Αν κάτι με έβαζε συνέχεια σε μπελάδες, αυτό ήταν σίγουρα το στόμα μου. Μπορεί να εκνεύρισα το αφεντικό μου, στα πρώτα λεπτά της πρώτης μου μέρας στην δουλειά, αλλά αν δούμε την θετική πλευρά των πραγμάτων, τουλάχιστον δεν απολύθηκα. Αυτό ήταν σίγουρα θετικό. Το μόνο θετικό.

Αν όμως πω ότι δεν το ευχαριστήθηκα, θα ήταν ψέμα. Δεν συνηθίζω να αντιπαθώ ανθρώπους από την πρώτη μου γνωριμία μαζί τους, αλλά αυτός ο άντρας κατάφερε να με κάνει να τον αντιπαθήσω από την πρώτη πρόταση που βγήκε από το στόμα του.

Ethan Armer. Ο COO του Coffee Paradise. Το αφεντικό μου. Αυτού που ζήτησα να μου απολογηθεί, αυτός που απείλησε να με απολύσει. Αυτός που προσποιήθηκα μπροστά στον πατέρα του πως με φλέρταρε για να τον βάλω σε μπελάδες.

Όμως τέλος καλό, όλα καλά. Με ένα περίεργο τρόπο πάντα αυτό γινόταν στο τέλος.

Είσαι μια στο εκατομμύριο.

Έκλεισα τα μάτια μου σφικτά, διώχνοντας την ανάμνηση. Αλλά είχε δίκιο. Είχε δίκιο και το ήξερα. Ήμουν στα αλήθεια μια στο εκατομμύριο, γιατί αν δεν ήμουν, τώρα δεν θα ήμουνα εδώ. Θα ήμουν κάπου πολύ χειρότερα.

Όταν ακούμπησε η πλάτη μου στο κρεβάτι, πήρα μια ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου. Η προσπάθεια μου να χαλαρώσω μετά από μια όχι και τόσο πετυχημένη πρώτη μέρα στην δουλειά, καταστράφηκε όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου. Είδα με την άκρια του ματιού μου πάνω από τα ροζ σεντόνια του κρεβατιού μου ένα λευκό χαρτάκι.

Έκλεισα ξανά τα μάτια μου αλλά αυτή την φορά σφικτά, τόσο σφικτά που έβλεπα σκιές του μαύρου και του κόκκινου. Ευχήθηκα να είχα παραισθήσεις από την κούραση μου, αλλά ήξερα πως οι πιθανότητες να ίσχυε αυτό, ήταν μηδενικές.

Άνοιξα ξανά τα μάτια μου γέρνοντας το κεφάλι μου δεξιά, εκεί που ήταν το χαρτάκι. Ήξερα τι ήταν αλλά αυτό δεν σταμάτησε την καρδιά μου από το να τρέχει χιλιόμετρα.

Ήταν κάτω από το ροζ σεντόνι με τρόπο όμως που φαινόταν όσο και αν ήθελες να προσποιηθείς πως δεν το βλέπεις. Ίσως αν έστρωνα το κρεβάτι μου να το έκρυβε κάπου αλλού, κάπου που δεν θα το έβλεπα. Αλλά δεν στρώνω ποτέ το κρεβάτι μου. Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω γιατί να μπαίνουμε στον κόπο ενώ σε λίγες ώρες πάλι θα ξεστρωθεί.

Έπιασα το χαρτάκι στο χέρι μου, ξέροντας ακριβώς τι θα περιείχε. ΣΕ ΒΛΕΠΩ. Αυτό έλεγε μόνο. Με τυπωμένα κεφαλαία κόκκινα γράμματα.

Κοίταξα τριγύρω μου ανήσυχα στην προσπάθεια μου να βρω εκείνη την σκιά που με βλέπει, που παρακολουθεί κάθε μου κίνηση. Όσο όμως και αν κοίταζα, ποτέ δεν την έβρισκα.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι στις μύτες των ποδιών μου και έβγαλα το άσπρο κουτί των παπουτσιών που είχα κρυμμένο στη ντουλάπα του υπνοδωματίου μου. Έβαλα το χαρτάκι μέσα, μαζί με τα άλλα χαρτάκια. Δεκάδες χαρτάκια. Όλα με το ίδιο μήνυμα.

Άλλη στη θέση μου θα είχε πάει στην αστυνομία, αν είχα έστω και λίγο μυαλό θα το έκανα. Αλλά δεν το έκανα.

Se mai lo pensassi, realizzerest i molte cose. Αν έβαζες ποτέ το μυαλό σου να δουλέψει, θα πετύχαινες πολλά.

Έκλεισα ξανά το μάτια μου σφικτά.

Tu ed io, potremmo ot t enere molte cose. Εμείς οι δύο, θα μπορούσαμε να πετύχουμε πολλά.

Όση πίεση όμως και αν ασκούσα στα μάτια μου, δεν ήταν αρκετή για να διώξει την εικόνα στο μυαλό μου, εκείνη την φωνή.

Ανάσες. Έπρεπε να πάρω ανάσες.

Όταν ένιωσα τους κτύπους μου να βρίσκουν έναν ρυθμό που έμοιαζε φυσιολογικός, ξάπλωσα ξανά στο κρεβάτι μου αλλά δεν έκλεισα τα μάτια μου, μέχρι που το έκαναν εκείνα.

___

Είχε περάσει μια μέρα και πλέον ήξερα πως να χρησιμοποιώ το μηχάνημα του καφέ και να φτιάχνω και άλλα ποτά που δεν χρειάζονται εκείνο το μηχάνημα.

“Δεν ξέρεις πότε πρέπει να ακολουθείς οδηγίες, έτσι δεν είναι;” Δεν χρειάστηκε να γυρίσω πίσω για να καταλάβω σε ποιον άνηκε η αλαζονική φωνή.

“Δεν κατάλαβα σε τι αναφέρεσαι.” Καλά, ίσως και να κατάλαβα, αλλά όσο και αν το μυαλό μου, μου έλεγε να μην προκαλώ την τύχη μου, τόσο η καρδιά μου με ενθάρρυνε να κάνω το αντίθετο. Και συχνά ακολουθούσα την καρδιά μου.

Άφησα το ποτήρι με τον χυμό πορτοκάλι στον πάγκο δίπλα μου και γύρισα προς το μέρος του. Φτιαγμένα στην πένα μαλλιά, λευκό πουκάμισο και μαύρο παντελόνι.

Στεκόταν μόλις πέντε βήματα μακριά μου, αλλά η παρουσία του ήταν αποπνικτική, τόσο αποπνικτική που ένιωθα λες και με είχε παγιδεύσει με το σώμα του τόσο πολύ που δεν με χωρούσα να κάνω ούτε βήμα. “Τα μαλλιά σου. Σου είπα να τα πιάνεις κότσο.”

Δεν κουνήθηκε από την θέση του καθόλου. Το βλέμμα του ήταν επιβλητικό, στραμμένο στο δικό μου. “Ξέρω,” έκανα παύση βγάζοντας ένα ροζ λαστιχάκι από τον καρπό μου. “Κανείς δεν θέλει τρίχες στον καφέ του.” Με κοιτούσε ανέκφραστα, μέχρι που χαμογέλαςε στραβά, ελάχιστα αλλά χαμογέλασε. Ειρωνικά. Η ειρωνεία του ταίριαξε με την δική μου όταν αναφέρθηκα στα χθεσινά του λόγια.

“Τελικά όντως μαθαίνεις.” Είπε αναφερόμενος στο χθεσινό του σχόλιο. “Θυμάσαι με ακρίβεια τις λέξεις μου.”

“Απλά ήταν πολύ αναμενόμενες. Θα μπορούσε να τις μαντέψει μέχρι και ένα παιδάκι.” Ίσως να μην ήταν αλήθεια αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρει. Μπορεί όσα λέει να μην είναι τόσο αναμενόμενα, αλλά ο εγωισμός ενός άντρας ήταν πάντα αναμενόμενος γι’ αυτό δεν ήθελα να τον ικανοποιήσω.

Άρχισα να τυλίγω τα μαλλιά μου γύρω από το λαστιχάκι όσο ακόμη στεκόταν μπροστά μου, ακίνητος και ανέκφραστος. “Κάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε αφεντικό;” Η ειρωνεία ήταν σίγουρα το μόνο κοινό μας στοιχείο. Και προς απογοήτευση του, την είχα σε αφθονία.

“Ναι.” Έκανε ένα βήμα κοντά μου. “Αν θες να κρατήσεις την δουλειά σου—”

“Ξέρω.” Είπα διακόπτοντας τον. Ύψωσε ένα φρύδι και ακούμπησε το δεξί του χέρι στην μαρμάρινη επιφάνεια απέναντι του. Τα μάτια μου ακολούθησαν το χέρι του—χωρίς την θέληση μου και ευχήθηκα να μην το έκανα. Είχε ξανά ελαφρώς υψωμένα τα μανίκια του πουκαμίσου του, αλλά ήταν αρκετό για να δω ξανά εκείνες τις δύο φλέβες. Όσο και αν δεν τον χώνευα, δεν θα μπορούσα να πω πως τα χέρια του μου περνούσαν τελείως απαρατήρητα. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα μας. Ξεκόλλησα τα μάτια μου από το χέρι του και πρόσθεσα. “Αν συνεχίσω έτσι μπορεί και να με συμπαθήσεις.”

Μείωσε ξανά την απόσταση μας, το βλέμμα του σκληρό. “Αν μάθαινες πως να φτιάχνεις καφέδες, όσο εύκολα αποστηθίζεις τα λόγια μου, η ζωή και των δύο μας θα ήταν πολύ πιο εύκολη.” Άνοιξα το στόμα μου για να μιλήσω, να πω κάτι, οτιδήποτε αλλά έφυγε πριν προλάβω να πω λέξη.

Η ζωή μας θα ήταν ευκολότερη αν μπορούσε να ελέγξει το δηλητήριο που έβγαινε από το στόμα του κάθε φορά που το άνοιγε.

Ένα ήταν σίγουρο. Εμείς οι δύο δεν θα τα πηγαίναμε καλά. Καθόλου καλά.