Δεν είχα καταλάβει πότε πέρασε ένας μήνας. Ένας μήνας χωρίς ακόμη να είχα σκεφτεί πως θα εξαφάνιζα την φωτογραφία.

Είχα μόνο δύο μήνες ακόμη. Έπρεπε να συγκεντρωθώ, έπρεπε να σκεφτώ αλλά δεν μπορούσα. Όχι όταν το μόνο που τριγυρνούσε στο μυαλό μου ήταν ο Ethan.

Ήμασταν κάθε μέρα σχεδόν όλη μέρα μαζί. Μου άρεσε να περνάμε τόσο χρόνο παρέα, αλλά ήταν τρομακτικό. Δεν είχα ξανά νιώσει όπως ένιωθα για εκείνον. Αν μάθαινε την αλήθεια για εμένα-κάτι το οποίο θα γινόταν σε δύο μήνες αν δεν σκεφτόμουν τι θα έκανα-μάλλον δεν θα τον ξανά έβλεπα. Όχι μάλλον, σίγουρα. Εγώ θα ήμουν στην φυλακή, πως θα μπορούσαμε να ήμαστε μαζί; Και γιατί να ήθελε να είναι με κάποια σαν εμένα;

Εκείνος ήταν εκατομμυριούχος, από καλή οικογένεια και θα γινόταν CEO.
Ήταν σίγουρο πως ο πατέρας του θα του έδινε σύντομα την θέση. Πλέον τον κοιτούσε διαφορετικά, με περηφάνεια, σιγουριά. Το είχαμε προσέξει και οι δύο και πλέον η σχέση μας ήταν αληθινή, δεν υπήρχαν αμφιβολίες ότι ο γιός του είχε σχέση μαζί μου.

Είχα ξεχαστεί και παραλίγο να χυθεί ο ζεστός καφές πάνω στο χέρι μου.
Τοποθέτησα το φλιτζάνι στον πάγκο περιμένοντας τους πελάτες να το πάρουν και γύρισα πίσω συνεχίζοντας να φτιάχνω τον επόμενο καφέ.

Ένιωσα ένα χέρι στα μαλλιά μου να τραβάει το κεφάλι μου. Μπορούσα να μυρίσω το άρωμα του μαζί με την μυρωδιά του σώματος του. Ήταν ο αγαπημένος μου συνδυασμός ενώ όχι πολλή καιρό πριν, τον μισούσα.

"Σου έχω πει να πιάνεις τα μαλλιά σου κότσο." Ψιθύρισε στο αυτί μου και ένιωσα το δέρμα μου να ανατριχιάζει.

"Ξέχασα να φέρω λαστιχάκι." Ψιθύρισα προσπαθώντας να συγκεντρωθώ στον καφέ μπροστά μου αλλά ήταν δύσκολο. Επικίνδυνα δύσκολο.

Ένιωσα το χέρι στα μαλλιά μου να ασκεί περισσότερη δύναμη και πριν το καταλάβω περνούσε ένα λαστιχάκι στα μαλλιά μου. Ήταν το δικό μου και το έβγαλε από τον καρπό του, στο ίδιο σημείο φορούσε και το γούρι που του έδωσα.

Τα μαλλιά μου τώρα ήταν πιασμένα σε ένα χαμηλό κότσο. Σίγουρα δεν ήταν και ο καλύτερος αλλά η σκέψη πως ίσως να έμοιαζα σαν να έτρεχα είκοσι χιλιόμετρα, δεν ήταν ικανή για να σταματήσει τον κόμπο στο στομάχι μου.

Έδωσε ένα χάδι στο πλάι του λαιμού μου και εξαφανίστηκε.

Έπρεπε να κάνω κάτι. Έπρεπε να μείνω μακριά του μέχρι να έβρισκα την λύση για να μπορέσω να καθαρίσω το μυαλό μου και να σκεφτώ.

Δεν πήγα μαζί του στην προπόνηση σήμερα, πήγα σπίτι και πριν το καταλάβω αυτό είχε γίνει η καινούρια μου συνήθεια. Για τουλάχιστον μισό μήνα τον απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Δεν πήγαινα σπίτι του, δεν πήγαινα στην προπόνηση, και στην δουλειά προσπαθούσα να τον αποφεύγω όσο μπορούσα. Το είχε καταλάβει, ήταν εμφανές. Αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει ήταν το γιατί.

Το παλάτι ήταν ακόμη πιο ωραίο από όσο μου το είχε περιγράψει η Viviana. Χρυσές πόρτες και χρυσά έπιπλα με απίστευτες λεπτομέρειες.

Μπορεί να μην είχα ιδιαίτερη διάθεση να βγαίνω από σπίτι μου, αλλά δεν θα άφηνα την Viviana μόνη της σήμερα.

Ήταν η στέψη του Nicholas. Υπό άλλες συνθήκες θα ερχόμουν με χαρά να τον δω να γίνεται βασιλιάς, αλλά όχι σήμερα. Εδώ και ποιος ξέρει πόσο καιρό, ο πατέρας του κανόνιζε να τον παντρέψει με πριγκίπισσα ενώ εκείνος είχε κρυφή σχέση με την Viviana. Εννοείται πως δεν της είπε τίποτα και το ανακάλυψε με τον χειρότερο τρόπο.

Μπήκα μέσα στην αίθουσα που γινόταν η δεξίωση, είχε ήδη στεφθεί βασιλιάς μέχρι να φτάσω γιατί δεν μπορούσα να φύγω από την δουλειά μου νωρίτερα.

Δεν άργησα να εντοπίσω τα σκούρα κόκκινα μαλλιά της φίλης μου. Αφού χαιρετηθήκαμε, με ρώτησε κατευθείαν για τον άνθρωπο που με παρακολουθεί. Για τον πατέρα μου. Ένιωθα άσχημα να της λέω ψέματα πως δεν γνώριζα ποιος με παρακολουθεί, αλλά δεν ήθελα να της πω την αλήθεια. Δεν μπορούσα.

"Δεν υποψιάζεσαι ποιος μπορεί να είναι;" Ήπια μια γουλιά από την σαμπάνια μου, θέλοντας να αποφύγω την συζήτηση αλλά με κοιτούσε περιμένοντας να της δώσω μια απάντηση.

"Δεν έχω ιδέα." Δάγκωσα το μέσα μέρος των χειλιών μου από αμηχανία.

Ήξερα πως είχε αμφιβολίες αν της έλεγα την αλήθεια, το έβλεπα στον τρόπο που με κοιτούσε. "Τι γίνεται με τον πρίγκιπα;" Είπα προσπαθώντας να αλλάξω θέμα.

Κοιτούσε διαρκώς γύρω της, ήμουν σίγουρη πως τον έψαχνε. "Nicholas τον λένε."

"Εντάξει, εντάξει. Τι γίνεται μαζί του;" Άφησε το άδειο ποτήρι της σαμπάνιας της στο ψηλό στρογγυλό τραπεζάκι πίσω της.

Συνέχιζε να κοιτάζει γύρω της αλλά σταμάτησε το βλέμμα της σε ένα σημείο και τα μάτια της σκοτείνιασαν. Κοίταξα προς την ίδια κατεύθυνση. Ο Nicholas στεκόταν δίπλα από την Ana-την πριγκίπισσα που σύντομα θα παντρευόταν. Εκείνος φορούσε ένα μαύρο κουστούμι και ένα επιβλητικό χρυσό στέμμα στο κεφάλι με κόκκινες λεπτομέρειες. Κοιτούσε την Viviana, αδιαφορώντας για την γυναίκα δίπλα του. Μου είχε πει η Viviana πως ο Nicholas δεν ήθελε να την παντρευτεί αλλά έπρεπε να το κάνει για το καλό του βασιλείου του.

Ούτε η Ana όμως φαινόταν χαρούμενη. Στεκόταν δίπλα του αλλά κοιτούσε οπουδήποτε αλλού εκτός από τον άντρα που σύντομα θα παντρευόταν. Ήταν όμορφη-πολύ όμορφη. Καφέ σκούρα μαλλιά μέχρι την μέση της, καφέ μεγάλα μάτια και απαλά ροζ χείλη. Όλα της τα χαρακτηριστικά ήταν λες και τα δημιούργησε ζωγράφος. Ήταν κομψή και αριστοκρατική, αλλά τα μάτια της έδειχναν θλιμμένα.

Κοιτούσε τριγύρω αλλά το βλέμμα της σταμάτησε σε ένα σημείο απέναντι της και είδα τα φρύδια της να ενώνονται μεταξύ τους ελάχιστα.
Ακολούθησα το βλέμμα της. Δεν ήξερα που ακριβώς κοίταζε αλλά ένας άντρας απέναντι της στο βάθος είχε αρχίσει να απομακρύνεται όσο εκείνη κοιτούσε ακόμη εκεί. Είδα μόνο την πλάτη του αλλά ήταν ψηλός, πολύ ψηλός, ντυμένος με μαύρο κουστούμι και μαύρα μαλλιά.

Όταν κοίταξα την Viviana ακόμη είχε κολλημένο το βλέμμα της στον Nicholas και την Ana. Κούνησα τα χέρια μου μπροστά από το πρόσωπο της. "Viviana!" Άφησε μια ανάσα αγανάκτησης και με κοίταξε. "Ξεκόλλα επιτέλους από τον πρίγκιπα του παραμυθιού. Αν θες τόσο πολύ ένα πρίγκιπα, η αίθουσα εδώ είναι γεμάτη." Ήρθα εδώ για συμπαράσταση, αλλά το να τους κοιτάζει όλο το βράδυ δεν θα βοηθούσε πουθενά. "Με ένα σου βλέμμα οι μισοί από αυτούς τους πρίγκιπες θα έπεφταν στα πόδια σου."

"Πριν μερικές ώρες έγινε βασιλιάς." Γέλασα γυρίζοντας τα μάτια μου από την διευκρίνηση της.

Είχα αρχίσει να νυστάζω από το ποτό και να βαριέμαι. Ένιωσα το τηλέφωνο στην τσάντα μου να τρίζει αλλά δεν το ακούμπησα. Ο Ethan μου είχε κάνει ήδη αρκετές αναπάντητες, δεν του είπα που θα πήγαινα. Έπρεπε να μείνω μακριά του. "Σταμάτα να κάνεις έτσι για τον πρίγκιπα και έλα να χορέψουμε." Η Viviana γούρλωσε τα μάτια. "Δεν έχω ξανά πάει σε πιο ξενέρωτο πάρτι."

"Ίσως γιατί δεν είναι πάρτι." Κοίταξε ξανά εκεί που στεκόταν ο Nicholas, αλλά όταν δεν τον βρήκε εκεί, ξεφύσησε κοιτώντας με. Κούνησα το κεφάλι απογοητευμένη και πήγα να πιάσω το χέρι της να χορέψουμε-ότι και αν χορεύουν σε στέψεις βασιλιάδων δηλαδή-μέχρι που μας πλησίασε ένας άντρας.

"Viviana," ο μελαχρινός άντρας απέναντι μου έστρεψε το βλέμμα του σε εμένα, δίνοντας μου ένα ευγενικό χαμόγελο πριν κοιτάξει ξανά την Viviana. "Η όμορφη κοπέλα δίπλα σου;"

"Lia." Τέντωσα το χέρι μου για χειραψία.

"Henry, αδερφός του Nicholas." Απομάκρυνα το χέρι μου από το δικό του όταν συνειδητοποίησα ότι το κρατούσε περισσότερο από το φυσιολογικό. Προσπάθησα να μην σκεφτώ πόσο μου έλειπε το άγγιγμα του Ethan, αλλά τελευταία όλο αυτό σκεφτόμουν.

Είδα τα μάτια του να με κοιτάζουν από την κορυφή ως τα νύχια. Φορούσα ως συνήθως ένα σκούρο ροζ φόρεμα που έφτανε μέχρι λίγο πιο πάνω από τα γόνατα. Ήταν στενό στην μέση και μετά άνοιγε περισσότερο. Δεν έβαλα το κολιέ που μου έδωσε ο Ethan, έπρεπε να προχωρήσω αλλά τα πάντα μου τον θύμιζαν.

Άκουσα την Viviana να ξεροβήχει. "Lia, δεν έχεις να πας να ταΐσεις την Mia;"

Την κοίταξα με ενωμένα φρύδια από το περίεργο της σχόλιο. "Ξέρεις πως ποτέ δεν φεύγω από το σπίτι χωρίς να ταΐσω το μωρό μου." Πάντα όταν φεύγω από το σπίτι βάζω στην γάτα περισσότερη τροφή από την κανονική της μερίδα, σε περίπτωση που συμβεί κάτι.

Ο Henry φαινόταν προβληματισμένος. "Το μ-μωρό σου;"

"Ναι, αύριο έχει γενέθλια. Κλείνει τα οκτώ." Θα του έδειχνα φωτογραφίες της αλλά δεν ήθελα να ακουμπήσω το τηλέφωνο μου, δεν ήθελα να δω ούτε τις κλήσεις, ούτε τα μηνύματα του Ethan, αν και ένιωθα διαρκώς το κινητό μου να τρίζει μέσα από την τσάντα μου. Όσο για την Mia, μάλλον θα γιόρταζε μόνη της τα γενέθλια της αύριο γιατί δεν είχα κέφια για γιορτές. Την βρήκα στον δρόμο πριν οκτώ χρόνια και αμέσως την πήγα σπίτι για να της δώσω νερό και φαΐ. Από τότε ήξερα πως ήθελα να την έχω μαζί μου. Έτσι γιορτάζω τα γενέθλια της την μέρα που την βρήκα στον δρόμο, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου.

"Για την γάτα της λέει." Διευκρίνισε η Viviana.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο Henry γέλασε. "Τι άλλο νόμισες;" Ρώτησα αλλά δεν απάντησε.

Η Viviana είχε φύγει και ο Henry μου είχε ζητήσει να χορέψουμε. Μου έλεγε πως του αρέσει να προπονείται στην ξιφασκία με τον αδερφό του, ότι του αρέσει να ταξιδεύει και διάφορα άλλα τα οποία δεν άκουσα γιατί η προσοχή μου στράφηκε στον άντρα έξω από το μεγάλο παράθυρο της αίθουσας. Ο Ethan.

Είπα στον Henry πως πρέπει να φύγω γιατί δήθεν θυμήθηκα πως ξέχασα τελικά να ταΐσω την γάτα μου και άρχισα να πηγαίνω προς τα έξω.

Ήταν σκοτεινά και φυσούσε. Όχι πολύ αλλά αρκετά για να με κάνει να ανατριχιάσω.

Κοιτούσα γύρω μου, ψάχνοντας τον παντού, αλλά δεν ήταν πουθενά.

Σκέφτηκα πως ίσως το φαντάστηκα, πως μου είχε λείψει τόσο που νόμιζα πως τον έβλεπα μπροστά μου.

Τότε ήταν που συνειδητοποίησα τι πραγματικά ένιωθα. Ήμουν ερωτευμένη με τον Ethan Armer. Τον άντρα που κάποτε ορκίστηκα να μισώ αλλά τώρα αγαπούσα. Τον αγαπούσα, πλέον το έβλεπα καθαρά.

Γι' αυτό τον απομάκρυνα. Φοβόμουν πως αν με έβλεπε για αυτό που πραγματικά είμαι θα με μισούσε ξανά. Αν όμως δεν τον αγαπούσα, δεν θα με ένοιαζε τι θα πίστευε για μένα. Δεν θα με πλήγωνε αν με μισούσε.

Δεν θα μπορούσα όμως να τον απομακρύνω για πάντα. Αν ένιωθε για εμένα έστω και στο ελάχιστο όσα ένιωθα εγώ για εκείνον, τότε αν μάθαινε την αλήθεια, αν μάθαινε τι έκανα, ποια πραγματικά είμαι, ίσως να μην με μισούσε. Ίσως να με συγχωρούσε, να το ξεχνούσε, να το προσπερνούσε.

Αλλά ίσως και όχι.

Ίσως να μπορούσα να του πω την αλήθεια. Αλλά μόνο αν ήξερα τι πραγματικά νιώθει για εμένα. Μόνο τότε θα ήμουν σίγουρη για το τι πρέπει να κάνω.

Είχα μόνο ενάμιση μήνα ακόμα για να αποφασίσω τι θα έκανα με την φωτογραφία, με τον πατέρα μου.

Αν ο Ethan μου έλεγε πως με αγαπά, θα του τα έλεγα όλα. Θα βρίσκαμε μια λύση μαζί.

Σαν να ξύπνησα από εφιάλτη άρχισα να τρέχω στην κατεύθυνση που τον είδα να πηγαίνει. Σταμάτησα και έβγαλα τα ασημένια τακούνια μου για να μπορέσω να τρέξω πιο γρήγορα στο γρασίδι. Ήταν παγωμένο, ελαφρώς βρεγμένο και σίγουρα οι πατούσες μου θα είχαν γίνει πράσινες και βρώμικες αλλά δεν με ένοιαζε. Έπρεπε να τον βρω.

Κτύπησε το πρόσωπο μου σε κάτι σκληρό και δύο χέρια κρατούσαν τα μπράτσα μου. Όταν ύψωσα το κεφάλι μου συνάντησα τα πιο ζεστά καφέ μάτια. Άφησα μια ανάσα που είχε παγιδευτεί στο στήθος μου.

"Lia-"

"Μην πεις τίποτα." Με κοίταξε μπερδεμένος, τα χέρια του ακόμη κρατούσαν τα δικά μου. Ήμουν τόσο κοντά του, είχα σχεδόν ξεχάσει την μυρωδιά του, αλλά η αίσθηση του σώματος του τόσο κοντά στο δικό μου ήταν χαραγμένη βαθιά στο μυαλό μου. "Ή μάλλον πες." Με κοιτούσε ακόμη μπερδεμένος. "Θέλω να μου πεις τι νιώθεις για μένα με δύο λέξεις." Τα ζεστά του μάτια κοιτούσαν τα δικά μου, σαν να έψαχναν κάτι.

Κρατούσα την ανάσα μου, περιμένοντας να ακούσω την απάντηση του. Του ζητούσα να μου πει πως με αγαπά. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Αν μου έλεγε αυτές τις δύο λέξεις-αν ήξερα πως με αγαπά-θα του τα έλεγα όλα. Θα ήξερα πως μπορώ να του εμπιστευτώ τα σκοτεινότερα μου μυστικά. Πως θα μπορούσα να του δείξω τον πραγματικό μου εαυτό, τον εαυτό μου που είναι ευάλωτος και παλεύω να κρατώ καλά κρυμμένο.

Με κοιτούσε βαθιά στα μάτια σαν να έψαχνε κάτι αλλά δεν μιλούσε. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το κρύο αεράκι που κάθε λεπτό που περνούσε ήταν λες και δυνάμωνε. Λες και φυσούσε όλο και πιο δυνατά.

Έκανα ένα βήμα πίσω, αλλά δεν άφησε τα χέρια μου. Τα κρατούσε πιο σφικτά λες και θα με έπαιρνε ο αέρας.

Βρήκα ξανά την ανάσα μου αλλά στο πρόσωπο μου ήταν εμφανής η απογοήτευση.

"Lia, εγώ-"

Κοίταξα το χέρι του, φορούσε το βραχιόλι που του έδωσα, φαινόταν λίγο κάτω από το άσπρο του πουκάμισο, αυτό που φορούσε σήμερα στην δουλειά.

"Τόσο δύσκολο σου είναι να πεις σ' αγαπώ." Ήταν ερώτηση, αλλά ακούστηκε περισσότερο σαν δήλωση.

Τελικά το βραχιόλι ίσως να του έφερε τύχη. Ήμουν η ατυχία του, η sfortuna του. Τώρα θα έφευγε η ατυχία από την ζωή του και θα ένιωθε ξανά επιτέλους τυχερός.

Ελευθέρωσα τα χέρια μου από τα δικά του και έπιασα τα γοβάκια μου που άφησα κάτω δίπλα μου. Άρχισα να φεύγω.

"Lia περίμενε." Αλλά δεν περίμενα. Άρχισα να τρέχω όλο και πιο γρήγορα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος μου για να με ζεσταίνουν από το κρύο, ή από την μοναξιά, δεν ήμουν σίγουρη.

Έτρεχα και έτρεχα μέχρι που πονούσαν τα πόδια μου αλλά δεν σταμάτησα. Με κοιτούσαν οι περαστικοί λες και ήμουν τρελή. Ίσως και να ήμουν, αλλά δεν έκλαψα. Ούτε σταγόνα.

Έφυγα αλλά δεν με κυνήγησε.

Δεν μπορούσε να μου πει πως με αγαπά. Γιατί απλά δεν με αγαπούσε.