"Θάλεια παιδί μου, θέλω να κουβεντιάσουμε για το πατρικό μου το σπίτι", ακούστηκε η φωνή του πατέρα της από το σαλόνι.

"Κάτσε βρε πατέρα, να φέρω τα καφεδάκια πρώτα και ύστερα με αρπάζεις απ' τη μούρη", του απάντησε χαμογελώντας. Άφησε το μεταλλικό κλασικό δίσκο με δύο όμορφα πορσελάνινα φλιτζάνια και δύο ποτήρια νερό στο τραπέζι του σαλονιού.

"Ορίστε! Έφτασα! Δεν μου λες, να σου φέρω γλυκό τριαντάφυλλο; Μοναδικό!" του είπε κοιτάζοντάς τον στα μάτια.

Παρά τα σαραντατέσσερα χρόνια της, η Θάλεια εξακολουθούσε να έχει πανέμορφα γαλαζοπράσινα μάτια, εκφραστικά, που οι ρυτίδες του μετώπου της έπεφταν στοργικά επάνω τους. Η ωριμότητα των χρόνων της δεν της στερούσε την γοητεία της.

"Έχεις τα μάτια της γιαγιάς σου της Ευθαλίας", της έλεγε με καμάρι ο πατέρας της. "Μόνο εσύ τα πήρες στο σόι", επαναλάμβανε σε τακτά χρονικά διαστήματα με καμάρι.

"Γιατί, κόρη μου, με βάζεις σε πειρασμούς;" απάντησε ο Βαγγέλης, ο πατέρας της. Ένας λεβεντόγερος, που παρά τα χρόνια του, το έλεγε ακόμα η καρδιά του.

"Θες να μου ανεβάσεις το ζάχαρο;" της είπε πειρακτικά.

"Έλα, έλα, άσε τους φόβους! Μια χαρά είσαι", απάντησε εκείνη και κάθισε δίπλα του αναπαυτικά.

"Αχ, γιατρέσα μου εσύ!" της ανταπόδωσε τη φιλοφρόνηση με τη ζεστή του φωνή.

Ο πατέρας της. Λατρεμένη παρουσία στη ζωή της. Στα 81 του χρόνια. Μοναχοκόρη εκείνη, βλέπεις. Και οι πατεράδες με τις κόρες έχουν το δικό τους μοναδικό δέσιμο. Πόσο μάλλον στην περίπτωσή τους, που η μητέρα της είχε φύγει από κοντά τους το 2015. Την είχε προδώσει η καρδιά της, μόλις στα 69 της χρόνια. Από τότε, το δέσιμο με τον πατέρα της έγινε ακόμα πιο δυνατό. Μια σχέση γεμάτη αγάπη και σεβασμό. Μια λατρεία, αλλά με υγιή χαρακτηριστικά.

"Λοιπόν, σ' ακούω", του είπε.

"Θέλω να σου πω για το παλιό το σπίτι", ξεκίνησε εκείνος.

"Στην Πάτρα; Το πατρικό σου!"

"Ναι, της συγχωρεμένης της μάνας μου και γιαγιάς σου".

"Είναι σε κατάσταση, βρε μπαμπά, αυτό το σπίτι;"

"Κοίτα, το σπίτι πια έχει ανακαινιστεί. Έγινε άριστη δουλειά. Και να ξέρεις ένα πράγμα. Είναι ένα από τα όμορφα νεοκλασικά της παλιάς Πάτρας".

"Δεν αμφιβάλλω, ξέρω πόσο μεθοδικός είσαι".

"Άκου, παιδί μου, αυτό το σπίτι θα περάσει στα χέρια σου, στην οικογένειά σου..."

"Πατέρα..."

"Μην με διακόπτεις! Είναι η ιστορία μου εκεί μέσα και αυτή των γονιών μου. Δεν θέλω να πέσει σε ξένα χέρια. Εγώ τα έζησα τα χρόνια μου..."

"Άρχισες πάλι!"

"Την αλήθεια λέω, κόρη μου. Λοιπόν, οι μαστόροι έχουν φύγει πια και το σπίτι είναι έτοιμο, κατοικίσιμο. Θέλω μια μέρα να πας, θες μόνη σου, θες πάρε και τον Νίκο μαζί, καλύτερα θα είναι."

"Τι να κάνω εκεί;"

"Θέλω να ρίξεις μια προσεκτική ματιά στα χαρτιά, στα έγγραφα και γενικά στο γραφείο του σπιτιού. Εσύ, σαν γυναίκα, τα καταφέρνεις αυτά. Να συμμαζέψεις ότι χρειάζεται, να τα ξεχωρίσεις. Τέλος πάντων να βάλεις μια τάξη. Εγώ δεν μπορώ τώρα να κάνω τέτοια δουλειά."

Η Θάλεια ξεφύσηξε.

"Εντάξει, πατέρα, θα πάω. Στο υπόσχομαι."

"Μην πας τον άλλο μήνα."

"Έλα!" του χαμογέλασε. "Θα κανονίσω εδώ στο σπίτι και θα πάω σύντομα. Άντε, να στην κάνω τη χάρη! Άλλωστε μην ξεχνάς ότι το λατρεύω και εγώ. Έχει μια απίστευτη γοητεία και ατμόσφαιρα..."

Ο πατέρας της έσκασε ένα ζεστό χαμόγελο με την καρδιά του.

"Εντάξει, παιδί μου. Από τους δικούς μου τότε δεν έμεινε κανείς. Η μάνα μου πέθανε ένα χρόνο πριν γεννηθείς, ο πατέρας μου πολύ νωρίτερα. Αν πεις, δε, για τον αδελφό μου..."

"Αλήθεια, ο θείος Κίμωνας; Δεν ήταν τότε με το ναυάγιο;"

"Ναι! Τη χρονιά που γεννήθηκα, το 1938. Λίγους μήνες πριν, τον πήρε η θάλασσα..."

Η Θάλεια προσπάθησε να διώξει την έντονη νοσταλγία, που άρχισε να βαραίνει τις αναμνήσεις.

"Ύστερα μου λες δεν θυμάσαι! Δεν υπάρχει ημερομηνία που να μην είναι στο μυαλό σου, παραπονιάρη..."

"Είναι κάποιες θύμησες, παιδί μου, που είναι δεμένες με τη ζωή σου".

Τον τράβηξε τρυφερά στην αγκαλιά της. Έγιναν ένας κόμπος εκεί στο μεγάλο καναπέ του σαλονιού. Με τις καρδιές τους να χτυπούν η μία για την άλλη.

(Συνεχίζεται...)

Η Θάλεια αναχωρεί μόνη της για το πατρικό στην Πάτρα. Στις μέρες του καρναβαλιού. Ένα σπίτι και ένα γραφείο την περιμένουν. Ένα ραντεβού με τη μοίρα.