Αφιερωμένο σε ElliPam91
Η Κρυσταλλία ξύπνησε τρομαγμένη για άλλη μια φορά . Η καρδιά της χτυπούσε σαν πολεμικό τύμπανο . Δεν μπορούσε με τίποτε να ξεχάσει την εικόνα του θανάτου της Λιντιάνα που σωριάστηκε αιμόφυρτη στην αγκαλιά της ούτε την τρέλα στα βιολετί μάτια της Τιτάνια . Τα δύο αυτά πρόσωπα ήταν που αναστάτωσαν τον ύπνο της τις νύχτες.  Δεν είχε συγκρατήσει τίποτε άλλο από εκείνη την καταραμένη ημέρα . Εκείνη είχε δει κάθε λεπτομέρεια του θανάτου αποτυπωμένη με γλαφυρότητα στο πρόσωπο της Λάμιας . Τις μαύρες φλέβες κάτω από τα μάτια της ,την ζωή να εγκαταλείπει το κορμί της ,τα μαύρα ήσυχα μάτια της μαζί με την φωνή της που την συμβούλευε να μείνει δίπλα στην μητέρα και στον άρχοντα Κάσπιαν ζητώντας της να αφήσει τον κόσμο αυτό καλύτερο από ό,τι τον βρήκε .
  Δύο μήνες είχαν περάσει και από εκεί που ήταν ένα εκφραστικό παιδί ,είχε γίνει σκιά του εαυτού της.  Δεν ζωγράφιζε πια. Δεν μιλούσε . Το μόνο που θύμιζε την παλιά Κρυσταλλία ήταν η εμμονή της με τις αγκαλιές . Μοναδικός τρόπος επικοινωνίας ήταν ένα σημειωματάριο μαζί με ένα μολύβι με την ίδια τεχνική να την εφαρμόζει και στο σχολείο .
  Μια μέρα ,είχε πάρει ένα ψαλίδι κόβοντας τα μαλλιά της μέχρι τους ώμους με την Υακίνθη να τρομάζει αλλά ταυτόχρονα να ανακουφίζεται γιατί έστω και μέσα από αυτό τον τρόπο ,το παιδί της ξεσπούσε . Δεν της φώναξε. Ίσα ίσα της είπε τι όμορφα που ήταν τα μαλλιά της  και έπειτα έφτιαξαν μαζί τα αγαπημένα της μπισκότα με σταφίδες και σοκολάτα πριν φύγει για τη δουλειά της αφήνοντας την στα έμπιστα χέρια της Κοραλλίας . Η Υακίνθη πίστευε ότι έπρεπε να της δοθεί χρόνος και χώρος κάνοντας πράγματα φυσιολογικά για ένα παιδί της ηλικίας της.  Ευγνωμονούσε τους δασκάλους στο ιδιωτικό δημοτικό σχολείο που είχαν αγκαλιάσει την προσωπικότητα της κόρης της δείχνοντας κατανόηση στο πρόβλημα με τη απουσία της φωνής της.
  Η αλήθεια ήταν ότι η μικρή είχε αγαπήσει το σχολείο της . Είχε περάσει η πρώτη εβδομάδα μαθημάτων και είχε φθάσει το Σάββατο . Οι ασκήσεις της ήταν ήδη λυμένες ,τα τετράδια και τα βιβλία της σύμφωνα με το πρόγραμμα τοποθετημένα στην τσάντα της . Την διάβαζαν πότε η Υακίνθη πότε η Κοραλλία και με μεγάλη τους χαρά είχαν διαπιστώσει πως το κορίτσι ήταν αρκετά οργανωμένο και μελετηρό .
  Η Κρυσταλλία σηκώθηκε τρίβοντας δυνατά τα μάτια της . Άνοιξε το παράθυρο αφήνοντας τον κρύο αέρα να εισβάλλει στο χώρο παίζοντας με τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά της που πια έφθαναν στο ύψος του ώμου. Είχε εγκατασταθεί στο παλιό δωμάτιο της βιβλιοθήκης εκεί όπου ο Ανδρέας είχε κάνει δώρο γενεθλίων στην γιαγιά της τα φυλακτά. Η βιβλιοθήκη παρέμενε  άθικτη  όπως και το γραφείο ωστόσο οι τοίχοι είχαν τώρα ένα βαθύ μπλε χρώμα , είχε προστεθεί ένα κρεβάτι και μια ντουλάπα μαζί με ένα φωτιστικό σε ροζ χρώμα .Αφού έκανε την δουλειά της στο μπάνιο ,η Κρυσταλλία χτένισε τα μαλλιά της ,φόρεσε ένα μακρυμάνικο μπλουζοφόρεμα με γαλάζιες και λευκές ρίγες συνδυάζοντας το με ένα κολάν  στο χρώμα της κρέμας και κίνησε να βρει την μητέρα της .
  Ωστόσο,συναντήθηκαν στον διάδρομο καθώς η Υακίνθη είχε ως αρχικό σκοπό να κάνει την γυμναστική της στο υπόγειο ωστόσο μόλις είδε την κόρη της μια έμπνευση της ήρθε
-Καλημέρα αγάπη μου . Κοιμήθηκες καλά ?ρώτησε η Υακίνθη που ήταν ντυμένη με μια μωβ ολόσωμη φόρμα.
-Ναι μαμά κοιμήθηκα καλά έγραψε γρήγορα η Κρυσταλλία στο σημειωματάριο της . Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση όμως :πού είναι ο Κάσπιαν και γιατί δεν έρχεται πια ?
  Η Υακίνθη δάγκωσε τα χείλη της συνοφρυωμένη καθώς διάβαζε την τελευταία ερώτηση της κόρης της . Η αλήθεια είναι ότι μετά από όσα είχαν προηγηθεί ,ο Κάσπιαν μαζί με την Μοργκάνα είχαν εμφανιστεί μόνο δύο φορές στο αρχοντικό . Ανησυχούσε για τους δύο τους ,καθώς ήταν πλέον κομμάτι της οικογένειας της . Όσο για τον Κάσπιαν,είχε λείψει και σε εκείνην όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.
-Πιθανόν να ταξιδεύουν από ωκεανό σε θάλασσα ή να έχουν δικές τους δουλειές της απάντησε πειστικά  προσπαθώντας να φαίνεται αισιόδοξη .Είναι σκληρά καρύδια πάντως αλλά μην ανησυχείς αγάπη μου ,είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν ξανά οπότε μπορούν . Η μικρή κούνησε καταφατικά το κεφάλι της .

-Θα ήθελες να πάμε μια βόλτα εμείς οι δυο ?Θέλω να σου δείξω κάτι
της είπε με την μικρή να κουνά με ζέση το κεφάλι της καθώς τρελαινόταν για βόλτες . Έτρεξε να πάει να βάλει τα παπούτσια ενώ η Υακίνθη αφού έγραψε ένα σημείωμα αφήνοντας το στο μικρό τραπεζάκι του χολ δίπλα στην συσκευή του ρούτερ έβαλε τα αθλητικά της . Με χαμόγελο ,μητέρα και κόρη φόρεσαν τα μπουφάν τους καθώς ήταν αρκετά νωρίς το πρωί και βγήκαν από το νέο τους σπίτι κλείνοντας απαλά την βαριά δίφυλλη πόρτα πίσω τους . Πιασμένες από το χέρι περπατούσαν στην γειτονιά με τα αρχοντικά που είχαν άλλα περιποιημένους κήπους και άλλα πισίνες καθώς η πάχνη σερνόταν στα χόρτα .
  Έφτασαν σε μια διασταύρωση παίρνοντας τον αριστερό δρόμο ο οποίος τους οδήγησε σε μια πλατεία ντυμένη με γκρι πλάκες με ένα τεράστιο ρολόι που αποτελούσε σήμα κατατεθέν της πόλης . Εκεί βρίσκονταν τα καταστήματα με είδη ραπτικής και ακριβών υφασμάτων  ,κοσμηματοπωλεία και μπουτίκ που απευθύνονταν στη ελίτ της κοινωνίας . Ξεχώριζαν επίσης μερικά μαγαζιά εστίασης όπως καφετέριες που το βράδυ λειτουργούσαν ως μπαρ για την νεολαία αλλά και εστιατόρια .
-Εδώ αγάπη μου είναι η πιο ακριβή περιοχή της πόλης με τσιμπημένες τις τιμές παντού . Αν ποτέ χρειαστεί να έρθεις μόνη σου να θυμάσαι :αριστερός δρόμος ,μεγάλο ρολόι .
Η Υακίνθη την είδε να γράφει όσα της είπε στο σημειωματάριο . Η Υακίνθη το έκανε αυτό γιατί αφενός ήθελε να δώσει το σημαντικό μάθημα προσανατολισμού στην κόρη της δείχνοντας της  σημεία της πόλης πέρα από την παιδική χαρά ,το αρχοντικό και το σχολείο της αφετέρου ήθελε να αφιερώσει χρόνο στην κόρη της .
-Τώρα θα σε πάω στο μαγαζί που δουλεύω . Μια υπάλληλος μου έχει δώσει το κλειδί .Τα Σαββατοκύριακα είναι το ρεπό μου όμως δεν πειράζει αν μπούμε μέσα τώρα σωστά ?ρώτησε κλείνοντας το μάτι της παιχνιδιάρικα με την Κρυσταλλία να χαμογελά σκανταλιάρικα ξεσκεπάζοντας τα κατάλευκα δόντια της.
  Η Υακίνθη ξεκλείδωσε την γυάλινη πόρτα σπρώχνοντας την από το χρυσό πόμολο . Επρόκειτο για ένα κατάστημα με φορέματα υψηλής ραπτικής που περιελάμβανε  αξεσουάρ .
   Η Κρυσταλλία περιπλανιόταν με ανοιχτό το στόμα αγγίζοντας τα φορέματα που ήταν μαλακά σαν να άγγιζε γούνα γάτας με τα βήματα της να ακούγονται πάνω στο μαρμάρινο  πάτωμα πηγαίνοντας στα δοκιμαστήρια με τους μεγάλους καθρέπτες και τον χώρο έξω από αυτό όπου υπήρχε ένας μαλακός λευκός καναπές με ροζ μαξιλάρια με κρόσσια ενώ χάζευε που και που τους κρυστάλλινους πολυέλαιους . Μέχρι που σήκωσε την μπάρα για να περιεργαστεί την ταμειακή μηχανή χωρίς φυσικά να αγγίζει κάτι .
- Έλα καλή μου έφθασε η ώρα είπε η Υακίνθη παίρνοντας την από το χέρι . Ανέβηκαν στο δεύτερο όροφο όπου υπήρχε η αίθουσα συνεδριάσεων και το γραφείο του ιδιοκτήτη. Εκτός από αυτά ,υπήρχε μια  ταράτσα που πρόσφερε υπέροχη θέα φυσικά περιτριγυρισμένη από μαύρα ανθεκτικά κάγκελα ενώ υπήρχε ένας καναπές μαζί με ένα τραπέζι και δύο πολυθρόνες .
  Η Υακίνθη ανέβασε την Κρυσταλλία στο μεγάλο τσιμεντένιο πεζουλάκι με την πρώτη να δένει τα χέρια της γύρω από την μέση της μικρότερης . Με ευχαρίστηση ,η Υακίνθη είδε την κόρη της επιτέλους να χαμογελά ανοίγοντας διάπλατα τα μικρά της χέρια σαν να ήθελε να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο απολαμβάνοντας με κλειστά μάτια  το ψυχρό άνεμο που έσπρωχνε τα μαλλιά της πίσω ,δροσίζοντας το αγγελικό της πρόσωπο . Εκείνη την στιγμή ,ο ήλιος ανέτειλλε γεμίζοντας με ρόδινες ,κόκκινες και χρυσαφί ραβδώσεις τον πάλλευκο ουρανό ενώ οι ηλιαχτίδες του διέλυαν τα πεισματάρικα σύννεφα . Τα πουλάκια ξεκίνησαν το υπέροχο τραγούδι τους ενώ κάποιοι πρωινοί τύποι άνοιγαν τα μαγαζιά τους ενώ οι πολυάσχολες νοικοκυρές άπλωναν τα  ρούχα στις βεράντες .
-Άνοιξε τα μάτια σου τώρα καλή μου είπε η Υακίνθη με την Κρυσταλλία να ανοίγει τα μάτια της βλέποντας τον ήλιο μαζί με όλη αυτή την μαγεία της φύσης .
-Κάποτε ο Ήλιος και η Σελήνη ήταν δύο αδέλφια που αγαπιόντουσαν πολύ . Όμως ,μια μάγισσα ζήλεψε την αγάπη τους και τους έριξε βαριά κατάρα έτσι ώστε να μην συναντηθούν ποτέ ξανά. Να θυμάσαι όμως ότι όπως και ο ήλιος νικά το σκοτάδι για να ανατέλλει ξανά ,έτσι και εσύ και ο καθένας μας έχει την δύναμη να αποτραβηχτεί από το σκοτάδι του .

  Και έμειναν εκεί για λίγη ώρα , μέχρι που ένιωσαν τις αχτίδες του ήλιου να ζεσταίνουν και να φωτίζουν τα πρόσωπα τους  όπου αποτυπωνόταν η απόλυτη αγάπη .