https://youtu.be/utRfdyBEzYc

 Το ποτήρι γλίστρισε απ τα χέρια της και αναποδογύρισε πάνω στο τραπέζι. Στα μάτια της ζωγραφίστηκε μια απερίγραπτη ταραχή.

"Ποιο ημερολόγιο; τι λες πατέρα;", του είπε.

Γύρισε και την κοίταξε κατάματα.

"Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ τις λέξεις Θάλεια. Μιλάω για το παλιό ημερολόγιο που άφησε η μητέρα μου στο κρυφό συρτάρι του γραφείου"

"Δεν καταλαβαίνω...", του απάντησε τρέμοντας.

"Άκου! Το ημερολόγιο λείπει απ τη θέση του. Το συρτάρι είναι άδειο. Άρα..."

Τον άκουγε εμβρόντητη. Προσπαθούσε να καταλάβει τι γινόταν. Ο πατέρας της φαινόταν να ξέρει.

"Μα..." προσπάθησε να κερδίσει λίγο χρόνο.

"Θάλεια παιδί μου, πρέπει να σου πω καθαρά την αλήθεια..."

"Πατέρα!"

"Σε παρακαλώ, μην με διακόπτεις! Πρέπει να μ' ακούσεις. Ας είμαστε ρεαλιστές. Τα χρόνια για μένα έχουν περάσει κόρη μου. Οφείλουμε να δούμε τις αλήθειες κατάματα"

"Ειλικρινά δεν σε καταλαβαίνω τι σε έπιασε απόψε", του είπε. Εκείνος συνέχισε σαν να μην την άκουσε:

"Όπως ξέρεις, εγώ σε έστειλα να τακτοποιήσεις τα πράγματα στο παλιό γραφείο Θάλεια. Ήξερα ότι θα το ανακαλύψεις!"

"Τι είπες;" , τον έκοψε αποσβολωμένη.

"Ας μου επιτρέψεις να σου πω ότι σου έπαιξα ένα μικρό παιχνίδι. Ήταν γνωστό σε μένα το κρυφό συρτάρι του γραφείου. Γνώριζα το περιεχόμενό του παιδί μου! Εδώ και χρόνια. Το είχα βρει προσπαθώντας να του κάνω μια επισκευή. Είχα διαβάσει το ημερολόγιο της μητέρας μου και γιαγιάς σου. Συνεπώς ήξερα όλη την τραγική αλήθεια!"

Άρπαξε τα χέρια του στα δικά της στοργικά.

"Πατέρα μου!"

Εκείνος συγκινημένος συνέχισε:

"Είσαι μεθοδική στη δουλειά σου. Το ξέρουμε δα όλοι. Σαν αναλάβεις μια τακτοποίηση τίποτα δεν μπορεί να σου κρυφτεί. Ήξερα λοιπόν ότι θα φτάσεις στο κρυφό συρτάρι. Γνώριζα, ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι θα εύρισκες το περιεχόμενό του. Αμέσως μετά ήρθα εδώ και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω. Όταν είδα ότι ήταν εντελώς άδειο, επιβεβαιώθηκα. Άρα είχες μάθει όλη την αλήθεια..."

Έπεσε στην αγκαλιά του γεμάτη συγκίνηση αλλά συνάμα και ενοχή. Δυσκολεύονταν να βάλει σε σειρά αυτά τα δύο συναισθήματα. Εκείνος συνέχισε:

"Έψαχνα λοιπόν μια καλή ευκαιρία για να στο πω. Ήθελα να έχει περάσει καιρός. Να έχεις πάρει το χρόνο σου. Όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσα να αφουγκραστώ τον κόσμο σου. Να διαβάσω τις σκέψεις σου μέσα απ τις αντιδράσεις σου. Αλλά βλέπεις... ήσουν μια σφίγγα."

"Πατέρα γιατί; Γιατί το έκανες όλο αυτό;" τον ρώτησε με αγωνία προσπαθώντας να βρει διέξοδο σε αυτά που θα ακολουθούσαν.

Αφού κατάφερε να ελέγξει τη συγκίνησή του της απάντησε:

"Θάλεια... για μένα ήταν αυτός ο καλύτερος τρόπος να μάθεις. Έτσι πίστεψα. Δεν είχα το κουράγιο να σου πω την αλήθεια εγώ ο ίδιος. Μην με ρωτήσεις γιατί. Ακόμα και τώρα δεν έχω καταλήξει που να κατευθύνω τη φόρτιση που ένιωσα σαν έμαθα. Ποιον να κατηγορήσω. Αν έπρεπε να κατηγορήσω. Ποιον να δικάσω. Αν έπρεπε να το κάνω. Αν είχα δικαίωμα να το κάνω. Διαπίστωσα ότι δεν είχε κανένα νόημα να παραστήσω τον κριτή στη μητέρα μου, στον θείο μου και πραγματικό μου πατέρα, τον Κίμωνα. Άφησα τη ζωή να κρίνει. Προσπάθησα να διαχωρίσω αυτό που λέμε δίκαιο και νόμιμο από το συναίσθημα και το πάθος. Προσπάθησα να νιώσω. Τίποτα άλλο. Έτσι.. δεν ήξερα τι να σου έλεγα. Πως να στο έλεγα. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να μάθεις μόνη σου και ανεπηρέαστη την αλήθεια. Όχι από το δικό μου στόμα αλλά από την ίδια τη γυναίκα που ήταν το επίκεντρο του δράματος".

"Δεν ξέρω τι να πω, ειλικρινά... είναι τόσο μεγαλειώδης η στάση σου. Θέλει τόσες αντοχές και υπερβάσεις που δεν ξέρω και εγώ αν είχα το κουράγιο να τις έχω", του απάντησε με εμφανή την αμηχανία. Μέσα της όμως είχε ήδη αρχίσει να την τρομάζει η απάντηση που έπρεπε να του δώσει σε ένα ερώτημα που θα το δεχόταν τις επόμενες στιγμές. Και αυτό ήρθε άμεσα. Αμείλικτο και ανθρώπινο μαζί.

"Που έβαλες τα πράγματα του συρταριού Θάλεια; το ημερολόγιο; τη μάσκα; τα γράμματα;"

Μία προς μία ήχησαν οι λέξεις στο κεφάλι της σαν σφυριές. Ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί.

"Πατέρα..."

"Τα βρήκες έτσι δεν είναι;",την ρώτησε ήρεμα.

"Τα βρήκα ναι! Όλα!"

"Λοιπόν;"

Η Ερώτησή του, έσπασε το χρόνο. Μέσα της την έκαιγε φωτιά. Λες και η μοίρα έπαιζε μαζί τους παιχνίδια. Άρχισε να του λέει αργά, προσεκτικά.

"Ποτέ μου δεν μπορούσε να περάσει απ το μυαλό η σκέψη ότι ήξερες. Σκέφτηκα ότι τώρα πια, όλη αυτή η μεγάλη αλήθεια δεν θα άλλαζε στην ουσία κάτι. Η Γιαγιά μου η Ευθαλία έτσι κι αλλιώς είναι μητέρα σου. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα συναισθήματά της, την αγάπη της. Το ίδιο πιστεύω ίσχυε και για τον πατέρα σου και παππού μου. Έμενε μόνο ο πραγματικός σου πατέρας. Ο Κίμωνας...", σταμάτησε για μια στιγμή. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε.

"Εκείνη τη στιγμή... σκέφτηκα ότι δεν θα είχε νόημα να αλλάξω κάτι μέσα σου που δεν γνωρίζεις. Έκρινα με κάθε ευθύνη ότι δεν υπήρχε λόγος να βάλω στη ζωή σου μια τέτοια αλλαγή. Που να 'ξερα!"

"Και;" ήρθε πάλι η σκληρή του ερώτηση.

"Τα κατέστρεψα Πατέρα!"

Είδε τα μάτια του να κλείνουν απότομα. Να σφαλίζουν σαν παραθυρόφυλλα. Είδε το σώμα του να συσπάται σύγκορμο. Τα δάχτυλά του να κλείνουν ανάμεσά τους. Σηκώθηκε απ την πολυθρόνα του ταραγμένος. Βάδισε, χωρίς να την κοιτάξει, στην άκρη της βεράντας.

"Δεν είχε νόημα πατέρα! Ποιος ο λόγος να σου αλλάξω τη ζωή; δεν ήξερα ότι γνώριζες. Σε παρακαλώ να με συγχωρέσεις! Ξέρω είναι ένα κομμάτι της μητέρας σου αλλά νομίζω εδώ και καιρό θα είναι ήρεμη πια. "

 Ήταν ακόμα σαν σοκαρισμένος. Με βλέμμα απλανές άκουσε τα λόγια του.

"Δεν θα είχα συνεπώς το δικαίωμα να μάθω; Δεν έπρεπε να ξέρω; δεν με αφορούσε όλο αυτό;" την ρώτησε.

"Πατέρα...", έτρεξε δίπλα του, "Με το αν δεν γράφουμε ιστορία. Έγινε. Το αποφάσισα στη στιγμή. Τώρα όμως ξέρεις. Όλοι ξέρουμε. Άρα στην ουσία δεν αλλάζει κάτι. Ο κύκλος αυτής της ιστορίας αγγίζει μέχρι και εμάς. Κύρια εσένα. Οι επόμενοι δεν έχουν λόγο για ένα τέτοιο κειμήλιο. Άλλωστε είναι ήσυχη εκεί που είναι... Την ένιωσα τη γαλήνη της! Μου φανέρωσε την παρουσία της και τη λύτρωσή της"

"Είναι σαν να χάνω ένα κομμάτι απ τα χέρια της, απ την καρδιά της Θάλεια! Ήταν γραμμένο με κάθε της συναίσθημα... Στις σελίδες αυτές, στα γράμματα, είναι αποτυπωμένα τα συναισθήματα, ο πόνος, η αγωνία"

"Κάθε της συναίσθημα έχει πλέον περάσει όμορφα και στην καρδιά σου και στη δική μου πατέρα. Δεν ισχυρίζομαι ότι δε θα είχε αξία αλλά πια ολοκλήρωσε την αποστολή του αυτό το γραπτό, δες το λίγο έτσι. Και... να είσαι σίγουρος ότι δεν το λέω για να διώξω κάθε τυχόν ευθύνη από πάνω μου. Σου είπα. Ήταν κάτι που αποφάσισα στη στιγμή. Και το έκανα για σένα. Τη δική σου γαλήνη"

"Προσπαθώ να σε καταλάβω παιδί μου. Δεν σου αποδίδω κάποιο δόλο. Αλλά αυτά τα γραπτά δεν είχαν ζωή;"

Γύρισε και την κοίταξε. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένη μια εσωτερική πάλη και έντονα συναισθήματα.

"Είναι σαν να την έχασα για δεύτερη φορά. Τα γράμματά της. Κάτι δικό της. Η ζωή της ολάκερη"

Άπλωσε τα χέρια του και αγκάλιασε στο πλάι την κόρη του. Την τράβηξε κοντά του. Έκαναν κάποια βήματα στη βεράντα. Μέσα στην απόλυτη σιγή. Ακολουθώντας το φωτεινό μονοπάτι του φεγγαριού στα πόδια τους.

"Κόρη μου... πόσο έρμαια είμαστε στα γυρίσματα της ζωής, πόσο αδύνατοι. Την αγαπώ! Και εκείνη και το φυσικό μου πατέρα αλλά και τον πατέρα μου. Και βέβαια ...εσένα καρδιά μου! Τόσο πολύ. Όμως δώσε μου λίγο χρόνο. Είμαι ταραγμένος τώρα. Πιστεύω ότι θα το ξεπεράσω. Είναι της στιγμής η ένταση και η πίκρα. Μην ανησυχείς..."

"Ναι πατέρα μου, δεν ανησυχώ... να ξέρεις θα σεβαστώ κάθε σου απόφαση".

Περπατώντας αργά αγκαλιασμένοι είχαν φτάσει πια στο μονοπάτι της αυλής. Κάπου μακριά ένας γκιώνης έστελνε το στίγμα της παρουσίας του με τη φωνή του. Εκεί καταμεσής της νύχτας.

Το χέρι του κατέβηκε από τους ώμους της. Τα δάχτυλά του μπλέχτηκαν στα δικά της. Τον ένιωσε να τρέμει ελαφρά. Απομακρύνθηκε από κοντά της αργά. Έσυρε τα βήματά του στο βάθος της αυλής. Πήγε να τον ακολουθήσει αλλά της έκανε ένα ήρεμο "όχι" με το απλωμένο χέρι του. Μπλέχτηκε με τις σκιές του κήπου. Ακούστηκε η φωνή του σαν πέρα από μακριά:

"Πόσο όμορφα μυρίζει το γιασεμί απόψε!"

Τ Ε Λ Ο Σ

Ευχαριστώ τους φίλους και τις φίλες αναγνώστριες συνοδοιπόρους σε αυτή τη μικρή Νουβέλα. Για το χρόνο και την συμμετοχή.

Τα πάθη της ζωής είναι τέτοια που οφείλουμε να τα σεβαστούμε έτσι ώστε να μπορούμε να τα διαχειριστούμε χωρίς να μας καταστρέψουν.

Επίσης να μάθουμε να μην γινόμαστε αδέκαστοι κριτές και δικαστές όντας έξω από τα γεγονότα και τις περιστάσεις. 

Σας ευχαριστώ.