Πήγαμε σε ένα μπαράκι που αυτή την ώρα ήταν ανοιχτό.

Εγώ παρήγγειλα ένα μιλκσέικ, ποτέ δεν έπινα ποτά, ήθελα πάντα να έχω καθαρό το μυαλό μου και αφού ο Λούκιους παρήγγειλε ένα ουίσκι, κάτσαμε σε ένα απόμερο μέρος και αρχίσαμε να μιλάμε.

«Πως και έμαθες να χρησιμοποιείς την μαγεία σου ως όπλο;» ρώτησα.

«Όταν τα μακρινά ξαδέρφια μου έγιναν στριγκόι εγώ δεν είχα καν γενννηθεί..» άρχισε να λέει. «Όταν μεγάλωσα αρκετά ρώτησα τους δικούς μου να μου πουν γιατί τα ξαδέρφια μου "αφυπνίστηκαν". Οι δικοί μου, μου είπαν ότι αυτά τα ξαδέρφια μου ήταν νταμπίρ, η αδερφή της μορόι μητέρας μου ήταν νταμπίρ..» έκανε παύση και εγώ βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω.

«Δεν θες να έχεις σχέση με τα νταμπίρ γιατί σου θυμίζουν αυτή την ίστορια;» με κοίταξε σκεπτικός.

«Όχι ακριβώς, τα ξαδέρφια μου έγιναν στριγκόι με την θέλησή τους, αυτό σημαίνει ότι ένα στριγκόι τα "αφύπνησε", ποτέ δεν μάθαμε πως έγινε αυτό. Τα ξαδέρφια μου ήταν πολύ δεμένα το ένα με το άλλο. Ο μεγαλύτερος αδερφός ήθελε δύναμη και εξουσία ολόκληρη την ζωή του και ο άλλος ήταν τόσο πιστός σε εκείνον που θα τον ακολουθούσε και μέχρι την κόλαση. Κατά πάσα πιθανότητα ο μεγαλύτερος αδερφός θα έπεισε τον μικρότερο να βρουν κάποιο στριγκόι, το πως κατάφεραν να πείσουν αυτό το τέρας να τους αλλάξει δεν έχω απολύτως καμία ιδέα.»

«Πόσο χρονών ήταν αυτά τα αδέρφια;»

«Ο ένας κοντά στα σαράντα και ο άλλος ένα με δύο χρόνια μικρότερος, δεν θυμάμαι ακριβώς..»

«Κατάλαβα» είπα μόνο. Ήθελα να μάθω περισσότερα, μα δεν ήθελα να τον πιέσω, ήδη τα χαρακτηριστικά του είχαν σκληρύνει με αυτές τις αναμνήσεις. «Πως και ήσουν στα μαγαζιά εσύ;» προσπάθησα να αλλάξω θέμα μήπως και του φτιάξω την διάθεση.

Εκείνος χαμογέλασε. «Ψάχνω όμορφες κυρίες για να βγω μαζί τους για ποτό» μου έκλεισε το μάτι, θαρρώ πως έπιασα τον εαυτό μου να κοκκινίζει με αυτή του την απάντηση.

«Σου πάει όταν κοκκινίζεις» είπε γλυκά ο Λούκιους και εγώ του χάρισα ένα μικρό χαμόγελο. Αυτός ο άντρας έχει κάτι το οικείο που με τραβάει κοντά του.

Όσο μιλούσαμε είχα αρχίσει να διακρίνω μια γνώριμη προφορά. Ρώσικη προφορά μαζί με μια ελαφριά δόση αμερικάνικης. Δεν μου θύμιζε τον Ντιμίτρι.. κάποιον άλλο μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ.

Η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα όταν του είπα και εγώ πράγματα για μένα. Φάνηκε να εντυπωσιάζεται όταν του είπα ότι κατέχω την στοιχειακή μαγεία «Εξαιρετικό!» ήταν ένα από τα σχόλια του.

«Πρέπει να γυρίσω πίσω» του είπα κάποια στιγμή.

«Καταλαβαίνω» είπε αλλά στο πρόσωπό του διέκρινα απογοήτευση.

«Τα λέμε μία άλλη φορά» τον ενθάρρυνα.

«Μια άλλη φορά λοιπόν» συμφώνησε και μου χάρισε ένα χαμόγελο.

Γύρισα στην έπαυλη και βρήκα τα παιδιά να βλέπουν τον άρχοντα των δαχτυλιδιών. Έβγαλα τα βρώμικα παπούτσια και έπεσα με φόρα στην άδεια πολυθρόνα.

«Ξέρετε ότι είναι η αγαπημένη μου ταινία. ο Ορλάντο Μπλουμ είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός!» τους είπα δήθεν θιγμένη.

Ο Ντιμίτρι γέλασε και μου έκανε χώρο να κάτσω δίπλα του στον καναπέ. Εγώ φυσικά στην αρχή έκανα τάχα μου την δύσκολη αλλά τελικά υπέκυψα. Πέρασε τα χέρια του γύρω από την μέση μου και μου έδωσε ένα απαλό φιλί.

Όταν η ταινία τελείωσε σηκώθηκα για να μπω στο μπάνιο, ο Ντιμίτρι με συγκράτησε από τον καρπό μου.

«Ρόουζ, μισό λεπτό..» γύρισα να τον κοιτάξω.

«Τι συνέβη;»

«Εμείς σας αφήνουμε μόνους!» είπε η Σίντνεϊ καταλαβαίνοντας ότι η ατμόσφαιρα θα άλλαζε και τράβηξε τον Άντριαν από το χέρι και τον καθοδήγησε προς τις σκάλες. Τώρα είχαμε μείνει οι δύο μας με τον Ντιμίτρι, συνέχισε να κρατά τον καρπό μου και πήρε πάλι τον λόγο. «Γιατί έχεις απομακρυνθεί;» με ρώτησε.

«Δεν έχω απομακρυνθεί» διαφώνησα, με κοίταξε εξεταστικά. «Καλά, ίσως να έχω απομακρυνθεί λίγο αλλά ντρέπομαι να είμαι τόσο κοντά σου ενώ είναι εδώ ο αδερφός μου και η φίλη μου» και πράγματι ήταν αλήθεια αυτό, ντρεπόμουν να έρχομαι "κοντά" με τον Ντιμίτρι ενώ έχουμε για συγκάτοικους μας τον Άντριαν και την Σίντνεϊ.

«Δεν τους ενοχλεί. Θέλουν να μας βλέπουν χαρούμενους, όπως θέλουμε να βλέπουμε και εμείς αυτούς.» Μου υπενθύμισε και η φωνή του θύμιζε φωνή που μιλάει ένας ενήλικας σε μικρό παιδί.

Είχε δίκιο, η αλήθεια είναι ό,τι από όταν έγινα φύλακας λέω συνέχεια στον εαυτό μου "η δουλειά έρχεται πρώτη" , μα καλά από πότε αντιστράφηκαν οι ρόλοι ανάμεσα σε μένα και τον Ντιμίτρι;

«Έχεις δίκιο» παραδέχτηκα. «Αλλά νομίζω ότι αν αφήσω τον εαυτό μου να χαλαρώσει θα με κατσαδιάσεις και εσύ αλλά και εγώ η ίδια..»

Γέλασε απαλά και τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου, τραβώντας με κοντά του. Με κρατούσε με το ένα του χέρι από την μέση και με το άλλο χάιδευε τρυφερά τα μαλλιά μου.

«Ξέχνα τα όλα αυτά, ηρέμησε. Είμαι εγώ εδώ και δεν θα συμβεί τίποτα κακό, εντάξει;» πως γίνεται να είναι ο Ντιμίτρι τόσο θετικός και εγώ τόσο απαισιόδοξη; Καταραμένε Ελάιτζα..

«Εντάξει!»

Τα χείλη του συνάντησαν τα δικά μου σε ένα ασταμάτητο φιλί, που γινόταν όλο και πιο έντονο. Το ένα του χέρι κύλισε στον γοφό μου, αναρίγησα σε αυτό το άγγιγμα.

Ο Ντιμίτρι διέκοψε το φιλί μας. «Πάμε στο δωμάτιο;»

«Πάμε» ψυθίρισα. Με σήκωσε στην αγκαλιά του και με πήγε στο κρεβάτι μας. Με ξάπλωσε απαλά στο κρεβάτι και ήρθε από πάνω μου.

Άρχισε να μου χαρίζει φιλιά σε διάφορα σημεία του σώματός μου και σιγά - σιγά όλα τα ρούχα μας βρέθηκαν στο πάτωμα.

Κούρνιασα στην αγκαλιά του όπως κάνω πάντα και αφέθηκα στην στιγμή. Στη στιγμή που όλος ο κόσμος γύρω μου ήταν αυτός.

«Έπρεπε όντως να χαλαρώσουμε λίγο!» τον πείραξα, εκείνος γέλασε.

Από τότε που έγινα ξανά νταμπίρ δεν είχαμε έρθει τόσο κοντά, δηλαδή είχαμε να κάνουμε πάνω από πέντε μήνες έρωτα, κάτι που μάλλον είχε λείψει και στους δύο μας, αλλά δεν ήθελε να με πιέσει.

«Είδες!» είπε και φίλησε το μέτωπό μου.

Τα πάντα γύρω μου είναι θολά, βλέπω παντού φιγούρες. Το τοπίο σιγά σιγά, αρχίζει να γίνεται πιο καθαρό και μπορώ να διακρίνω πράγματα. Βλέπω δύο κατά κόκκινα μάτια να καρφώνουν τα δικά μου, δεν βλέπω το υπόλοιπο πρόσωπό όμως.

«Ποιος είσαι;» φωνάζω «Τι θέλεις από εμένα;» Και τότε είναι που εμφανίζεται το πρόσωπο του Ελάιτζα. Όπως πάντα.

«Με ξέχασες κιόλας;» ρωτάει απογοητευμένος, άθελα μου πισωπάτησα.

«Δεν είναι δυνατόν, έχεις πεθάνει.. είσαι της φαντασίας μου..» κατάφερα να ψελλίσω «Είσαι νεκρός..»

«Και από πότε οι νεκροί δεν μπορούν να επιστρέψουν;»

Μπορούν να επιστρέψουν άραγε;

φιλάκια!