Νόμιζα πως έβλεπα όνειρο ή μάλλον καλύτερα εφιάλτη. Μέχρι και στα όνειρα μου είχε καταφέρει να μπει. Έτριψα τα μάτια μου αφήνοντας ένα μικρό χασμουρητό και τότε κατάλαβα πως δεν έβλεπα εφιάλτη, απλά η πραγματικότητα μου ήταν τόσο εφιαλτική που έμοιαζε με εφιάλτη.

Ω Θεέ μου, γιατί βρίσκομαι ακόμα στο αυτοκίνητο του; Κοιμήθηκα όλο το βράδυ εδώ, δίπλα του. Τι ντροπιαστικό.

Καθόταν στην θέση του συνοδηγού ατάραχος, κάνοντας κάτι στο τηλέφωνο του. Δεν γύρισε να με κοιτάξει ούτε λεπτό, ούτε καν με την άκρια των ματιών του αλλά ήξερα πως είδε ότι ξύπνησα. Απλά δεν θα μπορούσε να ενδιαφερθεί περισσότερο για να μου δώσει σημασία. 

“Γιατί δε με ξύπνησες;” Πέρασα το χέρι μου βιαστικά πάνω στα μαλλιά μου προσπαθώντας να τα φτιάξω όσο γινόταν. Αλλά δεν γινόταν.

“Κοιμάσαι βαριά.” Είπε κοιτώντας ακόμη την οθόνη του κινητού του.

“Τι ώρα είναι;” Άρχισα να ψάχνω το τηλέφωνο μου από την τσάντα μου, αλλά μέχρι να καταλάβω πως είχε πέσει κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού, ο Ethan μου είχε ήδη απαντήσει.

Συνέχισε να μην με κοιτάζει, λες και ήμουν ένα κουνούπι που ήθελε να ξεφορτωθεί αλλά του έπεφτε τόσο λίγο για να ασχοληθεί καν μαζί του.
“Έντεκα.” Έπρεπε να είμαι στην δουλειά πριν από μισή ώρα. Δεν με είχε απολύσει πριν, αλλά τώρα σίγουρα θα το έκανε. Άφησε επιτέλους κάτω το τηλέφωνο του και τα μάτια του—παγωμένα και αδιάφορα όπως πάντα—με κοίταξαν για πρώτη φορά. Ήξερα πως ήμουν χάλια, σίγουρα τα μαλλιά μου θα ήταν ανάκατα, το πρόσωπο μου λερωμένο από το μακιγιάζ και τα ρούχα μου τσαλακωμένα—εκείνος από την άλλη για ακόμη μια φορά ήταν σαν να είχε μόλις ετοιμαστεί. Αν κάτι με εκνεύριζε περισσότερο πάνω του—και να σημειωθεί πως με εκνεύριζαν πάνω του πολλά—αυτό θα ήταν το πόσο οργανωμένος και τακτοποιημένος ήταν πάντα. Πάντα όμως. “Έχεις μια ώρα να ετοιμαστείς.”

Κοίταξα έξω από το παράθυρο, ήμασταν έξω από σπίτι μου. “Τι εννοείς;”

“Θα μας πάω στο cafe.” Είπε κοφτά.

“Μα έχω αργήσει ήδη.” Ήταν σαν να του έλεγα να με απολύσει. Θα έπρεπε να πάω κατευθείαν να ετοιμαστώ και να προσποιηθώ πως δεν έγινε ποτέ, αλλά εγώ του υπενθύμιζα πως έπρεπε να ήμουν στην δουλειά πριν μισή ώρα, αν και ήμουν σίγουρη πως το ήξερε ήδη. Είμαι σίγουρη πως έχει αποστηθίσει τα ωράρια όλων μας και σίγουρα χωρίς καν να προσπαθήσει γιατί δεν πιστεύω να νοιαζόταν ποτέ αρκετά για να το κάνει αυτό.

“Μην με κάνεις να το μετανιώσω.” Έπιασα το τηλέφωνο μου, είχε παραπέσει κάτω από την καρέκλα, τουλάχιστον είχα μπαταρία και δεν θα χρειαζόταν να το φορτίσω. Είχα ένα μήνυμα. Όταν είδα τον αποστολέα ξεροκατάπια. Απόκρυψη: ΣΕ ΒΛΕΠΩ. Έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο λες και είδα φάντασμα. Αλλά αυτό ήταν χειρότερο από φάντασμα. Δεν ήταν το πρώτο μήνυμα που μου είχε στείλει, όπως και τα γράμματα που μου άφηνε σπίτι μου. Το μήνυμα είχε σταλεί από εχθές στις 11:11 το βράδυ ακριβώς. Ήμουν στην Publishing House εκείνη την ώρα και το τηλέφωνο μου ήταν στο αθόρυβο έτσι δεν το είδα.

Είδα το βλέμμα του Ethan πάνω στο δικό μου, το ένα του φρύδι ήταν ελαφρώς σηκωμένο. Άνοιξα βιαστικά την πόρτα του αυτοκινήτου κατευθυνόμενη προς το σπίτι μου. Η Mia ήρθε προς το μέρος μου, αδιάφορη όπως πάντα. Είμαι σίγουρη πως δεν ανησύχησε καθόλου που έλειπα όλο το βράδυ.

Έκανα μπάνιο—όσο πιο κρύο τόσο το καλύτερο για να ξυπνήσω—άλλαξα στα ρούχα της δουλειάς και έπιασα ένα κουτί με μπισκότα σοκολάτας που είχα ανοίξει λίγες μέρες πριν.

Μισή ώρα μετά ήμουν ξανά μέσα στο αμάξι. Περίμενα πως θα έφευγε, ότι δεν θα με περίμενε όντως, ήλπιζα να το έκανε για να μην χρειαστεί να περάσω κι άλλα λεπτά κοντά του. Σκέφτηκα μέχρι και να καθυστερούσα περισσότερο από μια ώρα για να ανακαλύψω αν μπλόφαρε ή αν θα έφευγε όντως, αλλά είχα αργήσει και δεν ήθελα να αργήσω κι άλλο. Ήταν περίεργο που μου έδωσε μια ώρα να ετοιμαστώ ενώ είχα αργήσει ήδη μισή, περίμενα πως θα με ανάγκαζε να πάω στην δουλειά έτσι όπως ήμουν όταν ξύπνησα.

Δεν θα του το παραδεχόμουν, αλλά με βοήθησε πραγματικά εχτές. Αυτό όμως δεν σήμαινε πως ακόμη δεν με νευριάζει. Τον μισούσα, από την πρώτη κιόλας στιγμή και αυτό δεν θα άλλαζε ούτε σήμερα ούτε ποτέ, ακόμη και αν με έσωζε από αρκούδες.

Ξεκίνησε να οδηγεί και εγώ να τρώω τα μπισκότα μου.

Έφερα το κουτί προς το μέρος του, προσφέροντας του ένα. Με κοίταξε με την άκρια του ματιού του και μετά ξανά τον δρόμο. Μάλλον αυτό θα ήταν όχι.

Πήρα μια ανάσα—μια δυνατή ανάσα η οποία θα τον ενόχλησε αφού με κοίταξε ξανά με την άκρια του ματιού του—και συνέχισα να τρώω τα μπισκότα μου κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Όχι πως η θέα ήταν ωραία αλλά ο Ethan δεν ήταν από αυτούς που έκαναν εύκολα ψιλές συζητήσεις—έως και καθόλου συζητήσεις—και ήταν το τελευταίο άτομο με το οποίο θα ήθελα ούτως ή άλλως να συζητήσω το οτιδήποτε.

Είκοσι λεπτά μετά φτάσαμε στο cafe. Εγώ πήγα στη θέση μου πίσω από τον πάγκο και ο Ethan ανέβηκε κάτι σκάλες που μάλλον θα οδηγούσαν στο γραφείο του. Σε όλη την διαδρομή δεν μου είπε κουβέντα, ούτε όταν κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, έστω ένα αντίο.

Δεν θα είχαν περάσει πάνω από τρεις ώρες όταν τον είδα να στέκεται μπροστά μου. Έβαλα το χέρι στην καρδιά μου προσπαθώντας να ηρεμήσω τις ανάσες μου από την τρομάρα που πήρα όταν γύρισα πίσω και τον είδα ξαφνικά μπροστά μου. Ή έμαθε να περπατά αθόρυβα ή εγώ ήμουν τόσο χαμένη στις σκέψεις μου που δεν τον άκουσα.

“Έλα στο γραφείο μου.” Από όλα όσα περίμενα να ακούσω, αυτό ήταν το τελευταίο.

“Να κάνω τι;” Με κοίταξε με το γνωστό βαριεστημένο του βλέμμα.

“Θέλω να συζητήσουμε κάτι.” Ωχ, ίσως η τύχη μου τελικά να στέρεψε.
Μάλλον θα έπρεπε να αρχίσω να ψάχνω για καινούρια δουλειά.

Προσπάθησα να το παίξω χαλαρή. “Γιατί;”

Μείωσε την απόσταση μας και έσκυψε το κεφάλι του περισσότερο για να φτάσει το δικό μου. “Μπορείς για μια φορά στην ζωή σου να κάνεις αυτό που σου λένε χωρίς να έχεις μια απάντηση;” Παρά τα απότομα του λόγια, ο τόνος της φωνής του ήταν λίγο πιο χαμηλός.

Κοιταζόμασταν στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα τα οποία όμως έμοιαζαν με αιώνας. Δεν είχα προσέξει προηγουμένως εκείνο το μικρό σημάδι που είχε μέσα στο αριστερό του μάτι. Ήταν πολύ μικρό, δεν θα το πρόσεχες εύκολα αν δεν έδινες αρκετή σημασία, αλλά αυτή ήταν η πρώτη απόδειξη ότι τελικά δεν ήταν όσο τέλειος παρουσιάζει πως είναι.

Έσπασε πρώτος την οπτική επαφή και χωρίς να περιμένει απάντηση έφυγε, πηγαίνοντας στο γραφείο του.

Θα έκανα αυτό που μου είπε, αλλά δεν μου είπε πότε θέλει να το κάνω.
Αν με περίμενε για μια ώρα στο γραφείο του δεν θα πάθαινε κάτι. Απλά για να μάθει να είναι πιο ακριβής στα λόγια του την επόμενη φορά.