Περπατούσα με τον Θωμά εδώ και ώρα στο πεζοδρόμιο. Κανείς από τους δύο μας δεν είχε μιλήσει από την ώρα που φύγαμε από το σπίτι της Ηρώς. Εγώ δεν μίλησα επειδή περίμενα εκείνον να αρχίσει την κουβέντα. Ο Θωμάς λογικά ή δεν ήξερε τι να πει ή απλώς ήθελε να με ταλαιπωρήσει κι άλλο.

Αφού είχαμε περπατήσει 3 τετράγωνα και στρίψαμε σε μία γωνιά, αποφάσισε να σπάσει τον πάγο.

"Σ'αρέσει ο Κωστής, ε;" ρώτησε. Παρόλο που ακούστηκε σαν ερώτηση, φάνηκε να ξέρει ήδη την απάντηση οπότε απλώς το πήρα σαν σχόλιο.

Αυτό που έγινε το πρωί, πιστεύω απαντούσε στην ερώτηση του για μένα. Προτίμησα όμως να κάνω την χαζή αντί να του πω πως πραγματικά ένιωθα για τον Κωστή.

"Μπα. Τον ξέρω χρόνια. Πάντα είμασταν καλοί φίλοι.."

Σε αυτό, γέλασε ειρωνικά. Γύρισα να τον κοιτάξω και κούνησε το κεφάλι του.

"Ξέρεις καλά ότι δεν αντέχω τους ψεύτες, Έλλη" απάντησε. "Μη με απογοητεύεις"

Φυσικά και ήξερε ότι ήταν ψέμα..

Κατσούφιασα. Δεν μου άρεσε να απογοητεύω τους άλλους. Όλα ήταν φανερά, εντάξει. Μου άρεσε ο Κωστής. Δεν υπήρχε πιθανός τρόπος να το αρνηθώ. Ως Έλλη όμως, θα το αρνιόμουν και θα προστάτευα την φιλία μου.

Σταμάτησα να περπατάω, προκαλώντας έτσι ένα παραξενεμένο βλέμμα του. Εγώ τον κοίταξα θυμωμένα.

"Τι εννοείς;" είπα απειλητικά. Φοβόμουν. Καταλάβαινα αμέσως ότι θα μαθευόταν το 'μικρο' μου αθώο μυστικό. Όπως είπα, έπρεπε να σώσω την φιλία. Και ο Θωμάς το έκανε πολύ πιο δύσκολο.

"Απλώς ήταν ένα κλικ. Δεν με ενοχλεί καθόλου να είμαι απλά φίλη μαζί του"

Με ξανακοίταξε. "Το ίδιο είπα όταν γνώρισα την Ηρώ. Ένα απλό κλικ. Μετά την έδιωξα και είπα στον εαυτό μου ότι θα προχωρήσω. Αλλά αυτό ήταν ψέμα, και ξέρουμε όλοι ότι τα ψέματα τα μισώ. Είδες πως ξανακαταλήξαμε μαζί."

Αναστέναξα. Είχε δίκιο. Δεν μπορούσα να του ρίξω στάχτη στα μάτια. Σε κανέναν δεν μπορούσα, δηλαδή. Ο Κωστής, μου άρεσε. Έλεγα ψέματα μέχρι και στον εαυτό μου. Αλλά όποτε προσπαθούσα να κάνω ένα βήμα προς εκείνον, κάτι με σταματούσε. Ήμουν δειλή;

Ήμουν αδύναμη.

"Και τι προτείνεις να κάνω, ας πούμε; Ο Κωστής δεν δείχνει κάποιο ενδιαφέρον στις σχέσεις, και ιδιαίτερα δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για μένα.."

Σε αυτό, γέλασε ελαφρά και κούνησε το κεφάλι του. Τον κοίταξα απορημένα.

"Γιατί γελάς;"

"Δεν σου λέω και να τον παντρευτείς. Αλλά έλεος, ρε Έλλη. Πρέπει να'σαι τυφλή για να καταλάβεις πως φέρεται όταν είναι μαζί σου"

Σήκωσα τους ώμους μου. "Φέρεται φυσιολογικός"

Τα μάτια του έλαμψαν. "Όχι, φέρεται σαν να είναι ο εαυτός του"

Η απάντηση του με ξάφνιασε, και με έκανε να σκεφτώ λίγο πιο πολύ αυτό που είπε.

Κωστής. Όποιος άκουγε το όνομα του ήξερε ακριβώς τι άτομο ήταν. Η ψυχή της παρέας των γνωστών 4 αγοριών. Αυτός που ξεκινούσε καυγάδες στα μπαρ, που έβριζε τους πάντες, που είχε βάλει φωτιά σε έναν κάδο και δεν τον ένοιαζε τίποτα.

Από την άλλη πλευρά, ήταν ο Κωστής που ήξερα εγώ. Το αγόρι που έδιωχνε τους άλλους όταν με κοροϊδεύανε στο δημοτικό, το αγόρι που μου έδινε το μπουφάν του όταν κρύωνα, το αγόρι που είχε τρέλα με τα σκυλιά. Το αγόρι που έβλεπα να χορεύει και τραγουδάει με τους φίλους του στους δρόμους για λεφτά.

"Θα το πω μία φορά, και θέλω να με ακούσεις προσεκτικά"

Η φωνή του Θωμά με έφερε πίσω στην πραγματικότητα. Έστρεψα όλη την προσοχή μου σε αυτόν, και περίμενα. Έβαλε ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη του και το άναψε. Πήρε μία μεγάλη τζούρα και άφησε τον καπνό να φύγει πριν μιλήσει.

"Καλύτερα να κάνεις κίνηση γιατί θα τον προλάβει άλλη"

Κοίταξα κάτω άβολα.

"Και αυτό είναι γεγονός"