Ήταν μια Παρασκευή μεσημέρι, που η Θάλεια αμέσως μετά το ιατρείο ξεκίνησε για να περάσει το Σαββατοκύριακο στο παλιό σπίτι στην Πάτρα. Ο Νίκος, ο άντρας της, είχε επαγγελματικές υποχρεώσεις. Τα παιδιά τους έτσι κι αλλιώς είχαν πια τα δικά τους προγράμματα. Έτσι ξεκίνησε μόνη της για να τελειώσει την υποχρέωση που ανέλαβε.

Μέσα στο αυτοκίνητο, οδηγώντας προσπαθούσε να φέρει στη μνήμη της όσα περισσότερα μπορούσε από τη γιαγιά της. Η γνώση της για εκείνη προερχόταν μόνο από το φωτογραφικό οικογενειακό υλικό του πατέρα της και τις διηγήσεις του ίδιου.

Όμορφη και γοητευτική στα νιάτα της, γεμάτη φως στην ψυχή της. Είχαν παντρευτεί με τον παππού της τον Πέτρο κάπου στα 1936, αν θυμόταν καλά. Και εκείνος ομορφάντρας, έμπορος κοσμογυρισμένος για την εποχή. Εκείνη θα 'ταν κοντά 30 σαν παντρεύτηκαν και ο άντρας της 40άρης. Όλα αυτά από τις παλιές φωτογραφίες που ο πατέρας της ευλαβικά κρατούσε σε κλασικές ασημένιες κορνίζες και τη δική του εξιστόρηση.

Η Πάτρα ζούσε στο ρυθμό του καρναβαλιού τις μέρες εκείνες. Δρόμοι, πλατείες, κόσμος, κίνηση. Ένα πολύχρωμο βουητό γεμάτο χρώμα, μουσική και παλμό. Ευτυχώς το σπίτι ήταν εκτός κέντρου, σε μια ήρεμη συνοικία στην πόλη. Έτσι θα γλύτωνε την έντονη φασαρία και θα μπορούσε να ηρεμήσει. Είχε ένα Σαββατοκύριακο δικό της να δουλέψει, αλλά και να ξεκουραστεί.

Η Παρασκευή μετά το μεσημέρι πέρασε με κάποια στοιχειώδη ψώνια, για να καλύψει τις μικρές ανάγκες της διαμονής της. Δεν έχασε την ευκαιρία για μια όμορφη βόλτα στο κέντρο νωρίς το πρωινό του Σαββάτου. Και το μεσημέρι ήταν έτοιμη να πιάσει δουλειά.

Τελικά, κατάλαβε ότι δεν ήταν και η ευκολότερη διεκπεραίωση που φανταζόταν. Ένα ολάκερο γραφείο στη βιβλιοθήκη την καρτερούσε. Βιβλία, περιοδικά, παλιά, καινούργια, έγγραφα, αφίσες, τετράδια, σημειωματάρια, ό,τι μπορούσες να φανταστείς παρέλασε από τα μάτια της.

Το βράδυ της μέρας την βρήκε καθισμένη στο μεγάλο δρύινο γραφείο. Είχε ήδη ξεκινήσει την τακτοποίηση. Ένα τετράδιο που είχε μαγκωθεί στο βάθος την ανάγκασε να αφαιρέσει εντελώς το μεγάλο κεντρικό συρτάρι του γραφείου.

Και τότε το είδε! Δίπλα από το σκελετό στήριξης του συρταριού, μια εσοχή αναδείκνυε ένα εσωτερικό μικρότερο συρτάρι. Η Θάλεια έμενε να το κοιτά με προσοχή. Ήταν γεμάτο σκόνη. Πήρε κάτι και το καθάρισε. Και τότε βρήκε ένα χωνευτό μεταλλικό πόμολο. Για κάποιον παράξενο λόγο άρχισε να νιώθει ένταση. Με αρκετές προσπάθειες κατάφερε να ανοίξει το κρυφό συρτάρι του γραφείου. Εντυπωσιασμένη από το βάθος του, αλλά κύρια από το περιεχόμενό του ξεφώνισε με έκπληξη.

Ένα ξύλινο κουτί μέσα στο συρτάρι. Το τράβηξε προσεκτικά έξω. Στα χέρια της πλέον είχε ένα πανέμορφο σκαλιστό κουτί σε καφέ σκούρο χρώμα με ανάγλυφες διακοσμήσεις ξυλόγλυπτες. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά.

Αποφάσισε να πάρει μια ανάσα. Άφησε το κουτί πάνω στο γραφείο. Πήγε, έβαλε ένα ντόπιο δυνατό λικέρ. Ένα ποτηράκι ντοτούρα. Άφησε την υφή του να τρέξει στα χείλη και στο στόμα της, ένιωσε τη φωτιά του στα σπλάχνα της. Σαν να ήθελε να προετοιμάσει τον εαυτό της για κάτι άγνωστο.

Καθισμένη πια αναπαυτικά στη μεγάλη πολυθρόνα του γραφείου, άνοιξε με αργές κινήσεις το συρτάρι.

Ένα πρώτο επιφώνημα έκπληξης, αλλά και θαυμασμού, ήρθε να απλωθεί στο πρόσωπό της.

Μια μάσκα! Μια πανέμορφη γυναικεία αποκριάτικη δερμάτινη μάσκα, χρυσοστόλιστη και γεμάτη στρας, πολυκαιρισμένη, "βασανισμένη" από το χρόνο. Εκεί μπροστά στα εντυπωσιασμένα μάτια της. Πιο μέσα, ένα δερματόδετο τετράδιο, ένα κουτί μικρό και κιτρινισμένοι φάκελοι αλληλογραφίας.

"Ωωωωω, ολάκερος θησαυρός αναμνήσεων!" διατύπωσε φωναχτά πια η Θάλεια, καθώς ήταν φανερό ότι ένας θαμμένος κόσμος ερχόταν μπροστά στα μάτια της. Άραγε τίνος;

Άνοιξε με απόλυτο σεβασμό το δερματόδετο χοντρό τετράδιο. Μπροστά της άρχισαν να ξεφυλλίζονται χειρόγραφες σελίδες! Εκστασιασμένη γύρισε στην αρχή.

Με προσοχή προσπάθησε να διαβάσει. Η πολυκαιρισμένη πένα με τη γραφή της άντεχε στο χρόνο παρά τις αλλοιώσεις.

"Το Ημερολόγιό μου"

Η καρδιά της Θάλειας άρχισε να πάλλεται μια ακόμα φορά έντονα. Στα μάτια της το χαρτί απέκτησε φωνή και όλα γύρω έφεραν την οπτασία μιας γυναίκας διάφανης, από τα μακρινά εκείνα χρόνια. Άκουσε μακρινή τη φωνής της από τις περασμένες δεκαετίες...

"Δεν μου έχει απομείνει τίποτα πια, παρά μονάχα η ανάγκη να γράψω τα γενόμενα σε τούτο το τετράδιο. Θα είναι το ημερολόγιό των γεγονότων που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη ζωή τη δική μου, αλλά και κάποιων άλλων δίπλα μου. Με ανοιχτή καρδιά στο Θεό, παραδομένη στην έκκληση να εισακούσει την ιερή μου αυτή εξομολόγηση και να με κρίνει με δίκιο και κατανόηση.

Ευθαλία Μαραντίτη

(Συνεχίζεται...)

Η Θάλεια φτάνει στην αρχή των γεγονότων. Ένα ολάκερο ημερολόγιο ξανοίγεται στα χέρια της. Τι άραγε την περιμένει στη συνέχεια;