"Σου είπα δεν έχω τόσα λεφτά για να σου δώσω." Γύρισε τα μάτια του και κούνησε δεξιά και αριστερά το κεφάλι του, θέλοντας να δείξει απογοητευμένος.

"Εσύ μπορεί να μην έχεις, αλλά ένα πουλάκι μου σφύριξε πως είσαι σε σχέση, έτσι δεν είναι;" Φυσικά και το ήξερε αφού με παρακολουθούσε όλο αυτό τον καιρό. Βάζοντας όμως τον Ethan στο κόλπο-συμφωνώντας να παριστάνω το κορίτσι του για να ξέρει αυτός που με παρακολουθούσε πως δεν είμαι μόνη και έτσι να νιώθω περισσότερη προστασία-δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό πως έτσι έβαζα σε κίνδυνο τον Ethan. Φυσικά ο πατέρας μου ήξερε το όνομα του, που εργάζεται, που μένει.

"Και τι πάει να πει αυτό;" Το έπαιζα χαζή, ήξερα τι ήθελε. Δεν θα έπαιρνα λεφτά από τον Ethan ούτε από κανέναν.

Άρχισε να περπατά προς το σημείο που έριξε το μαχαίρι. Έπιασε το μαχαίρι στο χέρι του και με πλησίασε. "Θα πάρεις από τον γκόμενο σου τις 100 χιλιάδες και θα μου τις παραδόσεις χωρίς να πεις σε κανέναν κουβέντα." Κρατούσε το μαχαίρι επιδεικτικά μπροστά από το πρόσωπο μου, ήθελε να με τρομάξει.

"Αυτό ξέχνα το." Έσφιξε τα δόντια και ακούμπησε την επιφάνεια του μαχαιριού κάτω από το σαγόνι μου, η κοφτερή του πλευρά ήταν στραμμένη προς τον λαιμό μου. Αν έσπρωχνε λίγο πιο μέσα το μαχαίρι, θα ακουμπούσε το λαιμό μου, και με λίγη περισσότερη δύναμη, ίσως και να με σκότωνε.

"Σου έχω ακόμη μια λύση. Αλλά δεν ξέρω αν θα σου αρέσει." Κρατούσε ακόμη το μαχαίρι κοντά μου. Θα μπορούσα να το αρπάξω και να το χώσω στον δικό του λαιμό. Αλλά δεν θα μπορούσα να το κάνω στα αλήθεια. Τον ήθελα μακριά μου, τον ήθελα νεκρό, αλλά όχι από τα δικά μου χέρια. "Θα θυμηθείς τις παλιές καλές σου συνήθειες."

"Δεν πρόκειται να ξανά πουλήσω τίποτα." Είπα αμέσως. Τώρα το μαχαίρι ακουμπούσε τον λαιμό μου. Με μια κίνηση και το υπνοδωμάτιο μου θα γέμιζε αίματα.

"Μην είσαι τόσο κάθετη. Αν θες να συνεχίσεις την ζωή σου όπως τώρα, θα κάνεις αυτό που σου λέω. Αλλιώς θα μάθεις τι πάει να πει η ζωή στην φυλακή."

Δεν μπορούσα να τον αφήσω να αποκαλύψει το μυστικό μου. Απλά δεν μπορούσα. Αλλά δεν είχα τόσα λεφτά και δεν θα έπαιρνα από τον Ethan. Ήδη τον είχα μπλέξει σε αυτή την κατάσταση χωρίς καν να το ξέρει. Δεν θα του έλεγα ούτε για τα ναρκωτικά, ούτε για τον θάνατο της ανήλικης. Θα με μισούσε, θα με σιχαινόταν, θα με απεχθανόταν.

Αλλά ούτε να πουλήσω ναρκωτικά υπήρχε περίπτωση. Το έκανα δύο φορές. Ήμουν απελπισμένη, δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν άντεχα να κτυπάει την μητέρα μου, δεν άντεχα να ζούμε έτσι. Μια μέρα, μερικούς μόνο μήνες πριν μπει στην φυλακή, τον είχα παρακαλέσει κλαίγοντας να μας αφήσει ήσυχες. Ήταν ανόητο να πιστεύω πως θα με άκουγε, εννοείται πως δεν το έκανε, αλλά ήμουν μόλις δέκα χρόνων, ίσα που τα είχα κλείσει. Μου είπε πως αν του έκανα μια χάρη, θα το έκανε, θα έφευγε από την ζωή μας. Η μαμά μου δεν ήξερε τίποτα για την συμφωνία που έκανα μαζί του, ούτε και η αδερφή μου.

Το βράδυ που κοιμόντουσαν όλοι, μου είχε πει να τον περιμένω έξω από το σπίτι. Μου είχε δώσει ένα σακουλάκι με καφέ σκόνη, ναρκωτικά αλλά τότε δεν ήξερα τι ήταν, ήξερα μόνο πως έπρεπε να τα πουλήσω για να του δώσω τα λεφτά.

Πουλούσε ναρκωτικά συχνά, όπως και τσιγάρα και ποτά, αλλά θα το είχε μάθει η αστυνομία, ίσως κάποιος να τον κάρφωσε και για να γλιτώσει την σύλληψη, έτσι έβαλε εμένα να τα πουλώ.

Την πρώτη φορά ήταν σε έναν άντρα γύρω στα είκοσι με τριάντα και την δεύτερη φορά σε μια γυναίκα. Ήταν ανήλικη, αυτό δεν το ήξερα τότε, αλλά και να το ήξερα δεν θα άλλαζε κάτι. Δεν ήξερα ότι αυτό που πουλούσα μπορούσε να σε σκοτώσει αν το έπαιρνες σε μεγάλη δόση.

Περίπου δύο μήνες μετά, κατάφερα να καλέσω βοήθεια και τον συνέλαβε η αστυνομία. Ήταν η πρώτη φορά που μου είχε πει πως ήμουν τυχερή και τον πίστεψα. Ένιωθα όντως τυχερή στην ζωή μου μετά από εκείνη την μέρα. Μέχρι σήμερα. Τώρα που ήξερα πως υπήρχαν αποδείξεις πως εγώ της έδωσα τα ναρκωτικά, δεν ένιωθα πια τυχερή. Ήμουν η πιο άτυχη στον κόσμο.

Μισό χρόνο μετά, αφού είχαμε ήδη μετακομίσει με την μητέρα και την αδερφή μου στην Dreamland, έλαβα ένα τηλεφώνημα από απόκρυψη. Δεν είχα τότε κινητό, είχα πριν λίγο κλείσει τα ένδεκα, ο άγνωστος αριθμός καλούσε το σταθερό του σπιτιού αλλά το απάντησα εγώ.

Δεν ήταν δύσκολο να αναγνωρίσω την φωνή, την άκουγα ακόμη στο κεφάλι μου και στους εφιάλτες μου. Μου είπε πως εκείνο το κορίτσι-η Gia Ricci πέθανε εξαιτίας μου, εξαιτίας των ναρκωτικών που της πούλησα. Είχα τρομάξει, δεν το είπα σε κανέναν. Το ίδιο βράδυ το είχα δει στις ειδήσεις στην τηλεόραση, έλεγαν οι δημοσιογράφοι πως πέθανε από υπερβολική δόση, έλεγαν το όνομα της και έδειχναν φωτογραφίες της. Ήταν εκείνη, την θυμόμουν καλά. Μαύρα μαλλιά, χλωμό δέρμα και κόκκινα λυπημένα μάτια.

Φοβόμουν πως η αστυνομία θα ερχόταν να συλλάβει και εμένα, αλλά δεν το έκανε ποτέ. Δεν ήξεραν ποιος της πούλησε τα ναρκωτικά, ήξεραν μόνο πως πέθανε από αυτά.

Δεν ήξερα λεπτομέρειες για τον θάνατο της. Ποτέ ξανά δεν ασχολήθηκα με αυτό το θέμα γιατί φοβόμουν πολύ, δεν το είχα όμως ξεχάσει ποτέ. Ούτε για ένα λεπτό. Μερικές φορές την έβλεπα και στα όνειρα μου, δεν θυμάμαι τι έβλεπα αλλά ξυπνούσα ιδρωμένη και φοβισμένη. Ποτέ όμως δεν έκλαψα.

Μου άξιζε να μπω στην φυλακή, εγώ την σκότωσα εξάλλου, αλλά δεν μπορούσα, δεν μπορούσα να αφήσω την ζωή μου.

Τώρα όμως υπήρχαν αποδείξεις, μια φωτογραφία που αν έφτανε στα χέρια της αστυνομίας θα έλυνε επιτέλους την υπόθεση εκείνης της κοπέλας.
Ήταν μόλις δεκαέξι χρονών, μόνο έξι χρόνια μεγαλύτερη από εμένα.

Τον κοίταξα στα μάτια, ήταν νεκρά. Το μαχαίρι ακόμη στον λαιμό μου.
"Δεν θα σου δώσω τα λεφτά." Ακουγόμουν σίγουρη, αποφασισμένη αλλά δεν ήμουν. Στην πραγματικότητα έτρεμα και το μυαλό μου ήταν θολωμένο.

Γέλασε και ακούμπησε το μαχαίρι περισσότερο στον λαιμό μου. Ένιωσα να σκίζει ελάχιστα το δέρμα μου και να με καίει. Είχε τρέξει μια σταγόνα αίματος. "Σου δίνω άλλη μια ευκαιρία να αλλάξεις γνώμη. Μια εβδομάδα ακριβώς. Αν αυτή εξακολουθεί να είναι η τελική σου απάντηση," Ανασήκωσε τους ώμους σπρώχνοντας λίγο ακόμη το μαχαίρι στον λαιμό μου. Ένιωθα τις σταγόνες αίματος να τρέχουν σε όλο το μήκος του λαιμού μου. "τότε με μεγάλη μου ευχαρίστηση θα παραδώσω την φωτογραφία στην αστυνομία."

Άφησε το μαχαίρι από τον λαιμό μου και έφυγε. Εγώ έμεινα ακίνητη, παγωμένη, σαστισμένη. Δεν ήξερα τι θα έκανα, αλλά θα έβρισκα την λύση.

Είχα μια εβδομάδα.