"Δεν με αγαπάς Alejandro, με μισείς." Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στα δικά μου, ο χώρος έμοιαζε αποπνικτικός, είχα ανάγκη από αέρα.

Τα κτυπήματα των μαύρων του παπουτσιών στο πάτωμα όσο έφταναν προς το μέρος μου με τρόμαζαν. Όσο πιο κοντά του ήμουν, τόσο περισσότερο φοβόμουν. Φοβόμουν τον εαυτό μου.

"Έχεις δίκιο Lucia," συνέχιζε να με πλησιάζει σταθερά όλο αυτοπεποίθηση όπως και η φωνή του "σε μισώ." σταμάτησαν οι ήχοι από τα παπούτσια του στο ξύλινο πάτωμα. Ήταν τόσο κοντά μου. "Γιατί δεν φεύγεις από το μυαλό μου..." Ένα μεγάλο βήμα εκείνος προς το μέρος μου, ένα μεγάλο βήμα εγώ μακριά του. "Σε μισώ γιατί έκλεψες την καρδιά μου." Ξεροκατάπια όσο ακόμη εκείνος με πλησίαζε και εγώ απομακρυνόμουν όλο και περισσότερο. "Σε μισώ," Η πλάτη μου ακούμπησε στον κρύο τοίχο και η φωνή του χαμήλωσε. "γιατί δεν ξέρω πως να μην σε αγαπώ." Ένιωσα την καρδιά μου να χάνει δύο κτύπους.

Τα χείλη του απείχαν μόλις χιλιοστά από τα δικά μου και ήμουν παγιδευμένη ανάμεσα στα χέρια του.

Δεν μπορούσα να φύγω μακριά του.

Δεν μπορούσα γιατί δεν ήθελα.

Τον μισούσα και με μισούσε.

Ή τουλάχιστον έτσι λέγαμε στον εαυτό μας γιατί φοβόμασταν να παραδεχτούμε την αλήθεια, αλλά ακόμη και έτσι, ένα κομμάτι μου πάντα ήξερε πως όσο τον μισούσα, άλλο τόσο τον αγαπούσα.

Όσο παράλογο και αν ακουγόταν, ήξερα πως ήταν η αλήθεια.

Και ήξερα πως αυτή την αλήθεια δεν θα την αντάλλαζα ούτε για χίλια ψέματα που θα με έκαναν να νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου.

Πριν το καταλάβω με είχε πλησιάσει κι άλλο, τόσο πολύ πο-

"Έρχομαι!" Άφησα βιαστικά τον υπολογιστή μου δίπλα από το άδειο κουτί με τα κρακεράκια και έτρεξα στην πόρτα. Ήμουν τόσο πεινασμένη που παραλίγο να πατήσω την ουρά της Mia's.

Μπορούσα ήδη να μυρίσω την ζύμη με τα τρία λιωμένα τυριά και τις λιαστές ντομάτες, ένιωθα να μου τρέχουν τα σάλια. Πεινάω σαν λύκος και αυτά τα κρακεράκια το μόνο που πέτυχαν ήταν να μου ανοίξουν περισσότερο την όρεξη.

"Μην με κοιτάς έτσι, ξέρεις ότι τρώω καθαρά και μόνο από άγχος." Αν ήξερα πως η Mia θα ήταν τόσο επικριτική μαζί μου, θα έπαιρνα καλύτερα ένα ψάρι. Θα ήταν και πιο καθαρό το σπίτι μου έτσι. "Καλά εντάξει, και επειδή είμαι λιχούδα αλλά έφαγα μόνο 3 με 5 κρακεράκια" Καλά, ίσως να έφαγα λίγα περισσότερα αλλά δεν τα μετράω κιόλας. "Χωρίς θερμίδες, αυτό να σημειωθεί στα υπέρ μου." Τόνισα όσο εκείνη συνέχισε να ξαπλώνει στον ροζ καναπέ διπλά από τον υπολογιστή μου, αλλά το βλέμμα της ήταν ακόμη πάνω μου. Τόσο επικριτικό. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα έπαιρνα σίγουρα ένα ψάρι. "Ακόμη δεν με πιστεύεις; Τι θες, να σου ορκιστώ; Μην-"

Κτύπησε για ακόμα μια φορά το κουδούνι θυμίζοντας μου την πίτσα που παράγγειλα. Αυτή η γάτα το είχε συνήθειο να με κάνει να ξεχνιέμαι με την συζήτηση.

Άνοιξα ανυπόμονα την πόρτα. Τόσο ανυπόμονα που ξέχασα να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Ο ντελιβεράς μου χαμογέλασε δίνοντας μου το χάρτινο κουτί με την πίτσα. "Ευχαριστώ και συγγνώμη για την αμφίεση αλλά έγραφα το βιβλίο μου και ξεχάστηκα-δηλαδή δεν είμαι συγγραφέας δυστυχώς, ακόμη τουλάχιστον, αλλά προσπαθώ να-" Με κοιτούσε παγωμένος από την άλλη πλευρά της πόρτας.

Θεέ μου, τι κακό συνήθειο είναι αυτό να ρεζιλεύω τον εαυτό μου διαρκώς. Πρώτα με τα μαλλιά μου πιασμένα σε έναν κότσο τόσο ατημέλητο που ήταν σαν να έτρεχα για ώρες και τώρα μιλώντας ασταμάτητα.

Χαμογέλασα αμήχανα θέλοντας να ανοίξει η γη να με καταπιεί-καλά εντάξει, ήθελα να φάω πρώτα την πίτσα και μετά ας γινόταν και αυτό.

Ο μελαχρινός άντρας απέναντι μου άρχισε να γελά, πραγματικό γέλιο.
Έβγαλε ένα κόκκινο στυλό από την τσέπη του παντελονιού του και άρχισε να γράφει κάτι στην απόδειξη που ήταν καρφιτσωμένη στην επιφάνεια του καφέ κουτιού.

"Θα μπορούσες να μου μιλήσεις περισσότερο για εσένα σε ένα ραντεβού." Χαμογέλασε λοξά και τέντωσε το χέρι του δίνοντας μου το κουτί με την πίτσα.

Χαμογέλασα ευγενικά κοιτώντας το κουτί με τον αριθμό του τηλεφώνου του γραμμένο στην καρφιτσωμένη απόδειξη.

Κανόνας νούμενο 1: Να ξέρεις πότε να δέχεσαι το φλέρτ ακόμη και όταν αυτός που σε φλερτάρει δεν σε ελκύει.

Δεν ήταν άσχημος, καφέ σγουρά μαλλιά με μαυρισμένο δέρμα και καφέ μάτια, αλλά δεν ήταν ο τύπος μου. Χαμογέλασα πιο πλατιά και τον κοίταξα πάνω από τα βλέφαρα μου.

Κανόνας νούμερο 2: Να ξέρεις ότι όλοι οι άντρες είναι ίδιοι.

Άρα τα ίδια κόλπα πετυχαίνουν σε όλους. Αν ένα κόλπο ήξερα αδιαμφησβήτητα πως πετυχαίνει, ήταν αυτό.

"Αν επιμένεις, τότε εγώ θα ακολουθήσω." Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω μου γεμάτο ικανοποίηση. "Εξάλλου πως μπορώ να πω όχι;" Πεταλούδισα αργά τα βλέφαρα μου χαμογελώντας.

Κανόνας νούμερο 3: Να ξέρεις ότι οι άντρες λατρεύουν να νιώθουν ότι έχουν την δύναμη.

Γύρισα λίγο το σώμα μου δεξιά απομακρύνοντας το βλέμμα μου αργά από το δικό του ώστε να ανοίξω το άσπρο ντουλαπάκι δίπλα από την πόρτα της εισόδου για να πάρω τα λεφτά από το βαζάκι του ντελίβερι. Δυστυχώς για εμένα, οι μαγειρικές μου ικανότητες ήταν πάντα ανύπαρκτες, έτσι το ντελίβερι στο σπίτι μου είναι τόσο συνηθισμένο που έχω μέχρι και βαζάκι αφιερωμένο σε αυτό.

Τέντωσα το χέρι μου με ένα χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ. "Ορίστε." Ένιωσα το επικριτικό βλέμμα της Mia's πάνω μου. Ήξερα πως δεν εγκρίνει ποτέ όταν το κάνω αυτό, αλλά επίσης ήξερα πως πρέπει να αρπάζουμε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται από τα μαλλιά. Περίπου.

Τέντωσε το χέρι του μπροστά στο δικό μου κλείνοντας στην παλάμη μου το χαρτονόμισμα που κρατούσα. "Είναι κερασμένα από εμένα." Υψώθηκαν τα φρύδια μου δήθεν σε έκπληξη και ένα ακόμη χαμόγελο είχε σχηματιστεί στα χείλη μου. Αν συνέχιζα έτσι θα πονούσαν τα μάγουλα μου.

"Αλήθεια; Πως μπορώ να στο ξεπληρώσω;" Ακούμπησα δήθεν άβολα τον σβέρκο μου.

Κανόνας νούμερο 3: Να ξέρεις ότι οι άντρες λατρεύουν να νιώθουν ότι έχουν την δύναμη.

Το χέρι του ήταν ακόμη πάνω στο δικό μου. "Με εκείνο το ραντεβού που λέγαμε." Είδα τα μάτια του να πέφτουν στα πόδια μου. Αρκετά για σήμερα. Η πίτσα μου θα είχε κρυώσει.

"Φυσικά." Η φωνή μου ήταν ξανά γλυκιά όλο υπονοούμενο. "Θα τα ξανά πούμε." Τώρα είχαν αρχίσει να πονάνε τα μαγουλά μου για τα καλά.

Πριν προλάβει να μιλήσει έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Έβαλα το κουτί της πίτσας στο τραπέζι ανοίγοντας το, ευχόμενη πως δεν πάγωσε η πίτσα. "Και τώρα οι δύο μας." Άφησα τα 20 ευρώ στο τραπέζι και έβγαλα το χαρτάκι της απόδειξης από το κουτί και το τοποθέτησα στο τραπέζι δίπλα μου για να το φυλάξω μετά στο ντουλαπάκι με το βαζάκι του ντελίβερι, μαζί με όλα τα χαρτάκια με τα τηλέφωνα που μου είχαν δώσει μέχρι σήμερα.

Όπως είπα προηγουμένως το ντελίβερι δεν λείπει ποτέ από το σπίτι μου και έτσι δεν άργησα να συνειδητοποιήσω τον κανόνα νούμερο 2: Να ξέρεις ότι όλοι οι άντρες είναι ίδιοι. Απλά έμαθα να τον χρησιμοποιώ προς όφελος μου.

Έβαλα την πρώτη μπουκιά από την πίτσα στο στόμα μου και ω Θεέ μου, όποιος εφηύρε την πίτσα ελπίζω να ήταν ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο.

Το νιαούρισμα της Mia's με ξύπνησε από τον παράδεισο στον οποίο είχα βυθιστεί. Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά, ξάπλωνε ακόμη στην ίδια θέση με πριν και με κοιτούσε με το συνηθισμένο επικριτικό της βλέμμα.

Αχ και να γύριζα τον χρόνο πίσω και να έπαιρνα τελικά εκείνο το ψάρι.
Θα ήταν πολύ πιο εύκολη η ζωή μου σήμερα.

Αγαπώ την γάτα μου, την λατρεύω, αλλά δεν θέλω κάποιον να παρακολουθεί και να κρίνει την κάθε κίνηση μου κάθε μέρα. "Εγώ δεν σχολίασα που ξαπλώνεις ακόμη στο ίδιο σημείο με πριν. Εσύ γιατί σχολιάζεις εμένα;" Έστριψα το βλέμμα μου στην πίτσα που κρατούσα στο χέρι μου και ένιωσα την άσπρη της ουρά πάνω στο πόδι μου. Όταν γύρισα να την κοιτάξω δεν με κοιτούσε.

Τουλάχιστον τα είχαμε βρει. Όποτε έβαζε την ουρά της πάνω μου μετά από καυγά, ήξερα πως συγχωρούσε όλα όσα της είχα πει.

Κατά βάθος το ήξερε ότι την αγαπούσα. Απλά μερικές φορές δεν ήμουν σίγουρη αν εκείνη αγαπάει εμένα.