Μπήκα σπίτι αφήνοντας βιαστικά στην κουζίνα τις σακούλες με τα ψώνια από την υπεραγορά που κόντεψαν να μου πέσουν στον δρόμο τουλάχιστον τέσσερις φορές.

Ξεκίνησα να φυλάω τα πράγματα-μόνο αυτά του ψυγείου πριν χαλάσουν, τα υπόλοιπα θα τα άφηνα μέσα στις σακούλες μέχρι να τα χρειαστώ-και άκουσα το τηλέφωνο μου να κτυπά.

Έβγαλα το τηλέφωνο από την τσέπη του τζιν μου και ένιωσα ανακούφιση όταν είδα ποια με καλεί.

"Μίλησες με τον Armando; Τι σου είπε;" Δεν πρόλαβα ούτε να την χαιρετήσω. Με είχε καλέσει ξανά πριν δύο ώρες όταν έφευγα από το αεροδρόμιο αλλά της είπα πως θα της τηλεφωνούσα αργότερα.

"Συμφώνησε να με βοηθήσει." Έβαλα το τηλέφωνο σε ανοιχτή ακρόαση και το τοποθέτησα στον λευκό πάγκο της κουζίνας για να μπορώ να φυλάω τα τρόφιμα. "Είπε πως θα μου τηλεφωνήσει όταν θα τελειώσουν όλα."

"Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρει." Ακουγόταν πραγματικά αισιόδοξη. Η αλήθεια είναι πως και εγώ έτσι ένιωθα, ειδικά αφότου είδα από κοντά το καζίνο του. Με τόσα χρήματα και δύναμη, αμφιβάλλω αν υπάρχει οτιδήποτε στον κόσμο το οποίο δεν μπορεί να αποκτήσει. Έψαξα και για αυτόν στο διαδίκτυο αλλά φαίνεται πως κρατά μυστική την προσωπική του ζωή γιατί το μόνο προσωπικό που μπόρεσα να βρω ήταν ότι είναι παντρεμένος με την πριγκίπισσα Ana Alvera-την ξαδέρφη της Viviana's-και διάφορες πληροφορίες σχετικά με την επιχείρηση του. Αφού όμως είναι ο capo της La Cosa Nostra, προφανώς θα διέπραξε αρκετά εγκλήματα τα οποία όμως δεν υπάρχουν πουθενά στο διαδίκτυο. Αν μπορούσε να κρύψει ένα σωρό πληροφορίες για εκείνον, τότε θα μπορούσε με ευκολία να εντοπίσει την φωτογραφία και να την καταστρέψει από παντού.

Τοποθέτησα το παγωτό φράουλας στον θάλαμο. "Ρώτησα την μαμά μου και την Valentina αν ήξεραν ότι βγήκε από την φυλακή." Μάζεψα τις κενές σακούλες μέχρι που άκουσα έναν ήχο. Ερχόταν από το σαλόνι, σαν κάποιος να σκόνταψε σε κάτι.

"Και τι είπαν; Το ήξεραν;" Ένιωσα την καρδιά μου να αυξάνει παλμούς.
Χωρίς να το πολυσκεφτώ έπιασα ένα μαχαίρι από το πάνω συρτάρι. "Lia;"

Έκλεισα το τηλέφωνο από ανοιχτή ακρόαση και το έβαλα στο αυτί μου ψιθυρίζοντας, "Θα σου τηλεφωνήσω σε λίγο." Το έκλεισα πριν προλάβει να απαντήσει και άρχισα να κατευθύνομαι προς το σαλόνι.

Κρατούσα το μαχαίρι στο πλάι, περπατώντας στις μύτες των ποδιών, όσο πιο αθόρυβα μπορούσα. Ήλπιζα να μην ήρθε ξανά ο πατέρας μου, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι άλλος.

Άκουσα βήματα, δεν ήταν σιγανά, δεν προσπαθούσε να προσποιηθεί πως δεν είναι εδώ. Ήθελε να τον ακούσω, αλλά εγώ συνέχισα να περπατώ στις μύτες των ποδιών.

Πριν το καταλάβω έπεσε το κεφάλι μου σε κάτι σκληρό και ένιωσα δύο χέρια να πιάνουν τα μπράτσα μου, σταθεροποιώντας με.

Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω σε ποιον άνηκε το άγγιγμα.

Όταν τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του, έβαλα το μαχαίρι πίσω από το σώμα μου προσπαθώντας να το κρύψω αλλά το βλέμμα του είχε ήδη στραφεί εκεί.

Κοίταξα πίσω του, η πόρτα του σπιτιού μου ήταν ανοικτή. Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου είπε, "Όταν ήρθα ήταν ανοικτή." Θα ξέχασα να την κλείσω από την βιασύνη μου να αφήσω τις σακούλες στην κουζίνα. Μου είχε λείψει η φωνή του, τα μάτια του, εκείνος. "Σε πειράζει να μου πεις ποιος αποφυλακίστηκε;" Ξεροκατάπια, χάνοντας την ελπίδα που είχα ότι δεν άκουσε την συζήτηση μου με την Viviana. Τελικά η τύχη μου είχε όντως αρχίσει να στερεύει.

Κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας, αλλά όταν πήγα να μιλήσω δεν έβγαιναν οι λέξεις. Λίγα δευτερόλεπτα μετά άρχισα να του εξηγώ την ιστορία με τον πατέρα μου, την βίαιη συμπεριφορά του απέναντι στην μαμά μου, ότι πούλησα για εκείνον ναρκωτικά δύο φορές, ότι μια ανήλικη πέθανε από υπερβολική δόση εξαιτίας μου. Μετά του είπα πως με παρακολουθούσε ο πατέρας μου και γι' αυτό δέχτηκα την πρόταση του να παριστάνουμε πως ήμαστε ζευγάρι. Του είπα και για το σύντομο ταξίδι μου στην Ιταλία, ότι ζήτησα από τον Armando να με βοηθήσει. Του είπα τα πάντα.

Άκουγε με προσοχή όσα του έλεγα, η έκπληξη στο πρόσωπο του ήταν εμφανής, μου έδειχνε για πρώτη φορά τι ακριβώς ένοιωθε.

"Δεν μπορούσα να σου πω την αλήθεια. Γι' αυτό άρχισα να απομακρύνομαι από εσένα. Για να σε προστατεύσω." Είχαμε καθίσει στο τραπέζι της κουζίνας, καθόταν δίπλα μου. "Και για να το κάνω πιο εύκολο. Όταν θα τα μάθαινες όλα αυτά θα έφευγες."

Με κοίταξε μπερδεμένος. "Αν μου έλεγες την αλήθεια θα σε βοηθούσα. Θα βρίσκαμε μαζί μια λύση."

"Φοβόμουν." Χαμογέλασε.

"Νόμιζα πως είχε σβηστεί από το λεξιλόγιο σου αυτή η λέξη." Χαμογέλασα και εγώ γιατί μου είχε λείψει. Μου είχε λείψει να τον νευριάζω και να με νευριάζει. Αλλά το περίεργο με εμάς ήταν πως κάθε φορά που τσακωνόμασταν, κάθε φορά που ήθελα να τον πνίξω, δεν απομακρυνόμασταν, ερχόμασταν όλο και πιο κοντά, λες και αυτός ήταν ο τρόπος μας να επικοινωνούμε.

"Φοβόμουν πως θα με έβλεπες για αυτό που πραγματικά είμαι και θα με σιχαινόσουν." Κοίταξα τα δάκτυλα μου πάνω στα πόδια μου, που είχαν ασπρίσει από την πίεση που τους ασκούσα μεταξύ τους.

Ένιωσα τα ζεστά του δάχτυλα στο πηγούνι μου, να σηκώνουν το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω. "Τι είσαι;"

"Κατεστραμμένη. Δολοφόνος. Δεν έχω πετύχει τίποτα στη ζωή μου που να αξίζει."

Ακούμπησε το χέρι του στα δικά μου πάνω από τα πόδια μου. "Ξέρεις τι βλέπω όταν σε κοιτάζω;"

"Τι βλέπεις;" Η φωνή μου ήταν σαν ψίθυρος, αλλά τα μάτια του ήταν κολλημένα πάνω μου.

Χαμογέλασε στραβά και ακούμπησε μια μπούκλα από τα μαλλιά μου, παίζοντας μαζί της πριν την βάλει πίσω από το αυτί μου. "Κουράγιο. Δύναμη. Έναν άνθρωπο που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να θαυμάσεις γι' αυτό που πραγματικά είναι. Έναν άνθρωπο που παλεύει σε όλη του τη ζωή αλλά ότι και αν συμβαίνει έχει πάντα ένα μεγάλο χαμόγελο και δεν τα παρατάει ποτέ, ούτε δευτερόλεπτο."

Χάιδευε το πρόσωπο μου με τον αντίχειρα του. Το άγγιγμα του τόσο γνώριμο και ζεστό. Ένιωσα τα μάτια μου να καίνε αλλά δεν έκλαψα. Ήξερα ότι εννοούσε όσα έλεγε, το έβλεπα στα μάτια του, αλλά εγώ δεν με έβλεπα έτσι.

"Μα Ethan-"

"Όσο και αν θέλω να σε σκοτώσω, άλλο τόσο θέλω να σε φιλήσω και να σε κρατήσω τόσο σφικτά για να μην μου φύγεις ποτέ ξανά. Εξάλλου είσαι η sfortuna μου, τι θα κάνω χωρίς εσένα;" Άφησα ένα πνιχτό γέλιο και τότε ένωσε τα χείλη μας. Δεν είχα ξεχάσει το φιλί του, ούτε το άγγιγμα του, αλλά σήμερα ήταν διαφορετικό. Πιο αληθινό, πιο δυνατό.

Είδα την Mia να μας πλησιάζει, κατευθείαν πήγε προς το μέρος του Ethan και ξάπλωσε δίπλα από το παπούτσι του, χαϊδεύοντας το πόδι του με την ουρά της. Αυτό ήταν προδοσία από την ίδια μου την γάτα.

Ο Ethan ανασήκωσε τους ώμους όταν είδε το απογοητευμένο μου βλέμμα. "Μάλλον η γάτα σου με λατρεύει."

"Ή απλά δεν χωνεύει εμένα και προτίμησε να συμμαχήσει με τον εχθρό."

Ακούμπησε ένα χέρι στην καρδιά του, σαν να προσβλήθηκε. "Ώστε είμαι ο εχθρός;" Προκάλεσε.

Άκουσα το τηλέφωνο μου να κτυπά, όταν είδα την οθόνη αναγνώρισα το νούμερο αμέσως. Ο Armando.

Σήκωσα το τηλέφωνο βάζοντας το σε ανοιχτή ακρόαση, νιώθοντας την καρδιά μου να κτυπά γρήγορα. "Τι ναρκωτικά είχες πουλήσει στην Gia;"

Ο Ethan με κοιτούσε με την ίδια περιέργεια που τον κοιτούσα και εγώ.
"Νικοτίνη."

"Σύμφωνα με τον ιατρικό της φάκελο, ο ιατροδικαστής είπε πως πέθανε από υπερβολική δόση κοκαΐνης." Ένιωσα το στόμα μου να ανοίγει και είδα ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του Ethan. Η Νικοτίνη έχει καφέ χρώμα ενώ η Κοκαΐνη άσπρο. Στην φωτογραφία η σκόνη στο σακουλάκι που φαίνεται πως έδινα στην Gia ήταν καφέ, ήταν Νικοτίνη. Ήμουν σίγουρη πως και τις δύο φορές αυτό το ναρκωτικό πούλησα.

"Δηλαδή..."

"Δηλαδή δεν πέθανε από υπερβολική δόση του ναρκωτικού που της πούλησες εσύ." Ο Armando ακουγόταν σαν να βαριέται να εξηγεί αυτά που ακουγόντουσαν αυτονόητα, αλλά έπρεπε να σιγουρευτώ πως κατάλαβα σωστά. Δεν πέθανε η ανήλικη εξαιτίας μου. Δεν την σκότωσα εγώ. "Η φωτογραφία έχει εντοπιστεί και διαγραφεί οριστικά από κάθε συσκευή στην οποία υπήρχε."

Άφησα μια ανάσα ανακούφισης αλλά αυτή την φορά δεν συγκράτησα το χαμόγελο μου, ούτε και ο Ethan. Έσφιξε στο χέρι του στο δικό μου και έκανα και εγώ το ίδιο.

"Armando...σε ευχαριστώ για όσα έκανες. Θα σου είμαι για πάντα ευγνώμων. Αν ποτέ θελήσεις κάτι, μακάρι να μπορέσω να σου ανταποδώσω την βοήθεια που μου πρόσφερες."

"Ίσως κάποια μέρα." Ήταν το μόνο που είπε πριν κλείσει το τηλέφωνο.

Κοίταξα τον Ethan πιο αποφασισμένη από ποτέ. "Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο."