Όταν μου είπε ο Ethan πως οι γονείς του μας κάλεσαν να μείνουμε στο εξοχικό τους την εβδομάδα των Χριστουγέννων, δεν ήθελα να πάω με τίποτα. Ο Ethan δεν ήταν πρόθυμος ούτε εκείνος αλλά έμοιαζε ικανός να κάνει ότι χρειαστεί για να αποκτήσει αυτή την θέση. Μετά όμως από το περιστατικό μια εβδομάδα πριν, ένιωσα ξανά τυχερή γιατί θα έμενα λίγο πιο έξω από την Dreamland για μια εβδομάδα, περιτριγυρισμένη διαρκώς από ανθρώπους στο ίδιο σπίτι μαζί μου. Θα μπορούσα να προστατευτώ από την σκιά μου.

Έπρεπε να έπαιρνα ήδη τηλέφωνο την μαμά ή την αδερφή μου, να μάθαινα αν ήξεραν κάτι για τον Orlando, τον πατέρα μου. Αλλά δεν το έκανα.

Αν μου έλεγαν πως βγήκε από την φυλακή, ξέρω πως θα πανικοβαλλόμουν γιατί πλέον θα ήμουν σίγουρη. Βασικά είμαι σίγουρη. Κατά βάθος το ήξερα από την αρχή απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ, ήμουν σε άρνηση. Τώρα όμως βγήκα από τον λήθαργο μου αναγκαστικά.

Ήξερα πως είναι ακόμη μέσα στην φυλακή, έπρεπε να είναι αλλά σκεφτόμουν πως αν αυτός ήταν που με παρακολουθούσε θα είχε με κάποιο τρόπο επικοινωνήσει με κάποιον άλλον στον οποίο θα έλεγε να μου αφήνει τα γράμματα, τα μηνύματα και να με ακολουθεί για να με τρομάξει.

Αλλά όσο όμως περνούσε ο καιρός σκεφτόμουν πως ίσως να τον είχαν ελευθερώσει. Ίσως και να δραπέτευσε.

Με την μαμά και την αδερφή μου κρατούσα ακόμη επαφή αλλά πολύ σπάνια. Μόνο όταν υπήρχε ανάγκη. Η αδερφή μου ήταν δεκατέσσερα και εγώ δέκα όταν συλλάβανε τον πατέρα μας. Λίγους μήνες μετά μετακομίσαμε από την Ιταλία στην Dreamland.

Όταν έκλεισα τα δεκαοκτώ η μαμά και αδερφή μου ήθελαν να επιστρέψουμε πίσω αλλά εγώ όχι. Δεν είχα ωραία ζωή ούτε στην Dreamland ούτε στην Ιταλία, όμως εδώ είχα κάνει μια καινούρια αρχή, είχα γνωρίσει την Viviana λίγο αφότου μετακομίσαμε και αμέσως ταιριάξαμε και από τότε ήμασταν αχώριστες.

Ένιωθα την οικογένεια της σαν δική μου, όπως και αυτή εμένα και ήθελα να πάω πανεπιστήμιο, να γίνω μια μέρα συγγραφέας. Και έτσι έκανα.
Άρχισα να δουλεύω από τα δεκαέξι μου, τόσο πολύ που ήταν ανθυγιεινό αλλά ήθελα τόσο πολύ να μαζέψω λεφτά για να σπουδάσω και για να νιώθω δυνατή. Πως αν συμβεί κάτι θα μπορώ να επιβιώσω πως δεν θα πεθάνω της πείνας.

Δεν ήμασταν φτωχή οικογένεια, ποτέ δεν μας έλειψε το φαΐ, ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα, εκτός από μια πραγματική οικογένεια. Αλλά βρήκα στην Dreamland αυτό που έψαχνα, έτσι όταν η αδερφή μου και η μαμά μου, μου είπαν να επιστρέψουμε πίσω, τους είπα πως θέλω να μείνω εδώ και το δέχτηκαν. Από τότε δεν μιλάμε συχνά, δεν θα περνούσα μαζί τους τα Χριστούγεννα, βασικά είχα να γιορτάσω τα Χριστούγεννα με την οικογένεια μου...από πάντα όπως και κάθε άλλη γιορτή δηλαδή. Μέχρι που ήρθα στην Dreamland και ένιωσα ξανά τυχερή.

Μόνο σε αυτό είχε δίκιο ο πατέρας μου, ότι είμαι μια στο εκατομμύριο.

"Φτάσαμε." Σήκωσα το κεφάλι μου που ήταν ακουμπημένο στο παράθυρο του συνοδηγού και κοίταξα γύρω μου. Είχα χαθεί τόσο στις σκέψεις μου που δεν κατάλαβα πως πέρασαν τρεις ώρες.

"Τόσο νωρίς;" Παρόλα αυτά δεν θα έχανα την ευκαιρία να ειρωνευτώ τον Ethan. Έδειξε αδιάφορος αλλά πλέον μπορούσα να καταλάβω πότε τον εκνεύριζα. Και αυτό γινόταν πολύ συχνά.

Οι γονείς του είχαν φτάσει από το πρωί, θα ήμασταν μόνο οι τέσσερεις μας αφού δεν έχει άλλους στενούς συγγενείς.

Το εξοχικό των γωνιών του ήταν ακριβώς όπως στις ταινίες. Το χρώμα μου ήταν ανοιχτόχρωμο καφέ, το οποίο όμως είχε καλυφθεί από χιόνι. Δεν ήταν μικρό αλλά ούτε και πολύ μεγάλο. Είχε και μια πισίνα αλλά είχε καλυφθεί από τα χιόνια όπως και το ξύλινο τραπεζάκι με τις καρέκλες στην αυλή. Είχε πολλούς θάμνους και μεγάλα δέντρα τριγύρω αλλά όχι λουλούδια.

Μόλις έμπαινες μέσα ένοιωθες αμέσως την ζέστη του. Είχε ένα τζάκι και μπροστά έναν πελώριο γωνιακό καναπέ, ήταν άσπρος και έμοιαζε τόσο μαλακός μαζί με τα πολλά μεγάλα μαύρα μαξιλάρια πάνω του. Μπροστά του υπήρχε ένα τραπεζάκι στρογγυλό μαύρο, όπως και μια άσπρη πολυθρόνα δίπλα.

Παρακάτω ήταν η τραπεζαρία, στρογγυλό μαύρο τραπέζι που χωρούσε ως οκτώ άτομα και η κουζίνα παραδίπλα που έμοιαζε περισσότερο με το έξω του σπιτιού καθώς κυμαινόταν στους τόνους του καφέ. Ήταν μαγικό.

"Βολευτείτε στο δωμάτιο σας και σύντομα θα είναι έτοιμο το βραδινό." Είπε η Dalia, η μητέρα του Ethan όσο εκείνη πήγαινε προς την κουζίνα.
Αναρωτιόμουν αν θα μαγείρευε εκείνη, συνήθως όταν έχεις τόσα πολλά λεφτά έχεις και οικιακούς βοηθούς.

Σαν ο Ethan να διάβασε τις σκέψεις μου άρχισε να προχωρά πως την ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στον δεύτερο όροφο, λύνοντας την απορία μου. "Μας μαγειρεύει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν είχαμε ποτέ μάγειρες."

Περπατούσα πίσω του, ο όροφος είχε τρία δωμάτια. Ένα που μάλλον θα ήταν των γονιών του στο βάθος δεξιά, ένα δωμάτιο του οποίου η πόρτα ήταν κλειστή έτσι δεν μπορούσα να δω τι ήταν και το δωμάτιο στο οποίο άφησε τις βαλίτσες μας ο Ethan. "Το άλλο δωμάτιο με την κλειστή πόρτα τι είναι;"

Έσφιξε το σαγόνι του πριν απαντήσει. "Το γραφείο του πατέρα μου." Για κάποιο λόγο φαίνεται πως δεν του άρεσε, δεν ήξερα γιατί.

"Θα κοιμηθείς στο πάτωμα." Με κοίταξε ανέκφραστα όπως τις περισσότερες φορές. Είχα μια ελπίδα πως εκείνο το δωμάτιο θα ήταν ξενώνας αλλά αφού δεν ήταν οι μόνες του επιλογές ήταν να κοιμηθεί στο πάτωμα ή έξω στην πισίνα. Εκτός αν είχαν σπιτάκι σκύλου, τότε θα μπορούσε να κοιμηθεί εκεί.

"Με τίποτα." Κοίταξε το ρολόι στο χέρι του.

"Τότε στον καναπέ."

Ήρθε κοντά μου και με κοιτούσε για λίγα δευτερόλεπτα πριν μιλήσει.
"Υποτίθεται ότι ήμαστε ζευγάρι. Όταν διηγήσουν εκείνη την άθλια ιστορία για την συνάντηση μας στην βροχή, φαινόσουν να το διασκεδάζεις. Αν θες να σκαρφιστείς ακόμη μια ιστορία για το πως με έδιωξες από το κρεβάτι κάνε το." Την τελευταία φορά που στεκόταν τόσο κοντά μου είχα ξεχάσει να αναπνέω. Όταν ακούμπησε τα μαλλιά μου ξαφνιάστηκε, όταν όμως ακούμπησε τον λαιμό μου...

Το κρεβάτι τουλάχιστον ήταν πελώριο, χωρούσε τουλάχιστον τρία άτομα χωρίς να χρειαστεί να στριμωχτούν. Αυτό ήταν το μόνο έστω και λίγο θετικό.

Δεν έφυγε από κοντά μου, αλλά δεν έφυγα ούτε εγώ. "Έτοιμο το δείπνο." Η φωνή της μητέρας του με ξάφνιασε, αλλά δεν θα έλεγα το ίδιο και για τον Ethan. Ήταν ακόμη ακίνητος και τα μάτια του στραμμένα σε εμένα.
Έκανα όμως την πρώτη κίνηση να φύγω μέχρι που με σταμάτησε το χέρι του στον καρπό μου. Σφικτό για να με σταματήσει, αλλά όχι τόσο σφικτό για να με πονέσει.

"Μην πεις κάτι που θα με νευριάσει. Και κυρίως μην προσπαθήσεις να με προκαλέσεις." Με νεύριαζε τόσο πολύ όταν συμπεριφερόταν λες και του ανήκε ο κόσμος, λες και του άνηκα εγώ. Αλλά τίποτα δεν με έκανε να θέλω να τον προκαλέσω περισσότερο από όταν μου ζητούσε να μην το κάνω.

"Αλλιώς τι;" Το ζεστό του χέρι ήταν ακόμη τυλιγμένο στο δικό μου, για μια στιγμή το ένιωσα να σφίγγει αλλά δεν έφυγα λεπτό τα μάτια μου από τα δικά του. Δεν θα του έδινα την ικανοποίηση να νομίζει πως τον φοβάμαι, πως μπορεί να με κερδίσει. Πάντα ήταν σαν ένα στοίχημα, σαν να βάζαμε ένα στοίχημα μεταξύ μας για το ποιος θα λυγίσει πρώτος και θα κοιτάξει αλλού, δεν το λέγαμε ποτέ αλλά ήξερα πως σκεφτόταν το ίδιο. Και ήξερα πως δεν ήθελε να το χάσει όσο δεν ήθελα να το χάσω ούτε εγώ.

Ένιωσα να τραβά το χέρι μου ελάχιστα πιο κοντά του, την προηγούμενη φορά είχαμε το βιβλίο ανάμεσα μας, τώρα όχι.

"Κανόνας νούμερο 2: Πρέπει να έχουμε απόσταση μεγαλύτερη των δέκα εκατοστών. Τον έσπασες." Δεν ήξερα πόση ήταν η απόσταση μεταξύ μας, αλλά έμοιαζε λιγότερη από 10 εκατοστά. Απειλητικά λιγότερη.

"Είσαι σίγουρη ότι έσπασα εγώ τον κανόνα;" Τον κοίταξα με περιέργεια και γέλασε στραβά. "Έξω από το σπίτι των γονιών μου, πριν μας ανοίξουν την πόρτα ακούμπησες το χέρι μου."

Το είχα ξεχάσει, βασικά δεν το είχα σκεφτεί καθόλου, αυτός όμως το είχε σκεφτεί και το θυμόταν. Αυτό όμως δεν σήμαινε πως ήταν όντως η πρώτη φορά που είχαμε λιγότερη από δέκα εκατοστά απόσταση.

Μπορεί να έχασε εκείνος από πριν και όχι εγώ. Αν όμως του το έλεγα θα του έδινα την ικανοποίηση να πιστεύει πως φοβάμαι πως θα χάσω. Μπορεί να έχασα τον ένα κανόνα, αλλά το ίδιο βράδυ έχασε και εκείνος τον πρώτο κανόνα. Είχε μείνει μόνο ο τρίτος, αλλά δεν θα τον έσπαγα για κανένα λόγο. Ο χαμένος θα ήταν αυτός που θα έσπαγε τον τρίτο κανόνα. Μέχρι τώρα ήμασταν ένα-ένα.

Για ένα περίεργο λόγο ήξερα πως σκεφτόταν το ίδιο με εμένα και για έναν καθόλου περίεργο λόγο, ήξερα πως δεν ήθελε ούτε εκείνος να είναι ο χαμένος. Αλλά όσο δεν ήθελε να χάσει, άλλο τόσο θα έκανα ότι περνάει από τον χέρι μου για να τον βοηθήσω να μην το πετύχει. "Αν φοβάσαι τόσο πολύ τι θα πω όταν κατέβουμε κάτω, θα μπορούσες να κλείσεις το στόμα μου με κολλητική ταινία."

Γέλασε. "Δεν είναι άσχημη ιδέα." Ανταπέδωσα το χαμόγελο, ειρωνικό.
"Αλλά μην με προκαλείς γιατί σου εύχομαι να μην μάθεις τις συνέπειες."

"Και αν θέλω να τις μάθω;" Είχε πονέσει ο αυχένας μου, με περνούσε τουλάχιστον ένα κεφάλι και ήταν υπερβολικά κοντά μου.

Όπως το φαντάστηκα δεν είχε να πει τίποτα και η κοιλία μου είχε αρχίσει να γουργουρίζει. Δεν ήθελα να ρισκάρω να παγώσει το φαΐ για να μείνω εδώ να βλέπω τα μούτρα του, έτσι γύρισα από την άλλη να φύγω, αλλά δεν άργησε να με σταματήσει το χέρι του που έπιασε το πίσω μέρος του λαιμού μου, μη αφήνοντας το σώμα μου να γυρίσει τελείως προς την αντίθεση κατεύθυνση από εκείνον.

Στεκόμουν μπροστά του, ακόμη πιο κοντά του από πριν, τόσο κοντά του που είχα ξεχάσει πως να αναπνέω. Το βλέμμα του ήταν σκληρό, αν δεν ήξερα καλύτερα θα έλεγα πως με κοιτάζει με οργή, βασικά έτσι με κοίταζε αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.

Δεν με κρατούσε τόσο κοντά του μόνο γιατί με μισούσε, με ήθελε. Κοίταξε τα χείλη μου και ασυνείδητα τα δικά μου μισάνοιξαν. Αλλά δεν ήταν τότε που κατάλαβα ότι τον ήθελα και εγώ. Ήταν όταν κοίταξε ξανά τα μάτια μου, η οργή του ήταν περισσότερη από πριν και τότε ήξερα ότι θέλω να τον φιλήσω. Απλά για να δω την οργή του να οξύνεται όλο και περισσότερο.

Τα χείλη του απείχαν μόλις χιλιοστά από τα δικά μου και η παλάμη του στον λαιμό μου με κρατούσε πιο σφικτά, λες και φοβόταν να μην φύγω ή λες και ήθελε να με σκοτώσει, δεν ήξερα ποιο ήταν από τα δύο. Ήθελα όμως τόσο πολύ και τα δύο. Δεν έκλεισε κανείς τα μάτια, μιλούσαν μεταξύ τους, πάλευαν, αλλά τελικά έχασαν γιατί νίκησε ο εγωισμός μας.

Άφησε το χέρι του από τον λαιμό μου έφυγε από το δωμάτιο.

Αν με φιλούσε θα έχανε, αν τον φιλούσα θα έχανα εγώ. Όμως γιατί ένιωθα ότι τώρα χάσαμε και οι δύο;