Δεν ήξερα πως ένας άνθρωπος τον οποίο γνώριζα μόλις δέκα λεπτά, θα μπορούσε να με εκνευρίσει τόσο και όμως το έκανε.

Δυστυχώς όμως για αυτήν δεν θα το άφηνα έτσι.

Τα βήματα του πατέρα μου που κτυπούσαν στο άσπρο πλακάκι όλο και δυνάμωναν κάθε δευτερόλεπτο που ερχόταν πιο κοντά μου. "Ethan," ήξερα τι θα ακολουθούσε και δεν είχα καμία όρεξη για ένα από τα συνηθισμένα του κηρύγματα. Είχα ακούσει αμέτρητα από τότε που ήμουν στην κούνια και ας μην το θυμόμουν. "θα μπορούσες να μου εξηγήσεις τι μόλις έγινε;"

Τι να του εξηγούσα; Ότι η καινούρια του υπάλληλος είχε μια γλώσσα μεγαλύτερη από εκείνην και ένα ύφος χειρότερο και από το δικό του; Ένα ήταν σίγουρο, αυτός που την προσέλαβε απολύεται σήμερα κιόλας.

"Έχει σημασία το τι θα πω; Αφού έχεις βγάλει ήδη τα συμπεράσματα σου." Όπως έκανε πάντα, αν ποτέ δηλαδή ενδιαφερόταν έστω και λίγο για εμένα. Αν έβρισκε ποτέ λίγο χρόνο να ασχοληθεί με την οικογένεια του. Μόνο να μιλά ήξερε και όχι να ακούει.

Με κοιτούσε με το γνωστό επικριτικό του ύφος, περιμένοντας με να εξηγήσω. "Για να τελειώνουμε," Είπα με όση υπομονή μου είχε απομείνει "όχι τίποτα δεν έγινε μεταξύ μας αντιεπαγγελματικό και ναι θα απολυθεί. Αμέσως."

"Άλλο κατάλαβα πριν." Αυτό που ήθελε εκείνη να τον κάνει να πιστέψει. Τι νόμιζε; Πως αν υπονοήσει ότι την φλέρταρα θα έχανα την δουλειά μου; Άραγε έχει την παραμικρή ιδέα ποιος είμαι;

"Δεν ήξερε πως να χρησιμοποιεί το μηχάνημα, της έκανα παρατήρηση, της εξήγησα πως να το χρησιμοποιεί, θύμωσε, προσποιήθηκε πως την φλέρταρα για να μπω σε μπελάδες. Τέλος." Οι εξηγήσεις δεν ήταν ποτέ κάτι το οποίο απολάμβανα και είχα την υπομονή να κάνω.

Έμεινε σιωπηλός, μελετώντας το πρόσωπο μου το οποίο ήταν χαλαρό αλλά μέσα μου έβραζα. Δεν ήξερα ούτε το όνομα της. Δεν ήξερα αν πίστευε όσο του είπα αλλά και να μην με πίστευε δεν μου καιγότανε καρφί.

Περίπου.

"Ξέρεις," άρχισε να περπατά μέσα στον χώρο, αργά και οι ήχοι των παπουτσιών του όλο και δυνάμωναν την φωτιά που σιγόβραζε μέσα μου.
"Ερχόμουν να σε βρω για να σου πω πως θα σου έδινα την θέση." Σταμάτησε να περπατά και με κοίταξε. Αν η επόμενη του πρόταση περιλάμβανε την λέξη CEO θα έστελνα εκείνο το κοριτσάκι σπίτι του το λεπτό που θα έβγαινα από αυτό το δωμάτιο. "θα σε έκανα επιτέλους CEO," Το πουκάμισο μου άρχισε να με σφίγγει, άρχισα να ζεσταίνομαι και δεν ήταν από την ζέστη. "αλλά δεν είσαι έτοιμος. Αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το προσωπικό σου και να βγεις κερδισμένος, τότε δεν κάνεις για αυτή την δουλειά."

Μόλις έχασα την ευκαιρία μου. Εκείνη την καταραμένη ευκαιρία που περίμενα από τα είκοσι μου όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσω διοίκηση επιχειρήσεων.

Δεν μίλησα, δεν χρειαζόταν να μιλήσω και ποτέ δεν απολάμβανα τα περιττά λόγια. Ήξερα τον πατέρα μου, ήταν αγύριστο κεφάλι και αν κάτι κληρονόμησα από εκείνον ήταν το πείσμα μου.

Η θέση του COO στην οικογενειακή μας επιχείρηση δεν μου ήταν αρκετή. Και θα έκανα τα πάντα για να γίνω CEO, αλλά αυτό φυσικά δεν θα γινόταν αν ο ιδιοκτήτης δεν μου έδινε αυτή την θέση—ο πατέρας μου. Αλλά θα το έκανε, δεν θα τα παρατούσα τώρα και ιδίως εξαιτίας μιας ξανθιάς σγουρομάλλας με ένα ταπεραμέντο μεγαλύτερο από το μπόι της.

Θα έπαιρνα αυτή την θέση ο κόσμος να χαλάσει. Και θα το έκανα για να δω τον πατέρα μου να χάνει αυτό που αγαπούσε πάντα τόσο πολύ.

Την επιχείρηση του.

Αυτή την εκδίκηση θα την έπαιρνα με κάθε κόστος.

Τα θυμωμένα μου βήματα κάλυπταν το όνομα μου που έβγαινε από τα χείλη του πατέρα μου. Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ μαζί του, έπρεπε πρώτα να βρω εκείνην που ευθύνεται για την καταστροφή μου.

Ήταν εκεί που φανταζόμουν. Κολλημένη ακόμη σε εκείνο το μηχάνημα που ακόμη δεν ήξερε να χρησιμοποιήσει.

Θα άκουσε τα βήματα μου όταν γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε με ξάφνιασμα. "Ακόμη εδώ είσαι εσύ;" Αν δεν την σκότωνα σήμερα, θα μπορούσα με σιγουριά να πω ότι θα ήταν το μεγαλύτερο κατόρθωμα στα τριάντα μου χρόνια.

"Περίμενες να είμαι κάπου αλλού;" Ο τόνος της φωνής μου ταίριαζε με τον δικό της γεμάτο ειρωνεία και ενόχληση. Δεν μίλησε, συνέχισε να διαλύει το μηχάνημα μπροστά της.

Έκανε πως δεν με έβλεπε αλλά ήξερα πως ένιωθε την παρουσία μου δίπλα της και την εκνεύριζε. Αφού με χίλια ζόρια κατάφερε τελικά να λειτουργήσει το μηχάνημα, άφησε το φλιτζάνι να γεμίσει καφέ και γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος μου. Έβαλε τα ξανθά της μαλλιά πίσω από τα αυτιά της αλλά μια σγουρή τούφα έπεσε ξανά μπροστά στο πρόσωπο της. Τίποτα πάνω της δεν ήταν ήρεμο, ούτε καν τα ίδια της τα μαλλιά. Μακριά ξανθά και σγουρά. Όσο με εκνεύριζε η φωνή της και το ύφος της, άλλο τόσο με εκνεύριζαν τα ατίθασα της μαλλιά που με κάθε της κίνηση κινούνταν και εκείνα με έναν τρόπο τόσο εκνευριστικό που το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να τ—"Πως σε λένε;"

Σταύρωσε τα χέρια μπροστά από την κοιλιά της. "Εσένα πως σε λένε;" Ρώτησε πίσω.

"Δεν σου έχουν μάθει να μην απαντάς σε ερωτήσεις με ερωτήσεις;" Κάθε λεπτό που περνούσα δίπλα της ένιωθα το αίμα μου να βράζει.

Ένιωσα το βλέμμα της να χαλαρώνει για ένα δευτερόλεπτο. "Lia" ήταν το μόνο που είπε.

"Όταν σε ρωτάνε στην δουλειά σου πως σε λένε, θα χρησιμοποιείς το ονοματεπώνυμο σου."

Γύρισε τα μάτια της και πήρε μια ανάσα, σαν να προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εαυτό της. Αν έλεγα πως δεν απολάμβανα να ξέρω πως την εκνευρίζω όσο με εκνευρίζει και εκείνη, θα ήταν ψέματα και μπορεί να είμαι πολλά, αλλά ψεύτης δεν είναι ένα από αυτά.

"Cecilia Armani. Ευχαριστημένος;"

"Πολύ."

"Και εσένα; Πως σε λένε;"

"Ethan. Ethan Armer." Είδα το στόμα της να ανοίγει ελαφρά, αλλά το βλέμμα στο πρόσωπο της ήταν το καλύτερο. Δεν περίμενε αυτή την απάντηση. Και δεν μπορούσα να κρύψω την ικανοποίηση μου να την βλέπω σαστισμένη.

Ξεροκατάπιε και δεν μπόρεσα να κρατήσω το στραβό χαμόγελο που σχηματίστηκε στα χείλη μου.

"Να φανταστώ πως δεν έχεις τυχαία το ίδιο επίθετο με τον κύριο Armer." Έβαλε ξανά μια μπούκλα πίσω από το αυτί της.

"Είμαι ο γιός του και ο COO του cafe. Και σύντομα το αφεντικό σου. Γι' αυτό θα σε συμβούλευα να μην έχεις διαρκώς έτοιμες απαντήσεις και αν έχεις να τις κρατάς για τον εαυτό σου."

"Μάλιστα." Ήταν το μόνο που είπε. Δεν πίστευα πως θα με άκουγε όντως. Περίμενα μια απάντηση από αυτές που με είχε ήδη συνηθίσει. Τελικά ίσως να μαθαίνει γρήγορα. Τελικά ίσως να μην την απέλυα. Ίσως.

"Και την επόμενη φορά, όταν θα είσαι πίσω από τον πάγκο, θα πιάνεις τα μαλλιά σου κότσο. Κανείς δεν απολαμβάνει τρίχες στον καφέ του." Και ιδίως γιατί αυτά τα μαλλιά— απλά με εκνευρίζουν.

"Μάλιστα."

Χαμογέλασα με ικανοποίηση. "Συνέχισε έτσι, κάποια στιγμή ίσως και να σε συμπαθήσω."