρα, τότε σίγουρα με είχε υποτιμήσει.

Έπιασα ξανά το ποτό μου πίνοντας περισσότερες γουλιές από όσες σκόπευα αλλά απομάκρυνα το βλέμμα μου από το δικό του. Δεν είχα ιδέα τι έκανε εδώ, δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι ενδιαφέρεται για την επέτειο ενός εκδοτικού οίκου. Αλλά δεν θα μου το χάλαγε. Ήμουν χαρούμενη που κατάφερα να εξασφαλίσω πως θα εκδοθεί το διήγημα μου και μάλιστα από μια τόσο γνωστή εκδοτική.