Ποτέ δεν ονειρευόμουν στα είκοσι δύο μου να εργάζομαι ως σερβιτόρα, αλλά πολλές φορές μας τυχαίνουν όλα όσα ποτέ δεν φανταζόμασταν. Ή θέλαμε.

Δεν παραπονιέμαι. Καλά, ίσως να παραπονιέμαι λίγο αλλά δεν έχω κάτι εναντίων των σερβιτόρων, απλά συχνά θα ήθελα να έκανα κάτι άλλο από αυτό που κάνω. Το έχω συνηθίσει αλλά αυτό με τρομάζει ακόμη περισσότερο. Οι συνήθειες δύσκολα φεύγουν και έχοντας τις συνήθειες που έχω, το να τις ξεφορτωνόμουν θα ήταν το ιδανικό. Αλλά αυτό προς το παρόν μοιάζει με άπιαστο όνειρο και σύντομα δεν θα μοιάζει μόνο αλλά θα είναι.

Αν δεν καταφέρω να τελειώσω το διήγημα μου και να πείσω μια ομάδα ανθρώπων πως αξίζει να επενδύσουν σε αυτό και να το εκδώσουν, δεν θα γίνω ποτέ συγγραφέας. Θα αλλάζω δουλειές την μια μετά την άλλη μέχρι να βρω κάτι που θα με καλύπτει αλλά αυτό το κάτι δεν νομίζω πως θα βρεθεί ποτέ.

Αν δεν είχα μπλοκάρει τόσο με το βιβλίο μου—αν κατάφερνα να το τελειώσω...τέλος πάντων.

Η πραγματικότητα μου αυτή την στιγμή είναι μια και δεδομένη. Όσο και να θέλω να την αλλάξω, αν δεν βρω μια δουλειά για να μπορέσω να ζήσω, δεν θα την αλλάξω ποτέ.

Πήρα μια ανάσα και κοίταξα το κτήριο μπροστά μου. Όλοι αρχίζουμε από κάπου έτσι δεν είναι; Ε λοιπόν εγώ διάλεξα να αρχίσω από εδώ, αν και διάλεξα δεν είναι η καταλληλότερη λέξη για την περίσταση μου αλλά...

Έφερα μερικές μπούκλες μπροστά από τον δεξί μου ώμο και άνοιξα την μαύρη, πολυτελή μπορώ να πω πόρτα μπροστά μου.

Δεν ήταν η πρώτη μου δουλειά, αλλά το άγχος ήταν σίγουρα παρόν.

Πρακτικά είχα προσληφθεί ήδη, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν θα μπορούσαν να με απολύσουν από την πρώτη μου μέρα στο cafe.

Η μουσική ήταν σιγανή, σχεδόν σαν ψίθυρος πάνω από τις φωνές των πελατών. Με το που έμπαινες μέσα μπορούσες να νιώσεις τι κάνει αυτό το cafe να διαφέρει από όλα τα άλλα στην περιοχή.

Ήταν πολυτελές όσο και όσο, αλλά ήξερες με το που πατούσες το πόδι σου μέσα σε αυτό τον χώρο ότι δεν άνηκε σε έναν άνθρωπο ο οποίος ξύπνησε μια μέρα με την ιδέα να ανοίξει μια επιχείρηση. Ήξερες ότι θυσίασε πολλά για να το κάνει.

"Δεσποινίς Lia." Η βαριά φωνή από πίσω μου με ξύπνησε από τις σκέψεις μου και γύρισα το σώμα μου προς το μέρος της αν και ήξερα σε ποιον ανήκει.

"Κύριε Armer." Φορούσε ένα μπλε κουστούμι, τα μαλλιά του φτιαγμένα στην πένα και ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του. Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα με αρκετές άσπρες τούφες. Ο ιδιοκτήτης της καφετέριας.

Έκανε ένα μεγάλο βήμα μικραίνοντας την απόσταση μεταξύ μας.
Τέντωσε το χέρι του προς το μέρος μου και έκανα και εγώ το ίδιο. "Καλώς όρισες στο Coffee Paradise. Ελπίζω το εργασιακό μας περιβάλλον να ικανοποιήσει τις προσδοκίες σου."

Χαμογέλασα πλατιά, μετακινώντας μια μπούκλα που είχε πέσει μπροστά στο πρόσωπο μου. "Μα φυσικά, αν δεν πίστευα πως είναι το καταλληλότερο μέρος για εμένα ούτε που θα τολμούσα να σπαταλήσω τον χρόνο σας." Η κολακεία όταν χρησιμοποιείτε σωστά πιάνει πάντα και σε όλους. Ο Elliot Armer, δεν θα αποτελούσε εξαίρεση.

Κούνησε το κεφάλι του, ένα μικρό κούνημα ικανοποίησης και ξεκίνησε να περπατά. "Εκτιμώ την ειλικρίνεια σου. Μέχρι το τέλος της βραδιάς θα λάβεις σε mail το ωρολόγιο πρόγραμμα σου και θα φροντίσουμε να σε προμηθεύσουμε με περισσότερες στολές." Κοίταξα τα ρούχα μου. Μαύρο κασμιρένιο παντελόνι με ένα λευκό πουκάμισο. Δεν ήταν η χειρότερη στολή που χρειάστηκε να βάλω σε δουλειά, αλλά θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Το χρώμα φαίνεται να ήταν αυτό που λείπει πάντα στις επαγγελματικές στολές. Αν ήμουν εγώ η υπεύθυνη για το ενδυματολογικό τομέα της επιχείρησης, σίγουρα θα διάλεγα το ροζ.

Συνέχισα να περπατώ μαζί του. "Θα ξεκινήσεις μαθαίνοντας να λειτουργείς τα μηχανήματα για τα ποτά και έπειτα θα συνεχίσεις με τα φαγώσιμα." Δεν είχα ξανά εργαστεί ως σερβιτόρα, αλλά πόσο δύσκολο θα μπορούσε να είναι να μάθω να φτιάχνω μερικά ποτά και σνακ; Σίγουρα παιχνιδάκι. "Πήγαινε στο πόστο σου και εκεί οι συνάδελφοι σου θα σου δείξουν τα βασικά."

Σταμάτησε ξαφνικά να περπατά και έκανα και εγώ το ίδιο μερικά δευτερόλεπτα μετά. Με κοίταξε με ένα ύφος πιο σοβαρό από πριν. "Μπορώ να βασιστώ πάνω σου, έτσι δεν είναι;"

Τον κοίταξα στα μάτια με σιγουριά. Όση δηλαδή μπορούσα να προσποιηθώ πως έχω. Δεν θα έλεγα πως μου έλειπε ποτέ η αυτοπεποίθηση, αλλά αυτή δεν ήταν μια οποιαδήποτε στιγμή. Έπρεπε να τα καταφέρω για να μαζέψω αρκετά χρήματα ώστε αρχικά να πληρώνω το ενοίκιο μου στην ώρα του για να μην χρειάζεται να κρύβομαι από τον σπιτονοικοκύρη μου, και κατά δεύτερον να μπορέσω να τα επενδύσω στο βιβλίο μου. "Μα φυσικά." Χαμογέλασα όλο αυτοπεποίθηση. "Δεν πρόκειται να σας απογοητεύσω."

Ξεροκατάπια αλλά όταν είδα στα μάτια του από που έψαχνα, άφησα μια ανάσα που δεν είχα συνειδητοποιήσει πως κρατούσα.

Προχώρησα στον πάγκο πίσω από την ταμειακή βρίσκοντας την θέση μου ανάμεσα στους καινούριους συνάδελφους μου.

"Εσύ πρέπει να είσαι η Lia σωστά;" Ήρθε προς το μέρος μου μια μελαχρινή κοπέλα τεντώνοντας το χέρι της για χειραψία.

Κούνησα το κεφάλι χαμογελώντας. "Και εσύ είσαι η...;"

"Emmanuella, αλλά με φωνάζουν Em."

Προχωρήσαμε δείχνοντας μου μερικά σκευή της κουζίνας εξηγώντας μου την χρήση τους, μέχρι που χρειάστηκε να πάει στο ταμείο έτσι εγώ έπρεπε να ετοιμάσω έναν Americano. Αν μπορούσα να καταλάβω πως δουλεύει το μηχάνημα του καφέ θα ήταν πολύ πιο εύκολη η ζωή μου.

"Εσύ εκεί." Σταμάτησα απότομα αφήνοντας στο πλάι το φλιτζάνι που κρατούσα.

Τέλεια, ήταν μόλις η πρώτη μου μέρα και ήδη κάποιος κατάλαβε πως δεν έχω ιδέα τι κάνω.

Γύρισα πίσω μου βλέποντας έναν άντρα με ένα λευκό πουκάμισο να στέκεται φανερά ενοχλημένος θα τολμούσα να προσθέσω-απέναντι μου. "Αυτό το μηχάνημα που προσπαθείς να καταστρέψεις κοστίζει περισσότερο από όσο θα μπορούσες να φανταστείς ότι στοιχίζει ένα μηχάνημα καφέ." Ναι, τώρα που τον κοίταξα καλύτερα ήταν σίγουρα ενοχλημένος.

Έκανε μερικά βήματα προς το μέρος μου, τα καφέ του μάτια ήταν κολλημένα στο μηχάνημα, λες και έψαχνε να δει αν τραυματίστηκε. Έβαλα μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου κάνοντας ένα βήμα πίσω, ένα βήμα μακριά του. "Είναι η πρώτη μου μέρα και δεν-"

"Απεχθάνομαι τις δικαιολογίες." Είπε επιβλητικά μη αφήνοντας με να τελειώσω την πρόταση μου. Το βλέμμα του είχε στραφεί πλέον στο δικό μου. Κάτι στον τρόπο που με κοιτούσε με έκανε να νιώθω περίεργα, αποπνικτικά. Με κοιτούσε τόσο έντονα τόσο—θυμωμένα, λες και είχα διαπράξει το μεγαλύτερο έγκλημα. Όλα αυτά τα νεύρα για μια μηχανή καφέ; Που στο κάτω-κάτω δεν έπαθε και απολύτως τίποτα. Και δεν έλεγα δικαιολογίες, έλεγα απλά την αλήθεια.

Κανονικά θα έπρεπε να μιλήσω, να πω κάτι οτιδήποτε αλλά τίποτα δεν έβγαινε από το στόμα μου. Δεν είχα συνηθίσει να δυσκολεύομαι να μιλήσω. "Αν δεν μπορείς να λειτουργήσεις ένα απλό μηχάνημα χωρίς οδηγίες χρήσης και χωρίς να φέρεις την καταστροφή, θα σου πρότεινα να βρεις μια άλλη δουλειά, που απαιτεί λιγότερο μυαλό."

"Θα μπορούσα να τα καταφέρω αν με άφηνες να το κάνω με τον τρόπο μου, πριν προλάβεις να βγάλεις το συμπέρασμα πως είμαι άχρηστη." Όσο και αν το βλέμμα του εξακολουθούσε να με καρφώνει με αντιπάθεια, τα λόγια τελικά κατάφεραν να βγουν από το στόμα μου. Ίσως θα ήταν εξυπνότερο να απολογούμουν και να συνέχιζα την δουλειά μου χωρίς φασαρίες, κανονικά αυτό θα έκανα. Ήξερα πότε δεν πρέπει να προκαλώ την τύχη μου και ήξερα πως αυτή η στιγμή είναι μια από αυτές, αλλά δεν μου ήταν αρκετό για να κρατήσω το στόμα μου κλειστό.

Το ύφος του είχε παραμείνει ακίνητο. Ξινό. Έκανε ένα βήμα πιο κοντά μου και εγώ ένα βήμα πίσω. Ένιωθα σαν το θήραμα που πλησίαζε αργά αλλά σταθερά ο θηρευτής του, έτοιμο να το κατασπαράξει και ήξερα ότι έπρεπε να προστατευτώ. "Ο τρόπος σου θα μας διέλυε το μηχάνημα." Η φωνή του ταίριαζε απόλυτα με το αυστηρό του ύφος, ήταν βαριά και επιβλητική όπως και η παρουσία του. Ήταν τόσο ψηλός είχε πιαστεί ο αυχένας μου να τον κοιτάζω, αλλά αφού με κοίταζε τόσο έντονα στα μάτια προκαλώντας με, δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο πως δεν θα έκανα και εγώ το ίδιο. Και ένα πράγμα για εμένα; Ποτέ δεν υποχωρώ σε μια πρόκληση. Και σίγουρα ποτέ δεν χάνω μια. "Κοίτα να μαθαίνεις." Έκανε ένα μικρό βήμα, όσο χρειαζόταν για να φτάσει το μηχάνημα από πίσω μου και εγώ γύρισα το σώμα μου στο πλάι, κάνοντας ένα βήμα μακριά του. Ξανά.

Δίπλωσε μέχρι τους αγκώνες τα μανίκια του λευκού του πουκαμίσου, και άρχισε να μου δείχνει πως λειτουργεί το μηχάνημα. Δεν ήμουν περιφανή για αυτό που θα έλεγα, αλλά δεν πρόσεξα τίποτα από όσα μου έδειχνε, εν μέρη γιατί δεν ήθελα να του δώσω την ευχαρίστηση ότι δέχομαι τις οδηγίες του ιδίως μετά από τον τρόπο που μου μίλησε, αλλά και γιατί είχα ξεχαστεί να κοιτάω τον τρόπο που πετάγονταν δύο φλέβες στο δεξί του χέρι κάθε φορά που έκανε μια κίνηση προς τα πάνω και- αλλά ιδίως γιατί δεν τον ήξερα πάνω από πέντε λεπτά και ήδη τον αντιπαθούσα.

"Και εσύ το κάνεις λάθος." Σταμάτησε ότι έκανε και έστριψε το πρόσωπο του προς το μέρος μου, κοιτώντας με, με απορία. "Το σωστό θα ήταν να ζητήσεις συγγνώμη για τον τρόπο που μου μίλησες, ιδίως στην πρώτη μου μέρα στην δουλειά, σε μία θέση στην οποία δεν εγώ δουλέψει ποτέ."

Γύρισε όλο του το σώμα προς το μέρος μου, το βλέμμα του σκοτείνιασε αλλά προσπάθησα να κρατήσω το ύφος μου χαλαρό. Δεν με τρόμαζε όσο και αν το προσπαθούσε. Καλά, ίσως να με τρόμαζε λίγο, αλλά δεν θα του το παραδεχόμουν ποτέ.

Χαμήλωσε ελάχιστα το κεφάλι του το οποίο ακόμη απείχε αρκετά από το δικό μου—ήταν τουλάχιστον ένα κεφάλι ψηλότερος από εμένα και δεν με λες και κοντή. "Κοριτσάκι μου," Είπε όλο ειρωνεία και αλαζονεία. "από εδώ και πέρα θα πρέπει να μάθεις να επιλέγεις προσεκτικά τις λέξεις που βγαίνουν από το στόμα σου γιατί πρόκειται να σε βάλουν σε μπελάδες." Όσο περνούσε η ώρα τόσο σιγουρευόμουν ότι έπρεπε να κρατήσω το στόμα μου κλειστό.
Αλλά όσο περνούσε η ώρα τόσο χαιρόμουν που δεν το έκανα.

Δεν έσπασα λεπτό την οπτική επαφή, όπως ούτε και εκείνος. Χαμήλωσε το κεφάλι του περισσότερο και τον τόνο της φωνής του. "Κατάλαβες;" Ξεροκατάπια αλλά κράτησα το ύφος μου χαλαρό. Δεν τον φοβόμουν, αλλά ο τρόπος που με κοιτούσε και που το σώμα του με έκανε να νιώθω τόσο μικρή μπροστά του, μου προκαλούσε αβεβαιότητα. Αλλά δεν θα υπέκυπτα σε εκβιασμούς. Ποτέ δεν το έκανα και σήμερα δεν θα ήταν αυτή η μέρα.

Έσπασα την οπτική επαφή όταν με τρόμαξε ο ξαφνικός ήχος της πόρτας.
Ο Elliot Armer, ο ιδιοκτήτης είχε σαστίσει στην πόρτα.

Αλλά αυτό ήταν τέλειο.

Ξερόβηξα και κοίταξα κάτω για μια στιγμή μέχρι που ξανά κοίταξα τον άντρα μπροστά μου—ούτε το όνομα του δεν ήξερα. "Αυτό που μου ζητάτε δεν μπορεί να γίνει." Το βλέμμα του γέμισε περιέργεια, όπως και του Elliot, μπορούσα να το δω με την άκρη του ματιού μου.

Όπως είπα προηγουμένως, ποτέ δεν απορρίπτω μια πρόκληση και ποτέ δεν χάνω μια. "Αυτό που μου ζητάτε είναι αντιεπαγγελματικό, σας παρακαλώ μην με πιέζεται άλλο." Συνέχισα να λέω ντροπαλά κοιτώντας το μπερδεμένο ύφος του άντρα μπροστά μου. Δεν άργησε όμως η απορία του να αντικατασταθεί από συνειδητοποίηση.

Έσφιξε το σαγόνι του και είδα μια φλέβα στο μέτωπο του να πετάει.
Μάλλον θα είχε θυμώσει. Αυτό ακριβώς που ευχόμουν.

Κοίταξα χαμηλά και άρχισα να κατευθύνομαι προς την πόρτα, προσπαθώντας να κρύψω το χαμόγελο της ικανοποίησης που πάλευε να εμφανιστεί στα χείλη μου. Φαίνεται πως ο κύριος-έχω-απάντηση-για-όλα, τώρα πια δεν είχε. Ο Elliot δεν είχε μετακινηθεί από την θέση του. Δεν είπα αρκετά αλλά ήταν αρκετά για να καταλάβει αυτό που ήθελα να καταλάβει.

Δεν θα το έλεγα κακία, απλά εκδίκηση.

Μια τόση δα μικρή εκδίκηση.