Κοίταξα το ρολόι καρπό μου, ήταν σχεδόν έξι η ώρα. Έξι και δέκα ήταν το ραντεβού της Lia's με τον Orlando, τον πατέρα της.

Του είχε πει η Lia να τον συναντήσει σήμερα σπίτι της για να του δώσει τα λεφτά. Την πίστεψε με μεγάλη ευκολία. Ή ήταν τόσο αφελής ή είχε κάτι άλλο στο μυαλό του.

Είχα κρυφτεί στο μπάνιο του σπιτιού της, περιμένοντας τον να έρθει.

Η Lia καθόταν στον καναπέ του σαλονιού περιμένοντας τον εκεί.

Από την κάμερα που τοποθετήσαμε στο σαλόνι της, μπορούσα να δω πως έμοιαζε αγχωμένη, ίσως και λίγο φοβισμένη αν θα πετύχαινε το σχέδιο μας.

Το σχέδιο ήταν απλό, αλλά δεν ήταν λίγα αυτά που θα μπορούσαν να πάνε λάθος. Θα έμπαινε σπίτι ο Orlando, η Lia θα του έδινε τον σάκο με τα λεφτά-μόνο που μέσα στον σάκο δεν υπήρχαν λεφτά αλλά ρούχα για να δίνουν την εντύπωση πως δεν είναι άδειος-και εκείνος πριν φύγει θα άνοιγε τον σάκο για να σιγουρευτεί πως δεν τον κορόιδεψε. Όταν θα καταλάβαινε πως δεν υπήρχαν λεφτά, θα ήμουν ήδη στην κουζίνα δίπλα από το σαλόνι και πριν με δει θα πυροβολούσα το γόνατο του για να τον ακινητοποιήσω. Αφού θα έπεφτε κάτω από τον πόνο, θα έμπαινα μέσα στο σαλόνι, θα του δέναμε τα χέρια με το σχοινί που έχω κρυμμένο σε ένα ντουλάπι της κουζίνας και θα καλούσαμε την αστυνομία.

Αν όλα πήγαιναν καλά θα τον συλλάμβαναν χωρίς να πάθει κανείς μας τίποτα. Φυσικά θα απειλούσε πως θα έδειχνε στην αστυνομία την φωτογραφία, αλλά σύντομα θα καταλάβαινε πως δεν υπήρχε πουθενά η φωτογραφία, αν δηλαδή δεν το είχε καταλάβει ήδη.

Εδώ όμως ήταν που τα πράγματα θα περιπλέκονταν. Αν είχε ψάξει από πριν την φωτογραφία και δεν την έβρισκε πουθενά, θα ήξερε πως η Lia φρόντισε να την εξαφανίσει και άρα θα ήξερε πως δεν θα του έδινε τα χρήματα αλλά θα το έκανε για να τον παγιδεύσει.

Είδα από την κάμερα την Lia να τινάζεται από τον καναπέ και να κοιτάζει τον άντρα δίπλα της που μπήκε αθόρυβα από το παράθυρο πιο δίπλα. Θα ήταν ο πατέρας της.

Περιμέναμε πως θα έμπαινε από την πόρτα, αλλά επέλεξε να μπει κρυφά από το παράθυρο που θα είχε μάλλον χρησιμοποιήσει τις προηγούμενες φορές για να μπαίνει στο σπίτι της.

"Ελπίζω να έχεις τα χρήματα και να μην νομίζεις πως μπορείς να με ξεγελάσεις." Η φωνή του ήταν βραχνή, θα ήταν από το τσιγάρο. Ήταν ψηλός και φαινόταν γυμνασμένος αλλά δεν θα ήταν μικρότερος από πενήντα πέντε. Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα με άσπρες τούφες και φορούσε όλο μαύρα.

"Σου είπα ότι θα στα έδινα." Είπε η Lia κοιτώντας τον διαρκώς στα μάτια, δείχνοντας του πως δεν τον φοβάται.

Την κοίταξε δύσπιστα. Δεν φαινόταν οπλισμένος αλλά σίγουρα θα είχε κάτι κρυμμένο πάνω του, όπλο ή μαχαίρι. Η Lia είχε δύο μαχαίρια κρυμμένα στο σαλόνι, αλλά ήλπιζα να μην χρειαστούν.

Την πλησίασε, θέλοντας να την τρομάξει. "Αν καλέσεις τους μπάτσους, ξέρεις καλά πως δεν θα συλλάβουν μόνο εμένα."

"Το ξέρω." Η φωνή της ήταν πιο σιγανή από πριν, προσποιούμενη πως ήξερε τι θα γινόταν και γι' αυτό δεν κάλεσε την αστυνομία.

"Φέρε τα λεφτά." Διέταξε.

Η Lia προχώρησε στο σαλόνι, στο σημείο που είχε κρύψει την βαλίτσα που υποτίθεται είχε μέσα τις 100 χιλιάδες.

Βγήκα από το μπάνιο και προχώρησα αθόρυβα προς την κουζίνα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να πυροβολήσω.

Άκουσα μια κραυγή και μετά απόλυτη σιωπή. Δεν είχα μπροστά μου την κάμερα, δεν ήξερα τι γινόταν αλλά ήξερα πως η φωνή άνηκε στην Lia.
Προχώρησα βιαστικά αλλά όσο πιο αθόρυβα γινόταν στην κουζίνα και τώρα μπορούσα να δω τι γινόταν στο σαλόνι.

Η Lia δεν είχε προλάβει να πιάσει την τσάντα με τα λεφτά και ο πατέρας της στεκόταν πίσω της, κρατώντας όπλο στον κρόταφο της. Άκουγα μόνο τις ανάσες της Lia's άστατες και βαριές. Πριν προλάβω να σκεφτώ, ήμουν στο σαλόνι, το όπλο κρυμμένο μέσα στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου.

Όταν με είδε ο πατέρας της δεν εκπλάγηκε, αλλά κρατούσε ακόμη το όπλο στο κεφάλι της Lia's πιέζοντας το στο κρανίο της. Γέλασε δυνατά.
"Νομίζατε πως μπορείτε στα αλήθεια να με ξεγελάσετε;" Θα μας είχε παρακολουθήσει, ή θα ήξερε πως σβήσαμε την φωτογραφία.

"Άσε κάτω το όπλο." Είπα όσο τον πλησίαζα σταθερά με τα χέρια μπροστά μου για να του δείξω πως δεν είμαι οπλισμένος.

"Αλλιώς;" Ο τόνος της φωνής του ήταν ειρωνικός. Τα μάτια της Lia's ήταν καρφωμένα πάνω μου. Δεν φαίνονταν φοβισμένη, ακόμη και αν το στήθος της ανεβοκατέβαινε γρήγορα.

"Αν πυροβολήσεις, η αστυνομία είναι ήδη κάτω." Δεν ήταν αλήθεια αλλά αυτό δεν το ήξερε. "Θα ξανά μπεις στην φυλακή και αυτή την φορά θα φροντίσω να περάσεις το υπόλοιπο της μίζερης σου ζωής μέσα σε ένα κελί." Γέλασε ξανά υψώνοντας τα φρύδια. "Αν φύγεις τώρα, δεν θα σε συλλάβει κανείς." Με κάθε βήμα πήγαινα όλο και πιο κοντά του.

Κοίταξε την Lia και εκείνη την στιγμή έβγαλα το όπλο από την τσέπη μου πυροβολώντας το αριστερό του γόνατο και μετά το δεξί. Λύγισαν τα πόδια του και έβγαλε μερικές κραυγές πόνου αλλά συνέχισε να στέκεται εκεί κρατώντας το όπλο στο κεφάλι της, μέχρι που η Lia έβγαλε ένα μαχαίρι από την μπότα της και το κάρφωσε στο χέρι του που κρατούσε το όπλο με αποτέλεσμα να πέσει το όπλο κάτω στο πάτωμα και εκείνος έπεσε στα γόνατα σπαράζοντας από τον πόνο. Δεν άργησε το πάτωμα να γεμίσει με τα αίματα που έτρεχαν από τα πόδια και το χέρι του.

Ο Orlando φαινόταν ανήμπορος να μετακινηθεί με τόσο αίμα που έχανε και από τον πόνο που ένιωθε. Συνέχισε να αναπνέει βαριά, αφήνοντας ήχους πόνου.

Έτρεξα κοντά στην Lia, ελέγχοντας το πρόσωπο και το σώμα της για τυχόν κτυπήματα, αλλά δεν είχε ούτε γρατζουνιά εκτός από το σημείο στο κρόταφο της που της πίεζε πριν το όπλο. "Είσαι καλά." Ήταν ερώτηση αλλά δεν ακούστηκε έτσι. Ένωσα το μέτωπο μου με το δικό της, οι κτύποι της καρδιάς μας ήταν γρήγοροι και άστατοι όπως και οι αναπνοές μας.

Τα επόμενα λεπτά δεν είχα καταλάβει τι συνέβη. Ένιωσα ένα πόνο στην πλάτη, άκουσα την Lia να φωνάζει το όνομα μου και κατέρρευσα στο πάτωμα.

Η όραση μου είχε σχεδόν θολώσει και τα αυτιά μου βούιζαν. Είδα ζαφειρένια μάτια από πάνω μου να με κοιτάζουν, ήταν κόκκινα και πρησμένα σαν να έκλαιγαν αλλά δεν υπήρχαν δάκρια.

Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου αλλά όταν τα ξανά άνοιξα έβλεπα μόνο την άσπρη οροφή.

Άκουσα έναν πυροβολισμό και σαν να ξύπνησα από το όνειρο μου. Τα μάτια μου άρχισαν να ξεθολώνουν όπως και το βούισμα στα αυτιά μου να φεύγει.

"Μου κατέστρεψες την ζωή!" Δεν την έβλεπα αλλά άκουγα την φωνή της, απελπισμένη, λυπημένη. "Δεν σκότωσα εγώ εκείνο το κορίτσι και το ήξερες! Ήθελες να με τρομάξεις, αλλά δεν με τρομάζεις πια!" Έστριψα το κεφάλι μου δεξιά, βλέποντας την Lia να κάθεται στα γόνατα δίπλα από το σώμα του πατέρας της. Εκείνος συνέχιζε να αιμορραγεί και έμοιαζε να χάνει επαφή με το περιβάλλον, τα μάτια του δυσκολεύονταν να κρατηθούν ανοιχτά.

Τότε ένιωσα το κάψιμο στην πλάτη μου και είδα τα αίματα γύρω από το σώμα μου στο πάτωμα. Με πυροβόλησε στην πλάτη.

"Lia," είπα με όση δύναμη μου είχε απομείνει. Με κοίταξε, πιο απελπισμένα από ποτέ. Το όπλο στο χέρι της σημάδευε τον Orlando. "Μην τον σκοτώσεις." Δυσκολευόμουν να πάρω ανάσες.

"Σε πυροβόλησε!" Φώναξε κοιτώντας τα αίματα γύρω μου. Κοίταξα εκείνον, ήταν ξαπλωμένος σχεδόν αναίσθητος.

"Θα πεθάνει ούτως ή άλλως." Δεν ήθελα να τον σκοτώσει αυτή. Τόσα χρόνια την είχε στο χέρι κάνοντας την να πιστεύει πως σκότωσε εκείνο το κορίτσι. Μισούσε τον πατέρα της, τον μισούσα και εγώ, αλλά αν τον σκότωνε θα ένοιωθε ξανά τύψεις.
Τον ήθελα νεκρό, όπως ήθελε και εκείνη αλλά πολύ σύντομα θα ήταν, δεν χρειαζόταν να βάψει τα χέρια της με αίμα.

Είδα τα θλιμμένα της μάτια να κοιτάζουν τον άντρα δίπλα της. Είχε κλείσει τα μάτια του και μπορούσα να δω πως το στήθος του κουνιόταν ελάχιστα. Είδα την Lia να παίρνει το τηλέφωνο της και να καλεί την αστυνομία λέγοντας τους πως χρειαζόμαστε και ασθενοφόρο.

Καθόταν δίπλα μου, είχε σταγόνες αίματος στο τζιν της αλλά δεν την ένοιαζε, κρατούσε το χέρι μου, το δικό της ήταν ζεστό, ζεσταίνοντας και το δικό μου που ήταν κρύο. Δεν έκλεισα τα μάτια μου, τα είχα καρφωμένα στα δικά της, στα ωραιότερα μάτια που είχα δει ποτέ.

Πέρασα τις επόμενες μέρες στο νοσοκομείο, η σφαίρα είχε κτυπήσει λίγο πιο μακριά από τον σπόνδυλο μου, θα μπορούσα να έμενα παράλυτος. Η Lia και οι γονείς μου δεν έφυγαν λεπτό από κοντά μου και είχα πια αναρρώσει τελείως.

Ο Orlando είχε πεθάνει όσο το ασθενοφόρο τον έπαιρνε στο νοσοκομείο. Είχε χάσει πολλή αίμα και ο οργανισμός του ήταν αρκετά αδύναμος λόγω του τσιγάρου των ποτών και των ναρκωτικών που κατανάλωνε όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν λυπήθηκα καθόλου όπως ούτε και η Lia και η οικογένεια της. Τους είχε κάνει την ζωή κόλαση, του άξιζε ο θάνατος και με το παραπάνω.

Είχα επιστρέψει στο σπίτι από το νοσοκομείο εδώ και μια εβδομάδα και από τότε η Lia είχε σχεδόν μετακομίσει στο σπίτι μου. Για πρώτη φορά το σπίτι δεν έμοιαζε απλά ένα μέρος στο οποίο επιβίωνα, αλλά ένα μέρος στο οποίο ζούσα. Πριν την Lia, το σπίτι ήταν γεμάτο μονότονα έπιπλα τακτοποιημένα στην εντέλεια, ίσως επειδή περνούσα όλες μου τις ώρες στο γραφείο και στην προπόνηση. Τώρα σε όποια γωνιά του σπιτιού και αν κοιτούσες, έβλεπες ροζ λαστιχάκια μαλλιών, ρούχα πεταμένα κυριολεκτικά οπουδήποτε εκτός από το πλυντήριο ή στα ντουλάπια του υπνοδωματίου και ένα σωρό άλλα δικά της αντικείμενα. Μέχρι πριν λίγους μήνες η ακαταστασία που υπήρχε στο σπίτι μου θα με έφερνε στα όρια μου, τώρα δεν θα ήθελα να φανταστώ το σπίτι μου αλλιώς.

Είχαμε βγει για να περπατήσουμε. Μας άρεσε κάθε βράδυ να περπατάμε έξω και ας είχε δεκατρείς βαθμούς.

Υπήρχε ησυχία, εκτός από τον άνεμο που σφύριζε. Κρατούσα το χέρι της που πάντα ήταν ζεστό και ας χιόνιζε έξω. Ξαφνικά σταμάτησε να περπατά.
"Θέλω να μετακομίσω στην Ιταλία." Είπε απότομα. Σταμάτησα να περπατώ και εγώ. "Θέλω να ξεκινήσω ξανά την ζωή μου κάπου αλλού, μακριά από εδώ." Την κοίταζα χωρίς να μιλώ, δεν έβρισκα τις σωστές λέξεις. "Δεν μπορώ να σου ζητήσω να έρθεις μαζί μου, αλλά το θέλω όσο τίποτα. Ξέρω ότι μόλις έγινες CEO όπως πάντα ήθελες και πόσο σημαντ-"

"Δεν θέλω πια να εκδικηθώ τον πατέρα μου." Είπα διακόπτοντας την. Με κοίταξε έκπληκτη. "Ήταν εγωιστικό και ανώριμο να θέλω να καταστρέψω όλα όσα δημιούργησε από το τίποτα για να τον πληγώσω. Είχες δίκιο."

Είδα το στόμα της να ανοίγει και να με κοιτάει ξανά έκπληκτη. "Ο Ethan Armer μόλις παραδέχθηκε ότι έχω δίκιο. Τελικά συμβαίνουν όντως θαύματα." Χαμογέλασα και εγώ βλέποντας το χαμόγελο της.

"Μην χαίρεσαι τόσο, ίσως να μην το ξανά ακούσεις ποτέ." Κοίταξα τα ενωμένα μας χέρια. "Δεν θέλω να αφήσω την δουλειά μου." Είδα το χαμόγελο της να σβήνει και κούνησε το κεφάλι συμφωνώντας, σαν να το περίμενε. "Αλλά θα το κάνω." Σήκωσε το κεφάλι, κοιτώντας με για άλλη μια φορά έκπληκτη. "Μπορεί να μην θέλω ακόμη να εκδικηθώ τον πατέρα μου αλλά δεν τον συγχωρώ που έβαζε την δουλειά του πάνω από την οικογένεια του. Όμως δεν πρόκειται να αφήσω τον εαυτό μου να γίνει αυτό που μισεί."

Ένιωσα το χέρι της να σφίγγει το δικό μου. "Δηλαδή θα μετακομίσουμε μαζί στην Ιταλία;" Η φωνή της ήταν σιγανή αλλά με την βροχή που είχε μόλις ξεκινήσει ακουγόταν ακόμη πιο σιγανή. Ήταν διστακτική, μήπως κατάλαβε κάτι λάθος.

"Θα σε ακολουθούσα μέχρι την άκρη του κόσμου αν χρειαζόταν." Η βροχή όλο και δυνάμωνε αλλά δεν μας ένοιαζε. Δεν ήταν η πρώτη φορά και σίγουρα ούτε η τελευταία. "Ήθελες να σου πω πως νιώθω για σένα με δύο λέξεις. Αυτές οι δύο λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν τι νιώθω όταν σε κοιτάζω." Έφερα το χέρι της κοντά μου, φιλώντας το, νιώθοντας τις σταγόνες της βροχής. Κράτησα το χέρι της πάνω από το δικό μου στο στήθος μου, στο σημείο που βρίσκεται η καρδιά μου, έχοντας ως απόδειξη τους κτύπους της όλα όσα σημαίνει για εμένα. "Θα μισώ κάθε κομμάτι σου που αγαπάς και θα αγαπώ κάθε κομμάτι σου που μισείς."

Η καρδιά μου έτρεχε, ήμουν σίγουρος πως μπορούσε να το νιώσει. "Αυτό ήταν απειλή; Γιατί ακούστηκε περισσότερο σαν υπόσχεση."

"Αν θες να είναι απειλή, έγινε." Ακούμπησα με το άλλο χέρι μια βρεγμένη τούφα που είχε από την βροχή κολλήσει μπροστά από το πρόσωπο της. "Αν θες να είναι υπόσχεση, τότε στο υπόσχομαι."

"Τότε και εγώ σου υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να με ξεφορτωθείς ποτέ.
Θα είσαι άτυχος για πάντα." Αλλά δεν ένιωθα έτσι. Ένιωθα πιο τυχερός από ποτέ.

Ένωσα τα χείλη μας. Τα ρούχα μας όπως και τα μαλλιά μας είχαν γίνει μούσκεμα, αύριο ίσως να ήμασταν κρυωμένοι αλλά δεν βαριέσαι, δεν θα το άλλαζα με τίποτα.

Ένιωσα κάτι υγρό να τρέχει πάνω στα χείλη μου, αλλά δεν ήταν η βροχή.
Ήταν η πρώτη φορά που είδα την Lia να δακρύζει, αλλά δεν της το είπα. Ήξερα τι σήμαινε για εκείνην.