Ευτυχώς δεν έβρεχε έτσι μπορούσα να πάω με τα πόδια στη δουλειά. Θα ήταν περίεργο να με δουν οι συνάδελφοι μου εκεί ενώ είχα ρεπό αλλά θα πήγαινα στο γραφείο του Ethan.

Ένιωθα άσχημα που τον απέκλεια έτσι από την ζωή μου, είχα τύψεις. Και του είχα πει πως θα τον έβλεπα σήμερα.

Δεν είχα ξανά λάβει μήνυμα, γράμμα ή οτιδήποτε άλλο. Ήξερα πως περίμενε εμένα να τον καλέσω. Δεν είχα αποφασίσει ακόμη τι θα έκανα αλλά είχα ακόμη έξι μέρες για να πάρω μια απόφαση.

Δεν κτύπησα την πόρτα του γραφείου του, οι καλές συνήθειες δεν ξεχνιούνται εξάλλου.

Καθόταν στην μαύρη δερμάτινη του καρέκλα πίσω από το γραφείο του.
Φαινόταν αρκετά αφοσιωμένος σε ότι και αν έκανε μπροστά από τον υπολογιστή του.

Όταν με είδε σηκώθηκε από την καρέκλα και με πλησίασε. Του έδωσα ένα χαμόγελο, το ίδιο και εκείνος.

Έβαλε την ζεστή του παλάμη στο πηγούνι μου και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου κάτω από το γνώριμο άγγιγμα του. Δεν άργησε πολύ μέχρι να ενώσει τα χείλη μας, αυτή την φορά πιο παθιασμένα από ότι εχτές. Μου έδειχνε πως του έλειψα. Το καταλάβαινα από τον τρόπο που κινούνταν τα χείλη του στα δικά μου, εξερευνητικά και πεινασμένα. Από τον τρόπο που ακουμπούσε τον λαιμό μου, σχεδόν τον έσφιγγε-όχι αρκετά για να πονέσω, αλλά αρκετά για να μου θυμίσει την φλόγα μεταξύ μας. Εκείνη την φλόγα που υπήρχε ακόμη και όταν δεν ήθελα να τον βλέπω.

Απομακρυνθήκαμε για λίγο, για να ανασάνουμε. "Διέκοψα από κάτι;" ρώτησα χαϊδευτικά κοιτώντας το γραφείο του με τον ανοικτό υπολογιστή και τα χαρτιά πάνω του. Ακόμη και όταν δούλευε, όλα όσα ήταν πάνω στο γραφείο του-στυλό, χαρτιά, φάκελοι-έμοιαζαν σαν να ήταν στην θέση που ήταν γιατί εκείνος τα είχε βάλει έτσι.

"Η δουλειά μπορεί να περιμένει." Φίλησε ξανά το χαμόγελο που εμφανίστηκε στα χείλη μου, με την ίδια ένταση όπως πριν.

Όταν το σώμα μου ακούμπησε στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου του, ότι υπήρχε πάνω του βρισκόταν τώρα στο πάτωμα.

-

Έφαγα το τελευταίο κομμάτι από την πίτσα μου και άρχισα να φοράω ξανά τα παπούτσια μου. "Πρέπει να πηγαίνω. Έχω να γράψω." Δεν ήταν τελείως η αλήθεια αλλά έπρεπε να τελειώσω το διήγημα μου. Αν πίεζα ξανά τον εαυτό μου ίσως να τα κατάφερνα. Είχα γράψει μερικές σελίδες αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν μου άρεσαν, όμως ήταν καλύτερο από το τίποτα.

Σηκώθηκα από τον καναπέ αφού του έδωσα ένα τελευταίο φιλί αποχαιρετώντας τον και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Αύριο ήταν Χριστούγεννα και με είχε καλέσει ο Ethan στο σπίτι του. Δεν είχα ξανά πάει. Δεν είπα όχι, είπα ναι. Δεν ήθελα να τον βάζω σε κίνδυνο αλλά σίγουρα ο πατέρας μου θα ήξερε ήδη που είναι το σπίτι του οπότε δεν θα άλλαζε κάτι.

Μόλις μπήκα σπίτι μου, είδα την Mia να κάθεται στο πάτωμα. Όταν με είδε με πλησίασε τρίβοντας την λευκή της ουρά στο τζιν μου.

Έβαλα περισσότερο νερό στο μπολ της αφού το είχε πιει σχεδόν όλο, όπως και την τροφή της που δεν άφησε ούτε ψίχουλο.

Ο χώρος είχε μια περίεργη μυρωδιά. Δεν ήταν η τροφή της ούτε η ίδια η Mia. Δεν μου ήταν γνώριμη η μυρωδιά αλλά θύμιζε λουλούδια.

Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου, εκεί που η μυρωδιά γινόταν πιο έντονη. Πάνω στο κομοδίνο μου υπήρχαν λουλούδια. Μοβ λουλούδια των οποίων η μυρωδιά ήταν αρκετά έντονη. Ήταν μια ανθοδέσμη με τέσσερα λουλούδια.

Τα πλησίασα για να τα δω καλύτερα, να δω αν είχαν κάρτα που να έλεγε ποιος τα έστειλε. Η μυρωδιά προκαλούσε πόνο στην μύτη μου, την έκαιγε και άρχισε να τρέχει. Τα λουλούδια ήταν ορχιδέες. Ήμουν αλλεργική στις ορχιδέες. Ήταν σπάνια αλλεργία αλλά είπαμε, είμαι μια στο εκατομμύριο.

Είχα ξανά έρθει σε επαφή με ορχιδέες μόνο μια φορά, την μέρα που κατάλαβα πως έχω αλλεργία σε αυτές. Δεν ήταν σοβαρή η αλλεργία μου, δεν θα χρειαζόμουν νοσοκομείο αν δεν βρισκόμουν σε επαφή μαζί τους για αρκετή ώρα, αλλά άρχισαν μερικά συμπτώματα ήδη να εμφανίζονται.

Είδα ένα άσπρο χαρτάκι, το μισό ήταν κάτω από την ανθοδέσμη. Με το ένα μου χέρι έκλεισα την μύτη μου, η μυρωδιά με δυσκόλευε να αναπνεύσω και τα μάτια μου είχαν αρχίσει να τρέχουν.

Προσπαθώντας να μην ακουμπήσω τα λουλούδια, έπιασα το χαρτάκι.

Έγραφε με κόκκινα γράμματα: Μια μικρή υπενθύμιση για το πόσο αδύναμη είσαι. Πέταξα κάτω το χαρτάκι. Ήταν ο πατέρας μου. Ήθελε να μου θυμίζει πως έχει τον έλεγχο για να επηρεάσει την απόφαση μου, για να με τρομάξει και να κάνω αυτό που θέλει. Να του δώσω τα λεφτά.

Έβαλα γάντια και πέταξα τα λουλούδια σε ένα μαύρο σακούλι και το πήγα στον μεγάλο μαύρο κάλαθο έξω από το σπίτι μου. Άνοιξα τα παράθυρα του σπιτιού μου για να φύγει η μυρωδιά και ψέκασα τον χώρο με γιασεμί.

Με είχε πιάσει φαγούρα στο αριστερό μου χέρι από την επαφή με τα λουλούδια αλλά έβαλα μια κρέμα για την αλλεργία μου που είχα στο μπάνιο. Δεν μπορούσα ακόμη να αναπνεύσω κανονικά αλλά θα ήμουν καλύτερα σύντομα.

Ήξερε πως έχω αλλεργία και το έκανε για να με τρομάξει, να μου δείξει πόσο εύκολα μπορεί να με σκοτώσει αν το θέλει.

Πήγα στην κουζίνα, στο δωμάτιο που ήταν πιο μακριά από το υπνοδωμάτιο μου και τηλεφώνησα στην Viviana. Δεν θα της έλεγα την πλήρη αλήθεια αλλά ήθελα να ξέρει τι συμβαίνει σε περίπτωση που πάθαινα κάτι.

Σήκωσε το τηλέφωνο λίγα δευτερόλεπτα μετά. "Viviana! Σταμάτησαν οι κλείσεις από απόκρυψη." Δεν της είχα πει για το μήνυμα στον καθρέφτη, ούτε για την επίσκεψη του πατέρα μου.

"Δεν είναι καλό αυτό; Γιατί δεν χαίρεσαι;" Ακουγόταν ανήσυχη. Δεν ήθελα να την ανησυχήσω αλλά δεν μπορούσα να μην της πως τίποτα.

"Γιατί τώρα μπαίνει μέσα στο σπίτι μου." Η φωνή μου ήταν σαν ψίθυρος, λες και θα με άκουγε κάποιος άλλος.

Μπορούσα να ακούσω μουσική, ήταν χαμηλή αλλά ακουγόταν. Ήταν ακόμη στην Ιταλία με τον πρίγκιπα, τον Nicholas. "Τι; Τ-τι εννοείς; Πως;" Η φωνή της έτρεμε.

"Δεν ξέρω πως," δεν μου άρεσε να της λέω ψέματα αλλά δεν μπορούσα να της πω πως ότι βγήκε ο πατέρας μου από την φυλακή και θέλει να με εκδικηθεί. "αλλά αφήνει λουλούδια." Ήξερε πως ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός και κτυπούσε την μητέρα μου. Ήξερε πως ήταν στην φυλακή. Δεν ήξερε όμως τι έκανα.

Έκανε μια μικρή παύση, σαν να σκεφτόταν. "Τι; Γιατί;"

"Δεν ξέρω αλλά σίγουρα δεν το κάνει τυχαία." Αν της έλεγα πως ήταν ο πατέρας μου και ήθελε να με εκδικηθεί που τον κατάγγειλα στην αστυνομία θα έβγαζε νόημα. Όμως θα έπρεπε να της πω και ότι με απειλεί να του δώσω χρήματα. Θα μου έλεγε να τον καταγγείλω στην αστυνομία, όπως μου έλεγε από την αρχή να κάνω. Αν όμως πήγαινα στην αστυνομία θα τους έδειχνε την φωτογραφία και θα ήταν σαν να παρέδινα τον εαυτό μου. "Αφήνει ορχιδέες και-"

Άφησε μια πνιχτή ανάσα. "Και είσαι αλλεργική σε αυτές." Χαμήλωσε την φωνή της. "Πρέπει να πας στην αστυνομία Lia. Ο τύπος είναι παρανοϊκός."

"Μπορεί να είναι γυναίκα." Άφησε έναν αναστεναγμό. Ήταν το χειρότερο που θα μπορούσα να πω αλλά έπρεπε να μην υποψιαστεί τον πατέρα μου. Δεν ήξεραν πολλοί για την αλλεργία μου.

"Δεν έχει σημασία τι είναι Lia. Πρέπει να καλέσεις την αστυνομία." Αυτό αποκλείεται.

"Δεν- δεν γίνεται."

"Τι εννοείς δεν γίνεται;"

Δεν μπορούσα να εξηγήσω, έπρεπε να κλείσω το τηλέφωνο, έπρεπε να σκεφτώ τι θα κάνω. "Πρέπει να κλείσω ήρθε ο...τέλος πάντων, θα τα ξανά πούμε όταν επιστρέψεις." Πήγα να κλείσω το τηλέφωνο αλλά θυμήθηκα πως έπρεπε να της πω να μην το πει στην αστυνομία. "Μην κάνεις καμιά τρέλα και ενημερώσεις την αστυνομία. Δεν γίνεται να μάθουν. Τουλάχιστον όχι ακόμα."

"Μα-" Έκλεισα το τηλέφωνο πριν προλάβει να μιλήσει.

Άφησα το τηλέφωνο μου στον πάγκο της κουζίνας, αλλά το έπιασα ξανά ψάχνοντας την άγνωστη επαφή στο κινητό μου. Έβαλα το τηλέφωνο στο αυτί μου, περιμένοντας να το σηκώσει. Δεν άργησε, περίμενε την κλήση μου.

Άκουσα την ανάσα του αλλά δεν τον άφησα να μιλήσει. "Θα σου δώσω τα λεφτά." Ακούστηκα αποφασισμένη αλλά δεν ήμουν.

"Αυτό είναι το κορίτσι μου." Είπε με ικανοποίηση. Ένιωσα να αηδιάζω.
"Και πως θα τα βρεις;"

Αυτό δεν σε αφορά."

"Έχεις διορία δύο μήνες."

"Δεν προλαβαίνω σε δύο μήνες να μαζέψω τόσα λεφτά." Έπρεπε να το καθυστερήσω όσο μπορούσα.

Άργησε λίγο να μιλήσει. Το σκεφτόταν. Ήξερα πως θα δεχόταν, ήθελε τα λεφτά και δεν τον έπαιρνε να μην συμβιβαστεί. "Τρείς μήνες." Άφησα μια ανάσα ανακούφισης. "Αν αργήσεις έστω και ένα λεπτό...ξέρεις τι θα συμβεί." Θα στείλει την φωτογραφία στην αστυνομία.

Έκλεισα το τηλέφωνο. Έπρεπε να σκεφτώ.

Δεν θα του έδινα στα αλήθεια τα λεφτά. Είχα τρεις μήνες. Τρεις μήνες για να διασφαλίσω πως η φωτογραφία θα σβηστεί από το τηλέφωνο του και από οπουδήποτε αλλού υπάρχει και έπρεπε να φροντίσω να επιστρέψει ξανά στην φυλακή.

Δεν είχα ιδέα πως θα τα έκανα αυτά. Είχα όμως τρεις μήνες να σκεφτώ.
Θα έβρισκα την λύση.