Πάλι οι εικόνες ζωντάνεψαν μπροστά της.

Η Ευθαλία μπήκε στο σπίτι του Κίμωνα. Η όψη της ήταν ντυμένη στην απελπισία.

"Τι έχεις, χαρά μου; τι συμβαίνει ;" τη ρώτησε, αφού την υποδέχτηκε με μια ανοιχτή αγκαλιά. Την ένιωθε λίγο παγωμένη. Με έναν μεγάλο φόβο στο όμορφο πρόσωπό της.

"Πρέπει να σου πω...." του είπε δύσκολα.

"Συμβαίνει κάτι; Ο... Πέτρος;" τη ρώτησε, ετοιμαζόμενος να δεχτεί το χτύπημα.

"Όχι... Κάτι άλλο... που..."

"Μίλα σε παρακαλώ! Εγώ είμαι εδώ, μίλα".

Γύρισε και τον κοίταξε ίσια στα μάτια. Κατέβασε αργά το βλέμμα της.

"Είμαι έγκυος, Κίμωνα! Περιμένω το παιδί μας!"

.......................................

Η πνιχτή ανάσα της Θάλειας την επανέφερε στην πραγματικότητα. Δεν μπορούσε να ανασάνει. Αυτά που έβγαιναν από το ημερολόγιο ήταν τρομερά.

.......................................

"Είσαι σίγουρη; Θέλω να πω... είναι δικό μας;" τη ρώτησε με τρομερή αγωνία ο Κίμωνας.

"Ναι! Δεν υπάρχει αμφιβολία".

"Μα πώς... αφού με τον Πέτρο, θέλω να πω... και μαζί του...."

"Κίμωνα, μια γυναίκα πάντα ξέρει τίνος είναι το παιδί που γίνεται στα σπλάχνα της"

Μια απέραντη σιωπή απλώθηκε ανάμεσά τους. Δεν ακούγονταν μήτε οι ανάσες τους. Όλα γύριζαν στο μυαλό τους σαν καταιγίδα.

"Τι θα κάνουμε, Κίμωνα; Τι θα κάνουμε, Θεέ μου;" ακούστηκε ικετευτική η ερώτησή της.

"Ησύχασε, σε παρακαλώ, ησύχασε..."

Προσπάθησε να μαζέψει τις σκέψεις του. Σαν να τακτοποιούσε τις κινήσεις του. Κάποια στιγμή ακούστηκε αποφασιστικά.

"Άκου, αγάπη μου! Εγώ σε λίγες μέρες φεύγω με το καράβι. Ευτυχώς θα πάμε απέναντι στο Μπάρι, Ιταλία. Σε μια βδομάδα θα είμαι πίσω. Θα πάρουμε τις αποφάσεις μας.."

"Ποιες αποφάσεις να πάρουμε, Κίμωνα; Καταλαβαίνεις τι είμαστε; Τι θα πεις στον αδελφό σου; Ξέρεις, παίρνω τη γυναίκα σου; Τι θα πω στον άντρα μου; Κοιμόμουνα με τον αδελφό σου; Διανοείσαι τι έχουμε κάνει;" του είπε γεμάτη σπαραγμό συνεχίζοντας.

"Δεν είμαστε ξένοι! Είσαι γαμπρός μου και είμαι κουνιάδα σου! Δεν υπάρχει μέρος για μας στο φως! Καταλαβαίνεις;"

Έπεσε στην αγκαλιά του σπαράζοντας στο κλάμα. Εκείνος προσπάθησε να την ηρεμήσει, αλλά η προσπάθειά του δεν είχε πολλές ελπίδες. Τα σύννεφα στη ζωή και στη σχέση τους είχαν γίνει μια απότομη καταιγίδα που λυσσομανούσε να τους κατασπαράξει.

......................................

Η Θάλεια σηκώθηκε. Δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Ήθελε να πάρει αέρα, να αλλάξει λίγο εικόνες. Πήγε στο μπάνιο. Έβρεξε το πρόσωπό της με κρύο νερό. Ύστερα βγήκε στο μπαλκόνι της αυλής. Ένιωσε τον κρύο αγέρα της νύχτας του Φλεβάρη να της δίνει ανάσες. Σήκωσε ψηλά το μέτωπό της στον σκούρο ουρανό. Όλα εκείνα που διάβαζε είχαν γίνει ένας ανεμοστρόβιλος στο νου της. Προσπαθούσε να ταξινομήσει στο μυαλό της όσα έμαθε. Η γιαγιά Ευθαλία είχε ερωτικές σχέσεις με τον αδελφό του Πέτρου, του άντρα της. Και τώρα ήταν έγκυος! Περίμενε το παιδί του. Αμέσως η καρδιά της έσφιξε. Τι απέγινε εκείνο το παιδί; Το ημερολόγιο την καρτερούσε στο ταξίδι της πίσω στο χρόνο.

.....................................

Η φωνή της Ευθαλίας, ήχησε αχνά πάλι μέσα στο μεγάλο σπίτι. Με την αφήγησή της βαριά και φορτισμένη.

"Λένε ότι οι ανομίες των ανθρώπων βρίσκουνε την απάντησή τους από την ίδια τη ζωή... Όμως δεν είναι σκληρό; Δεν είναι τραγικό; Γιατί η απώλεια να στέκεται άγγελος τιμωρίας;"

Έβγαλε από το γραφείο της ένα σκαλιστό κουτί. Σαν άνοιξε το καπάκι, το εσωτερικό του αποκάλυψε εκτός από κάποια γράμματα και μια φωτογραφία. Την πήρε στα χέρια της αργά, βασανιστικά. Σαν να ήθελε να την κλείσει σφιχτά στην αγκαλιά της. Στο πρόσωπό της βασίλευε η ένταση και βαριά θλίψη. Τα λόγια της ακούστηκαν απόμακρα.

"Αγαπημένε μου. Πού να αποδώσω το χαμό σου; Σε ποιας μοίρας χέρι να ζητήσω την ευθύνη; Σε ποιας δίκη να ζητήσω τα αίτια; Τι να ήταν εκείνο που σε τράβηξε στο βυθό του πελάγους; Λίγες μέρες μετά! Λίγες ώρες έλειπαν για να πιάσει το καράβι σου το λιμάνι της επιστροφής. Λίγες ώρες έλειπαν για να γυρίσεις. Όμως, η ζωή αλλιώς αποφάσισε. Η αντάρα της θάλασσας να ρίξει το πλοίο σας σε αυτά τα σκούρα βάθη. Εκεί που δεν έχει επιστροφή..."

.....................................

Ένα δάκρυ έκανε ένα μικρό κρυστάλλινο ρυάκι στα μάτια της Θάλειας, σαν τα μάτια της διάβασαν αυτές τις γραμμές. Αυτή η τραγωδία που ξανοίχτηκε μπροστά της δεν είχε τελειωμό. Η Ευθαλία... μόνη... με ένα παιδί στα σπλάχνα της. Ένα παιδί που σε λίγους μήνες θα ερχόταν στον κόσμο γυρεύοντας τη δική του αλήθεια. Συνέχισε το νοερό ταξίδι της κοντά στη γιαγιά της.

.....................................

"Αγαπημένε μου. Για όλους μας ο χαμός σου ήταν μια ασήκωτη σκιά στις ζωές μας. Ο άντρας μου σε έκλαψε πολύ. Έφυγε απ τη ζωή του το άλλο του μισό. Ένα κομμάτι από εκείνον. Και από εμένα εσύ! Ό,τι αγάπησα πιο παράφορα, πιο αμαρτωλά, πιο κολασμένα. Με τις σκιές των ενοχών να σέρνονται πάνω μου σαν δίκες φοβερές. Εκείνο που με κρατούσε ήταν τούτη η μικρή ζωή που σκιρτούσε μέσα μου. Που ένιωθα τις πρώτες της κινήσεις να δηλώνουν την παρουσία της. Το παιδί μας. Για τη λογική των ανθρώπων, καρπός άνομος και δολερός. Για τη λογική του έρωτα, δικός του καρπός. Το παιδί μας! Όμως... αυτός ο καινούργιος άνθρωπος που σε λίγους μήνες θα ερχόταν στο φως ετούτου του κόσμου έπρεπε να έχει μια ταυτότητα. Και αυτή ήταν η επόμενη μεγάλη μου μάχη με μένα και αυτά που θα με σημάδευαν. Ο καρπός της αγάπης μας έγινε το παιδί το δικό μου και του Πέτρου, του άντρα μου. Η αναγγελία της ύπαρξής του στον άντρα μου, ήρθε να δώσει σε εκείνον ένα πέταγμα στον ουρανό και σε μένα ένα ακόμα τρομερό βάρος στα βήματά μου. Ένα βάρος και μυριάδες παγερές ενοχικές στιγμές βαθιά μέσα στην καρδιά μου.

Έτσι τα μάτια του είδαν το φως της ζωής εννέα μήνες μετά. Ο ερχομός του ήρθε να απαλύνει τη δική σου απώλεια από όλους μας. Για διαφορετικούς λόγους στον καθένα. Ο Πέτρος απέκτησε το δικό του... παιδί, ω Θεέ μου. Εγώ είδα στα μάτια του τη δική σου συνέχεια. Έτσι μεγάλωσε ο μικρός Ευάγγελος!"

..........................................

Το φλυτζάνι του τσαγιού έγινε κομμάτια στα μάρμαρα του δαπέδου, σαν έφυγε από τα χέρια της σοκαρισμένης Θάλειας! Κράτησε με τα χέρια της το πρόσωπό της! Έντρομη. Με ρίγη να σπαράζουν όλο της το σώμα.

Ο πατέρας της ο Ευάγγελος, λοιπόν! Μόλις είχε μάθει το μεγάλο μυστικό που χρόνια ολάκερα έμενε σε τούτο το μυστικό συρτάρι. Ο πατέρας της ήταν γιος της Ευθαλίας και του Κίμωνα. Η αλήθεια εισέβαλε στο φως γεμάτη φωτιά. Όλα ήταν διαφορετικά. Και εκείνη, ήταν η πρώτη που μάθαινε τη μεγάλη αλήθεια. Σκέφτηκε ότι ο πατέρας της δεν ήξερε τίποτα. Ζούσε στη δική του άγνοια, όπως αυτή περάστηκε όλα αυτά τα χρόνια. Άφησε τον εαυτό της να επιστρέψει στον κόσμο της Ευθαλίας και του ημερολογίου της.

.........................................

"Η ζωή πολλές φορές έχει τη δική της δύναμη να σκεπάζει τις ανομίες και να κλείνει τις πληγές. Να τις θεραπεύει εξωτερικά. Όμως οι ουλές και τα σημάδια μένουν ανεξίτηλα στο χρόνο. Ο πόνος βαθαίνει, γίνεται εσωτερικός, απώτερος. Και έρχεται εκείνες τις βασανιστικές νύχτες της κρίσης να δηλώσει την παρουσία του.

Γράφω αυτό το ημερολόγιο με την ελπίδα του εξαγνισμού και της εξομολόγησης. Δεν ξέρω τι θα το κάνω. Σε ποια χέρια θα το αποθέσω, τίμημα μιας έσχατης συγγνώμης και λύτρωσης. Θα έρθει η ώρα που θα το επιλέξω. Η στερνή μου διαθήκη σε κάποιον που εμπιστεύομαι. Μεγάλωσα τούτο το παιδί δίνοντάς του ό,τι μπορούσα σαν μάνα με όλη μου τη λατρεία. Αφοσιώθηκα συνειδητά στον άντρα μου, τον Πέτρο, σαν ένα ύστατο δικό μου τάμα ζωής για να λυτρωθώ από τις ενοχές μου. Μέσα όμως στις μνήμες και στην καρδιά μου βασιλεύει πάντα η δική σου ανάμνηση. Ο δικός μας έρωτας. Μια συνεχής υμνωδία απέναντι σε αυτό που ζήσαμε μαζί.

Όταν θα έρθει η ύστατη ώρα του θανάτου μου, ζητώ απ το Θεό να με κρίνει με κατανόηση και συγχώρεση."

Ευθαλία Μαραντίτη

Πάτρα 1950

(Συνεχίζεται...)

Η Θάλεια έφτασε στη μεγάλη αλήθεια. Τώρα για κείνην ανοίγεται μπροστά της ένα δύσβατο μονοπάτι. Πως θα διαχειριστεί αυτήν την τραγική αλήθεια; Τι θα πει στον πατέρα της;