Σηκωνόμουν από το κρεβάτι μου νωρίς, σχεδόν κάθε πρωί για να ξεκινήσω μία ημέρα ρουτίνας, ίδια με την προηγούμενη. Έτσι έβλεπα την καθημερινότητά μου, σαν μία φευγαλέα, επιφανειακή ρουτίνα που άλλαζε τις εξαιρετικές ημέρες των διακοπών, την ύπαρξη των οποίων θεωρούσα επίσης δεδομένη. Ίσως ήμουν μικρή τότε, είχα μόλις αποχαιρετήσει την εφηβεία, η ζωή ανοιγόταν μπροστά μου, μα και αυτήν την θεωρούσα δεδομένη. Μέχρι που μεγάλωσα λίγο και κάποια γεγονότα προκάλεσαν μία ρωγμή σε όλο αυτό το κουβούκλιο και ξαφνικά, τα πρωινά απέκτησαν γεύση μοναδική το καθένα, χρώματα και μυρωδιές. Το πρωινό ξύπνημα, ήταν ένας λόγος για να προλάβω την ανατολή, ή την μυρωδιά του ρετσινιού των πεύκων δίπλα από το σπίτι μου. Ξαφνικά, αισθανόμουν ευγνώμων και μόνο για το γεγονός πως άνοιγα τα μάτια μου, είχα την υγεία μου και τους αγαπημένους μου κοντά. Ίσως όχι όλους, ίσως όχι εσένα πια.

Ξέρεις, αυτή η άτιμη ρουτίνα είχε και τις γλύκες της. Ήξερα πού θα σε βρω και πότε. Πάντοτε με περίμενες στις αρχές Ιουλίου ή Αυγούστου, με εκείνο το αιώνιο χαζοχαρούμενο χαμόγελο που αρχικά με εκνεύριζε. Ναι λοιπόν, με εκνεύριζε όπως και οι άπειρες φορές που μου έδειχνες πώς να φτιάχνω κοκτέιλ και μία ζωή τα θαλάσσωνα και έχυνα το μισό έξω. Αλλά εσύ δεν μου τσαλάκωνες ποτέ το ηθικό και ήσουν έτοιμος να μου δείξεις ξανά και ξανά και ας τελειώναμε στο τέλος το μισό μπουκάλι βότκα. Κάπου εκεί, ανάμεσα στη μισοχυμένη βότκα και το γέλιο σου που τράνταζε τον χώρο γίναμε φίλοι. Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και ευχάριστα με εκατοντάδες ανούσιες, επιφανειακές και χαλαρές συζητήσεις, μα σάμπως ζητούσαμε και κάτι άλλο; Ήταν καλοκαίρι, η ψυχολογία μας ζητούσε χαλαρά και ανάλαφρα λόγια, που να μας ωθούν να ξεφεύγουμε και λίγο από την καθημερινότητα, να δραπετεύουμε ύπουλα ακολουθώντας τα αυλάκια της άμμου, συνοδευόμενοι από την μυρωδιά του αντηλιακού και της δυνατής μουσικής.

Έτσι ήταν κάθε καλοκαίρι. Είχε τα ίδια χρώματα, τις ίδιες συζητήσεις, όμως εμένα μου άρεσε, εσύ γιατί μου το άλλαξες; Γιατί δεν εμφανίστηκες το καλοκαίρι του δώδεκα και γιατί δεν μου είπες λέξη; Μάλλον, για να μην βαρύνω, για να μην προκαλέσεις ρωγμές σε αυτήν την αλαβάστρινη ισορροπία μας που με τόσο κόπο είχαμε χτίσει. Εκείνο το καλοκαίρι, πετούσες για Γερμανία. Γιατί; Μα δεν έχουν εκείνοι θάλασσες και αμμουδιές και ξέφρενα τραγούδια και χορούς μέχρι το πρωί! Εσύ όμως δεν είχες πάει για να χορέψεις, αλλά για να καταπραϋνεις τους πόνους του κορμιού σου από το φίδι που σερνόταν μέσα σου ανελέητα. Πάντα το ίδιο όνομα έχει και πάντα δυσκολεύομαι να το προφέρω, γιατί; Καρκίνο το λένε! Ναι, έτσι το αποκαλούν το αναθεματισμένο και κάθε φορά νιώθω πως έρχεται με σκοπό να τυλιχτεί γύρω από όσους αγαπώ, με σκοπό να τους πνίξει αργά και βασανιστικά.

Εσύ όμως είχες πείσμα και του έδειξες τα δόντια σου. Στάθηκες μπροστά του, με το ανάστημα που μου ήταν τόσο οικείο πια και δεν θέλησες να μετακινήσεις το πόδι σου, ούτε μισό εκατοστό πίσω. Πλάϊ σου είχες φύλακα άγγελο που σε συνόδευσε δίνοντας ό,τι είχε και δεν είχε για να γίνεις καλά. Τον τρίτο της παρέας μας. Το νησί δίχως εσένα, δεν είχε και τόσο νόημα. Έλειπε εκείνο το γέλιο, τα πρόσωπα είχαν θαρρείς σοβαρέψει απότομα, όλων η σκέψη φτερούγιζε στο πλάι σου, στην κατάσταση της υγείας σου. Λάβαμε τότε τα πρώτα καλά νέα. Πως του φιδιού το κεφάλι κόπηκε. Πού να ξέραμε όμως, πως ήταν η Λερναία Ύδρα και πετούσε και άλλα κεφάλια, πιο φαρμακερά,πιο αιμοβόρα. Τα έλεγαν μετάσταση. Και πάλι όμως, εσύ με καθησύχαζες πως όλα θα πήγαιναν καλά.

Θυμάμαι σε μία συζήτησή μας, που μου μίλησες για πρώτη φορά για τον Θεό. Εσύ που σχεδόν ποτέ δεν ασχολήθηκες, αλλά ήθελες ένα στήριγμα, προσμονούσες ένα θαύμα, σε καταλάβαινα. Και γω το προσμονούσα, μα εκείνο άργησε λίγο και ο καιρός περνούσε, τα χρόνια σου περνούσαν. Επτά χρόνια στο σύνολο. Χρόνια δύσκολα, χρονια ελπίδας, απελπισίας, πόνων και προσευχών πολλών. Ήσουν νέος, θα έβγαινες νικητής, έπρεπε να βγεις, στο χρωστούσε η ζωή.

Τελευταία σε έχασα, αλλά επέστρεψα στο νησί μόνο για να ακούσω τα νέα σαν ψίθυρο. Σαν απόηχο λυγμού, πως ο χρόνος σου τελειώνει. Κάπου εκεί, συνειδητοποίησα στ'αλήθεια την αξία της διαφορετικότητας και μοναδικότητας μέσα στις ατέλειωτες, πανομοιότυπες ώρες της ημέρας. Συνειδητοποίησα το θαύμα του να είσαι ελεύθερος.Γιατί η υγεία, είναι ο λόγος της ελευθερίας μας να ονειρευόμαστε το αύριο, να προσμονούμε την ανατολή, να χαμογελάμε. Συνειδητοποίησα, πως είχα ακόμη χρόνο, τη στιγμή που εσύ μετρούσες αντίστροφα. ΄΄Μία αστραπή είναι η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε΄΄ λέει μία σοφή φράση. Προλαβαίνουμε να της δώσουμε μία λάμψη, ένα χαμόγελο και μία σταγόνα αγάπη, ίσως και δύο, ή και τρείς. Στη σκιά των μαντάτων που είχα λάβει, έβλεπα ξαφνικά έναν δρόμο να ανοίγεται μπροστά μου και να με καλεί να τρέξω. Γιατί εγώ δεν έβλεπα πουθενά τη γραμμή του τερματισμού, ενώ εσένα σου έμενε μονάχα ένα βήμα.

Δεν θα πω πως σε νίκησε, ο αγώνας ήταν σκληρός και άνισος και εσύ ένας Σπαρτιάτης πολεμιστής. Επτά χρόνια είναι πολλά φίλε μου, είναι πάρα πολλά. Έφυγες, αλλά πες μου, εκεί μυρίζεις ακόμη το αντηλιακό; Ακούς τους παφλασμούς της θάλασσας; Μα, πάνω από όλα, χαμογελάς τώρα πια; Σίγουρα ναι, γιατί ξεκουράστηκες. Σε όλους τους πολεμιστές αξίζει μία ανάπαυση... Στα σοκάκια του νησιού να ξέρεις, πάντα θα αντηχεί το γέλιο σου όσα καλοκαίρια και αν περάσουν...

Έφυγες νωρίς, μα κάποια μέρα θα τα ξαναπούμε...

Αφιερωμένο εξαιρετικά...

Ξερω πως δεν είναι ιστορια, μα μερικες φορες καποια συναισθηματα πρεπει να εκφραστουν και εγω ολα τα εκφραζω γραπτώς....