Κίλιαν

Η διαφορά ύψους που έχω με την Ίσλα σχεδόν με κάνει να γελάω. Μόλις που καταφέρνει να φτάσει στον ώμο μου με το πηγούνι της σηκωμένο. Τουλάχιστον όταν είμαστε στο Φετίχ, φοράει τακούνια αλλά στην καθημερινότητα που μοιραζόμαστε, μοιάζει με τοσοδούλα δίπλα μου.

«Δεν πρόκειται να γαμηθούμε εδώ», τα μάτια της και τα δικά μου συναντιούνται στον καθρέφτη καθώς την τραβάω μακριά από τον τοίχο στον οποίο την έβαλα πριν από λίγα λεπτά. Εκείνη, όμως, δεν συνοδεύει τα λόγια της με την απομάκρυνση της, γιατί ο κώλος της κολλάει στη λεκάνη μου με προκλητικό τρόπο.

«Όχι;» η κοροϊδία στη φωνή μου είναι ξεκάθαρη. «Σε βλέπω αρκετά προδιατεθειμένη, όμορφη».

Η Ίσλα με κοιτάζει με μια προκλητική λάμψη στο μάτι της και δεν μπορώ να αποτρέψω τη θερμότητα να κατακλύσει το στήθος μου. Αυτή η ζέστη που με τρομάζει. Τα συναισθήματά μου για την 'Ισλα είναι τόσο έντονα που με τρομάζουν λίγο. Ειδικά λόγω του πώς πάνε τα πράγματα μεταξύ μας. Έχει την αίσθηση σαν να βρίσκεσαι σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ με πλήρη ταχύτητα. Αν και είναι κάτι ασφαλές, η ζάλη που παράγει με ανησυχεί και, παρόλο που ξέρω ότι η Ίσλα δεν θα μου έκανε κακό.

Γυρίζει, αντιμετωπίζοντάς με με κάποια μομφή.

«Δεν πρόκειται να με γαμήσεις εδώ, Κίλιαν», η σταθερότητα στη φωνή της με κάνει να αμφιβάλλω λίγο ότι θέλει πραγματικά να γαμηθεί, αλλά όταν το σώμα της παραμένει κοντά στο δικό μου, χωρίς να μετακινείται ούτε εκατοστό μακριά, το επιβεβαιώνω.

Κάνει την δύσκολη. Άτακτο κορίτσι.

«Εγώ αυτό πιστεύω», χαμηλώνω το κεφάλι μου, αφήνοντας ένα φιλί στο λαιμό της. Χαμογελάω καθώς νιώθω ένα χαμηλό γρύλισμα να βγαίνει από το λαιμό της, επειδή είμαι ικανοποιημένος που ξέρω ότι προκάλεσε σε αυτήν τις ίδιες αντιδράσεις που προκαλεί σε μένα.

«Όχι, θα με γαμήσεις στο κρεβάτι σου, όχι εδώ», σηκώνει τα μάτια της στα δικά μου και κρατάει το βλέμμα μου. «Μου θυμίζει το στούντιο, με σκηνικά και άλλα πράγματα και δεν θέλω να γαμήσω αυτό τον Κίλιαν - το μόριο μου σκληραίνει λίγο όταν την ακούσω, γιατί δεν το είχα σκεφτεί έτσι.

«Πάντα με γαμάς», λέω, κρατώντας το πρόσωπό της στο χέρι μου.

«Αυτό δεν είναι αλήθεια», ξεφυσάει η Ίσλα, δυσαρεστημένη, «αυτό που θέλω να πω είναι ότι...», συνεχίζει, βλέποντας ότι την κοιτάζω λίγο μπερδεμένος. «Δεν είναι το ίδιο, δεν αισθάνεται το ίδιο. Μπροστά στις κάμερες είσαι ένας αλαζόνας ηλίθιος και ιδιωτικά το κρύβεις περισσότερο», βάζει τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου και μου χαμογελάει σκανταλιάρικα, αφότου το λέει αυτό.

«Είμαστε το ίδιο άτομο, όμορφη».

«Όχι, Κίλιαν... εγώ...» επιτέλους, νομίζω ότι καταλαβαίνω τι εννοεί. «Πόσες φορές με άφησες να σε αγγίξω μπροστά σε μια κάμερα; Αυτό σου φαίνεται ιδιωτικό; Δεν είναι το ίδιο για μένα», λέει, «αν και στις δύο φορές καταφέρνεις να με ερεθίσεις και να με τρελάνεις, ο αγαπημένος μου Κίλιαν είναι αυτός που δείχνεις όταν είμαστε μόνοι, εκτός πλατό».

«Έχεις δίκιο, δεν είναι το ίδιο», μουρμούρισε.

«Και δεν το θέλω αυτό, δεν θέλω αυτόν τον Κίλιαν», λέει. Τα μάτια της λάμπουν και φαίνεται έτοιμη να ξεσπάσει σε κλάματα. Είναι κάτι τόσο ξαφνικό που με αποσυντονίζει. «Θα ήθελα να είμαστε σαν στην παραλία, χωρίς περιορισμούς, χωρίς... χωρίς όλο αυτό με το αφέντη, τα χέρια δεμένα, τα όρια...»

«Το ξέρω», νιώθω τον γνωστό κρύο ιδρώτα που τρέχει στη σπονδυλική μου στήλη κάθε φορά που η Ίσλα φέρνει το θέμα στην επιφάνεια και προσπαθώ να καταστείλω την αηδία, γιατί δεν έχει καμία σχέση με αυτήν. Δεν μπορώ να βγάλω την αποκρουστική αίσθηση του αγγίγματος της μητέρας μου από το κεφάλι μου ή από το σώμα μου.

«Μπορούμε να δοκιμάσουμε κάτι;» Με ένα ελαφρώς συνοφρύωμα και λίγη δυσπιστία, γνέφω. Δεν μπορώ παρά να αγχωθώ (από εκείνο το κακό άγχος, που σε τρομάζει) καθώς με αρπάζει από το χέρι, με βγάζει από το γυμναστήριο που έχει στηθεί στο επιπλέον δωμάτιο του διαμερίσματός μου, ένα δωμάτιο που πιθανόν να ετοιμάσουμε σε λίγους μήνες για το μωρό και με πηγαίνει στο δωμάτιο και με λίγη λεπτότητα, με σπρώχνει προς το κρεβάτι. «Τοποθετήσου εκεί», διατάζει.

Δεν μπορώ παρά να γελάσω όταν βλέπω την προσπάθεια που χρειάστηκε για να το κάνει.

Είναι η εικόνα ενός νάνου που σπρώχνει έναν γίγαντα.

«Τι θα κάνεις;» Δεν θέλω να παρατηρήσει το τρέμουλο στη φωνή μου, δεν θέλω να δει τα χέρια μου να ιδρώνουν. Δεν θέλω να είμαι αδύναμος. Όχι μπροστά στην Ίσλα, γιατί δεν αξίζει όλα το χάος μου. Αξίζει να είναι με κάποιον που μπορεί να της δώσει τα πάντα, όχι με έναν άντρα φορτωμένο τραύματα, αλλά είμαι πολύ εγωιστής για να την αφήσω.

«Δεν πρόκειται να σου κάνω τίποτα που θα σε βλάψει, σου το υπόσχομαι», μου χαμογελάει ελαφρά και νευρικά, «σου το υπόσχομαι», επαναλαμβάνει. «Μπορούμε να σταματήσουμε αν αισθάνεσαι άβολα».

Καταπίνω σκληρά, γνέφοντας. Με παρακολουθεί, με ένα νευρικό χαμόγελο, ίσως περιμένοντας κάποια απάντηση από μένα και βάζει τα χέρια της στα μάγουλά μου, γεγονός που με κάνει να συγκρατήσω ένα χαμόγελο. Τα χέρια της είναι μικρά, τα πάντα σ 'αυτήν είναι. Μου δίνει ένα φιλί, εμβαθύνοντας σιγά-σιγά, αφήνοντας τις γλώσσες μας να αγγίξουν η μία την άλλη, αν και καθορίζει εκείνη το ρυθμό.

Ολόκληρο το δέρμα μου αναριγεί, ολόκληρο το σώμα μου αντιδρά σε αυτήν καθώς τα χέρια της κατεβαίνουν αργά, σχεδόν σαν να μελετούσε την αντίδρασή μου. Η Ίσλα έχει μαλακό δέρμα και αγγίζει τους ώμους μου, ενώ με φιλάει. Μπορώ να αισθανθώ ότι είναι νευρική, όπως κι εγώ.

Οι άνθρωποι που πρόκειται να σε βλάψουν δεν είναι νευρικοί, σε πληγώνουν και αυτό είναι. Η Ίσλα δεν πρόκειται να με βλάψει, πρέπει να πείσω τον εαυτό μου γι' αυτό.

Τα δάχτυλά της αγγίζουν το δέρμα μου και καταλαμβάνει κάθε μέρος μου, σαν να υφαίνει ιστό αράχνης όπου με αιχμαλωτίζει, στο παιχνίδι της. Δεν το κάνει από σαδισμό, ούτε θέλει να παίξει μαζί μου, αλλά η γυναίκα ασυνείδητα με σέρνει μέσα στην αθώα διαστροφή της. Χωρίς καν να το αντιληφθεί, με παίρνει σαν μικρό πουλί να τραφώ από την παλάμη του χεριού της.

«Ίσλα...» το όνομά της είναι ένα υπόκωφο μουγκρητό όταν χωρίζει ελαφρώς τα χείλη της από τα δικά μου.

«Όλα εντάξει;» με ρωτάει, κοιτάζοντάς με με γαλήνια έκφραση. Γνέφω καταφατικά και χαμογελάει. «Μπορώ να συνεχίσω;» γνέφω για ακόμη μια φορά, σιωπηλά. «Μου αρέσει όταν με αφήνεις να σε αγγίξω, υπερόπτη τύπε με τατουάζ», κατευθύνει τα χέρια της πιο πέρα, κάτω από τα πλευρά μου, σταματώντας τα στην κοιλιά μου και εκεί, ρωτάει ξανά: «Θα με αφήσεις να συνεχίσω;»

Ναι, μπορείς να συνεχίσεις. Θα ήθελα πολύ να της πω ότι σε καμία στιγμή δεν θα θέλω να ξεφύγω από αυτό, αλλά υπάρχουν μέρη του σώματός μου που αναπόφευκτα θα με κάνουν να αντιδράσω, όχι εξαιτίας της. Ξέρω ότι ποτέ δεν θα με άγγιζε με σκοπό να με βλάψει, γιατί έχει τέτοια ψυχή... Αγνή, δεν καταλαβαίνω καν πώς γίνεται να είναι με έναν άντρα τόσο κατεστραμμένο όσο εγώ. Η Ίσλα δεν είναι αυτή, δεν είναι η μητέρα μου, ούτε η Νταιάνα, ούτε καμία από αυτές τις γυναίκες που με πλήγωσαν, αλλά, χωρίς να μπορώ να το αποφύγω, οι εικόνες έρχονται στο κεφάλι μου, σαν λάμψη.

«Να είσαι καλό παιδί, για τη μαμά. Αγαπάς τη μαμά, Κίλιαν;» Αγγίζει το πόδι μου, ενώ οι φίλες της γελούν και μας περιβάλλουν. Θέλω να κοιτάξω πίσω απ' αυτή, γιατί ο μπαμπάς πήρε την αδερφή μου και θέλω να πάω. Είπε ότι πρέπει να φύγουμε, ότι αυτό είναι λάθος, αλλά ο μπαμπάς την πήρε και δεν θα με αφήσουν να τη δω.

«Θέλω να δω την αδελφή μου», ικετεύω. Μία από τις φίλες της μαμάς, την οποία πάντα αποκαλούσα θεία, πλησιάζει.

«Αργότερα, μικρέ», μου χαμογελάει. Μυρίζει καπνό και εκείνο το ξύλο που καίει ο Πατέρας τις ημέρες των συναθροίσεων. Δεν θυμάμαι το όνομα. «Προς το παρόν, θα πρέπει να μείνεις μαζί μας», χαμογελάει, πριν πλησιάσει, ενώ η μητέρα μου με αρπάζει από τα χέρια. «Δώσε μου ένα φιλί, Κίλιαν, δώσε ένα φιλί στην αγαπημένη σου θεία», με πλησιάζει και εγώ κινούμαι άβολα. Δεν ξέρω γιατί όλο αυτό το αισθάνομαι κακό, γιατί αισθάνομαι ότι αυτά είναι τα πράγματα που η αδελφή μου ήθελε να αποφύγει και...

Η Σάσα ουρλιάζει και όταν θέλω να τρέξω, η μαμά με σταματάει.

«Έλα εδώ, γιε μου. Ο μπαμπάς παίζει με την αδερφή σου κι εγώ θα παίξω μαζί σου. Πες μου, είσαι ακόμα το μωρό μου, Κίλιαν;»

«Ίσλα...» Πιάνω τα χέρια της, αναστατωμένος από το παιχνίδι στις αναμνήσεις μου και στρέφω το βλέμμα μου στο καστανό κορίτσι μπροστά μου.

Είναι απλά η Ίσλα, υπενθυμίζω στον εαυτό μου.

«Είναι εντάξει, ανάπνευσε», ανοίγει τα χέρια της, σαν να θέλει να μου δείξει ότι δεν έχει όπλο και παραμένει ακίνητη, χωρίς να κάνει τίποτα άλλο από το να μιλάει. Δεν παραπονιέται καν για την πίεση που ασκούν τα δάχτυλά μου γύρω από τα χέρια της. «Μπορούμε να σταματήσουμε. Ίσως είναι το καλύτερο, να το πάμε αργά», αρνούμαι.

Με απογοητεύει που δεν μπορώ να το απολαύσω αυτό μαζί της.

«Το θέλω αυτό», μουρμουρίζω, «το θέλω πραγματικά, αλλά...»

Γνέφει αργά και αφήνω τα χέρια της.

«Θα το πάμε αργά», μουρμουρίζει. «Δεν θα σου κάνω τίποτα που δεν θα μου επιτρέψεις», λέει. «Εσύ έχεις τον έλεγχο».

Προσεκτικά, τα χέρια της αγγίζουν την άκρη του σορτς γυμναστικής μου. Το χαμηλώνει αργά, χωρίς να παίρνει τα μάτια της από το πρόσωπό μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τη δω. Αυτήν, εννοώ. Δεν υπάρχει περίπτωση να την μπερδέψω. Η Ίσλα είναι... Είναι ξεχωριστή. Έχει κάτι τόσο αθώο στα μάτια της, που είναι αδύνατο να δει κανείς κάτι επιβλαβές εκεί.

Μπορώ να νιώσω τον ιδρώτα να διατρέχει στο κάτω μέρος του λαιμού μου. Δεν ξέρω αν είναι φόβος ή ερεθισμός ή και τα δύο. Όποτε είμαι μαζί της νιώθω έτσι, ευάλωτος, φοβισμένος, διεγερμένος. Σπρώχνω τα όριά της και εκείνη σπρώχνει τα δικά μου, χωρίς να το ξέρει.

Η Ίσλα έχει το χέρι της πάνω από το λάστιχο του μποξέρ μου και με το δάχτυλό της ανεβαίνει αργά στην κοιλιά μου, περνώντας πάνω από τη γραμμή ενός από τα πολλά τατουάζ που με καλύπτουν, σαν να έλεγαν τα ίδια το νόημά τους.

Χαμογελάει και δεν μπορώ παρά να ρωτήσω:

«Συμβαίνει κάτι;»

«Μου αρέσουν πολύ τα τατουάζ σου, το ξέρεις αυτό;» λέει σιγανά, γλιστρώντας την άκρη του δακτύλου της πάνω από το ιστιοφόρο που καλύπτει την πλευρά μου. Νομίζω ότι με ερεθίζουν λιγάκι».

«Δεν σταματάς να το λες. Ήξερα ήδη ότι σε ερέθιζαν τα τατουάζ μου», χαμογελά με αυτό το μείγμα αθωότητας και πονηριάς που τράβηξε την προσοχή μου στο πρώτο βίντεο που είδα γι 'αυτήν και που με οδήγησε να την αναζητήσω στο Φετίχ.

Αν ήξερε ότι το μελάνι στο δέρμα μου είναι στην πραγματικότητα η πανοπλία μου, δεν ξέρω τι θα σκεφτόταν. Όταν τα έκανα, ήταν με τη σαφή ιδέα να έχω το δέρμα μου καλυμμένο, όλη την ώρα, επειδή με έκαναν να νιώθω, κατά κάποιο τρόπο, προστατευμένο, σαν να μπορούσαν να σβήσουν το αηδιαστικό άγγιγμα αυτών των γυναικών και να εμποδίσουν κάποιον άλλο να με αγγίξει άμεσα. Ανάμεσα σε μένα και τους ανθρώπους, υπάρχει ένα στρώμα μελάνι. Ωστόσο, αυτή... Διάολε, αυτό το κορίτσι λιώνει τα πάντα ανάμεσά μας και κοαρφώνει τα δάχτυλά της κατευθείαν επάνω μου.

Η Ίσλα χαμογελάει και με σπρώχνει πίσω στο κρεβάτι, χωρίς πολλή δύναμη. Είναι περισσότερο σαν μια σιωπηλή εντολή για μένα να το κάνω μόνος μου ή σαν να ζητούσε την έγκρισή μου.

«Ξάπλωσε», το κάνω και εκείνη τοποθετείτε επάνω μου. Η λεκάνη της και η δική μου αγγίζονται, χωρίζονται από το λεπτό στρώμα των εσωρούχων μας. Η Ίσλα με φιλάει ξανά και δεν μπορώ παρά να την αγγίξω. Βάζω τα χέρια μου στους μηρούς της καθώς τα μακριά μαλλιά της καλύπτουν τα πρόσωπά μας. Τα χείλη της είναι μαλακά και σταματά να με φιλάει, για να τα περάσει αργά πάνω από το λαιμό μου, αφήνοντας μερικές απαλά δαγκώματα. «Πιστεύεις ότι αν προσπαθήσω να σου κάνω ένα σημάδι θα φαίνεται με την ποσότητα μελανιού που έχεις;»

Γελάω.

Ναι, υπάρχει σίγουρα κάτι πολύ πιο οικείο μεταξύ μας εδώ από ό,τι στο Φετίχ. Αρχικά, εκείνη μιλάει και εγώ δεν κυριαρχώ εδώ, είμαστε δύο άνθρωποι επί ίσοις όροις, και οι δύο δίνουν έναν ρυθμό. Αισθάνομαι περίεργα, γιατί για πολλά χρόνια δεν έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να ενδώσει και να αφήσει κάποιον άλλο να διαχειριστεί τη σεξουαλική σχέση, επειδή το να ενδώσω σημαίνει ότι αισθάνομαι ευάλωτος και ότι ξεφεύγει από τον έλεγχό μου.

«Ίσως θα έπρεπε να το δοκιμάσεις».

Μου δίνει ένα ελαφρύ χαμόγελο και νομίζω ότι απολαμβάνει το γεγονός ότι προσπαθώ να την κάνω να το χειριστεί αυτό, χωρίς να παραπονιέμαι ή να την περιορίζω. Τα χείλη της με αγγίζουν ξανά, και αυτή τη φορά, η Ίσλα πιπιλίζει το δέρμα ανάμεσα στο λαιμό και την κλείδα μου και στη συνέχεια απομακρύνεται με ένα συνοφρύωμα.

«Θα πρέπει να δοκιμάσω παρακάτω».

Τρέχει τη γλώσσα της αργά και σκόπιμα πάνω από την κλείδα μου, πιπιλίζοντας το δέρμα πάνω από το στέρνο μου και τυλίγοντας τη γλώσσα της γύρω από μία από τις θηλές μου. Συνεχίζει πιο κάτω, με τα χέρια της εκατέρωθεν του σώματός μου, ενώ μόνο το στόμα της και τα μαλλιά που πέφτουν στα πλάγια του προσώπου της με αγγίζουν. Ρουφάει το δέρμα γύρω από τον αφαλό μου και χαμογελάει.

«Δύσκολα μπορείς να το δεις». Η Ίσλα παραπονιέται και γελάει, όταν κάθομαι λίγο και κάνω το ίδιο μαζί της, βάζοντας το στόμα μου στο λαιμό της, αφήνοντας το χέρι μου στο πίσω μέρος του λαιμού της για να μην μπορεί να απομακρυνθεί. «Κίλιαν!» Ο λαιμός της δονείται στα χείλη μου.

«Είναι το πιο δίκαιο. Με σημαδεύεις, σε σημαδεύω», μουρμουρίζω, τα χείλη μου πιέζονται στο δέρμα της, όπου μπορώ να νιώσω τον παλμό της να χτυπάει. Τα χέρια μου πιάνουν σταθερά το ισχίο της όταν σταματά να κινείται και έχει τα χέρια της στους ώμους μου.

«Δεν μπορείς να αφήσεις ένα σημάδι πάνω μου, θα είναι αισθητό», παραπονιέται. «Τύπε με τατουάζ...»

Χωρίζω το στόμα μου από το σώμα της και την κοιτάζω. Η Ίσλα έχει τα μάτια της κλειστά, σαν να είναι δυσαρεστημένη μαζί μου και εγώ συνοφρυώνομαι, χωρίς να ξέρω γιατί.

«Τι συμβαίνει;»

Αρνείται, με ένα ελαφρύ χαμόγελο.

«Βλέπεις;» βγάζει έναν αναστεναγμό. «Το έκανες ξανά».

«Τι έκανα;» Την κοιτάζω μπερδεμένος, χωρίς να καταλαμβαίνω.

Απομακρύνει τα χέρια μου από το σώμα της και με σπρώχνει στο στρώμα.

«Εκεί, ακίνητος. Δεν επιτρέπεται να αγγίξεις μέχρι να πω το αντίθετο», την κοιτάζω, περιμένοντας να πει ότι είναι αστείο, αλλά φαίνεται αποφασισμένη. «Δεν παίρνεις τον έλεγχο σήμερα, Κίλιαν».

«Ίσλα...» Θέλω να ζητήσω συγγνώμη ή να πω κάτι, γιατί δεν το έκανα καν συνειδητά.

«Σώπα, Κίλιαν», βάζει το χέρι της στο στόμα μου και το δαγκώνω χωρίς πολλή δύναμη για να την ακούσω να παραπονιέται και εγώ να το διασκεδάζω, «μη θες να πάρεις τον έλεγχο», επιμένει.

«Δεν το έκανα».

Μου κρατάει τα χέρια πάνω στο στρώμα και μου φαίνεται αστείο που πιστεύει ότι μπορεί να με κρατήσει κάτω αν δεν το θέλω εγώ. Ωστόσο, την αφήνω. Προσπαθώ να την εμπιστευτώ. Τα χέρια της απελευθερώνουν τα δικά μου, οπότε προσπαθώ να τα κρατήσω αδρανή και να μην την αγγίξω. Αν και είναι πιο δυνατό από εμένα να θέλω να νιώσω το απαλό δέρμα της Ίσλα, συγκρατιέμαι λίγο. Τα χείλη της κατηφορίζουν ξανά στο δέρμα μου, φιλώντας την κοιλιά μου, ενώ εγώ κρατάω μόνο την ανάσα μου, μένοντας τεταμένος. Ωστόσο, δεν είναι ότι υποφέρω.

«Ακίνητος».

Τα χέρια της τελειώνουν να κατεβάζουν το μπόξερ μου και αγγίζουν το μόριο μου. Η Ίσλα με τρελαίνει, πάντα το έκανε, αλλά το απαλό της άγγιγμα, η ζεστή της ανάσα και το γλυκό βλέμμα που μου ρίχνει με τρελαίνουν και δεν μπορώ καν να θυμηθώ γιατί την άφησα να με αγγίξει εξαρχής.

Ή γιατί το απέφευγα αυτό το διάστημα.

Η γλώσσα της τρέχει κατά μήκος του μέλους μου και θα μπορούσα να ορκιστώ ότι, αν δεν την έβλεπα, θα πίστευα ότι ήταν ένα υγρό όνειρο, όπως αυτά από την εφηβεία μου ή σαν αυτά που είχα πριν τελικά τη δω από κοντά και συνειδητοποιήσω ότι η πραγματικότητα μαζί της ήταν πιο καυτή από ό,τι στη φαντασία μου. Ακόμα και τα απαλά βογγητά που βγάζει με κάνουν πιο ερεθισμένο.

Τα χείλη της... σκατά, τα χείλη της. Δεν μπορώ να συγκρατήσω ένα βογγητό. Ένα από τα χέρια μου βουρτσίζει τα μαλλιά από το πρόσωπό της και δεν μπορώ να την απομακρύνω ξανά. Πρέπει να την αγγίξω.

«Ίσλα...» Δεν ξέρω καν γιατί λέω το όνομά της. Μπορώ να ορκιστώ ότι αν δεν σταματήσει τώρα, θα φτάσω σε οργασμό στο στόμα της. «Ανάθεμα, όμορφη...» Μπορώ να νιώσω το μέλος μου να πρήζεται ακόμα περισσότερο και μου ξεφεύγει ένα γρύλισμα. Η ζέστη του στόματός της με τυλίγει και με τρελαίνει. Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά όταν αισθάνομαι το γνωστό ηλεκτρικό ρεύμα πριν από τον οργασμό. «Πρέπει να σταματήσεις», με αγνοεί και συνεχίζει με ένα απαλό ανεβοκατέβασμα που καταλήγει να με καταστρέψει. Τελειώνω στο στόμα της, νιώθοντας το σώμα μου να συσπάται από τον οργασμό. Συνεχίζει να κουνάει το στόμα της για λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου.

Αφήνω τα μαλλιά της όταν συνειδητοποιώ ότι τα έχω στη γροθιά μου και την ακούω να βγάζει ένα απαλό γέλιο.

«Το βλέπεις; Δεν ήταν τόσο κακό να με αφήσεις να σε αγγίξω», πέφτει δίπλα μου στο κρεβάτι και μου χαρίζει ένα ελαφρύ χαμόγελο, πολύ ζεστό και όχι πολύ συμβατό με τη γυναίκα που είχε το μόριο μου στο στόμα της πριν από λίγα δευτερόλεπτα. Αυτή είναι, μια αφοσιωμένη και φλογερή γυναίκα και ένα ντροπαλό και αθώο κορίτσι. Και τα δύο με τρελαίνουν.

«Είσαι…»

«Ξέρω, είμαι απίστευτη», πετάει τα μαλλιά της πίσω στην πλάτη της, με μια υπερβολική κίνηση, «αλλά σοβαρά...»

«Γιατί το κάνεις αυτό, Ίσλα;»

Ανασηκώνει τους ώμους της, αν και υπάρχει μια περίεργη λάμψη στα μάτια της που δεν μπορώ να καταλάβω.

«Όταν συναντηθήκαμε, την πρώτη φορά που ήρθες σπίτι μου», μου λέει με ένα ελαφρύ χαμόγελο, «είπες ότι θα σπάσεις τα όριά μου έτσι ώστε να τα δημιουργήσω ξανά, για να μην μπορώ να περιορίσω ή να κρίνω κάτι που ποτέ δεν είχα δοκιμάσει». Με κοιτάζει, περιμένοντας να πω κάτι, «αλλά επίσης πιστεύω ότι πρέπει να δώσουμε στα πράγματα άλλες ευκαιρίες και να τα ανανεώσουμε. Ξέρεις, εγώ... Πώς θα ξέρεις αν δεν προσπαθήσεις ξανά;»

«Αυτό είναι αλήθεια», βγάζω έναν αναστεναγμό και τρίβω το πρόσωπό μου.

«Το ξέρω», μου χαρίζει ένα πονηρό χαμόγελο. «Τώρα γύρισε μπρούμυτα», την κοιτάζω με ανασηκωμένο φρύδι, περιμένοντας να μου εξηγήσει, αλλά δεν το κάνει. «Κάντο, Κίλιαν».

«Για ποιο λόγο;» δεν απαντάει, αλλά περιμένει σιωπηλά να υπακούσω και το κάνω, μ' ένα ξεφύσημα. «Όλο αυτό μην το συνηθίσεις», μουρμουρίζω αστειευόμενος.

«Μπορώ να αγγίξω την πλάτη σου ή αυτό προκαλεί κάτι;» ρωτάει. Γυρίζω λίγο για να την κοιτάξω, με ένα ερωτηματικό στο πρόσωπό μου, οπότε μου εξηγεί: «Όλο αυτό το διάστημα σου έλειπαν τα απίστευτα μασάζ μου λόγω της απόρριψης που είχες για τα χέρια μου και νομίζω ότι πρέπει να χαλαρώσεις τους μυς σου αφότου τους έχεις δουλέψει». Μου ρίχνει μια τελευταία ματιά πριν εστιάσει τα μάτια της στην πλάτη μου, καλυμμένη επίσης με μελάνι.

«Δεν απορρίπτω τα χέρια σου», υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, «ούτε το στόμα σου, ή οποιοδήποτε μέρος σου».

Απλώς με κάνεις νευρικό.

«Βάλε το κεφάλι σου στο πλάι», με αγνοεί.

Τα ίδια απαλά χέρια που πριν από λίγα λεπτά απλά με άγγιζαν με άλλο τρόπο, αρχίζουν να πιέζουν τους ώμους μου. Τα δάχτυλά της πιέζουν τους μύες που δεν ήξερα καν ότι έχω και αρχίζω να χαλαρώνω, γιατί το αντιλαμβάνομαι, τελικά το καταλαβαίνω: η Ίσλα δεν είναι η μητέρα μου. Η Ίσλα δεν είναι εκείνες οι γυναίκες.

Η Ίσλα δεν πρόκειται να με πληγώσει.