Μπόρεσα να βρω -σχετικά- εύκολα το καζίνο.

Ευτυχώς είχα μια ψεύτικη ταυτότητα μαζί μου -μου την είχε φτιάξει η Σίντνεϊ- και έτσι με άφησαν να μπω ως "ενήλικη" που ήμουν.

Μόλις μπήκα άρχισα να επεξεργάζομαι τον χώρο, δεν έβλεπα πουθενά τον Άντριαν αλλά ούτε και τον Ντέιμον. 

Ευτυχώς την ίδια στιγμή χτύπησε το κινητό μου. 

«Ναι;»

«Η Σίντνεϊ είμαι, έκανα ξόρκι εντοπισμού, ο Άντριαν δεν βρίσκεται στο καζίνο»

«Το κατάλαβα αυτό. Που είναι;» ρώτησα.

«Σε μία αποθήκη, όχι πολλά χιλιόμετρα μακριά από εκεί. Την ακριβή τοποθεσία μας βοήθησε να την βρούμε η Τζιλ. Είναι πίσω από το βιβλιοπωλείο στην γειτονιά που βρίσκεσαι»

«Τι άλλο είδε η Τζιλ;» ζήτησα να μάθω.

«Είναι ο Ντέιμον, και μαζί του είναι ένα στριγκόι. Η Τζιλ δεν μπόρεσε να δει πολλά μέσα από τον Άντριαν, είναι πολύ ταραγμένος».

(η Τζιλ είναι νυχτοφιλημένη. Δηλαδή, είχε πεθάνει και ο Άντριαν την έφερε πίσω στην ζωή από το χείλος του θανάτου. Είναι μια από τις επιδράσεις της 5ης στοιχειακής μαγείας -του πνεύματος- από τότε που τη θεράπευσε, η Τζιλ μπορεί να νιώσει ότι νιώθει ο Άντριαν, διαβάζει τις σκέψεις του, βλέπει μέσα από τα μάτια του, βιώνει τον πόνο του και ρουφάει το σκότος από μέσα του).

«ΤΙ?» δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου.

«Το στριγκόι είναι ο αδερφός του Ντέιμον» μου εξήγησε η Σίντνεϊ.

«Και γιατί κρατάνε τον Άντριαν;» ρώτησα.

«Θέλουν να τον εκμεταλλευτούν, λόγω της μαγείας του ή έστω αυτό πιστεύει ο Άντριαν.» Άρχισα να νιώθω φόβο. «Δεν έχει υποστεί μεγάλη ζημιά αλλά είναι τραυματισμένος» συνέχισε.

«Κατάλαβα, ευχαριστώ» της έκλεισα το τηλέφωνο και ξεκίνησα για την αποθήκη.

Είχε νυχτώσει πλέον αλλά εμένα το μόνο που με ένοιαζε ήταν να σώσω τον Άντριαν, ήταν το μόνο που είχε σημασία αυτή την στιγμή. Έφτασα στην αποθήκη και έπιασα σφιχτά στο χέρι μου το κοντάρι. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα. Φυσικά ήξερα ότι το στριγκόι είχε ακούσει τον ερχομό μου και για αυτό έκανα κατά μέτωπο επίθεση, το στριγκόι με εκσφενδόνισε στον τοίχο, πήγε να μου ξανά επιτεθεί αλλά ο Ντέιμον τον σταμάτησε -ευτυχώς εγώ δεν είχα σωριαστεί στο πάτωμα, μα παρόλα αυτά ο πόνος ήταν πολύ έντονος-.

«Για να πω την αλήθεια, περίμενα ότι θα ερχόταν ο Ντιμίτρι» σχολίασε ο Ντέιμον.

«Άσε με να την σκοτώσω αδερφέ» είπε το στριγκόι.

«Όχι ακόμα Έντουαρντ, μπορεί να μας φανεί χρήσιμη. Σίγουρα θα έρθει ο Ντιμίτρι για να σώσει αυτή και το μορόι και έτσι θα μπορέσεις να τον αφυπνίσεις» τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα.

«Ώστε αυτό ήταν το σχέδιο σου από την αρχή. Ο Άντριαν ήταν απλώς ένα πιόνι» παρατήρησα.

«Ακριβώς, είσαι έξυπνη» μου χαμογέλασε πονηρά ο Ντέιμον.

«Επίσης είμαι αρκετά δυνατή για να σας σκοτώσω» γρύλισα και αμέσως χίμηξα κατά πάνω του, με απέφυγε και ταυτόχρονα μου επιτέθηκε το στριγκόι, το απέφυγα στο τσακ.

Ωραία τώρα γνώριζα κάτι καινούργιο. Ανεξάρτητα από το αν ο Ντέιμον, ήταν ή όχι δυνατός ο Έντουαρντ, ακόμα και σαν τέρας που ήταν υπερασπιζόταν τον αδερφό του και έμπαινε στην μέση, ίσως να ήθελε απλά να τον εκμεταλλευτεί.

Ο Έντουαρντ ακόμα και ως στριγκόι παρέμενε όμορφος. Κάτω από την μορφή του τέρατος είχε ωραία χαρακτηριστικά.

«Δεν μπορείς να μας νικήσεις και τους δύο!»

«Αυτό θα το δούμε Ντέιμον» είπα και ξεκίνησα νέα επίθεση.

Όπως και πριν, ο Ντέιμον απέφυγε την επίθεση και ο Έντουαρντ μου επιτέθηκε από τα πλάγια, ήταν πολύ γρήγορος αλλά και εγώ ήμουν γρήγορη. Έκανα μια γρήγορη στροφή τελευταία στιγμή και με το κοντάρι μου, ακόμα στο χέρι, με αστραπιαία ταχύτητα το κάρφωσα στην καρδιά του ή έστω έτσι νόμιζα, δεν είχε διαπεράσει το στέρνο του μέχρι εκεί που έπρεπε και πάλι όμως του είχα κάνει ζημιά. Ο Έντουαρντ ούρλιαξε στην επαφή με το ασήμι και η έκφραση του Ντέιμον σκλήρυνε, κοίταξα βιαστικά στην άλλη άκρη του χώρου και είδα τον Άντριαν λιπόθυμο -σχεδόν-. Ένιωσα να γεμίζω οργή και δύναμη μέσα μου.

«Ας παλέψουμε» είπε διπλωματικά ο Ντέιμον αλλά φαινόταν φανερά εκνευρισμένος.

«Έγινε» απάντησα και έτρεξα κατά πάνω του. Μου έχωσε μία δυνατή κλωτσιά στο στομάχι ενώ με την άκρη του ματιού μου είδα να μας πλησιάζει πάλι ο Έντουαρντ με την ταχύτητα των στριγκόι, τράβηξα τον Ντέιμον στην θέση που βρισκόμουν και πήδησα στον αέρα τελευταία στιγμή επίτηδες. Το σχέδιο μου πέτυχε. Ο Έντουαρντ δεν πρόλαβε να αντιδράσει και χτύπησε τον Ντέιμον.

«Πρόσεχε βλάκα» του φώναξε ο Ντέιμον.

«Εσύ να προσέχεις πως μου μιλάς» γρύλισε ο Έντουαρντ, το μικρό τους καβγαδάκι ήταν ότι χρειαζόμουν για να δημιουργήσω τον αντιπερισπασμό που ήθελα. Το σώμα του στριγκόι τυλίχτηκε στις φλόγες, άρχισε να ουρλιάζει.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησαν και οι δύο με μια φωνή και, χωρίς να χάσω την ευκαιρία όρμησα με φόρα στον Έντουαρντ, ο Ντέιμον με απέκρουσε δίνοντας μου κλωτσιά στην μέση -το περίμενα αυτό-, μετά έσκυψε για να αποφύγει το χτύπημα μου και, πήγε να με κλωτσήσει στο πόδι για να χάσω την ισορροπία μου, το απέκρουσα με μια κολοτούμπα που με έκανε να βρεθώ από πίσω του πιάνοντας τον από το κεφάλι γυρίζοντας το με δύναμη. Ακούστηκε ένα κρακ και την ίδια στιγμή ο Ντέιμον σωριαζόταν στο πάτωμα.

Κρατούσα ακόμα το κοντάρι μου, οπότε άφησα την φωτιά που τύλιγε το στριγκόι να σβήσει -δεν είχα άλλη πνευματική δύναμη- , μόλις έσβησε η φωτιά με κόλλησε στον τοίχο.

«Θα σε σκοτώσω» γρύλισε. Τα κόκκινα μάτια του με κοίταζαν γεμάτα μίσος και θα ορκιζόμουν ότι έγιναν ακόμα πιο κόκκινα. Είχα παγώσει από τον φόβο μου και τότε θυμήθηκα τα λόγια του Ντιμίτρι, "Πρόσεχε". Δεν μπορούσα να τον απογοητεύσω.

«Μάντεψε ξανά» άρχισα να θερμαίνω το σώμα μου με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει. Μόλις άρχισε να νιώθει την ζεστασιά που έβγαινε από το σώμα μου ξεκόλλησε από πάνω μου ελάχιστα, αλλά το άνοιγμα ήταν αρκετό για μένα αφού ήμουν μικρόσωμη. Αυτή ήταν και η τελευταία μου ευκαιρία. Κυλήστηκα από κάτω του και όπως γύρισε να με πιάσει άφησε αφύλακτη την καρδιά του. Το κοντάρι μου βρήκε με επιτυχία τον στόχο του -αυτή την φορά- και την επόμενη στιγμή το στριγκόι ήταν νεκρό στο πάτωμα. Ένιωσα τρομερή αδυναμία, έπεσα στο πάτωμα και παρότι προσπάθησα να σηκωθώ μου ήταν αδύνατον, την επόμενη στιγμή όλα γύρω μου σκοτείνιασαν.

Έντουαρντ