Μια ώρα και τριάντα οκτώ λεπτά και ακόμα περιμένω την Cecilia να μου κάνει την τιμή και να εμφανιστεί στο γραφείο μου όπως της είπα να κάνει.

Όσο περνά η ώρα όλο και πιο πολύ μετανιώνω αυτό που σκέφτηκα. Δεν αντέχω μαζί της ούτε πέντε λεπτά και δεν μπορεί να ακολουθήσει απλές οδηγίες, πως θα αντέξω μαζί της για περισσότερο από πέντε λεπτά;

Αυτή ίσως να ήταν η χειρότερη ιδέα που είχα ποτέ, όχι ίσως. Σίγουρα.
Δεν ήξερα αν θα συμφωνούσε, αλλά θα έκανα την προσπάθεια μου. Στο κάτω-κάτω μου το χρωστά. Αν δεν ήταν εκείνη τώρα θα ήμουν CEO και θα μπορούσα να αρχίσω ειρηνικά να καταστρέφω ένα-ένα όλα όσα δημιούργησε ο πατέρας μου.

Άκουσα ένα κτύπημα στην πόρτα—μια ώρα και σαράντα ένα λεπτά μετά, μπήκε μέσα κατευθείαν, αφήνοντας την πόρτα πίσω της ανοιχτή.

"Ξέρεις," σηκώθηκα από την δερμάτινη μαύρη καρέκλα μου. "όταν κτυπάς την πόρτα περιμένεις να ακούσεις "περάστε" πριν αποφασίσεις από μόνη σου να μπεις."

Χωρίς κουβέντα άρχισε να κατευθύνεται ξανά προς την πόρτα.
"Περίμενε." Σταμάτησε έχοντας το χέρι της στο χερούλι της μαύρης πόρτας. Λίγα δευτερόλεπτα μετά γύρισε πίσω, κατευθυνόμενη προς το μέρος μου.

"Έχω να σου προτείνω μια συμφωνία." Σούφρωσε τα φρύδια με περιέργεια. Προχώρησα κοντά της, μπροστά από το γραφείο μου. "Θέλω να γίνω ο CEO της επιχείρησης. Λίγο πριν εμφανιστείς εσύ, θα γινόμουν. Αλλά έχασα αυτή την θέση εξαιτίας σου."

Με κοιτούσε μπερδεμένη."Εξαιτίας μου;"

Τα μάτια μου πήγαν στην μισάνοικτη πόρτα πίσω μου. Αν κάτι δεν μπορούσα, αυτό ήταν η αταξία. Ήθελα πλήρη τάξη και η μισάνοιχτη πόρτα με ενοχλούσε περισσότερο από όσο θα ήθελα να παραδεχτώ.

Προχώρησα προς την πόρτα, τα ζαφειρένια της μάτια ακολουθούσαν τις κινήσεις μου όσο περνούσα από μπροστά της, δίπλα της, πίσω της. Δεν γύρισε πίσω προς το μέρος μου, αλλά είδα τους ώμους της να τινάζονται ελάχιστα όταν άκουσε την πόρτα να κλείνει πίσω της. "Εξαιτίας σου." Επανέλαβα σταματώντας μπροστά της. "Αν δεν έστηνες εκείνο το κόλπο μπροστά στον πατέρα μου—λίγο πριν από αυτό, είχε πει πως θα με έκανε CEO. Μέχρι που τα σκάτωσες όλα εσύ." Έβλεπα στα μάτια της πως δεν ένιωθε την παραμικρή ενοχή. Δεν περίμενα να νιώσει, είμαι σίγουρος που κατά βάθος χαιρόταν. Πήγε να μιλήσει, ετοιμόλογη όπως πάντα αλλά μίλησα πάνω από την φωνή της. "Διέρρευσαν φωτογραφίες από τον τσακωμό μου με τον Aiden από χθες στην Publishing House. Δεν ξέρει κανείς την αιτία αλλά δεν θα δυσκολευτούν να το μαντέψουν βλέποντας και εσένα στο πλάνο."

Άφησε μια ανάσα. Τα μάτια της καρφωμένα στα δικά μου. Ένα στραβό χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίστηκε στα χείλη μου αλλά το έσβησα αμέσως. Ίσως ήταν η μοναδική φορά που άκουγε πραγματικά όσα της έλεγα, κρεμόταν από τα χείλη μου, και αν έλεγα πως δεν μου άρεσε η δύναμη που είχα αυτή την στιγμή πάνω της, θα ήταν ψέμα.

"Μπες στο ψητό." Ο τόνος της φωνής της ήταν αδιάφορος αλλά δεν ήταν τόσο καλή στα ψέματα όσο ήθελε να πιστεύει.

Έγειρα ελαφρά το σώμα μου πάνω στα γραφείο πίσω μου. Τα μάτια της για μερικά δευτερόλεπτα έψαχναν τον χώρο γύρω της. "Το ότι κτύπησα έναν άντρα για εσένα θα δημιουργήσει ψίθυρους, ψευδείς μεν τους οποίους όμως μπορούμε να εκμεταλλευτούμε." Δεν χρειαζόταν να εξηγήσω περεταίρω τι εννοούσα για τις φήμες, είχε καταλάβει.

"Ποια είναι η πρόταση;" Μισούσε που δεν είχε τον έλεγχο. Αλλά εγώ το αγαπούσα.

"Μια συμφωνία με αμοιβαίο όφελος. Θα προσποιηθείς πως είσαι το κορίτσι μου." Το στόμα της σε λίγο θα έπεφτε στο πάτωμα και τα μάτια της σαν να είχαν αλλάξει απόχρωση.

"ΤΙ;" Αν το γραφείο μου δεν ήταν το πιο απομονωμένο στον όροφο—λόγω δικής μου επιλογής—θα την είχαν ακούσει όλοι όσοι ήταν στον όροφο.

Σηκώθηκα από το γραφείο και πήγα πιο κοντά της. "Αν προσποιηθούμε πως ήμαστε ζευγάρι, πως έχουμε σοβαρή σχέση, ο πατέρας μου θα πιστέψει πως σύντομα θα αποκτήσω κληρονόμο και έτσι θα επισπεύσει τις διαδικασίες και θα μου δώσει την θέση του CEO."

"Και εγώ τι θα κερδίσω από όλο αυτό;" Έσπρωξε τα μαλλιά της πίσω από τους ώμους της.

"Θα σου δώσω ότι θες." Είπα με σιγουριά.

"Ότι, ότι θέλω;"

"Οτιδήποτε." Κοίταξε γύρω της πριν αρχίσει να περπατά στον χώρο. Τα μάτια μου την ακολουθούσαν παντού.

Σταμάτησε απότομα και με κοίταξε. "Δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω και να μπορείς να μου το δώσεις."

"Γιατί πήγες με τον Aiden στην επέτειο της εκδοτικής;"

Για μια στιγμή νόμιζα πως δεν θα απαντούσε. "Μου είχε πει πως θα με βοηθούσε να εκδώσω το βιβλίο μου."

Τα φρύδια μου υψώθηκαν ελάχιστα. Αυτό ήταν το τελευταίο που περίμενα να ακούσω. Βιβλίο; Η Cecilia; Δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως θα απολάμβανε να διαβάζει βιβλία, πόσο μάλλον να τα γράφει. "Αν αυτό θες, πες ναι και το έχω κανονίσει."

Τα δάκτυλα της ακουμπούσαν τα πλήκτρα του πληκτρολογίου του υπολογιστή μου. "Δεν θέλω να με βοηθήσεις ούτε εσύ, ούτε κανένας. Θα το εκδώσω μόνη μου."

Κούνησα το κεφάλι μου σε άρνηση δυσφορώντας. Συνέχιζε να ακουμπά τα πράγματα που είχα πάνω στο γραφείο μου. Τα δάκτυλα μου κτυπούσαν ρυθμικά πάνω στην ξύλινη επιφάνεια—από τα νεύρα που δεν μου έκανε την ζωή ευκολότερη αποδέχοντας την πρόταση μου ή από το γεγονός πως μου μετακινούσε όλα όσα βρίσκονταν πάνω στο γραφείο μου.

Πήγα πιο κοντά της με γρήγορες κινήσεις. Ύψωσε το κεφάλι της πάνω για να φτάσει το δικό μου τώρα που στεκόμουν τόσο κοντά της. Τα δάκτυλα της πάγωσαν πάνω στο ποντική του υπολογιστή. Με κοίταξε πάνω από τις βλεφαρίδες της, με αυτά τα ζαφειρένια της μάτια και για μια στιγμή, μια τόσο δα στιγμή— "Μου το χρωστάς." Η φωνή μου ήταν πιο βραχνή από ότι συνήθως. Τα μάτια μου κάρφωναν τα δικά της όπως και τα δικά της κάρφωναν τα δικά μου τόσο έντονα σαν να με προκαλούσε. Για μια στιγμή κοίταξα τα χείλη της, για ένα μόνο δευτερόλεπτο και μετά το χέρι της πάνω στο ποντική του υπολογιστή μου, να το μετακινεί εκατοστά πιο πίσω από εκεί που το είχα αφήσει και πήρα μια βαθιά ανάσα. "Από την μέρα που μπήκες στην ζωή μου έχεις φέρει τα άνω κάτω." Κλέβοντας μου την ευκαιρία να γίνω CEO και αλλάζοντας μέσα σε μόνο λίγα λεπτά ολόκληρο μου το γραφείο. Όσο την έβλεπα, τόσο πιο πολύ την μισούσα. "Είσαι η ατυχία μου. Αν είσαι όσο τυχερή λες τότε απόδειξε μου το." Δεν μιλούσε, μόνο με κοιτούσε, ίσως να ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισε έξυπνα να καταπιεί τις λέξεις της ή η πρώτη φορά που απλά δεν είχε τι να πει. Όποιο από τα δύο και αν ίσχυε, την έκανε λίγο πιο υποφερτή.

"Πως;" Είπε με κομμένη ανάσα.

"Κάνε αυτό που σου είπα και φέρε μου την τύχη που τόσο λες ότι έχεις." Όταν μου είπε χθες το βράδυ πως είναι μια στο εκατομμύριο, ήθελα να γελάσω από την απερισκεψία της που πίστευε πως είναι όντως τυχερή. Αλλά αφού το πίστευε τόσο πολύ, ίσως αν την προκαλούσα να μου το αποδείξει, να δεχόταν την πρόταση μου.

Με έσπρωξε ελαφρά στο στήθος και απομακρύνθηκε από εμένα. "Θα προτιμούσα να με πατήσει τώρα αυτοκίνητο από το να είμαι έστω και στα ψέματα το κορίτσι σου." Ένα στραβό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου από την αλαζονεία της, αλλά ταυτόχρονα ήθελα να κάνω αυτό που είπε. Να την συνοδεύσω με τα χαράς στον δρόμο και να ανακαλύψω αν εννοούσε τα λόγια της ή αν απλά της άρεσε η υπερβολή. Άνοιξε την πόρτα πριν βγει και είπε "Όσο για την τύχη μου, δεν χρειάζεται να την αποδείξω σε εσένα."

"Σκέψου καλύτερα την απόφαση σου." Ήταν το μόνο που είπα πριν κλείσει με δύναμη την πόρτα πίσω της.

Τα κατέστρεψε όλα και τώρα έπρεπε να επανορθώσει.