Μία νύχτα, είχε αποφασίσει για πρώτη του φορά, να κατευθυνθεί προς την σκιερή πόλη του παράδοξου κόσμου. Στον ορίζοντα, επικρατούσε ένα χλωμό λυκόφως, σαν να είχε σηκωθεί η άμμος της ερήμου και είχε καλύψει τον ουρανό, ο οποίος είχε υιοθετήσει το χρώμα της ώχρας. Ένιωσε πως ήθελε να συναντήσει τον μαθητή του, ο οποίος πλέον τον είχε ξεπεράσει ηλικιακά, αφού η δική του ουσιαστικά ζωή έμεινε στάσιμη από επιλογή του. Ο Ξένος ήταν η αδυναμία της Ελβίνας. Είχαν πεθάνει την ίδια μέρα, νύχτα της 31ης του Οκτώβρη αλλά κατάγονταν από διαφορετικές πόλεις αφού η μικρή έμενε στο Μπρονξ όπου φυτοζωούσε κυριολεκτικά. Ήταν άρρωστη βαριά και εκείνη την ψυχρή νύχτα, άφησε την τελευταία της πνοή. Εξαιτίας όμως του καταραμένου κύκλου που ο Τζακ Ο Λάντερν είχε ανοίξει, όλες οι ψυχές που έφευγαν από την ζωή εκείνο το βράδυ, κατέληγαν στο ενδιάμεσο. Ο Ξένος νοιαζόταν για εκείνη, μα η κοπέλα ήταν ερωτευμένη μαζί του εδώ και χρόνια. Σε έναν τόπο άκρως δυστοπικό και αλλόκοτο, ο έρωτας έβρισκε τον τρόπο του να ανθίσει, καθώς ήταν ίσως το πιο ισχυρό συναίσθημα στον κόσμο. Ο νεαρός όμως είχε μία καρδιά ταγμένη αποκλειστικά στην Έσπερ. Η αγωνία του κορυφωνόταν καθώς φοβόταν πλέον πως εκείνη θα έφευγε από την ζωή και δεν θα την ξανάβλεπε ποτέ. Η αγάπη του για εκείνη ήταν δυνατή και αιώνια, ικανή να συγκινήσει και την πιο άκαμπτη καρδιά. Απόψε λοιπόν, ήθελε να συναντήσει τον Τζακ. Ήθελε να τον βοηθήσει να βρει την λύτρωση με όποιον τρόπο μπορούσε. Δυστυχώς, η συνάντηση με τον Τζακ Ο Λάντερν, φάνταζε ως ένα αναγκαίο κακό.

Ο μικρός Τζακ που πλέον ήταν ένας πανέμορφος νεαρός άνδρας, έμενε σε ένα στενάχωρο διαμέρισμα, χωμένο σε ένα υγρό και σκοτεινό σοκάκι, με θέα ένα από τα πολλά μαγαζιά που πουλούσαν απομιμήσεις ταριχευμένων ζώων και που φυσικά δούλευαν μέσα δήθεν μάγισσες και μέντιουμ. Αυτή η καθημερινή κατρακύλα, αυτό το ατέρμονο και ανούσιο πάρτι ξεπεσμού είχε ξεκινήσει να τον κουράζει. Κατεβαίνοντας τη φιδογυριστή σκάλα του παλαιού αρχοντικού και βγαίνοντας έπειτα στον πολυσύχναστο, δρόμο, εντόπισε τον Ξένο να βαδίζει αμήχανα μέσα στο πλήθος αναζητώντας κάτι ή κάποιον. Στη θέα του, η καρδιά του σκίρτησε σαν να έβλεπε έναν καλό και γνώριμο φίλο. Μπορεί όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά να του έμοιαζε άσπλαχνος και ανηλεής, όμως πλέον ήταν ικανός να διακρίνει τους φορτωμένους του ώμους από το βάρος του παρελθόντος. Το αγόρι με τα ξανθά, αγγελικά μαλλιά, τον προσέγγισε αμήχανα και ο Τζακ στάθηκε για λίγο μπροστά του, προτού κάνει την κίνηση να τον αγκαλιάσει, φέρνοντάς τον σε δύσκολη θέση.

Ο Ξένος δεν είχε συνηθίσει τις εκδηλώσεις χαράς και αγάπης. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που δέχτηκε ένα χάδι στο κορμί του. Κοιτώντας τώρα τον πρώην μαθητή του και νέο πειραχτήρι της γιορτής, χαμογέλασε για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό.

«Καλησπέρα συνονόματε» τον χαιρέτησε.

«Εγώ θα πω καλημέρα, έτσι για αλλαγή. Όχι πως γνωρίζουμε τι ώρα είναι δηλαδή» πρόφερε ο Τζακ με βαριά πλέον αντρική φωνή και πίσω του φάνηκε η Σκιά.

«Εδώ ήταν και την έψαχνα;» γέλασε ο Ξένος.

«Μου κρατά συντροφιά χρόνια τώρα. Αν δεν την είχα θα τρελαινόμουν. Για πες μου, ποιος καλός άνεμος σε φέρνει στην Τομπταουν; Δύσκολη  ζωή στην επαρχία;» τον πείραξε και ο Ξένος χαμογέλασε.

«Υπάρχει κάτι που με ταλανίζει. Ένα συναίσθημα καλά θαμμένο μέσα μου, που όμως βγήκε στην επιφάνεια από την ημέρα που τυχαία σε συνάντησα στην μικρή σου πόλη, με τη μορφή της φλόγας. Η ιστορία σου, είχε σχεδόν τα ίδια θεμέλια με την δική μου και αυτό δεν μπορούσα να το παραβλέψω, ωστόσο, υπάρχουν κάποια πράγματα για το Χάλογουιν, κάποιοι κανόνες για τους οποίους δεν σου έχω μιλήσει ακόμη» έκανε την αρχή και ο Τζακ αναστέναξε.

«Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα, από το γεγονός πως την βλέπω μία φορά τον χρόνο και κάθε φορά ωστόσο, εύχομαι μέσα μου βαθιά να μην έχει βρει αντικαταστάτη και ας ξέρω πως όλο αυτό είναι αρρωστημένα λάθος;» ψέλλισε και μαζί κάθισαν σε ένα πέτρινο πεζούλι μία κυκλικής πλατείας, όπου στην μέση βασίλευε η μορφή η τρομακτική της κολοκύθας.

«Λοιπόν, πάνω σε αυτό θα ήθελα να σου μιλήσω. Γνωρίζεις σύμφωνα με τα λεγόμενά μου όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, πως πλέον έχεις αναλάβει κατά κάποιον τρόπο τον ηγετικό ρόλο του Ο Λάντερν και οδηγείς την ομάδα κάθε παραμονή των Αγίων Πάντων. Επίσης γνωρίζεις πως εκτός από εκείνη τη μία φορά, δεν μπορείς να υπερβείς τα όρια της διάστασής μας, ούτε να πάρεις μορφή πριν από την ημερομηνία της γιορτής. Ωστόσο, θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι και ας ξέρω πως ως τώρα δεν το έχεις κάνει. Έχεις σκεφτεί να συναντήσεις και να μιλήσεις με τη Σόνια;» τον ρώτησε ξαφνιάζοντάς τον.

«Ε, δεν ξέρω. Ναι, το έχω σκεφτεί μα δεν τολμάω. Είμαι δειλός» πρόφερε και ο Ξένος τον πλησίασε περισσότερο.

«Εδώ λοιπόν, υπάρχει ακόμη ένας, ίσως και τελευταίος κανόνας γι' αυτήν την γιορτή. Την παραμονή λοιπόν, μπορείς στα σίγουρα να προσεγγίσεις θνητούς, όπως και το κάνεις για να πραγματοποιήσεις την ανάλογη φάρσα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να καταλάβουν πως εσύ στην ουσία δεν ζεις. Κάτι τέτοιο, θα ήταν απαγορευτικό και θα διατάραζε πολλές ισορροπίες. Κοινώς, μπορείς να μιλήσεις στην κοπέλα αρκεί να μην καταλάβει το ποιος είσαι, αλλιώς η ψυχή σου θα παγιδευτεί για πάντα στα Τάρταρα και πίστεψέ με, η Τόμπταουν μπροστά τους, μοιάζει με νησί εξωτικό» τελείωσε και μία σκιά απογοήτευσης όργωσε τα μάτια του Τζακ.

«Χρόνια τώρα σκέφτομαι τι θα ήταν σωστό. Ίσως φέτος, κατορθώσω έστω να την προσεγγίσω και ας μην καταλάβει ποιος είμαι. Ίσως έτσι να είναι καλύτερα» ήρθε η απάντηση παραίτησης και ο Ξένος ξαφνιάστηκε.

Πώς μπορούσε στ' αλήθεια να το πιστεύει, την στιγμή που ο ίδιος είχε περάσει βράδια ατελείωτα να κλαίει και μόνο στη σκέψη πως ποτέ δεν θα μπορούσε να μιλήσει ειλικρινά στην αγαπημένη του Έσπερ; Χρόνια γύρευε τη λύτρωση και  βαθιά μέσα του, πίστεψε πως είχε φτάσει η ώρα. Ο Τζακ κάποτε, είχε ξεκινήσει δυναμικά αντιστεκόμενος σθεναρά στο πνεύμα στης γιορτής. Αναζητούσε τρόπους να σωθεί και να σώσει τις ψυχές. Στο σήμερα όμως, οι κανόνες και οι νόμοι τον είχαν καταπιεί. Το Χάλογουιν τον είχε τυλίξει στη φαιδρή του παράνοια, όπου δεν υπήρχε τίποτε το φυσιολογικό. Ο Ξένος όμως είχε κουραστεί. Τόσο η ζωή του, όσο και ο θάνατός του, έμοιαζαν με βασανιστήριο. Θα αναζητούσε τον Τζακ Ο Λάντερν σε όλη τη περιφέρεια του ενδιάμεσου μέχρι να τον βρει. Ο Τζακ είχε δίκιο και αυτός ο κύκλος έπρεπε να κλείσει.  

ΣΥΝΟΡΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΕΩΣ

Για χιλιοστή φορά, καρτερούσε όρθιος ακριβώς επάνω στη γραμμή που χώριζε την αμαρτία, από την αρετή. Ως άρχοντας της Κόλασης, η μορφή του τον καταδίωκε σαν αρρώστια, με μόνα όμορφα χαρακτηριστικά, κληρονομιά του Παραδείσου, τα δύο κυανά του μάτια. Από μακριά, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο δίδυμός του κατά την διάρκεια της αγγελικής δημιουργίας κατά μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, πλησίασε για την καθιερωμένη συνομιλία σε ένα θέμα που απασχολούσε τις δύο διαστάσεις χρόνια τώρα.

«Αδερφέ...»ξεκίνησε ο Μιχαήλ.

«Ακόμη ένα απόγευμα βουτηγμένοι  στην παρακώλυση της γραφειοκρατίας, σχετικά με το συνηθισμένο θέμα του Ο Λάντερν. Αυτός ο κατά βάση κολασμένος, έχει παρασύρει εξαιτίας της κατάρας του, ένα σωρό ψυχές στον Καιάδα του ενδιάμεσου. Μιχαήλ, σταμάτα να κωφεύεις. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση» διαμαρτυρήθηκε ο Εωσφόρος και ο Μιχαήλ κάρφωσε τα μάτια του της ανταριασμένης θάλασσας στον αδερφό του.

«Η ψυχή του, ουδεμία θέση είχε στον Παράδεισο. Για την ακρίβεια, ο Ο Λάντερν δεν αποτελεί δική μου υπόθεση. Είναι δικός σου καλεσμένος στον οποίο έδωσες άφεση εξαιτίας της πονηρίας του. Κοινώς, πήρες μία απόφαση δημιουργώντας το ενδιάμεσο σαν ψυχική χαβούζα, πράγμα που αντιβαίνει στους νόμους του Παραδείσου. Τι σε έπιασε και τον απέρριψες; Θα σου έτρωγε τον χώρο;» τον μάλωσε και ο Εωσφόρος κύρτωσε το φρύδι του.

«Πίστεψέ με Μιχαήλ, και εγώ πολύ θα ήθελα να ροδοκοκκινίζει το δερματάκι του βουτηγμένο στην πίσσα και στα πούπουλα, όμως ο λόγος είναι λόγος και έχει βαρύτητα» του απάντησε για να εισπράξει μία γκριμάτσα έκπληξης.

«Αιθερική βαρύτητα όταν πετάγεται από το δικό σου στόμα και όταν στην πρώτη στροφή αναιρείται» επέμεινε ο Αρχάγγελος.

«Ω, αγαπημένε μου, ακόμη να με μάθεις; Τον είχα άχτι. Πίστευε πως ήταν έξυπνος και πονηρός, πίστευε πως με είχε δήθεν εγκλωβίσει στο δέντρο, όταν εγώ το μόνο που επιθυμούσα, ήταν να τον εκδικηθώ και τα κατάφερα. Ο φουκαράς είχε τόση μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, που για μία στιγμή πίστεψε πως θα μπορούσε να πάει στον Παράδεισο, έχοντας διατελέσει τον χείριστο των βίων.  Το μόνο που ήθελε να εξασφαλίσει, ήταν πως δεν θα πήγαινε στην Κόλαση. Ε, λοιπόν, χατίρι δεν του χάλασα» χαμογέλασε με περηφάνια.

«Οι φωνές του κλειδοκράτορα Πέτρου, αντηχούσαν μέχρι τα ουράνια. Ως και η αγγελική χορωδία που εξυμνούσε τον Πατέρα έκανε διακοπή» συνοφρυώθηκε ο Μιχαήλ.

«Καλύτερα. Ήταν παράφωνη» απάντησε ο Εωσφόρος και οι δυο τους αποφάσισαν να σοβαρευτούν.

Αέρας παράσερνε τα μακριά μαλλιά του Μιχαήλ, καθιστώντας τον γοητευτικό και υπέρλαμπρο, μπροστά στον Εωσφόρο που μονάχα τα κυανά του μάτια φωτίζονταν όμορφα από το ύπουλο λυκόφως.

«Ο Πατέρας για όλους προνοεί, μα η κατάρα του Χάλογουιν δεν είναι εύκολο να λυθεί. Τα γεγονότα κινούνται προς μία επικίνδυνη κατεύθυνση ωστόσο άπαντες έχουν ελεύθερη βούληση, ακόμη και οι ψυχές. Εύχομαιμόνο όλο αυτό, να έχει το τέλος που αξίζει. Εωσφόρε, σκέψου καλά τι απάντηση θα δώσεις στην ερώτηση που σύντομα θα σου τεθεί. Ως αδερφός σου, παρά τις διαφορές μας, θα είμαι εδώ» τελείωσε και τον είδε να απομακρύνεται σαν σκιά που ολοένα ξεθώριαζε. Η Κόλαση όμως καλούσε και τον ίδιο να αποσυρθεί, γνωρίζοντας πως αργά ή γρήγορα, θα ερχόταν ξανά αντιμέτωπος με την παλαιά του συμφωνία.

Σας είχε υποσχεθεί εμφάνιση δύο ηρωών από το Άστρο που έδυσε, τους οποίους έχετε αγαπήσει. Για όσους δεν γνωρίζετε την ιστορία και επιθυμείτε να την μάθετε, μπορείτε να της ρίξετε μία ματιά. Ελπίζω η ιστορία να σας αρέσει!!! Θα χαρώ να σας ακούσω!