Όταν η Έμμα άρχισε να εξηγεί τι εννοούσε ο Γαβριήλ καταλάβαμε και πιο ήταν το λάθος εξαρχής.

«Όταν ο Κλάους είχε έρθει στον Γαβριήλ για να του ζητήσει να τον αφυπνίσει ο Γαβριήλ αρνήθηκε. Εγώ τότε είχα σκεφτεί ότι ο Ελάιτζα θα γλίτωνε αυτή την απαίσια μοίρα όμως δεν ήθελε να εγκαταλείψει τον αδερφό του. Εγώ προσπαθούσα συνέχεια να του αλλάξω γνώμη. Ήταν ο πρώτος μου έρωτας και ήμασταν μαζί από μικρά παιδιά, πίστευα ότι θα με άκουγε αλλά η αφοσίωση για τον αδερφό του ήταν πολύ μεγάλη.»

Τα κομμάτια του παζλ σιγά σιγά άρχισαν να δένουν μεταξύ τους.

«Ήμουν εκεί όταν ο Κλάους στερούσε την ζωή του Ελάιτζα. Θόλωσα, έτρεξα κοντά του και έκλαιγα, η καρδιά μου πονούσε. Όταν λοιπόν το πρώτο σοκ πέρασε, θυμός φούντωσε μέσα μου, ήθελα να κάνω τον Κλάους να πληρώσει. Ήμουν πολύ νέα τότε και πολύ αφελής. Δεν είχα ξανά πολεμήσει στριγκόι μιας και εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλά γιατί ο Γαβριήλ δεν άλλαζε κάποιον και όποιο μορόι κατά λάθος ξεφεύγε από το όριο τροφοδοσίας και άλλαζε τον σκότωναν οι φύλακες. Έτσι ήμουν αδύναμη. Κόντεψα να πεθάνω και ο Ελάιτζα όταν συνήλθε και με είδε έτσι παρακάλεσε τον αδερφό του να με αλλάξει για να σωθώ. Ο αδερφός του όμως του έθεσε έναν όρο. Δεν με ήθελε στα πόδια του, πόσο μάλλον σαν στριγκόι οπότε μου έσβησε τις αναμνήσεις μου.»

Η ιστορία της Έμμας μας έκανε όλους να νιώσουμε λύπη για την χαμένη αγάπη της αλλά και την ίδια της την ζωή. Εγώ όμως κατάλαβα και κάτι άλλο μέσα από αυτή την ιστορία. Κατάλαβα για ποια μου μιλούσε τότε ο Ελάιτζα.

Ήμουν η πρώτη γυναίκα μετά από την Έμμα που τον αγάπησε και η πρώτη γυναίκα που έβαλε σε προτεραιότητα. Η Χέιλι δεν τον αγαπούσε, ήταν ερωτευμένη με τον Μαρσέλ, ο Ελάιτζα ενδιαφερόταν για εκείνη αλλά δεν είχαν κάποιον δεσμό. Αυτό που δεν μου κόλλαγε ήταν γιατί έψαχνε εμένα και όχι εκείνη.

«Μα, εγώ σκότωσα τον Κλάους, και ο Ντιμίτρι τον Ελάιτζα.» Παρατήρησε η μητέρα μου. Ο Γαβριήλ έδωσε μια νέα τροπή σκέψης στην παρέα μου.

«Μήπως χρησιμοποιείσατε το ίδιο κοντάρι;» Ο Ντιμίτρι προσπαθούσε να θυμηθεί κάθε σκηνή εκέινης της μέρας και τελικά το πρόσωπό του σοβάρεψε απότομα.

«Ναι. Μέσα στον πανικό της μάχης, χρησιμοποίησα το ίδιο κοντάρι.»

«Ωραία, άρα το ένα λάθος σας ήταν ότι καρφώσατε και τα δύο αδέρφια με την σωστή σειρά και το δεύτερο, ότι τους καρφώσατε με το ίδιο κοντάρι.»

«Μα εγώ γιατί τον βλέπω στα όνειρα μου;»

«Τον βλέπεις στα όνειρα σου γιατί το αίμα του χρησιμοποιήθηκε για να σε κάνει στριγκόι αλλά και για να ξανά γίνεις νταμπίρ, έχετε μία σύνδεση αίματος. Με λίγα λόγια στο αίμα σου ρέει και το αίμα εκείνου.»

«Και γιατί τον βλέπω και ξύπνια τώρα που γνώρισα τον Λούκιους;»

«Αυτό είναι αρκετά απλό. Όπως ήδη σου είπα, ο Λούκιους με τον Ελάιτζα έχουν το ίδιο αίμα. Εσύ έχεις μέσα σου το αίμα του Ελάιτζα, άρα η σύνδεση με έναν καθαρόαιμο δίπλα σου γίνεται πιο έντονη και ο Ελάιτζα μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σου ευκολότερα. Σίγουρα προσπαθεί και εκείνος να καταλάβει τι του συμβαίνει και χρειάζεται την βοήθεια σου.»

Ώστε η σύνδεση αίματος δημιούργησε όλον αυτόν τον χαμό.. Πώς όμως ήμουν εγώ ικανή να τον σώσω.

«Άρα που βρίσκεται ο Ελάιτζα τώρα;» ρώτησε ο Λούκιους ενώ το βλέμμα του ήταν συνέχεια στραμμένο πάνω μου.

«Παντού και πουθενά. Εκεί βρίσκεται.»

«Είσαι καλά;» Ο Ντιμίτρι με είχε κουβαλήσει μέχρι το κρεβάτι μας ενώ οι υπόλοιπη ομάδα έμεινε στο σαλόνι.

«Καλά είμαι..»

Άντριαν POV

Ακούγοντας τις νέες πληροφορίες που έμαθε η μικρή μας ομάδα από τον Γαβριήλ, εγώ, η Λίζα και η Μία νιώθαμε χαμένοι. Μιας και ήμουν χρήστης πνεύματος την έκφραση "Παντού και πουθενά" την έπαιρνα ως το ότι ο Ελάιτζα έχει κολλήσει στο κενό.

Δεν ήξερα πως θα καταφέρναμε να τον σώσουμε από εκεί αλλά σίγουρα θα έπρεπε να βρούμε λύση αλλιώς θα στοίχειωνε την Ρόουζ για πάντα.

Ο Καλός μας φίλος Λούκιους προσπαθούσε περισσότερο από όλους να σκεφτεί μια λύση. Δεν ήθελε να υποφέρει η Ρόουζ ειδικά αν αυτό γινόταν εξαιτίας του αίματος του.

«Οι χρήστε πνεύματος δεν έχουν κατά κάποιον τρόπο πρόσβαση στον κόσμο των νεκρών;»

«Για την ακρίβεια όσοι είναι νυχτοφιλημένοι έχουν αυτή την δυνατότητα. Για εμάς δεν ξέρω. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν κατάφερα να έχω επικοινωνία με κάποιον νεκρό ή έστω με κάποιον που έχει κολλήσει μεταξύ των δύο κόσμων.»

Ήξερα ότι οι νυχτοφιλημένοι έχουν τέτοιο χάρισμα από την μικρή Τζιλ. Από όταν την έφερα στην ζωή είχαμε μια σύνδεση εξαιτίας του πνεύματος. Υπήρχαν διάφορες παρενέργειες στην όλη σύνδεση και μία από αυτές ήταν ότι η Τζιλ μπορούσε να δει κάτω από το πέπλο των ζωντανών. Δεν μπορούσε να επιλέξει ποιον θα δει όμως.

«Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτή η νυχτοφιλημένη φίλη σας το αίμα μου και με την βοήθεια της μαγείας σου ή έστω της Ρόουζ, μιας και έχει και εκείνη σύνδεση με τον Ελάιτζα να μπορέσουμε να μιλήσουμε μαζί του. Έτσι ίσως βρίσκαμε μια λύση να τον φέρουμε πίσω.» Η ιδέα του Λούκιους ήταν αρκετά καλή, το θέμα ήταν να πετύχει.

Ρόουζ POV

Ήξερα ότι οι φίλοι μου ήταν εντελώς τρελοί αλλά όχι τόσο.

«Θέλεις να γίνεις νυχτοφιλημένος; Τρελάθηκες;» Δεν φώναζα στον Λούκιους αλλά σε όλους τους άλλους που δεν έφεραν αντίρρηση σε όλο αυτό. Μου είχαν εξηγήσει το σκεπτικό αυτής της ιδέας. Ήταν αρκετά έξυπνο αλλά δεν ήθελα να ρισκάρω την ζωή κανενός. «Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν θέλω!»

«Μπορεί να είναι η μόνη μας λύση. Προσπαθήσαμε πολλές φορές να επικοινωνήσουμε με την Τζιλ αλλά δεν έχει το αίμα του Ελάιτζα και παρά το ότι γέμισα χαρακιές δεν βγάλαμε άκρη. Η μεγαλύτερη πρόοδος ήταν απλά η φιγούρα του Ελάιτζα και αμέσως μετά να εξαφανίζεται. Ο αδερφός σου επίσης έχει εξαντληθεί.» Είχε ένα δίκιο. Έτσι ανακατεύαμε και την Τζιλ και τον Άντριαν χωρίς λόγο ενώ με την δική του ιδέα θα πέρναμε μόνο εμάς τους δύο στον λαιμό μας και επίσης υπήρχαν και μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.

«Εντάξει αλλά..»

«Αλλά;»

«Θα το κάνουμε κρυφά από τους υπόλοιπους.»

«Μα ήδη ξέρουν για το σχέδιο..»

«Δεν ξέρουν όμως ότι θα συμφωνήσω. Δεν θέλω να είναι κοντά όταν συμβεί αυτό..» Ο Λούκιους καταλάβαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

«Φοβάσαι ότι δεν θα καταφέρεις να με επαναφέρεις;»

«Ποτέ δεν το έχω ξανά κάνει..»

«Θα τα καταφέρεις, πιστεύω σε σένα! Αν δεν τα καταφέρεις όμως δεν πειράζει, εμείς θα έχουμε προσπαθήσει.» Δεν μου αρκούσε η προσπάθεια. Δεν άντεχα τόσο καιρό να βασανίζομαι από τον Ελάιτζα, πως θα άντεχα στην ιδέα ότι ο Λούκιους πέθανε εξαιτίας μου; Εκείνος φάνηκε να καταλαβαίνει τι σκέφτομαι και με έπιασε από τον καρπό. «Θες να δώσεις ένα τέλος αν δεν πετύχει το σχέδιο και δεν επιστρέψω, αυτό είναι έτσι;» Έσκυψα το κεφάλι και αναστέναξα βαριά. «Ξέρεις πόσοι θα υποφέρουν αν πεθάνεις εσύ;»

«Ξέρεις πόσοι υποφέρουν όμως που με βλέπουν σε αυτή την κατάσταση; Πόσοι ήρθατε για να με βοηθήσετε με τον Γαβριήλ; Ξέρεις πόσοι θα πεθαίνατε αν δεν ήμασταν τυχεροί τότε;» Το ελεύθερο χέρι του ήρθε στα μαλλιά μου χαϊδεύοντας τα απαλά, δεν τραβήχτηκα.

«Ξέρεις ότι η μόνη που πήγε να πεθάνει σε εκείνη την μάχη ήσουν εσύ; Σπατάλησες όλη την ενέργεια σου στην μαγεία. Με το ζόρι στεκόσουν όρθια. Εδώ ένα μορόι δεν αντέχει ένα στοιχείο και υποτίθεται ότι τα μορόι είναι φτιαγμένα γι' αυτό. Εσύ χρησιμοποίησες πάνω από ένα στοιχείο και πολλές φορές μάλιστα και είσαι νταμπίρ. Ήσουν έτοιμη να θυσιάσεις τον εαυτό σου εκείνη την μέρα. Μην λες λοιπόν ότι θα πέθαινε κάποιος εξαιτίας σου. Όλοι σε αγαπάνε και νοιάζονται για σένα όπως εσύ για αυτούς.» Τα λόγια του Λούκιους έκαναν το σώμα μου να χαλαρώσει. Το πρόσεξε και με τράβηξε κοντά του. «Μην ξανά σκεφτείς τέτοιες σαχλαμάρες. Ποτέ!» Τα λόγια του έσβησαν καθώς με αγκάλιαζε.