Εκείνη η μέρα ήταν η χειρότερη από όλες. Έπρεπε να μαζέψω τα υπόλοιπα πράγματα και να τακτοποιήσω στην βαλίτσα μου. Αλλά! Άννα-Μαρία αν δεν τα μαζέψεις θα πας με τα μισά ρούχα σου στην Λευκάδα, που δεν το θες γιατί μπορεί να βγεις με τα παιδιά έξω και θα είσαι σαν να σε έβγαλαν από το τρελοκομείο .

Αχ! Λευκάδα !!! Πάλι...!! Πριν δυο χρόνια ήταν αλλιώς, τώρα τα πράγματα άλλαξαν μεγάλωσα, τα παιδιά θα με παίρνουν πιο συχνά μαζί όχι μια φορά στο τόσο. Ουφ! Πότε θα τελειώσει κι αύτη η μέρα ,για να φύγουμε αύριο.

Ουπς! Κάτι ξέχασα...τι ξέχασα ;Α! Ναι...Είμαι η Άννα-Μαρια και είμαι δεκαεπτά ετών -θα γίνω για την ακρίβεια-, αλλά ποιος υπολογίζει πέντε μέρες. Φέτος θα είναι το τελευταίο καλοκαίρι μαζί με τους γονείς μου και που αλλού στην Λευκάδα ,στους θειους.

Πέρσι δεν πήγαμε, ήρθαν αυτοί ,καιρός τους ήταν. Είχαν να έρθουν εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια, τις απόκριες στην Άμφισσα. Οι απόκριες είναι φαντάστηκες στην Άμφισσα το στοιχειό ειδικά όταν ντύνεσαι και παίρνεις μέρος- είναι πιο ωραίο να ντύνεσαι στοιχειό από ότι νεράιδα- πρέπει να έρθετε κάποιες απόκριες.

Η ιστορία του στοιχειού έχει δυο εκδοχές, θα σας αφηγηθώ τη μια, ελπίζω να σας αρέσει.

Η Λενιώ, ήταν όμορφη, καλοσυνάτη νέα, χωρίς κανένα ψεγάδι απάνω της. Βοηθούσε στ΄ αμπέλια και στα ελαιόδεντρα που είχε ο πατέρας της. Ήταν μοναχοθυγατέρα και ανεκτίμητη για τους γονείς της. Αγαπούσε τον Κωνσταντή και λαχταρούσε να τον συναντήσει, στο Κάστρο της Ωριάς. Οι δύο νέοι ήταν ερωτευμένοι και έπλαθαν όνειρα για το μέλλον τους. Η ζωή απλωνόταν μπροστά τους και τους χαμογελούσε. Πίστευαν ότι τίποτα δεν μπορούσε, να τους αρπάξει την ευτυχία τους.

Μόλις χάραξε ο Θεός την μέρα, ο Κωνσταντής φόρτωσε το κάρο του με ολοκαίνουργα δέρματα και έφυγε από την πόλη. Είχε να παραδώσει τα εμπορεύματα και ν΄ αγοράσει εργαλεία, απαραίτητα για την δουλειά του. Περιόδευε από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό για βδομάδες και οι παραγγελίες των δερμάτων ολοένα αυξανόταν. Όλες του οι προσπάθειες, δεν πήγανε στράφι και μετά από κάμποσο καιρό γύρισε στην Άμφισσα με ένα δαχτυλίδι για την αγαπημένη του. Έτρεξε ανυπόμονα στο σπίτι της Λενιώς για να την ζητήσει, από τον πατέρα της, σε γάμο.

Πλησιάζοντας τον ''ζώσανε τα φίδια'', γιατί το σπίτι το' νοιωσε περίεργο. Ήταν αμπαρωμένο και μια σκιά θανάτου πλανιόταν στον αέρα.

Έμαθε από τους γείτονες και τον καρδιακό του φίλο Γιάννο, τον απρόσμενο θάνατο της αγαπημένης του. Η Λενιώ, είχε πάει στην Πηγή της Χάρμαινας, για να γεμίσει την στάμνα της δροσερό νερό. Ξαφνικά, χάλασε ο καιρός και άρχισαν να πέφτουν αστραπές και κεραυνοί. Μία καταρρακτώδης βροχή πλημμύρισε τους χωματόδρομους. Άρχισε να σουρουπώνει, ερημιά, ψυχή δεν φαινόταν τριγύρω. Ήταν μόνη της κάτω από τα γέρικα πλατάνια. Ο αέρας φυσούσε με μανία και τίποτα δεν άφηνε όρθιο. Δεν πρόλαβε να φύγει. Ένας κεραυνός τη χτύπησε και σωριάστηκε εκεί, στην πηγή τους, μ' ένα φρεσκοκομμένο ματσάκι γιασεμί, να ανεμίζει στα μακριά μαλλιά της.

Οι γονείς της Λενιώς, βουτήχτηκαν σε λύπη βαθιά. Μη μπορώντας ν' αντέξουν το θάνατο της μονάκριβης θυγατέρας τους, πούλησαν το βιό τους, κακήν κακώς και πήραν των ομματιών τους και έφυγαν από την πόλη.

Στη ζωή, καμιά φορά, αλλιώς τα υπολογίζουμε τα πράγματα και αλλιώς μας έρχονται. Τότε γκρεμίζονται όλα τα όνειρά μας, χάνονται, σβήνουν σαν πυροτεχνήματα. Η λύπη και ο πόνος τρύπωσαν ίσαμε τα μύχια της καρδιάς του Κωνσταντή. Ένιωθε ανήμπορος, μετέωρος. Δεν μπόρεσε να αντέξει τον άδικο χαμό της αγαπημένης του και ράγισε η καρδιά του. Την άλλη μέρα, βρήκαν το άψυχο σώμα του κάτω από το Κάστρο της πόλης. Η όψη του ήταν γαλήνια και ένα αχνό χαμόγελο, διαγραφόταν στο πρόσωπό του. Πίστευε ότι η ψυχή του θα ενωνόταν με την αγαπημένη του Λενιώ. Έτσι, θα μπορούσε μα την έχει για πάντα κοντά του, χωρίς να φοβάται ότι θα πάψει να την αγαπάει. Η θρησκεία δεν τον δέχτηκε στην αγκαλιά της και καταδικάστηκε να περιπλανιέται.

Από τότε, ο Κωνσταντής στοίχειωσε και καταφεύγει στο λημέρι του, την Πηγή της Χάρμαινας. Μοιρολογούσε για τα νιάτα που δεν έζησε, θρηνούσε για την αγάπη που έχασε.

Το Στοιχείο της Χάρμαινας, ήταν ένα ανθρωπόμορφο τέρας, πανύψηλο, με μακρουλά χέρια. Είχε άγριο και φριχτό παρουσιαστικό. Φύλαγε την Πηγή της Χάρμαινας, που δούλευαν οι ταμπάκηδες της πόλης και τους προστάτευε από κάθε κακό και από τ' άλλα στοιχειά της περιοχής. Γιατί, τους αγαπούσε τους βυρσοδέψες, τους ένιωθε δικούς του ανθρώπους. Κι όταν κάποιος απ' αυτούς, ήταν ετοιμοθάνατος, τότε γύριζε έξω από το σπίτι του και άρχιζε ένα αξιοθρήνητο ουρλιαχτό πόνου.

Όταν το έζωνε η μοναξιά, το στοιχειό, έβγαινε από το ησυχαστήριο του και περιφερόταν από σοκάκι σε σοκάκι, βγάζοντας άγριες στριγκλιές και βογκητά. Μαζί με τα ουρλιαχτά ακούγονταν και περίεργοι θόρυβοι και σύρσιμο από αλυσίδες.

Ακολουθούσε πάντα την ίδια διαδρομή. Περνούσε από το σπίτι της Λενιώς, από το πατρικό του και από τα σπίτια των φίλων του. Τότε ο κόσμος κλειδαμπαρωνόταν στα σπίτια τους και γεμάτοι φόβο, προσεύχονταν στο Θεό να τους φυλάει.

Στην Άμφισσα τότε, εκτός από το Χαρμαινιώτικο, υπήρχαν και άλλα στοιχειά. Το καθένα από αυτά, προστάτευε κάποια πηγή νερού, κάποια συνοικία, τους αμπελώνες, τα ελαιόδεντρα κα. Πολλές φορές τα στοιχειά συγκρούονταν μεταξύ τους και πάλευαν μερόνυχτα ολόκληρα. Πάντα όμως νικούσε το Χαρμαινιώτικο, γιατί ήταν το πιο δυνατό και έξυπνο. Η πάλη γινόταν στην Χάρμαινα, κάτω από τα πλατάνια και τα πεύκα. Οι Αμφισσιώτες φοβόνταν και δεν ''έβγαζαν μύτη'' κατά την διάρκεια του αγώνα. Περίμεναν καρτερικά, ώσπου να τελειώσουν όλα και να σταματήσουν οι κραυγές και τα ουρλιαχτά των στοιχειών.

Μετά από τα τριπλάσια χρόνια της ηλικίας του Κωνσταντή και της Λενιώς μαζί, το Στοιχειό της Χάρμαινας, ησύχασε, καταλάγιασε. Έπαψε να φοβίζει τους ανθρώπους. Φαίνεται, ότι ο Θεός το συγχώρησε.

Η ιστορία του, πέρασε από γενιές σε γενιές, στόμα με στόμα με μυστήριο και φόβο. Τρομαχτικό, αλλά συνάμα ελκυστικό. Και αν ποτέ, περπατήσεις στα στενά λιθόστρωτα σοκάκια της Χάρμαινας και αντικρίσεις τα πλίθινα μισοερειπωμένα εργαστήρια, να στέκουν περήφανα και δυνατά, λουσμένα στο φως του φεγγαριού, τότε θα νιώσεις τη μαγία του χώρου και μια γαλήνη να πλημμυρίζει τη ψυχή σου, μεταφέροντάς σε κόσμους παράξενους, αλλοτινούς.

~•~•~•~

"Συγκεντρώσου Νάρια (έτσι λέω τον εαυτό μου όταν ξεφεύγω).Ένα check είναι ότι πρέπει για να δούμε

ψηλόμεσο τζιν εδώ

τζιν σορτς με τρουκς εδώ

πουκάμισο ριγέ εδώ

:

:

:

Κάτι λείπει

Ναι τα σανδάλια!"

"Άννα-Μαρία με ποιον μιλάς;"

"Με τον εαυτό μου μαμά δεν πιστεύω να έχεις πρόβλημα άφησε με τώρα γιατί είμαι στην τσίτα!"

"Ό,τι πείτε!"

Η μαμά έχει παραδώσει εδω και καιρό τα όπλα κι ο μπαμπάς το ίδιο και πάντα βρίσκουν την κατάλληλη λέξη για να τα μπαλώνουν "ΕΦΗΒΙΑ". Γρρρ όσο την σκέφτομαι ανατριχιάζω. Συνεχίζω το check...

Τα σανδάλια τα έβαλα

το σορτς το ψηλόμεσο το ασπρόμαυρο είναι εδώ

το σορτς το σχισμένο εδώ

η μπλούζα η άσπρη εδώ

.

.

.

.

τα σαράκια και τα τρία εδώ

το φλοράλ φόρεμα εδώ

η ζακέτα η άσπρη εδώ

"Τώρα αν χρειαστώ τίποτα θα είναι και τα κορίτσια"

"Μαρί-Άννα λες τίποτα ;"

"Αμάν ρε μπαμπά μην με λες έτσι μου θυμίζεις κάτι γιαγιάδες. Όχου! δεν μιλώ σε κανένα μου σπάσατε τα νευρά!!"

Συνέχισα το check (είχα ελέγξει μόνο τα μισά!!!)....Μετά παραμέρισα την βαλίτσα και την έβαλα πιο δίπλα, σε ένα έπιπλο. Ξάπλωσα στο κρεβάτι γιατί ήμουν πολύ κουρασμένη .Το πρωί με ξύπνησε αυτό το ηλίθιο κατασκεύασμα, που ονομάζεται ξυπνητήρι.

H ώρα είναι 5.30!!!Στις 6 φεύγουμε τι θα φορέσω; Ναι το βρήκα (δίπλα φώτο δεν ξέρω αν σας την βγάζει) .Έβαλα ένα μαύρο τοπάκι, ένα τζιν λίγο κοντό και τα κόκκινα τα σταράκια μου. Πηρά και ένα καπέλο κόκκινο μαύρο που είχα. Αν και για το χωριό δεν θα είναι η τέλεια εμφάνιση, αλλά θέλω να είμαι λίγο SWAG ,ούτος ή άλλως δεν είμαι το κάλο κορίτσι που ήξεραν από τα δεκαπέντε μέχρι τα δεκαεπτά έχουν αλλάξει πολλά. Πλέον έμαθα και δεν περιμένω τον πρίγκιπα περιμένω έμενα να με πει κάποιος πριγκίπισσα, αλλά αν περιμένεις από τα αγόρια μην το ψάχνει σε 3-5-10 χρόνια θα το έχουν αποφασίσει.

Νάριαα!! Συγκεντρώσου!!!Μου λείπουν τα παιδιά ρε γαμώτο, που κάναμε βλακείες... Με τα παιδιά έχω αρκετή διαφορά ηλικίας ,γύρω στα δέκα χρόνια οι μικρότεροι, ο Πέτρος δηλαδή είναι έξι χρόνια μεγαλύτερος μου και η Ελένη είναι επτά χρόνια μεγαλύτερη μου. Όσο για τους άλλους ,την Μέλινα, τον Παύλο ,που είναι ο μεγαλύτερος και αδελφός της Ελένης, την Αναστασία ,την αδελφή της Μελίνας, και τον Ορέστη, ο μεγάλος αδελφός του Πέτρου, τα αγόρια ειδικά μου λείπουν πολύ περισσότερο ,επειδή είμαι μοναχοπαίδι και κάθε καλοκαίρι περιμένω πότε θα πάμε για να έχω την αγκαλιά του μεγάλου αδελφού ,όπως την λέω. Βέβαια αύτη δεν την χρειάζομαι τα καλοκαιρία μόνο αλλά και τους χειμώνες μου λείπει παρά πολύ ειδικά όταν είμαι ψυχολογικά χάλια παιδιά μου λείπουν παρά μα παρά πολύ... θυμάμαι πριν 3-4 καλοκαίρι του 2010 η του 2009 που είχαμε τραπέζι. Βλέπετε την άλλη μέρα θα έφευγαν ο θειος ο Μηνάς, με τον Πέτρο και τον Ορέστη. Θέλαμε να τους κάνουμε το τραπέζι γιατί ο θειος Μηνάς παρά που είχε την μέση του μας καθάρισε 40 ψάρια !! Ναι ,δεν είναι τρελό ,ήμασταν δέκα με δεκαπέντε άτομα.

Το αυτοσυμβούλιο(όπως το λέω) μου το διέκοψε η μαμά με την "ωραία" φωνή της

"ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑΑΑ ΦΕΥΓΟΥΜΕ!!"

"Οκ! Σε παρακαλώ μαμά έλα να με βοηθήσεις με την βαλίτσα." είπα γλυκά στην μανουλίτσα μου σαν κάλο παιδάκι.

"Έρχομαι, τώρα!"

Ήξερα ότι θα άρχιζε το κήρυγμα ,αλλά δεν έβγαλα κουβέντα. Δεν θα το άντεχα έξι το πρωί .

"Καλά πέτρες έβαλες μέσα ή όλη την ντουλάπα ;Δεν είπαμε ένα σορτς μια φούστα 2-3 μπλούζες κι αλλά 2-3 φουστάνια."

Μακάρι να ήταν έτσι διπλασίασε τα και βαλε και ότι έχω στην τσάντα μου...

"Ναι μαμά μόνο που τα πηρά αυτά που λες αλλά βρήκα και κάποια αλλά που μου φώναζαν να τα πάρω μαζί συνολικά τα διπλασία από αυτά που λες."

"Εσύ η Χημεία σου και τα Μαθηματικά σου. "

"Τι να κάνουμε οι λατρείες παραμένουν δεν είναι σαν τις ερωτικές απογοητεύσεις."

"Να φανταστώ όπως το λέει κι ο σοφός Στέλιος...(δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει)"

"Ερωτική απογοήτευση ; ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΞΕΠΕΡΝΙΟΥΝΤΑΙ (το βίντεο είναι δίπλα)

Αχ! Μπορεί να το λες ειρωνικά μαμά, αλλά μου έφτιαξες την διάθεση. Ας βάλω να ακούσω λήγω από το Ελλάδα έχεις ταλέντο να δω το παΐδι με το σκουφάκι (μ' αρέσει πιο πολύ να το λέω σκουφάκι) και την κιθάρα.

"Πας καλά παιδί μου θα ακούσεις τώρα μουσική! Άντρα το παιδί τρελάθηκε."

"Υeap!!"

"Έλα σήκω και βοήθησε με να την κατεβάσουμε."

"Αμάν !Δυο σκαλάκια είναι δεν μπορείς; "

"Μικρή αν θες να ρίξεις κανένα αγόρι ή μάλλον να σε ρίξει δεν θα μου φύγει κι η μέση "

"Άσε θα το κάνω εγώ δεν είναι ανάγκη...ΑΑΑΑ! Απαπαα τι έχω βάλει μέσα !"και μετά μου ήρθε ότι η λίστα με τα ρούχα ήταν μια κολλά μπρος-πίσω, σύνολο 58 ρούχα!!! και τα παπούτσια άλλα 10-15!!!

"Καλό μήνα !"

"Να και ένας άνθρωπος που το θυμήθηκε καλό μήνα μπαμπά."

"Καλό μήνα !"

ΟΧΙΙΙ ΦΙΛΙΙΙ... μέχρι τα δώδεκα ήταν καλά από εκεί και με τα δεν...

Έλα Μαριαννάκι σκέψου κάτι, είσαι πολύ καλή με τις προφάσεις ,δεν θα το αντέξεις κι αυτό!

"Πάω λίγο στο μπάνιο."

Οπότε οι γονείς μου έμειναν μετέωροι και εγώ έβγαλα ένα πνιχτό γελάκι Αχ! σε λίγο φεύγουμε δυο εβδομάδες κοντά στα αγαπημένα μου άτομα...

Τελικά φέτος θα έρθει κι ο Ορέστης, που μου έχει λείψει πολύ, δεν θα είναι εξωτερικό. Έτσι η μικρή της παρέας, που πλέον έγινε δεκαεπτά φέτος, θα το κάψει!!Ανησυχώ πολύ μην τυχόν βρω κανένα αγόρι γιατί εγώ κι επιλογές σε αγόρια πολλή μεγάλη διαφορά. Από το γυμνάσιο έλκυα τους ηλιθίους σαν μαγνήτης καθόλου καλό από αυτό πρέπει μα διαβάσω και για το σχολείο. Τρίτη Λυκείου φέτος και θέλω να περάσω κάπου ικανοποιητικά. Όταν λέω ικανοποιητικά εννοώ Χημικός ή Χημικός Μηχανικός. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να συγκεντρωθώ στο διάβασμα και στους στόχους μου.

"Πάμε;"

"Ναι! Μικρή πάμε!"

"Φύγαμε!! "

Φύγαμε για την όμορφη Λευκάδα...