«Εργασία: τριάντα εκατοστά περγαμηνή με τις ιδιότητες του σεληνόλιθου...»
Η σχολική χρονιά είχε μπει για τα καλά. Ο καθηγητής Σνέιπ άφησε -επιτέλους- τους μαθητές να φύγουν από το υπόγειο του, χωρίς να "ξεχάσει" να αφαιρέσει σαράντα βαθμούς από το Γκρίφιντορ, επειδή ο Ντέρεκ έριξε έναν σεληνόλιθο στο τσουκάλι της Τζάκι, μιας κλαψιάρας μαθήτριας από το Σλίθεριν, με αποτέλεσμα το φίλτρο της να εκραγεί και να το δεχτούν όλοι κατάμουτρα.
Η Έιπριλ, μια τριτοετής με μεγάλα γαλανά μάτια, καθόταν μόνη της στο θρανίο της και φαινόταν να μην έχει πάρει χαμπάρι ότι ήταν καλυμμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια από το πρασινωπό υγρό και βρομούσε σαν κοπριά. Είχε ένα μελαγχολικό βλέμμα και κοιτούσε το κενό...
«Βουρδουλίσιους! Εμ, Έιπριλ, είσαι καλά;». H Λοτι, η καλύτερη της φίλη, την πλησίασε διστακτικά, αφήνοντας τα κατάξανθα μαλλιά της να ανεμίζουν πίσω της. Η Έιπριλ δεν της απάντησε ούτε γύρισε να την κοιτάξει.
«Πάμε στην τραπεζαρία, θα έρθεις; Έχει το αγαπημένο σου: ψητό φούρνου με πατάτες!», συνέχισε η Λότι. Επιτέλους η Έιπριλ σήκωσε το κεφάλι της και την κοίταξε. Τα πανέμορφα μάτια της ήταν δακρυσμένα.
«Είμαι καλά. Δεν πεινάω. Μάλλον θα πάω στο εντευκτήριο να ξαπλώσω...»
«Έιπριλ... είσαι σίγουρη ότι αισθάνεσαι καλά; Μήπως θες να πάμε στην κυρία Πόμφρι;»
«Είμαι καλά, εντάξει; Άσε με ήσυχη!» Η Έιπριλ σηκώθηκε από το θρανίο και για μια στιγμή η Λοτι φοβήθηκε ότι η φίλη της θα την χτυπούσε' αλλά δεν το έκανε. Την έσπρωξε μόνο ελαφρά και έφυγε τρέχοντας από το υπόγειο για τον πύργο του Γκρίφιντορ.
"Τον τελευταίο καιρό η Έιπριλ φέρεται πολύ παράξενα", σκέφτεται η Λότι καθώς κατευθύνεται για την τραπεζαρία με την φίλη της την Φλις. "Είναι μόνιμα κακοδιάθετη, πατώνει σε όλα τα διαγωνίσματα ενώ είναι συνεχώς αδιάβαστη και αφηρημένη. Δέχεται συνεχώς παρατηρήσεις από τους καθηγητές και τώρα δεν έρχεται και στην τραπεζαρία!" Αποφασίζει να μοιραστεί τις σκέψεις με την φίλη της. Η Φλις την ακούει υπομονετικά και έπειτα τις λέει: «Θα σου πω εγώ τι έχει η Έιπριλ! Σίγουρα σκέφτεται κάποιο αγόρι!»