Πλέον με τον Ethan μέναμε μαζί στο Μιλάνο, εδώ και έναν χρόνο.

Εννοείται πως η Mia ήταν μαζί μας, αλλά κάθε μέρα με έκανε να μετανιώνω που δεν πήρα τελικά ψάρι για κατοικίδιο. Ήταν εμφανής η προτίμηση της προς τον Ethan. Με πρόδιδε η ίδια μου η γάτα.

Ήταν ωραία η ζωή εδώ, απολάμβανα να βλέπω τον Ethan να δυσκολεύεται να μάθει Ιταλικά και να γκρινιάζει για τις ροζ κουρτίνες και τα ροζ σεντόνια στο υπνοδωμάτιο μας.

Δεν του έκανα ποτέ την ζωή εύκολη πριν, και δεν θα το έκανα ούτε τώρα.
Την μια ήθελα να τον πνίξω και την άλλη να τον φιλήσω. Ήθελα να τον βρίσω αλλά μετά ήθελα να τον αγκαλιάσω τόσο σφικτά ώστε να μην μπορεί να πάει πουθενά. Δεν θα βαριόμασταν ο ένας τον άλλον ποτέ, το ήξερα στα σίγουρα κάθε φορά που τον κοιτούσα.

Ο Ethan επέκτεινε το Cof f ee Paradise σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας και η επιχείρηση ήταν πιο κερδοφόρα από ποτέ. Πλέον ήταν ιδιοκτήτης της επιχείρησης και ο πατέρας του για πρώτη φορά περνούσε χρόνο με την γυναίκα του, χωρίς να δουλεύει διαρκώς αφού το cafe είχε περάσει στα χέρια του γιού του. Ο Ethan δεν θα έπαιρνε ποτέ πίσω την παιδική του ηλικία, δεν θα περνούσε ποτέ ξανά χρόνο με τον πατέρα του ως παιδί, όπως ευχόταν κάποτε, αλλά χαιρόταν που πλέον ήξερε πως η μητέρα του ήταν πιο ευτυχισμένη τώρα που είχε την προσοχή του άντρα της μετά από όλα αυτά τα χρόνια.

Εγώ είχα εκδώσει το διήγημα μου και δούλευα στο επόμενο μου βιβλίο.
'Όσο για τον Aiden, είχε απολυθεί από τον εκδοτικό οίκο στον οποίο δούλευε λόγω καταγγελιών άλλων γυναικών τις οποίες κατάφερε να πείσει ο Ethan πως πρέπει να τον καταγγείλουν.

Επιστρέφαμε με τα πόδια σπίτι από την συνέντευξη που είχα για το καινούριο μου βιβλίο σε ένα γνωστό βιβλιοπωλείο του Μιλάνο. Δεν ήμουν πολύ γνωστή συγγραφέας ακόμα, αλλά είχα κοινό το οποίο συμμετείχε ενεργά σε όλα όσα έκανα. Απάντησα μερικές ερωτήσεις, υπέγραψα αρκετά βιβλία μου και γνώρισα αρκετά άτομα που λάτρευαν την δουλειά μου.

Ο Ethan ήταν σε κάθε βήμα μου μαζί μου, όπως και εγώ για εκείνον.

Πριν το καταλάβω είχε αρχίσει να βρέχει. Ήταν τέλη Μαΐου, οι πιθανότητες να βρέξει ήταν ελάχιστες, ήταν μια στο εκατομμύριο.

Κατευθείαν κοιτάχτηκα με τον Ethan και αρχίσαμε να γελάμε. "Νομίζω πως το να περπατάμε στην βροχή έχει γίνει πλέον συνήθεια μας." Κρατούσε το χέρι μου, το δικό του ήταν πάντα ζεστό παρά την βροχή.

"Τι να κάνουμε, αφού είσαι η sfortuna μου." Γέλασα ακουμπώντας ένα χέρι στον ώμο του για να σταθεροποιήσω τον εαυτό μου.

"Πιστεύεις δηλαδή ότι ευθύνομαι εγώ για την βροχή;" Έβγαλα τα τακούνια μου γιατί είχαν πονέσει τα πόδια μου, όπως έκανα τότε στην στέψη του Nicholas που πάλι έβρεχε.

"Αφού είσαι η ατυχία μου." Έπιασε τα πέδιλα μου από το χέρι μου. "Από εκείνη την στιγμή που σε πρωτοείδα έφερες τα άνω-κάτω στη ζωή μου, νόμιζα ότι με έκανες τον πιο άτυχο άνθρωπο στον κόσμο. Άργησα να το καταλάβω αλλά το κατάλαβα."

"Ποιο κατάλαβες;" Ακούμπησε την παλάμη του στον λαιμό μου, το ζεστό του άγγιγμα ζέσταινε το σώμα μου από την φωτιά του.

"Η ατυχία που μου έφερες ήταν η τύχη που χρειαζόμουν." Ο αντίχειρας του χάιδευε το μάγουλο μου και έκλεισα ασυνείδητα τα μάτια μου κάτω από το γνώριμο άγγιγμα του.

Σούφρωσα τα φρύδια. "Το ξέρεις πως αυτό που είπες δεν βγάζει νόημα, έτσι δεν είναι;"

Γέλασε, βαριά και δυνατά. Θεέ μου, λάτρευα το γέλιο του. Ήταν πάντα τόσο αληθινό. "Από την στιγμή που σε γνώρισα, τίποτα δεν βγάζει νόημα. Αλλά δεν θα το άλλαζα για τον κόσμο."

"Σου αρέσει πάντα να φταις εμένα για όσα σου συμβαίνουν, έτσι;" Ανασήκωσε τους ώμους και γέλασε ξανά.

"Σου αρέσει να κάνεις πως τα ξέρεις όλα, έτσι;" Απάντησε προκαλώντας με.

"Ίσως και να τα ξέρω." Είπα ανασηκώνοντας τους ώμους.

Ο αντίχειρας που χάιδευε το μάγουλο μου τώρα χάιδευε το κάτω χείλος μου. "Δεν ξέρεις όμως ένα πράγμα."

"Ποιο;" Είπα σαν να τον προκαλώ.

Τα μάτια του έπεσαν στα χείλη μου. "Πότε πρέπει να σταματάς να μιλάς."

"Τότε κάνε με να σταματήσω." Ψιθύρισα και ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου.

Σταμάτησε το φιλί και με κοίταξε. "Χορεύουμε;"

Γούρλωσα τα μάτια, δεν περίμενα πως θα μου το ζητούσε ποτέ. "Αφού εσύ δεν χορεύεις."

"Θα κάνω μια εξαίρεση." Χαμογέλασε στραβά.

Δεν περίμενα πως θα θυμόταν αυτό που του είπα κάποτε. Ότι ήθελα να χορέψουμε στην βροχή. "Για αυτό τον χορό;"

"Για αυτό τον χορό και κάθε χορό που θα θελήσεις για το υπόλοιπο της ζωής μας." Μπορεί να φαινόταν στα μάτια όσων δεν μας ήξεραν ως κάτι μικρό, κάτι ασήμαντο. Αλλά δεν ήταν έτσι. Ακόμη μαθαίναμε να βάζουμε στην άκρη τον εγωισμό και το πείσμα μας καμιά φορά, και αυτή η στιγμή ήταν μια από αυτές. "Μόνο μην μου ζητήσεις να τραγουδήσω." Πρόσθεσε. Έγειρα πίσω το κεφάλι γελώντας.

Δεν ήμασταν νερό και φωτιά. Ήμασταν φωτιά με φωτιά.

Ήμουν η τύχη και αυτός με θεωρούσε ατυχία.

Όταν τον κοιτούσα δεν ήμουν σίγουρη αν θέλω να τον βρίσω ή να τον φιλήσω.

Τα ήθελα όλα. O tutto o niente.

Όταν κοιτούσα τα μάτια του, ήξερα πως βρήκα αυτό που ποτέ δεν ήξερα πως ήθελα.

Έρωτα. Εκείνον που βρίσκεις μια στο εκατομμύριο.

ΤΕΛΟΣ