Αργήσαμε να φτάσουμε αλλά η φωτιά που μας είχε κυριεύσει πριν υπήρχε ακόμα πολύ έντονα, αν και προσπάθησα να μην το δείξω. «Είδες που αγχωνόσουν; φτάσαμε πριν νυχτώσει!» εκείνος μου χαμογέλασε.

«Ναι! Θες να μαγειρέψω κάτι να φάμε ή δεν πεινάς;» η αλήθεια είναι πως πεινούσα λίγο.

«Δεν πεινάω και τόσο» αρνήθηκα, εκείνος με πλησίασε.

«Πρέπει να βγάλουμε τα βρεγμένα και να μπούμε για ντους» είπα. «Μαζί?» με ρώτησε σαν να ήθελε να πω ναι, εγώ κοκκίνισα λιγάκι.

«Δεν χωράμε και οι δύο, θα πρέπει να στριμωχτούμε» αστειεύτηκα χωρίς μεγάλη επιτυχία.

«Δίκιο έχεις» είπε, προσπαθώντας να έχει τον έλεγχο του εαυτού του. Προσπαθούσε πολύ έντονα, το έβλεπα... Μα, το θέμα είναι... Ήθελα να κρατήσει τον έλεγχο;

Πήρα βαθιά ανάσα και μάζεψα όλο το θάρρος που μου είχε απομείνει. «Εγώ πάντως πάω, αν το θες τόσο πολύ να κάνουμε μαζί μπάνιο έλα»

Έβγαλα μπροστά του τα βρεγμένα ρούχα και τα εσώρουχα μου, ένιωθα ότι θα πεθάνω από ντροπή.. ο Ντιμίτρι με κοίταζε πιο έντονα από ποτέ, εγώ τον κοίταξα αυθόρμητα προς τα κάτω, παραλίγο τα μάτια μου να γουρλώσουν, εγώ το προκάλεσα αυτό;

Πήγα να μπω στο μπάνιο αλλά άκουσα τον Ντιμίτρι να λέει κομπιάζοντας «Ουάου», και η ντροπή μου έκανε φτερά. Μπήκα στο μπάνιο και άνοιξα το κρύο νερό και ενώ άρχισα να βρέχω το σώμα μου, άκουσα την πόρτα να ανοίγει και ένα δευτερόλεπτο αργότερα ένιωσα δύο χέρια να τυλίγονται γύρω μου, η ανάσα μου κόπηκε. Ο Ντιμίτρι με κόλλησε πάνω του και τα γυμνά μας σώματα ακουμπούσαν το ένα στο άλλο, άρχισε να με φιλάει και με κόλλησε στον τοίχο της ντουζιέρας ενώ ζούλαγε το σώμα του πάνω στο δικό μου. 

Δεν ξέρω πόση ώρα γινόταν αυτό, κάποια στιγμή με σήκωσε όπως ήμασταν και με πήγε στο κρεβάτι, με ξάπλωσε και ήρθε από πάνω μου.

Άρχισε να με φιλά στον λαιμό και σιγά, σιγά, κατέβαινε όλο και περισσότερο. Άθελά μου, μου ξέφυγε ένας ήχος ευχαρίστησης.

Με φίλησε ξανά στα χείλη, ενώ το χέρι του κύλησε στον γοφό μου.

«Είσαι σίγουρη γι' αυτό;» η ανάσα του ήταν βραχνή.

«Όταν είμαι μαζί σου όλα είναι σωστά» συνεχίσαμε να ανταλλάσουμε παθιασμένα φιλιά.. κάποια στιγμή άφησε να πάρω και εγώ τον έλεγχο, κάτι που επίσης απόλαυσα.

Αυτό που ένιωσα δεν περιγράφεται, το σώμα μου πονούσε από ευχαρίστηση, επίσης πεινούσα σαν λύκος αλλά δεν ήθελα να φύγω από την αγκαλιά του.

«Πως νιώθεις;» με ρώτησε μετά από πολύ ώρα, κουλουριάστηκα στην αγκαλιά του ακόμα περισσότερο.

«Υπέροχα» του απάντησα, κι εκείνος μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά.

«Σ' αγαπάω Ρόζα»

«Και εγώ σ' αγαπάω Ντιμίτρι» με έσφιξε στην αγκαλιά του.

«Δεν πρόκειται να αφήσω να σου συμβεί ποτέ τίποτα κακό» μου έδωσε τον λόγο του.

«Θα σε προσέχω ότι και αν γίνει» του υποσχέθηκα. Τα πρέπει πλέον είχανε κάνει φτερά.

Είχε νυχτώσει αρκετά όταν αποφασίσαμε να σηκωθούμε για να φάμε κάτι. Πήγαμε στην κουζίνα και ετοιμάσαμε κάτι πρόχειρο και αφού φάγαμε μας πήρε τηλέφωνο ο Άντριαν

«Πρέπει να έρθετε εδώ γρήγορα» ακουγόταν ανήσυχος.

«Τι συνέβη;»

«Στριγκόι στο νοσοκομείο..οι φύλακες δεν είναι αρκετοί για να αντιμετωπίσουν τόσα πολλά...»

«Ερχόμαστε» έκλεισα το τηλέφωνο και είπα βιαστικά στον Ντιμίτρι αυτά που μου είπε ο Άντριαν και έπειτα φύγαμε αστραπή για το νοσοκομείο. "Δανειστήκαμε" το αυτοκίνητο του γείτονά και φτάσαμε στο νοσοκομείο μέσα σε 5 λεπτά αφού ο Ντιμίτρι οδηγούσε σαν σίφουνας.

Μόλις μπήκαμε στο νοσοκομείο είδαμε δύο νεκρά στριγκόι και έναν νεκρό φύλακα.

«Πήγαινε στον Άντριαν και την Σίντνεϊ, θα σε συναντήσω εκεί σε δέκα λεπτά» είπε ο Ντιμίτρι και έπειτα πρόσθεσε «Αν δεν έχω γυρίσει σε δέκα λεπτά πάρε τους από εδώ» πήγα να παραπονεθώ αλλά με διέκοψε «Να προσέχεις» αναστέναξα αλλά δεν έφερα αντίρρηση.

«Εντάξει, πρόσεχε» με αυτά τα λόγια χωριστήκαμε.

Έξω από το δωμάτιο της Σίντνεϊ βρήκα ένα στριγκόι να παλεύει με τον Άντριαν...

Για στάσου...

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΠΑΛΕΥΕ;;;

Όρμησα κατά πάνω τους χωρίς να διστάσω, χτύπησα το στριγκόι χωρίς μεγάλο αποτέλεσμα.

«Τρέχα» ούρλιαξα στον Άντριαν! «Μπες μέσα» πρόσθεσα την στιγμή που με έπιασε το στριγκόι από τον λαιμό και με εκσφενδόνισε στον απέναντι τοίχο.

Αυτό πόνεσε αφάνταστα αλλά δεν ένιωθα κάποιο σπάσιμο στα κόκαλα μου, σηκώθηκα γρήγορα και έγδαρα το πρόσωπο του αρσενικού στριγκόι με το κοντάρι μου, εκείνο ούρλιαξε και μου έκανε επίθεση.

Παραλίγο να με γράπωνε αλλά του ξέφυγα στο τσακ, μπόρεσα να βρω άνοιγμα και δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη, κάρφωσα το κοντάρι μου στην καρδιά του. Εγώ με τον Άντριαν συρθήκαμε ως το δωμάτιο της Σιντ που ευτυχώς ήταν μια χαρά, είχε σηκωθεί από το κρεβάτι και κοιτούσε γύρω της νευρικά, φοβόταν.

«Πρέπει να φύγουμε από εδώ» είπε ο Άντριαν πηγαίνοντας στο πλευρό της.

«Δεν φεύγω χωρίς τον Ντιμίτρι» είπα εγώ κατηγορηματικά. «Πάω να δω που βρίσκεται, αν πλησιάσει κάποιο στριγκόι να το κάψετε» κοίταξα όλο νόημα την Σιντ «Μπορείς;» κούνησε δειλά το κεφάλι της καταφατικά «Θα φτιάξω και εγώ μια ασπίδα φωτιάς αλλά για παν ενδεχόμενο καλό θα είναι να είστε σε εγρήγορση». Ο Άντριαν στράφηκε προς το μέρος μου.

«Να έρθεις γρήγορα με τον Ντιμίτρι» κούνησα καταφατικά το κεφάλι και πήγα να βγω από το δωμάτιο πριν ξανά μιλήσει.

«Α και Ρόουζ... να προσέχεις»

«Θα προσέχω Άντριαν, να κάνετε το ίδιο» με κοίταξε.

«Καλή τύχη» μου ευχήθηκε η Σίντνεϊ. Μόλις έφτιαξα το προστατευτικό τοίχος από φωτιά ξεκίνησα να ψάχνω τον Ντιμίτρι, μου είχε πει να μείνω εκεί και να τον περιμένω αλλά μου ήταν αδύνατον.

Μετά από αρκετό ψάξιμο τον βρήκα να πολεμάει δύο στριγκόι. Όταν πλησίασα αρκετά είδα ότι και οι δύο ήταν άντρες, ήταν πολλοί δυνατοί αλλά το ίδιο και ο Ντιμίτρι. Δεν έχασα στιγμή, όρμησα και εγώ στην μάχη, κόλλησα το ένα στριγκόι στον τοίχο.

«Γεια σου σύντροφε» είπα με λαχανιασμένη φωνή.

«Μα και φυσικά δεν θα με άκουγες!» είπε και στο πρόσωπο του φάνηκε ένα ίχνος χαμόγελου.

Όλη την υπόλοιπη ώρα δεν είπαμε κουβέντα, είχαμε επικεντρωθεί και οι δυο στην μάχη, αυτά τα στριγκόι ήταν πολύ δυνατά, -παλιά- πρέπει να ήταν φύλακες. Έκανα έναν αντιπερισπασμό τυλίγοντας το στριγκόι που πολεμούσα στις φλόγες. Αυτό του τράβηξε την προσοχή και μπόρεσα να το καρφώσω με το κοντάρι μου. Έτρεξα αμέσως να βοηθήσω τον Ντιμίτρι, αλλά δεν χρειάστηκε, γιατί σκότωσε και εκείνος με την σειρά του τον δικό του αντίπαλο. Αμέσως τρέξαμε προς το δωμάτιο της Σίντνεϊ και του Άντριαν... Η φωτιά μου όντως είχε κρατήσει ένα στριγκόι έξω από το δωμάτιο.

«Για δες, για δες. Το μεγάλο κακό στριγκόι φοβάται την φωτιά» ειρωνεύτηκα.

«Αν δεν μπορούσε να με σκοτώσει δεν θα με ένοιαζε σκουπίδι» γρύλισε. «Είσαι είδη νεκρός!» του θύμισα, ο Ντιμίτρι κατάλαβε ότι προσπαθούσα να αποσπάσω την προσοχή του στριγκόι...

«Σε λίγο εσύ θα είσαι νεκρή!» είπε και σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο είχε βρεθεί μπροστά μου.

Τον Ντιμίτρι τον αγνόησε από την αρχή επειδή τον είχα εκνευρίσει, έτσι ο Ντιμίτρι τον σκότωσε με μεγάλη ευκολία.

«Είμαστε καλή ομάδα» είπα προσπαθώντας να ανασάνω κανονικά.

«Θα συμφωνήσω» είπε ο Ντιμίτρι. Έσβησα την φωτιά, και εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα πόση ενέργεια είχα σπαταλήσει στην μαγεία και στην μάχη. Ο Ντιμίτρι το κατάλαβε αμέσως και με βοήθησε να προχωρήσω.

«Είστε καλά!» αναφώνησε ο Άντριαν μόλις μας είδε.

«Και εσείς το ίδιο» είπα κάνοντας μια μάταιη προσπάθεια να χαμογελάσω.

«Είσαι πολύ χλωμή» είπε ανήσυχα η Σιντ.

«Η μάχη σε συνδυασμό με την μαγεία την εξουθένωσαν» της είπε ήρεμα ο Ντιμίτρι.

«Μιας και λέμε για μαγεία...» είπε ο Άντριαν.

Ωχ όχι, είχα ξεχάσει μέσα στον πανικό μου ότι δεν γνώριζε...

«Γιατί ποτέ δεν μου είπες τίποτα;» με ρώτησε.

«Εγώ του είπα την αλήθεια, αναρωτιόταν πως γίνεται να έχεις μαγεία» βιάστηκε να πει η Σίντνεϊ. Γύρισα και τον κοίταξα.

«Φοβόμουν ότι δεν θα με αγαπούσες όπως πριν».

Εκείνος με πλησίασε και ένωσε τα χέρια του με τα δικά μου.

«Κάτι τόσο γελοίο δεν θα με έκανε ποτέ να σε αγαπήσω λιγότερο».