-«Παναγιώτα, το κινητό σου!» με φωνάζει η Βάλια.

-«Ποιος είναι;»

-«Η ξαδέρφη σου, η Ειρήνη.»

-«Σήκωσέ το και πες ότι δεν μπορώ να μιλήσω, ότι έχω δουλειά, βρες κάτι τέλος πάντων...»

-«Εντάξει, άσ' το πάνω μου. Έλα Ειρήνη μου, η Βάλια είμαι. Η Παναγιώτα είναι στο στρατόπεδο και έχει ξεχάσει το κινητό της στο σπίτι. Εντάξει, θα της πω εγώ να σε πάρει όταν γυρίσει.»

-«Τι σου είπε;»

-«Γύρισαν Θεσσαλονίκη και θέλει να βρεθείτε, να σου δείξει ένα σπίτι και να πάτε να ψωνίσετε για τους αρραβώνες.»

-«Μου κάνεις πλάκα! Πώς θα ξεφύγω; Μου είπε ότι νοικιάζεται ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία τους. Δεν μπορώ να πάω να μείνω τόσο κοντά τους !»

-«Θα πεις ότι δεν σου αρέσει, ή ότι δεν σε βολεύει η συγκοινωνία, ότι είναι μακριά από τη δουλειά σου. Αλλά τα ψώνια δεν μπορείς να τα αποφύγεις, κέρδισες απλώς λίγο χρόνο. Εξάλλου δεν νομίζω να έρθει και ο Κώστας μαζί...»

-«Κωνσταντίνος παρακαλώ! Μόνο το δικό μου χαϊδευτικό είχε να σχολιάσει...»

-«Με συγχωρείς, ξεχνιέμαι.»

-«Λοιπόν, πάω εγώ να κάνω το μπάνιο που έλεγες και να πάρω την Ειρήνη μετά να ξεμπερδεύουμε με αυτήν την υπόθεση.»

-«Θα έχεις πολλές τέτοιες υποθέσεις κορίτσι μου. Οπλίσου με όση υπομονή έχεις, γιατί σε περιμένουν δύσκολες καταστάσεις» μου λέει η Βάλια και με χαιδεύει παρηγορητικά.

Ανοίγω το ντουζ και γεμίζω την μπανιέρα με καυτό νερό. Μπαίνω μέσα και κλείνω τα μάτια μου για να χαλαρώσω, αλλά αμέσως έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από το παρελθόν.

[...]

-«Μου έχει λείψει τόσο πολύ η Ελλάδα μωρό μου...»

-«Κι εμένα, είναι η αλήθεια. Λέγανε ότι στην Κύπρο δεν νιώθεις σαν να είσαι στο εξωτερικό, αλλά ώρες ώρες μου λείπει τόσο πολύ η Θεσσαλονίκη!»

-«Εμένα η Αθήνα. Ξέρεις... σκεφτόμουν κάτι και ήθελα τη γνώμη σου» μου είχε πει τότε ο Κώστας.

-«Τιμή μου που σε ενδιαφέρει η γνώμη μου!»

-«Μωρό μου είμαστε δυο χρόνια μαζί, πώς μπορώ να μην υπολογίζω τη γνώμη σου;»

-«Με συγκινείς! Λοιπόν;»

-«Μου είχες πει κάποτε ότι δεν ήρθες στην Κύπρο για μόνιμα και ότι κάποια στιγμή θέλεις να ξαναγυρίσεις στην Ελλάδα. Επειδή κι εγώ σαν να βαρέθηκα λίγο τα ξένα και θέλω να γυρίσω στην Αθήνα. Σκέφτηκα λοιπόν, αν βέβαια συμφωνείς κι εσύ, όταν βγουν θέσεις, να κάνουμε τα χαρτιά μας για Αθήνα.»

-«Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου ότι όταν θα επιστρέψω θα πάω στη Θεσσαλονίκη.»

-«Τι Θεσσαλονίκη τι Αθήνα, το ίδιο είναι, τέσσερις ώρες μακριά. Θα πεταγόμαστε όποτε θέλεις να βλέπεις τους δικούς σου, τους φίλους σου...»

-«Και γιατί να μην πάμε Θεσσαλονίκη και να πεταγόμαστε Αθήνα;»

-«Βρε μωρό μου, στη Θεσσαλονίκη έζησες όλη σου τη ζωή, δεν θέλεις να ζήσεις κάπου αλλού;»

-«Κι εσύ έζησες στην Αθήνας, δεν θα ήθελες να δοκιμάσεις και τη συμπρωτεύουσα;»

-«Η Αθήνα είναι ατελείωτη, ποτέ δεν προλαβαίνεις να τη γνωρίσεις ολόκληρη. Θα σου αρέσει πάρα πολύ, θα το δεις!»

-«Καλά, να το σκεφτούμε πρώτα και μετά το κουβεντιάζουμε ξανά...»

[...]

Λίγο αργότερα

-«Λοιπόν, πάμε πρώτα στα μαγαζιά και μετά γυρνάμε να δούμε το διαμέρισμα και να κάτσουμε να φάμε στο σπίτι οι τρεις μας» μου λέει η Ειρήνη όταν συναντιόμαστε κάτω από το σπίτι της Βάλιας.

-«Πάμε πρώτα στα μαγαζιά και βλέπουμε για το βράδυ, γιατί είχε κανονίσει η Βάλια να πάμε με κάτι φίλους της να δούμε τον αγώνα της Εθνικής...» προσπαθώ να την αποφύγω.

-«Η Βάλια σε έχει κάθε μέρα, ας σε χαρούμε κι εμείς λίγο. Έχω να σε δω τόσα χρόνια, δεν καθίσαμε πέντε λεπτά μόνες μας στο χωριό, θα γνωρίσεις και τον Κωνσταντίνο καλύτερα...»

-«Μα αν είμαστε οι τρεις δεν θα μπορέσουμε να πούμε τα δικά μας, γιατί δεν πάμε οι δυο μας για ένα καφεδάκι;»

-«Δεν έχω μυστικά από τον Κωνσταντίνο, θα έρθεις, θα πούμε τα δικά μας, θα φάμε τις πίτσες μας, θα πιούμε και τις μπίρες μας, θα δείτε και την Εθνική και θα περάσουμε καλά!»

-«Εντάξει, βλέπουμε αργότερα, ανάλογα και τι διάθεση θα έχουμε μετά τα ψώνια. Τι σκέφτεσαι να βάλεις στους αρραβώνες;»

-«Ένα φορεματάκι απλό, δεν ήμουν ποτέ της υπερπαραγωγής!»

-«Έλα βρε Ειρηνάκι, οι αρραβώνες σου είναι! Να πάρεις ένα μακρύ φόρεμα, ωραίο, φωτεινό...»

-«Τι μακρύ βρε Γιώτα; Αυτά είναι για σένα που είσαι ψηλή και αδύνατη και έχεις πολύ ωραίο σώμα. Εγώ που είμαι πιο κοντή από σένα δεν μου πάνε αυτά! Θα πάρεις εσύ ένα μακρύ ωραίο φόρεμα να φορέσεις, να κάψεις τις καρδιές των φίλων του Κωνσταντίνου, να ετοιμάζουμε και τους δικούς σου αρραβώνες σιγά σιγά...»

-«Πολύ βιάζεσαι ξαδερφούλα! Εγώ θα φορέσω κάτι απλό, εσύ θα είσαι το πρόσωπο της βραδιάς!»

[...]

-«Με το καλό οι αρραβώνες!» μου εύχεται η ταμίας όταν πάμε να πληρώσουμε τα φορέματα που διαλέξαμε, δηλαδή η Ειρήνη διάλεξε!

-«Δεν αρραβωνιάζομαι εγώ, η ξαδέρφη μου αρραβωνιάζεται από εδώ!» τη διορθώνω.

-«Ωχ, με συγχωρείτε! Νόμιζα... Επειδή το φόρεμα που διάλεξες είναι κάπως πιο επίσημο.»

-«Πείτε τα στην Ειρήνη αυτά που επέμενε να πάρω αυτό. Βρε κορίτσι μου, είσαι σίγουρη;» την ξαναρωτάω.

-«Δεν θα λέμε εκατό φορές τα ίδια πράγματα, το φόρεμα είναι υπέροχο και σου πάει πολύ! Τι χρωστάμε παρακαλώ;» απευθύνεται στην ταμία.

Πόσο ξεροκέφαλη αυτή η κοπέλα! Εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να το φορέσω, έτσι κι αλλιώς! Βγαίνουμε από το μαγαζί και επιμένει να πάμε να δούμε το διαμέρισμα στην πολυκατοικία τους. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να το αποφύγω, αλλά μάταια! Ωραία θα περάσουμε πάλι απόψε...

Θα ήθελα με χαρά να σας ενημερώσω ότι η @magioula μου πήρε μία συνέντευξη που μπορείτε να τη βρείτε στο βιβλίο της Interview Book που φιλοξενεί συνεντεύξεις από διάφορους συγγραφείς. Την ευχαριστώ πολύ και πάλι!!!

Το λινκ: https://www.wattpad.com/448084488-interview-book-nef_ioan