Έτσι θα ήταν από εδώ και πέρα. Δεν απαντούσε στις κλήσεις και τα μηνύματα μου, έκανε πως δεν με βλέπει στο cafe και σε ότι της έλεγα απαντούσε απότομα και μονολεκτικά. Κάποιες φορές δεν απαντούσε καθόλου.

Ήθελε να της πω ότι την αγαπώ. Δεν της το είπα αλλά την αγαπούσα.

Δεν ξέρω γιατί δεν το είπα. Ίσως το πείσμα και ο εγωισμός μου. Ίσως ήμουν τόσο εγωιστής και περήφανος και γι' αυτό δεν της είπα τι πραγματικά αισθάνομαι, γιατί ήξερα ότι με αποφεύγει, γιατί ένιωθα πως εκείνη δεν νιώθει το ίδιο για εμένα.

Δεν ήθελα να παραδεχτώ τα συναισθήματα μου γιατί έτσι θα έριχνα τον εγωισμό μου ενώ εκείνη θα άκουγε αυτό που ήθελε χωρίς ποτέ να υποχωρήσει.

Όπως τότε με το φιλί. Δεν το μετάνιωσα, ήθελα όσο τίποτα να την φιλήσω. Αν την φιλούσα ξέραμε και οι δύο ότι θα έχανα. Θα έχανα την περηφάνεια και θα έβαζα πίσω τον εγωισμό μου. Θα της έδινα αυτό που ήθελε αλλά θα έπαιρνα και εγώ αυτό που ήθελα όμως με ένα τίμημα, ενώ εκείνη δεν θα έχανε κάτι, μόνο θα κέρδιζε.

Παρόλα αυτά την φίλησα. Επέλεξα να κάνω πίσω, να υποχωρήσω. Ήθελε να το κάνω ξανά. Εγώ ήθελα όμως να κάνει και αυτή μια φορά πίσω. Ήταν εγωίστρια, πεισματάρα και περήφανη, όπως και εγώ άλλωστε. Αλλά εγώ έβαλα στην άκρη τον εγωισμό μου για εκείνην. Εκείνη όχι.

Κτύπησα την πόρτα του γραφείου του περιμένοντας να απαντήσει.
"Πέρνα." Άνοιξα την πόρτα και προχώρησα μέσα. Ο πατέρας μου καθόταν πίσω από το γραφείο του απορροφημένος στον υπολογιστή του.

"Ήθελες να με δεις." Ήταν ερώτηση αλλά ακούστηκε σαν πρόταση. Λίγα δευτερόλεπτα μετά απενεργοποίησε τον υπολογιστή του και σηκώθηκε από την καρέκλα του.

"Ναι." Στάθηκε δίπλα μου. "Θέλω να γίνεις ο CEO της επιχείρησης μας." Ακούμπησε για λίγο τον ώμο μου, δίνοντας του ένα ελαφρύ κτύπημα.

Δεν ήθελα να δείξω υπερβολικό ενθουσιασμό αν και υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν πιο χαρούμενος. "Φυσικά."

Δεν ήξερε πως χώρισα με την Lia, αλλά αν το μάθαινε τώρα δεν θα είχε καμία σημασία. Πήρα επιτέλους αυτό που ήθελα από καιρό.

"Μια μέρα η επιχείρηση θα περάσει στα δικά σου χέρια και πιστεύω πως είσαι πλέον έτοιμος να αναλάβεις την θέση του CEO." Με κοίταξε στα μάτια.
"Μπορώ να βασιστώ πάνω σου."

"Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά." Για να καταστρέψω όσα έκτισες. Μου έδωσε ένα κτύπημα ξανά στον ώμο και αφού υπογράψαμε τα απαραίτητα χαρτιά, έφυγα από το γραφείο του ως πλέον ο CEO.

Ήξερα πως η Lia διαφωνούσε με την εκδίκηση που ήθελα αλλά δεν με ένοιαζε. Θα έκανα όσα είχα σχεδιάσει.

Όσο ασχολούμουν με τα καινούρια μου καθήκοντα και το σχέδιο μου για εκδίκηση, οι μέρες κυλούσαν νερό.

Όταν θα είχε πια χρεοκοπήσει η επιχείρηση θα έφτιαχνα άλλη επιχείρηση, δική μου. Θα επικεντρωνόμουν στον χώρο της εστίασης, ίσως κάποια καφετέρια ή πολυτελές εστιατόριο.

Τους υπαλλήλους του cafe, θα τους προσλάμβανα στην καινούρια μου επιχείρηση, δεν θα τους άφηνα χωρίς δουλειά. Αν κάποιοι δεν ήθελαν να ακολουθήσουν θα φρόντιζα να τους έβρισκα αλλού δουλειά και τους τελευταίους μήνες θα τους έδινα αύξηση στο μισθό τους ώστε να μπορέσουν να συντηρήσουν τον εαυτό τους μέχρι να φτιάξω την καινούρια μου επιχείρηση.

Δεν με ένοιαζε για τον πατέρα μου. Είχε μαζέψει σε όλη του την ζωή αρκετά χρήματα, τόσα πολλά που δεν θα χρειαζόταν να δουλέψει ποτέ ξανά και δεν θα έλειπε τίποτα ούτε σε εκείνον, ούτε στην μητέρα μου.

Είχα αφοσιωθεί τόσο πολύ στην δουλειά μου και στο σχέδιο μου για εκδίκηση που σχεδόν δεν σκεφτόμουν την Lia. Σχεδόν.

Πλέον δεν χρειαζόταν να πηγαίνω κάτω να επιτηρώ τους εργαζόμενους, τώρα η δουλειά μου απαιτούσε να είμαι στο γραφείο μου τις περισσότερες ώρες άρα δεν χρειαζόταν να την βλέπω συχνά. Σχεδόν καθόλου.

Αλλά ακόμη μύριζα το γιασεμί στο αυτοκίνητο μου. Ακόμη έβρισκα ξανθές μπούκλες στο αυτοκίνητο και στο γραφείο μου. Ακόμη έβλεπα τα ζαφειρένια της μάτια και ακόμη φορούσα το βραχιόλι με το τετράφυλλο τρίφυλλη που μου έδωσε.

Έλεγα στον εαυτό μου ότι το φορώ από συνήθεια, ότι ξεχνούσα να το βγάζω, αλλά ήξερα πως δεν ήταν αλήθεια.

Τα πάντα μου την θύμιζαν. Αλλά προσπαθούσα να την ξεχάσω δουλεύοντας όλο και περισσότερο.

Ίσως αυτό το βραχιόλι να μου είχε φέρει στα αλήθεια τύχη. Πλέον ήμουν CEO, είχε αλλάξει η τύχη μου. Αλλά δεν ένιωθα και τόσο τυχερός κατά βάθος.

Αλλά έτσι ήταν καλύτερα. Μου είχε φέρει ατυχία από την πρώτη μέρα που την γνώρισα, μου είχε καταστρέψει την ζωή και ας ο χρόνος που πέρασα μαζί της ήταν ο καλύτερος χρόνος της ζωής μου ολόκληρης.