Οι μέρες περνούσαν και όλα κυλούσαν ήρεμα, προς το παρόν.

Η Σίντνεϊ βγήκε μέσα στις πέντε μέρες που πέρασαν και γύρισε στο σπίτι της ενώ ο Άντριαν είχε πάρει άδεια για να είναι δίπλα της και να την φροντίζει.

Όσο για μένα, συνέχιζα κανονικά τις προπονήσεις μου με τον Ντιμίτρι. Το κακό με τον Ντιμίτρι από τότε που γυρίσαμε στην ακαδημία ήταν ότι είχε ψιλό απομακρυνθεί από εμένα για να μην κινήσουμε υποψίες. Βέβαια, ήμουν χαρούμενη που ήμουν μαζί του, αλλά ζήλευα τους φίλους μου που είχαν την δυνατότητα να είναι συνέχεια με το ταίρι τους, τουλάχιστον υπήρχαν οι προπονήσεις μας, δηλαδή ο μοναδικός τρόπος να είμαι κοντά του, χωρίς να τραβήξουμε τα βλέμματα.

Έφτασε το καλοκαίρι και πολλά μορόι αλλά και νταμπίρ θα έφευγαν για διακοπές, εγώ δεν είχα που να πάω ή μάλλον είχα... Τον Άντριαν.

Θα μπορούσα να πάω στο σπίτι του, εκεί που είχαμε μείνει για λίγες μέρες με τον Ντιμίτρι, ο Ντιμίτρι λογικά αν δεν έμενε στην ακαδημία θα ήθελε σίγουρα να πάει στην οικογένεια του στη Ρωσία.

Με αυτές τις σκέψεις πέρασα πολλές μέρες, τώρα κατευθυνόμουν προς το γυμναστήριο για την καθημερινή μου προπόνηση σκεπτόμενη πώς θα ήταν να περάσω ολόκληρο το καλοκαίρι μου με τον Ντιμίτρι χωρίς να χρειάζεται να κρυβόμαστε.

Φτάνοντας στην αίθουσα γυμναστικής απέβαλα όλες αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου.

«Γεια σου σύντροφε» είπα στον Ντιμίτρι χαμογελώντας.

«Γεια σου Ρόουζ» μου ανταπέδωσε το χαμόγελο. Δεν μιλήσαμε άλλο και ξεκινήσαμε αμέσως το μάθημα.

Αφότου τελειώσαμε είχαμε ιδρώσει και οι δύο πολύ, ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου μια αλλαξιά ρούχα, του έκανα νεύμα να γυρίσει πλάτη για να αλλάξω στα γρήγορα φανελάκι, έβγαλα βιαστικά το βρώμικο φανελάκι και έβαλα το καθαρό.

«Μπορείς να γυρίσεις τώρα» του είπα.

«Σήμερα τα πήγες εξαιρετικά, συγχαρητήρια» είπε ήρεμα.

«Ευχαριστώ για την φιλοφρόνηση σύντροφε» συνέχισα να χαμογελάω και εκείνος το ανταπέδωσε με την σειρά του.

Πριν φύγω μου ήρθαν στο μυαλό μου όλες οι προηγούμενες σκέψεις μου, έκανα μεταβολή και γύρισα πάλι προς την πλευρά του.

«Εμ... Ντιμίτρι;» εκείνος με κοίταξε εξεταστικά.

«Πες μου» το σκέφτηκα για λίγο και τελικά τον ρώτησα.

«Τι θα κάνεις το καλοκαίρι;» εκείνος φάνηκε σκεπτικός για λίγο.

«Από όσο ξέρω οι περισσότεροι μαθητές θα φύγουν για διακοπές άρα η ακαδημία δεν θα χρειάζεται μεγάλη προστασία και έτσι θα κρατήσουν τους μίσους φύλακες για το μισό καλοκαίρι και τους άλλους μίσους για το άλλο μισό»

«Θα σας χωρίσουν το καλοκαίρι στην μέση» παρατήρησα.

«Ακριβώς!» συμφώνησε.

«Εσύ πότε θα πάρεις άδεια δηλαδή;» ρώτησα γεμάτη ελπίδα.

«Νομίζω στην πρώτη βάρδια που το σχολείο θα είναι σχεδόν άδειο, μετά θα με χρειάζονται σίγουρα!»

«Κατάλαβα»

«Γιατί με ρωτάς;» ζήτησε να μάθει.

«Ε τίποτα, απλή περιέργεια» φάνηκε ότι δεν με πίστεψε γιατί ήρθε πιο κοντά μου.

«Ρόουζ ξέρω ότι δεν είναι απλή περιέργεια, πες μου» με κοίταξε με εκείνο το διαπεραστικό βλέμμα που με έκανε πάντα να του τα λέω όλα.

«Απλά ήθελα να περάσω τις διακοπές μου μαζί σου αλλά ξεχνά το, είναι χαζή ιδέα» είπα γεμάτη απογοήτευση.

«Γιατί;» με ρώτησε ενώ θα ορκιζόμουν ότι στα μάτια του έβλεπα κατανόηση, ίσως ήταν η ιδέα μου.

«Γιατί τον λίγο χρόνο που θα έχεις ελεύθερο θα θες να τον περάσεις με την οικογένεια σου, όχι με μια απλή μαθήτρια» με κοίταξε έκπληκτος. «Εσύ απλή μαθήτρια Ρόουζ;» ρώτησε φανερά απορημένος , σαν να είχα πει το πιο χαζό πράγμα στον κόσμο.

«Εδώ αυτό είμαι» με πλησίασε και άλλο και τώρα απείχαμε μόνο μερικά εκατοστά -για να ακουμπήσουν τα σώματα μας-

«Όχι, όχι στην καρδιά μου. Εκεί όπου και να είμαι σημαίνεις πολλά» τα λόγια του με συγκίνησαν... Είχα συνηθίσει τον Ντιμίτρι ως σκληροτράχηλο θεό... όταν όμως ήταν μαζί μου εξέπεμπε πολλά περισσότερα, αγάπη... και τρυφερότητα... όλα αυτά σε συνδυασμό με τον δυναμισμό του... δεν είχα τι να απαντήσω σε αυτά του τα λόγια και για αυτό επανέλαβα το προηγούμενο μου επιχείρημα.

«Θες όμως να πας στην οικογένεια σου» του θύμισα.

«Πράγματι..» συμφώνησε «Αλλά...»

«Αλλά τι;» τον παρότρυνα

«...θα μπορούσα να σε πάρω μαζί μου..»

Τώρα τα δικά του λόγια ήταν που είχαν αφήσει εμένα άναυδη.

«Αν θες φυσικά» πρόσθεσε αμήχανα σαν να νόμιζε ότι θα αρνηθώ, αυτό με συνέφερε.

«Φυσικά, φυσικά και θέλω» αναφώνησα, εκείνος χαμογέλασε. «Χαίρομαι. Να ξέρεις όμως ότι στην Ρωσία έχει πάρα πολλά στριγκόι» με προειδοποίησε.

«Είσαι ο καλύτερος μαχητής εναντίον των στριγκόι, επιπλέον είμαι δική σου μαθήτρια, είμαι αρκετά ικανή. Δεν φοβάμαι τον κίνδυνο, αν αυτό προσπαθείς να πετύχεις για να πάρεις πίσω αυτό που είπες» με τα τελευταία λόγια μου εισέπραξα ένα υπέροχο γέλιο από μεριάς του.

«Αυτό σημαίνει ότι θα πάμε στους δικούς σου στην Ρωσία;» ρώτησα. «Αφού το θες και εσύ ναι!» χαμογέλασα.

«Πότε;»

«Την επόμενη παρασκευή λογικά, αλλά θα σου πω το βράδυ για σίγουρα»

«Ωραία»... έπεσε για λίγο σιωπή.

«Τα λέμε στο επόμενο μάθημα» είπα ήρεμα.

«Στο επόμενο μάθημα λοιπόν» συμφώνησε και αυτός, πριν βγω από το γυμναστήριο του έσκασα στα γρήγορα ένα φιλί στο μάγουλο.