Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι…

Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών.

Αδέλφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου.

Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια.

Έλληνες! Ψηλά τις καρδιές!

Ήταν 27η Απριλίου 1941. Η 13χρονη τότε Ηρώ Κωνσταντοπούλου βρισκόταν στο πατρικό της σπίτι στο Κουκάκι, μία όμορφη συνοικία της Αθήνας μαζί με τους ανήσυχους γονείς της που άκουγαν με προσοχή κάθε λέξη από το ελεύθερο ακόμη ραδιόφωνο.
  Το μικρό κοριτσάκι έριξε γύρω της μια ματιά τον χώρο. Πρώτη φορά το έβλεπε σκοτεινό με κλειστά παραθυρόφυλλα που δεν επέτρεπαν στο φως του ανοιξιάτικου ήλιου να εισέλθει. Όμως, ούτε η ίδια δεν ήξερε να πει αν αυτό το σκοτάδι προερχόταν από τον φόβο των πολιτών για το τι μέλλει γενέσθαι ή από την θλίψη που είχε απλώσει το γκρίζο της πέπλο παντού για την κατάληξη του Ελληνικού λαού που υπέκυψε στους Γερμανούς.
  Οι γονείς του μικρού κοριτσιού, Παναγιώτης και Ελένη μάτι δεν είχαν κλείσει όλη την νύχτα από την ανησυχία τους μα και από τους υπόκωφους κρότους των εκρήξεων  αποθηκών πυρομαχικών, που –για να μην πέσουν στα χέρια των Γερμανών– καίγονταν στα προάστια της Αθήνας και του Πειραιά. Από νωρίς το πρωί, γερμανικά αεροπορικά σμήνη πετούσαν επιδεικτικά σε χαμηλό ύψος πάνω από την ελληνική πρωτεύουσα και τις γειτονικές περιοχές φοβερίζοντας έτσι τον άμαχο πληθυσμό.

Οι εφημερίδες που τυπώθηκαν εκείνο το πρωί, αλλά δεν πρόλαβαν να διανεμηθούν, ανέφεραν ότι αποστρατεύθηκε ο αντιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, ότι χορηγήθηκε αμνηστία σε όλα τα πολιτικά αδικήματα που είχαν διαπραχθεί μέχρι τότε στην Κρήτη και ότι ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός αναλάμβανε και το υπουργείο Στρατιωτικών, ενώ το υπουργείο Αγορανομίας ο υπουργος Εσωτερικών και Δημοσίας Τάξεως Κωνσταντίνος Μανιαδάκης.

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών κάθε πέντε λεπτά μετέδιδε διαταγή της μόνης κυβερνητικής αρχής που παρέμενε στην ελληνική πρωτεύουσα, του Ανώτερου Στρατιωτικού Διοικητή Αττικοβοιωτίας υποστράτηγου Χρ. Καβράκου. Λόγω επιτακτικής ανάγκης ζητούσε με τη διαταγή του ο στρατηγός να σταματήσει κάθε κίνηση στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα προάστια, όλα τα καταστήματα να είναι κλειστά και οι κάτοικοι στα σπίτια τους, να σταματήσει η αντιαεροπορική άμυνα, οι στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις της περιοχής να παραμείνουν στις θέσεις τους και, πρόσθετε στη διαταγή, δεδομένου ότι η ««πόλις είναι ανοχύρωτος και ουδεμία θα προβληθή αντίστασις, αξιώ όπως μη ακουσθή ουδέ εις πυροβολισμός.»»
  Στις  8 το πρωί, τα πρώτα γερμανικά μηχανοκίνητα τμήματα εισέρχονται στην πρωτεύουσα. Φάλαγγες μοτοσυκλετιστών, από τις οποίες προηγούντο ελαφρά τεθωρακισμένα οχήματα, προχωρούσαν προς το κέντρο της πόλης από τρεις κατευθύνσεις: τέρμα Πατησίων, Ιερά Οδός (από την Ελευσίνα) και Κηφισιά.
Οι πρώτοι Γερμανοί στρατιώτες ήταν ένα τάγμα μοτοσυκλετιστών της 2ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας, οι οποίοι ακολουθούσαν προσεκτικά την πορεία δύο τεθωρακισμένων αυτοκινήτων. Το καθένα απ’ αυτά ήταν εξοπλισμένο με ένα πυροβόλο και τέσσερα πολυβόλα.
Οι μοτοσυκλετιστές διέσχισαν βιαστικά τη λεωφόρο Κηφισίας, συνέχισαν τη Βασ. Σοφίας και περνώντας από το Μνημείο Αγνώστου Στρατιώτου ακολούθησαν τη λεωφόρο Αμαλίας και τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου για να φθάσουν στην Ακρόπολη.
Ένα απόσπασμα, με επικεφαλής κάποιον ίλαρχο Γιακόμπι, ανέβηκε στον Ιερό Βράχο, όπου αφού υπέστειλε την ελληνική σημαία, ύψωσε τη γερμανική με τον αγκυλωτό σταυρό.
Μισή ώρα μετά, η χαρακτηριστική φωνή του εκφωνητή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Κώστα Σταυρόπουλου ακούστηκε ξανά μεταδίδοντας μια είδηση που έκανε την Ελένη να τρομάξει και να αρχίσει τα κλάματα αγκαλιάζοντας το κοριτσάκι της σφιχτά. Η Ηρώ με τα μεγάλα καφέ ματάκια της και τα μαλλάκια της πιασμένα με δύο λευκές κορδέλες παρακολουθούσε με τρόμο τα τεκταινόμενα καθώς ποτέ δεν είχε δει έτσι την συνήθως ψύχραιμη μητέρα της ούτε τον πατέρα της να μοιάζει με φάντασμα από την χλωμάδα του προσώπου του.
Προσοχή! Προσοχή!

Η πρωτεύουσα περιέρχεται εις χείρας των κατακτητών. Επάνω εις τον Ιερόν Βράχον της Ακροπόλεως δεν κυματίζει πλέον υπερήφανη η γαλανόλευκος. Αντ’ αυτής εστήθη το λάβαρον της βίας. Ο φρουρός της σημαίας μας, διαταχθείς να την υποστείλει διά να ανυψωθεί η γερμανική, ηυτοκτόνησε ριφθείς εις το κενόν από του σημείου όπου ευρίσκετο η γαλανόλευκος.

Ζήτω η Ελλάς!

Ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος, που φέρνει νέα συγκίνηση στους ακροατές και ο εκφωνητής κλείνει αναγκαστικά την τελευταία ελεύθερη εκπομπή του ραδιοφώνου :

Προσοχή!

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέμματα!

Έλληνες! Μην τον ακούτε!

Ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής νίκης!

Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!
Το ραδιόφωνο έκλεισε, σώπασε μια για πάντα. Όπως θα σώπαινε και η Δημοκρατία στην πόλη όπου γεννήθηκε, όπως θα πέθαιναν χιλιάδες άνθρωποι διεκδικώντας μια καλύτερη ελεύθερη ζωή. 
Ο Παναγιώτης πλησίασε τη μικρή του κόρη ανοίγοντας τα χέρια του για να νιώσει την ζέστη της αγκαλιάς της. Φίλησε τα μαλλιά της και της είπε κοιτώντας την βαθιά μέσα στα μάτια :
««Αυτήν την ημέρα κόρη μου, κάποτε θα την θυμόμαστε και θα κλαίμε.»»
Και είχε δίκιο. Τα χρόνια που ακολουθούσαν θα ήταν απαίσια βουτηγμένα στον πόνο, την πάλη για επιβίωση, την ταγκή μυρωδιά του αίματος μαζί με  σώματα παγωμένα από την ακαμψία του θανάτου. Ταυτόχρονα, ωστόσο θα ήταν γεμάτες από ηρωικές πράξεις αντίστασης, λεβεντιά, θέληση και ψυχικής δύναμης που οι άνθρωποι σε κρίσιμους καιρούς ανακαλύπτουν ότι διαθέτουν.
Ποιο ήταν το τίμημα της ελευθερίας? Η ζωή.
Ποιος ήταν ο στόχος? Η ελευθερία.

Καλημέρα αγαπημένοι μου!
Ένα εισαγωγικό κεφάλαιο με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα όπου γνωρίζουμε την μικρή τότε Ηρώ μαζί με τους γονείς της καθώς και το κλίμα της εποχής! Στα επόμενα κεφάλαια, θα περιγράφει η ζωή της από την ηλικία των 16  χρόνων και μετά. Για να δούμε λοιπόν....
Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο!