Φορώντας ένα τζιν παντελόνι , χαμηλά παπούτσια , ένα σκούρο μπλε αμάνικο μπλουζάκι ,έχοντας πιάσει αλογοουρά τα μαλλιά της με ένα μεταξωτό φουλάρι σκούρο μπλε που χε πάνω τριαντάφυλλα και νεκροκεφαλές και με τη τσάντα της πήγε στο ξενοδοχείο όπου θα γινόταν το σεμινάριο ... Περίμενε στην ουρά , όταν ήρθε η σειρά της έδωσε τα στοιχεία της , είπε ποιο περιοδικό εκπροσωπεί , της έδωσαν το καρτελάκι-πάσο με τα στοιχεία της και της είπαν τη θέση της καρέκλας που χε πάνω ετικέτα με το ονοματεπώνυμό της που θα καθόταν στην αίθουσα ... Ευτυχώς το σεμινάριο ήταν στα αγγλικά , αν και η Σεμέλη ήξερε καλά ιταλικά να συνεννοηθεί ...

Περνώντας λίγη ώρα , περίμενε να αρχίσει το σεμινάριο ... Ο κόσμος σιγά σιγά μαζευόταν ... Εκεί που κοιτούσε το κινητό της αν είχε καμιά ειδοποίηση στα social media ακούγεται μια αντρική φωνή

Ελληνίδα ;;;

Γυρνάει και τον κοιτάει ... Έχασε τον κόσμο γύρω της ... Δεν το πίστευε , ο γοητευτικός άντρας του αεροδρομίου που της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση , ήταν μπροστά της και εκείνος στο σεμινάριο ... Οι γωνίες του αρρενωπού προσώπου του αρμονικές , τα λεπτά του χείλη σέξι , το βλέμμα του σαν ήλιος που τη ζέσταινε , τα μαλλιά του είχαν μεταξένια υφή ... Της χαμογελούσε γλυκά και μια κατάλευκη , αρμονική οδοντοστοιχία εμφανίστηκε ... Το χαμόγελο του ήταν λαμπερό σαν τον ήλιο ... Φορούσε γαλάζιο πουκάμισο και άσπρο υφασμάτινο παντελόνι με γκρι αθλητικά παπούτσια ...

Εσύ εδώ , εσύ μπροστά μου ... έλεγε από μέσα της ...

Ναι ναι Ελληνίδα ... του απάντησε με το πιο γλυκό της χαμόγελο και σηκώθηκε όρθια ...

Αντρέας Μαρκάτης ...

Σεμέλη Αρώνη χάρηκα πολύ ... Έκαναν χειραψία και ένας έντονος ηλεκτρισμός τους διαπέρασε ... Έκατσαν στις θέσεις τους που ήταν δίπλα δίπλα ...

Οι μοναδικοί Έλληνες εδώ είμαστε εμείς ...

Πάλι καλά που το σεμινάριο είναι στα αγγλικά ...

Μιλάς και ιταλικά ;;;

Ναι , αρκετά καλά ...

Με εντυπωσιάζεις μπορώ να πω ...

Και εσύ ...

Είπες κάτι ;;;

Λέω , τα μιλάω αρκετά καλά ... Και εσύ φωτογράφος ;;;

Ναι έχω το δικό μου στούντιο στην Αθήνα , είμαι ο ιδιοκτήτης του και ο φωτογράφος , κάτι σαν αφεντικό του εαυτού μου ... είπε και γέλασε ...

Ωραίο αυτό , εγώ δουλεύω στο περιοδικό Keep Travelling που το χει ο Παπαϊωάννου ...

Εξαιρετικός εργοδότης αλλά απαιτητικός ...

Είναι είναι ...

Πόσες μέρες θα κάτσεις εδώ ;;;

Άλλες τρεις ...

Μπήκαν μέσα οι ομιλητές του σεμιναρίου και το σεμινάριο ξεκίνησε ...

Στο διάλειμμα για φαγητό και νερό όπου κράτησε μια ώρα , έκατσαν και έφαγαν μαζί ... Συζήτησαν για ταξίδια , για φωτογραφία , για μάρκες φωτογραφικών μηχανών για πολλά θέματα και ανακάλυψαν πως είχαν πολλά κοινά μεταξύ τους ...

Αρκετά κουρασμένοι επέστρεψαν στις θέσεις τους και άνοιξαν ξανά τα τετράδιά τους να κρατήσουν ακόμα περισσότερες σημειώσεις από όσες είχαν γράψει πριν ...

Όταν τελείωσε το σεμινάριο ...

Ορίστε η κάρτα μου , θέλω πολύ να βγούμε μια από αυτές τις μέρες που θα είσαι εδώ ... Δεν θέλω να χαθούμε έτσι ...

Κάτσε να σου δώσω τον αριθμό του κινητού μου γιατί εγώ δεν έχω επαγγελματική κάρτα ...

Αντάλλαξαν αριθμούς κινητών ...

Θα σου τηλεφωνήσω ...

Εντάξει Αντρέα ...

Της χαμογέλασε γλυκά και χώρισαν οι δρόμοι τους ...

Πόσο τυχερή παίζει να είμαι ... σκέφτηκε χαρούμενη από μέσα της ...